@mshokrnezhad
ممنون که مطلبم رو با دقت خوندید. درباره اتفاقی که در حضور پلیس میافته حق با شماست و فیلم کمی بی منطق و عجله ای پیش میره فک میکنم تو انتهای متن به طور خلاصه درباره ایرادات اثر اشاره ای شده که حتما برخی از نکاتی که گفتید زیر مجموعه اون قرار میگیره.
اما درباره اینکه میگید این فیلم اصلا شروع نشد خوب به طور مشخص تو داستان اتفاق مرگ پدر یک نقطه اوج مهم و شروع کننده داستانی است که در پی اون حوادثی رخ میده. ماقبل اون حادثه ما شخصیت پردازی و فضاسازی داریم.
درباره اون جمله شخصیت پردازی هم لازمه بگم تناقض های رفتاری یکی از تکنیک هایی هست که به باورپذیر شدن کمک میکنه ما شخصیت‌ هایی داریم تو تاریخ سینما (که البته مثال آوردنشون به معنی معادل گرفتن نیست) که تناقض های بزرگ رفتاری دارن. نمونه اش دون کرلئونه در پدرخوانده که قاتله اما آرامش داره، ویژگی که در ادامه به مایکل به ارث میرسه. و یا در فیلم ویپلش (شلاق) شخصیت اصلی اعتماد به نفس نداره و ترسو هست اما مغرور هم هست و میخواد برنده باشه که در تضادن با هم که البته در طول درام بر ترسش غلبه میکنه.
امیدوارم توضیحم تا حدی قانعتون کرده باشه اما در مجموع باید بگم که من فیلم رو دوست داشتم و شما نداشتید به همین سادگی و نظرتون کاملاً برام قابل احترامه.

@Farhad Sa
راستشو بخواین اینکه یه پسری بره خارج از کشور مثلا هند و عاشق همکلاسیش بشه که دختره خیلی خیلی پولداره اصلا ایده جدیدی نیست و اگه مطلبم درباره سلام بمبئی رو بخونید اشاره شده که سبقه این فیلم به کجا برمی گرده.
فیلم لاک قرمز هم همش بدبختی نیست اتفاقا لحظات شاد زیادی هم داره اما نزدیک به واقعیت هست نه اینکه با رنگ و لعاب و دروغ بخواد فضایی دور از جامعه اش به مخاطب بده.
البته لزوماً غیر واقعی بودن چیز بدی نیست ما فیلمهای خیلی موفق و خوبی مثل آملی تو سینمای فرانسه داریم که فانتزی هستند اما در عین حال از جامعه دور نیستند و دروغ به خورد مخاطب نمیدند.

@کیارش برکینگ بد
عجب سوتی شد :)

@کیارش برکینگ بد
آقا کیارش من نه در مورد فیلم های فلسفی چیزی گفتم و نه در مورد فیلم های هنری. صد البته نظر به خصوص خودم در مورد شکل سینمای مورد علاقه ام رو هم توی این نقد نگفتم چون دارم یک اثر سینمایی رو مورد بررسی قرار میدم و همه چیز حول اون اثر می گرده نه حول دانش و علاقه من به وجوه مختلف سینما. اگه فکر میکنید این شکل پرداختن به عشق خوبه من می تونم کلی نمونه خوب که در عین حال درونی هستند رو مثال بزنم. مثلا تو فیلم بعضیا داغشو دوس دارن ساخته بیلی وایلدر ما با شخصیتایی طرفیم که شکل ظاهرشون رو عوض کردند تا وارد یه گروه موسیقی بشن در واقع جنسیت اونا عوض شده (دقت کنید که چه استعاره ای وسطه) و در فیلم مدام یکیشون به اون یکی میگه به خودت بگو که تو یه دختری و این خودش کمدی می سازه. از یه جایی به بعد اون واقعا فک میکنه که دختره و میخاد با یه میلیونر ازدواج کنه اون یکی بهش میگه که از خیالات بیا بیرون و به خودت بگو که یه پسری. باز هم کمدی و در عین حال فقط برای خندوندن نیست.
جمله پایانی فیلم کامل کننده شکل و فرم فیلم و به قول شما محتوا هم هست که البته من اینا رو جدا از هم نمی دونم. پسره به پیرمرد میلیونر میگه من نمیتونم باهات ازدواج کنم چون پسرم اما پیرمرد در جواب میگه هیچکس کامل نیست.
نمیخوام دو اثر رو مقایسه کنم چرا که دانه فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه اما منظورم از یک اثر سطحی و عمیق اینجا مشخصه. هر دو فیلم کمدی هستند یکی تو ژانر عشقی و یک تلفیق گانگستری و عشقی.

@Spinoza000
ممنونم که جز جمله آخرتون حرفهای منو رو به یه نحوه دیگه زدین.
درست میگید همه چیز در تصویر خلاصه میشه، چیزی که سلام بمبئی توش به شدت دم دستیه!

@Spinoza000
خب مشخصاً برای درونیات و بیرونیات تعاریف مشخص و غیر قابل انکاری وجود داره تو عالم سینما. مثلا اینکه من چه نوع لباسی بپوشم نمود ظاهری منه اما اینکه به چی فکر میکنم مربوط به درونیات هست و روش های مختلفی برای نشون دادن درونیات و بیرونیات وجود دارد. حرف من این بود که تو فیلمی که با عشق سر و کار داره ما با درونیات شخصیت ها کار داریم ممکنه من اشتباه کنم و نظر شما درست باشه. فکر میکنم فکت های لازم رو برای نظرم تو نقد آوردم.
به علاوه اشاره به جمله هیچکاک برای وام گرفتن از اسم یه فیلمساز بزرگ آورده نشده بلکه خود جمله اینجاست که اهمیت داره و تفاوت سینما رو با دیگر رسانه ها مشخص میکنه.
به علاوه من فک میکنم تو تمام مطلبم دارم به این اشاره میکنم که چرا داره مخاطب رو سرگرم میکنه و یا نمیکنه و دلایل اش رو آوردم...

@هویج باغ‌زاده
به نظرم با چسبوندن عنوان ماقبل نقد به این فیلمها اجازه داده شده تا حضورشون تداوم داشته باشه و از اون گذشته طبق معیارهای ژانر خودش هم فیلم بدی به حساب میاد و من از اون نظر بررسیش کردم.

@hamedlim
فک میکنم تو نقدی که نوشتم مشخص باشه که نظر من راجع به فیلم چیه و مسلماً دوست ندارم این فیلم پرفروش باشه چرا که اثرش رو تو جامعه مثبت نمیدونم اما سلیقه تو سینما تعیین می کنم که یک فیلم رو ببینید یا نه، منتقد یا تحلیل گر فقط نظرش رو مینویسه.