@_ ali _
خیلی خیلی ممنون بابت اشتباه‌ تایپی‌ها. اصلاح شدن.

@Shenibaks 1
خیلی ممنونم. فکر کنم باید اهمیت بده. چون این بچه‌ها همونایی هستن که دخترهاشون بعدا بزرگ می‌شن تا به ندیمه‌های بعدی و پسرهاشون بزرگ میشن تا به نگهبانان و فرمانده‌های بعدی تبدیل بشن. اگه مثلا بچه‌های دختر به اندازه‌ی کافی سالم نباشن تا به سوددهی برسن براشون ضرر داره.

@امید رضایی
من فصل دوم ۱۳ دلیل رو به تازگی تموم کردم. احتمالا تا چند روز آینده نقدش منتشر میشه.

@ایمان
خیلی ممنون از شما. ببینید این نقد براساس ارزیابی کل فصل نوشته شده. شاید اگه این سریال رو به‌طور اپیزودیک بررسی می‌کردم، ممکن بود به لغزش‌های جزیی‌اش اشاره می‌کردم. ولی نه، بری مشکلی که روی کل فصل تاثیر منفی بزرگی بزاره که تجربه‌ی کلی اثر رو خراب کنه نداشت. شما اگه نقد سریال‌هایی مثل Mr Mercedes یا وست‌ورلد یا این اواخر فیلم Red Sparrow رو بخونین می‌بینین که اگه نکته‌ی منفی وجود داشته، بهشون اشاره شده. احتمالا شما فقط مطالبی که من کاملا نظرم نسبت بهشون مثبته رو می‌خونین و دچار سوءبرداشت شدین. وگرنه این‌طور نیست. شما اگه بری رو دیدین و نکته‌ای به نظرتون میاد که باید بین نکات ضعف سریال قرار می‌گیره حتما اینجا در میون بزارید تا با هم صحبت می‌کنیم.

@Nightkid
متاسفانه فرصت نقد این قسمت نشد. ولی سعی می‌کنم تو نقد قسمت این هفته، قسمت قبلی رو هم یه نگاهی بهش داشته باشم.

@مسعود علی محمدی
سلام. نکته اول اینکه زومجی کاری به متا و آی‌جی‌ان نداره. فکر کنم خود شما هم همین رو می‌خوایین. اگه کسی به زومجی میاد، می‌خواد ببینه نویسنده‌های زومجی درباره‌ی یه بازی چی فکر می‌کنه. وگرنه تا دلتون بخواد امثال آی‌جی‌ان تو متا هستن. میومدیم نقد آی‌جی‌ان رو ترجمه می‌کردیم و دور هم خوش بودیم. نکته دوم اینکه شما دقیقا از کجای این مقاله متوجه شدی که من از درام تعاملی خوشم نمیاد. مسئله درباره‌ی اجرای درسته درام تعاملیه، نه ماهیت این ژانر. شما اگه عاشق ژانر اکشن باشی، مطمئنا از هر فیلم اکشنی خوشت نمیاد. فقط از فیلم‌هایی خوشت میاد که اکشن رو به درستی پیاده‌سازی کرده باشن. تو درام تعاملی داستان و شخصیت‌پردازی برای وزن پیدا کردن انتخاب‌ها حرف اول رو می‌زنن. و دیترویت هم در این زمینه مشکل داره. اصلا ماجرا درباره‌ی درام تعاملی یا درام غیرتعاملی یا هر درام دیگه‌ای نیست. هر بازی دیگه‌ای تو هر ژانر دیگه‌ای مشکلات داستانی دیترویت رو داشت، جزو نکات منفی‌اش قرار می‌گرفت. ولی طبیعتا این کمبود برای یه درام تعاملی که «درام» توش حرف اول رو می‌زنه، نکته‌ی منفی شدیدتری حساب میشه.

"از آقای حاج محمدی هم خواهش دارم با این همه سواد و معلومات زودتر دست به کار بشن و اولین فیلم یا بازیشونو بسازن تا ما لذت ببریم"

به عنوان یه دوست واقعا ازتون می‌خوام تا ماجرای «اگه خودت بلدی، برو بازی بساز» رو جای دیگه‌ای تکرار نکنین. خیلی کلیشه‌ای و اشتباه‌اس.

ممنون بابت کامنتت.

@__TLOU
من برداشتم از حرف‌های شما این بود که من باید خودمو جای مخاطب بزارم و بعد بازی رو نقد کنم. خب، اگه درست فکر می‌کنم، بزارید باهاتون مخالفت کنم. اولا اینکه من خودمو نمی‌تونم جای کس دیگه‌ای بزارم. چون افراد دیگه یه نفر نیستن. من این نقد رو فقط برای یه نفر نمی‌نویسم. چرا، اگه قرار بود این بازی رو به پسر دایی‌ام پیشنهاد بدم، با توجه به آشنایی‌ای که باهاش دارم خودم رو جاش می‌زاشتم و بهش می‌گفتم که چرا باید این بازی رو انجام بده یا نده. ولی من اینجا با هزاران نفر طرفم که هر کی طرز فکر خودشو داره. بنابراین بهترین کاری که می‌تونم کنم اینه که بازی رو همون‌طور که هست توصیف کنم و بزارم هرکی خودش تصمیم بگیره که براساس اونا چی کار می‌تونه بکنه. مشکل دوم گذاشتن خودم جای مخاطب اینه که دیگه نمی‌تونم ارزش واقعی اثر رو بسنجم. مثلا من تصمیم می‌گیرم فیلم بتمن علیه سوپرمن رو بررسی کنم و برای این کار خودمو می‌زارم جای یه پسر ۱۰ ساله. خب، طبیعتا از اونجایی که پسربچه‌ی ۱۰ ساله، مثل همه‌ی ما تو اون سن از سینما سرش نمی‌شه، از تماشای بتمن علیه سوپرمن ذوق می‌کنه. پس من باید ازش تعریف کنم. اون موقع تموم مشکلات فیلم نادیده گرفته می‌شه و بتمن علیه سوپرمن به بهترین فیلم تاریخ تبدیل میشد.

"حق با شماست بازی داستان ساده، قابل پیش بینی رو روایت میکنه ولی بدین معنی نیست که يه فرد عادی مثل بنده هنگام تجربه بازی به اون نکات توجه کنه"

دقیقا. خواننده می‌تونه نقد رو بخونه و تصمیم بگیره: آیا من مشکلی با یه داستان ساده و قابل‌پیش‌بینی دارم یا نه؟ اگه ندارم پس این نکته‌ی منفی مطرح شده توی نقد برای من مهم نیست. پس باید بازی رو بخرم.