عضو تحریریه
رضا حاجمحمدی
،
درباره من:
عضویت: پنجشنبه, ۰۶ آذر ۱۳۹۳
نظر
آخه قضیه اینه که مرد سیاهپوش یه دفعه پارانویدی و متوهم نشد. از همون اپیزود اول سریال که با غرور به دنبال پیدا کردن هزارتو بود، متوهم بود. با اینکه دختر لورنس و خود فورد بهش میگفتن که هزارتو برای اون نیست. ولی روی این کار پافشاری میکرد. اینکه ویلیام با اون صدای خشدار اِد هریس حرفهای تاملبرانگیز میزنه به این معنی نیست که با انسان خردمندی طرفیم، اتفاقا برعکس اون با این حرفها داره خودش رو گول میزنه. ما که نباید باهاش گول بخوریم. اما توهم ویلیام وقتی بدتر شد که در آغاز فصل دوم، فورد بهش میگه که یه بازی مخصوص اون طراحی کرده. اگه ویلیام تو فصل اول حکم گیمری رو داشت که مثل هزاران هزار گیمر دیگه در حال بازی کردنه، ویلیام تو فصل دوم حکم تنها گیمرِ یه بازی رو داره. بازیای که سازندهاش بیوقفه در حال تماشای بازی تنها بازیکنندهشه. حالا فکر کنید این یه بازی ساده نیست. بلکه بازیای هست که موفقیت یا شکست توی اون روی تموم زندگیتون تاثیر میزاره. خب، طبیعتا هرکسی باشه سانتیمتر سانتیمتر این بازی رو طوری جستجو میکنه و طوری به همهچیز شک میکنه که یه وقت گول بازیساز رو نخوره و بازی رو نبازه. این یعنی چند برابر شدن تردید گیمر به دنیای اطرافش. این یعنی گیمر همهچی رو زیر سوال میبره.
پست
جمعه, ۱ تیر ۹۷, ۲۲:۰۱نظر
من واقعا شرمنده ام ولی باید بدونین هیچکس بیشتر از خودم نوشتن درباره ندیمه رو دوست نداره. فقط این چند وقت سرم یه ذره شلوغ شد و یه سری مشکلات شخصی و خستگی ها باعث شد وقت نکنم. ولی حتما نقد سه اپیزود آخر رو خواهیم رفت.
نظر
حتما باید ببینین. فصل دو یه سری لغزش داره ولی روی هم رفته هنوز یکی از مهم ترین سرگرمی های علمی تخیلی این روزهاس. بماند که شما که این فصل رو به صورت هفتگی نمیبینین احتمالا بیشتر هم ازش لذت می برین.
پست
جمعه, ۱ تیر ۹۷, ۱۰:۵۹پست
چهار شنبه, ۳۰ خرداد ۹۷, ۲۱:۰۱نظر
(آهنگ Gonna Fly Now را پلی میکند)
پست
چهار شنبه, ۳۰ خرداد ۹۷, ۱۱:۰۱پست
سه شنبه, ۲۹ خرداد ۹۷, ۲۰:۵۹پست
پنجشنبه, ۲۴ خرداد ۹۷, ۲۳:۰۱