خود لیزا جوی تو مصاحبه‌اش تایید کرده که استابز اندرویدـه:

“We don’t say it explicitly, but if you are left wondering with all [Stubbs’] talk… it’s a little acknowledgement of just why he might have his suspicions about what’s going on with Hale, and then lets her pass. And doesn’t it make sense if you are Ford and designing a park and you have a whole master plan about helping robots that you would keep one Host hiding in plain sight as a fail-safe? Maybe the Host who’s in charge of quality assurance?”

سیزده‌تا.

خیلی ممنون از نظرت. ببین اینکه فورد یکی از نقاط قوت سریاله و به لطف آنتونی هاپکینز هر وقت جلوی دوربین ظاهر میشه، کیفیت سریال رو چند پله بالاتر می‌بره شکی نیست. ولی دلیل موفقیت فصل اول در مقایسه با فصل دوم فقط به فورد خلاصه نمیشه. اونجا همه‌ی کاراکترها (دلورس، میو، برنارد، ویلیام و خود فورد) یه قوس شخصیتی مشخص و جذاب داشتن. چیزی که تو این فصل نداشتیم. بنابراین حتی حضور فورد از نیمه‌ی فصل دوم هم فقط تا یه جایی می‌تونست کمبودهای این فصل رو برطرف کنه. اینم که بازی جدید فورد که از اول فصل دوم منتظر اطلاع از پایان‌بندیش بودیم در پایان ناتمام موند هم مزیت بر علت شد.

درباره‌ی مستر روبات و بری و ترو دیتکتیو هم بگم به جز خطی که با این جمله شروع می‌شه: «تازه همه‌ی این‌ها به سرانجام روشن و مشخصی...» شروع میشه و به «در پهنای ظلمات شب می‌درخشند، به نتیجه می‌رساند» ختم میشه، هیچکدوم از این سریال‌ها اسپویل نشدن.

@Zelda64
خیلی ممنون از دیدگاهت. درباره‌ی طرز فکر ناامیدانه‌ی فورد و مسئله‌ی آزادی عمل خیلی تو نقد اپیزودهای قبلی صحبت کردم. دلیل عدم اشاره بهشون تو این نقد هم مربوط به همون موضوع «دیالوگ‌های توضیحی» که تو نقد گفتم میشه. اینکه یه نفر جلوی دوربین وایسه (اینجا لوگان) و فلسفه‌ی سریال رو مثل استاد دانشگاه توضیح بده به درد بخور نیست. چرا، فلسفه‌ی وست‌ورلد خارج از چارچوب سریال جذابه و شاید بعدا یه یادداشت جداگانه درباره‌اش برم، ولی نحوه‌ی پرداخت بهش تو فینال رو دوست نداشتم. بنابراین این موضوع بیشتر از اینکه نکته‌ی مثبت باشه، نکته‌ی منفی این اپیزود بود.

"این فصل هم از زاویه دید برنارد ما سریال رو میبینیم پس طبیعیه به قول شما دچار شلختگی باشه"
ببینید درسته که روی کاغذ یه دلیل برای این کار وجود داره، ولی آیا این دلیل برای توجیه کردن کاری که شده کافیه. مشکل من این نیست که دلیلی برای این کار وجود نداره. مشکل اینه که سریال با این کار روایت یه داستان خوب سرراست رو به پیچیده به نظر رسیدن و مخفی نگه داشتن غافلگیری شارلوت/دلورس تا لحظه‌ی آخر فروخته. اگه تو فصل اول درهم‌ریختگی زمان از نظم جذابی بهره می‌برد که ما رو بهش کنجکاو می‌کرد، اینجا حکم دست‌اندازی رو داشت که جلوی عملکرد طبیعی سریال رو می‌گرفت.

" اینکه چرا توی فلان سریال صحنه اکشن فلان طوره و توی این سریال نیست خیلی مقایسه اشتباهیه بنظرم"
مشکل این نیست که چرا وست‌ورلد شبیه لاست یا گیم آو ترونز نیست. مشکل عدم رعایت چیزهاییه که اون سریال‌ها رعایت کرده بودن. اینکه لاست از فلش‌فوروارد و فلش‌بک به درستی برای شخصیت‌پردازی استفاده می‌کنه و وست‌ورلد اکثر اوقات فقط برای از قصد گیج کردن مخاطب حقیقته. حتی اگه مثال لاست رو هم از معادله حذف کنیم، چیزی درباره‌ی وست‌ورلد در این زمینه تغییری نمی‌کنه. یا اگه اکشن حمله‌ی کلمنتاین بدـه، نه به خاطر اینکه شبیه گیم آو ترونز نیست، بلکه به خاطر اینکه اصول طراحی و کارگردانی اکشن تعلیق‌زا که گیم آو ترونز انجام داده بود رو انجام نداده.

آنتالوژی به سریال‌هایی گفته میشه که هر فصل یا هر اپیزود به داستان و شخصیت‌های تازه‌ای می‌پردازن. مثل Fargo، American Horror Story یا True Detective.