خیلی موافقم. همون‌طور که تو متن هم گفتم، «آتلانتا» در مقابل داستان‌های سیاه‌پوست‌محور دیگه که معمولا یه شخصیت سفیدپوست به عنوان نماینده‌ی بقیه‌ی گروه‌های جامعه دارن قرار می‌گیره. این سریال می‌خواد سیاه‌پوست بودن رو شبیه‌سازی کنه. اگه نتونی داستان رو خارج از فضای ذهنی خودت ببینی نمیشه باهاش ارتباط برقرار کرد. مثل اتفاقی که در رابطه با Get Out برای خیلی‌ها افتاد ۰باید دغدغه‌ی سیاه‌پوست‌ها رو درک کنی، تا ترس این فیلم رو حس کنی). حالا مخصوصا اگه آتلانتا رو با زیرنویس فارسی ببینن. نمی‌دونم زیرنویس‌های فارسی این سریال چقدر خوبه، ولی اگه زبان اصلی رو ندونی یعنی نصف جذابیت سریال که ادبیات خاص کاراکترهاشه از دست میره.
منظور مقایسه‌ی اتمسفریک بودن هر دو سریال به جای پلات‌محور بودن، فضای سورئالشون، اینکه تو هر قسمت لزوما خط داستانی قسمت قبل رو دنبال نمی‌کنن، معمولا ضمیر ناخودآگاه کاراکترهاشون رو تصویری می‌کنن، هر دو تو ژانرهای خودشون ساختارشکن هستن و فهمیدنشون چندان آسون نیست بود.
"شما باید اینقدر از نظر شخصیتی رشد کنی که برای مخاطبت، حتی اگر مطمئنی با خوندن چند خط اول متنت باهات مخالفت می‌کنه، احترام قائل بشی".
من مشکلی با نظر مخالف ندارم. اتفاقا عاشق بحث کردن هستم. و اون پاراگراف اول هم از نگرانی‌ام به خاطر از بین رفتن موقعیت بحث تو بخش کامنت‌ها سرچشمه می‌گیره. ولی نظر مخالفی رو که اون‌قدر عجله داشته و بی‌حوصله بوده که اول نظر منو کامل متوجه نشده، بعد سریعا نظر مخالفش رو صادر کرده نمی‌تونم تحمل کنم. و به بحث جذابی هم منجر نمیشه. اون پاراگراف اول هم با هدف توهین به کسی نوشته نشده. فقط می‌خواستم از این طریق یادآوری کنم که مخالفت با یه نفر، بدون اینکه اینقدر صبر داشته باشیم تا نظر طرف مقابل رو اول بخونیم اشتباهه. شما اگه نمی‌تونی نظر من رو تحمل کنی می‌تونی اون رو نخونی. ولی اگه نخوندیش نمی‌تونی بیای و تصوراتت درباره‌ی من رو بیان کنی. این انتقاد درباره‌ی نظرهای موافق با من هم صدق می‌کنه. اول باید ببینی طرف مقابل چی می‌گه که بخوای باهاش موافقت کنی یا مخالفت. وگرنه هم اون موافقت واقعی نیست و نه اون مخالفت. تئوری‌ای که البته با نگاهی به برخی از کامنت‌های این پست می‌بینین متاسفانه به حقیقت تبدیل شده. عده‌ای در حالی من رو متهم به دوست نداشتن فیلم‌های بلاک‌باستری کردن که هیچ اشاره‌ای به نقاط ضعفی که از فیلم گرفتم نکردن. این نشون می‌ده طرف اصلا قبل از مخالفت به خودش زحمت نداده تا ببینه دلایلم از دوست نداشتن فیلم چیه. و یکراست سراغ همون ماجرای کلیشه‌ای «شما انتظار زیادی از فیلم پاپ‌کورنی داشتی» رفته. خب، من با پاراگراف اول سعی کردم تا جلوی اینو بگیرم.
