اسپویل:

"من شخصا انتظار داشتم ارتباط تالی و مارلو یه ارتباط متقابل و ۲ طرفه باشه"
من فکر می‌کنم دلیلش به خاطر اینه که تالی بیشتر از اینکه یه شخصیت متفاوت باشه، بخشی از ذهن و گذشته‌ی خود مارلو بود که اون رو برای دووم آوردن در مقابل سختی‌های بزرگ کردن بچه پدیدار کرده بود. اون غافلگیری نهایی واسه اینه که ما فیلم رو یه بار دیگه با توجه به اینکه اونا یه نفر هستن مرور کنیم. و با این تضاد روبه‌رو بشیم: مارلو، همون زن خسته و کوفته و بی‌حوصله و افسرده، در واقع همون دختر باانگیزه و پرهیجان و امیدوار به آینده بوده که می‌خواسته زبون ایتالیایی یاد بگیره، ولی بیشتر از «صبح بخیر» جلو نمیره، هیچ‌وقت به عشق اولش که هم‌اتاقی‌اش هست نمی‌رسه و باید با بچه‌ای که تفریحش لگد زدن به پشت صندلی راننده‌اس کنار بیاید. اینا لزوما بد نیست. فیلم درباره‌ی نرسیدن به رویاها و اهداف نیست، بلکه درباره‌ی اینه که همه‌ی ما لزوما قرار نیست به رویاها و اهداف‌مون برسیم و این بخشی از روتین زندگیه. فیلم بیشتر از اینکه درباره‌ی رابطه‌ی دو نفره‌ی مارلو و تالی باشه، درباره‌ی تماشای سیر تحول یک انسانه جلوی چشمامونه. همون ماجرای کشتی که تالی اواخر فیلم تعریف می‌کنه.

اون یه موزیک کلاسیک به اسم Clair De Luneـه که توسط کلود دبوسی نواخته شده و هر کی می‌تونه ازش استفاده کنه.

در کنار تریلر ماموریت غیرممکن فال‌اوت، بهترین تریلری بود که امسال دیدم. اینا قراره تو این فیلم دنیا رو این‌طوری نابود کنن، چیزی برای فیلم‌های بعدی برای نابود شدن می‌مونه؟ اون حس آخرالزمانی هیجان‌انگیز نه، اون حس آخرالزمانی وحشتناک که از یه فیلم گودزیلایی می‌خوام رو این تریلر داشت. تا اینجا خوبه.

بله حتما. اتفاقا همین الان که دارم کامنت شما رو جواب می‌دم، اون‌طرف دارم نقد ترور رو می‌نویسم.

اگه تعریف اینا از دارک، نورپردازی ظلمات، فحش دادن کاراکترها با حالتی دراماتیک و یه موسیقی تین‌ایجری مثلا افسرده‌کننده‌اس، آره این تریلر خدای دارک بود. در غیر این صورت این تریلر، بیشتر شبیه یه فن فیلم بد بود. ظاهرا فضاحت دی‌سی تو سینما، قراره به شبکه‌شون هم سرایت کنه.