نظر
خیلی موافقم. همون‌طور که تو متن هم گفتم، «آتلانتا» در مقابل داستان‌های سیاه‌پوست‌محور دیگه که معمولا یه شخصیت سفیدپوست به عنوان نماینده‌ی بقیه‌ی گروه‌های جامعه دارن قرار می‌گیره. این سریال می‌خواد سیاه‌پوست بودن رو شبیه‌سازی کنه. اگه نتونی داستان رو خارج از فضای ذهنی خودت ببینی نمیشه باهاش ارتباط برقرار کرد. مثل اتفاقی که در رابطه با Get Out برای خیلی‌ها افتاد ۰باید دغدغه‌ی سیاه‌پوست‌ها رو درک کنی، تا ترس این فیلم رو حس کنی). حالا مخصوصا اگه آتلانتا رو با زیرنویس فارسی ببینن. نمی‌دونم زیرنویس‌های فارسی این سریال چقدر خوبه، ولی اگه زبان اصلی رو ندونی یعنی نصف جذابیت سریال که ادبیات خاص کاراکترهاشه از دست میره.
پست
پست
نظر
دوتا کامنت موافق خونده شد و دوتا کامنت مخالف.
پست
نظر
منظور مقایسه‌ی اتمسفریک بودن هر دو سریال به جای پلات‌محور بودن، فضای سورئالشون، اینکه تو هر قسمت لزوما خط داستانی قسمت قبل رو دنبال نمی‌کنن، معمولا ضمیر ناخودآگاه کاراکترهاشون رو تصویری می‌کنن، هر دو تو ژانرهای خودشون ساختارشکن هستن و فهمیدنشون چندان آسون نیست بود.
نظر
سلام. حتما چک‌اش می‌کنم و در صورت امکان یه مطلب براش کار می‌کنیم. ممنون از پیشنهاد. (فعلا که خلاصه‌قصه‌اش خیلی کنجکاوم کرد!)
پست
پست
نظر
"شما باید اینقدر از نظر شخصیتی رشد کنی که برای مخاطبت، حتی اگر مطمئنی با خوندن چند خط اول متنت باهات مخالفت می‌کنه، احترام قائل بشی".
من مشکلی با نظر مخالف ندارم. اتفاقا عاشق بحث کردن هستم. و اون پاراگراف اول هم از نگرانی‌ام به خاطر از بین رفتن موقعیت بحث تو بخش کامنت‌ها سرچشمه می‌گیره. ولی نظر مخالفی رو که اون‌قدر عجله داشته و بی‌حوصله بوده که اول نظر منو کامل متوجه نشده، بعد سریعا نظر مخالفش رو صادر کرده نمی‌تونم تحمل کنم. و به بحث جذابی هم منجر نمیشه. اون پاراگراف اول هم با هدف توهین به کسی نوشته نشده. فقط می‌خواستم از این طریق یادآوری کنم که مخالفت با یه نفر، بدون اینکه اینقدر صبر داشته باشیم تا نظر طرف مقابل رو اول بخونیم اشتباهه. شما اگه نمی‌تونی نظر من رو تحمل کنی می‌تونی اون رو نخونی. ولی اگه نخوندیش نمی‌تونی بیای و تصوراتت درباره‌ی من رو بیان کنی. این انتقاد درباره‌ی نظرهای موافق با من هم صدق می‌کنه. اول باید ببینی طرف مقابل چی می‌گه که بخوای باهاش موافقت کنی یا مخالفت. وگرنه هم اون موافقت واقعی نیست و نه اون مخالفت. تئوری‌ای که البته با نگاهی به برخی از کامنت‌های این پست می‌بینین متاسفانه به حقیقت تبدیل شده. عده‌ای در حالی من رو متهم به دوست نداشتن فیلم‌های بلاک‌باستری کردن که هیچ اشاره‌ای به نقاط ضعفی که از فیلم گرفتم نکردن. این نشون می‌ده طرف اصلا قبل از مخالفت به خودش زحمت نداده تا ببینه دلایلم از دوست نداشتن فیلم چیه. و یکراست سراغ همون ماجرای کلیشه‌ای «شما انتظار زیادی از فیلم پاپ‌کورنی داشتی» رفته. خب، من با پاراگراف اول سعی کردم تا جلوی اینو بگیرم.