بهترین فیلم‌های 2017 به انتخاب کارگردانان مطرح سینما

سایت ایندی‌وایر (Indiewire) که به پوشش اخبار فیلم‌های مستقل، فیلم‌های خارجی زبان و همچنین گزارش جشنواره‌های مختلف سینمایی می‌پردازد، از ۴۲ تن از کارگردانان سینما خواسته تا فهرستی از محبوب‌ترین فیلم‌های خود را که در طول سال ۲۰۱۷ به نمایش درآمده‌اند، برای به اشتراک گذاشتن با علاقه مندان به سینما، در اختیار آنها قرار دهند. با اینکه این فیلمسازان همگی از هنرمندان مستعد حال حاضر دنیای سینما به حساب می‌آیند و آثار تحسین شده‌ای را نیز کارگردانی کرده‌اند، ولی ما در این مطلب تنها به تعداد محدودی از این فیلمسازان می‌پردازیم که نسبت به دیگران، برای علاقه‌ مندان به سینما شناخته شده‌تر هستند. همچنین تعدادی از کارگردانان به صحبت درباره‌ی دلایل انتخاب فیلم‌های خود پرداخته‌اند که از میان آنها نیز تنها به صحبت‌های دو کارگردان مطرح، پدرو آلمودوار و شان بیکر پرداخته‌ایم. در این فهرست، کارگردانان مطرح دیگری همچون گیرمو دل تورو، ادگار رایت، لوکا گوادانینو، پل شریدر و دنی ویلنو حضور دارند که توضیحی را برای دلایل انتخاب خود ارائه نداده‌اند. شما دوستان عزیز هم می‌توانید فهرستی از فیلم‌های محبوب سال ۲۰۱۷ خود را با ما به اشتراک بگذارید.

پدرو آلمودوار، فیلمساز کهنه‌کار اسپانیایی به عقیده‌ی بسیاری از منتقدان و سینما دوستان، پس از لوئیس بونوئل، بزرگترین کارگردان تاریخ سینمای اسپانیا به حساب می‌آید. آلمودوار، ۲ جایزه اسکار، ۵ جایزه بفتا، ۳ جایزه سزار و جوایز بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه جشنواره کن را در کارنامه‌ی پربار خود دارد. از مطرح‌ترین فیلم‌های آلمودوار می‌توان به زنان در آستانه فروپاشی عصبی (Women on the Verge of a Nervous Breakdown)، همه چیز درباره مادرم (All About My Mother)، با او حرف بزن (Talk to Her) و پوستی که در آن زندگی می‌کنم (The Skin I Live In) اشاره کرد. فیلم‌های محبوب او به شرح زیر هستند:

رشته خیال (Phantom Thread) به کارگردانی پل توماس اندرسون

یک ضیافت واقعی. شاهکاری از پل توماس اندرسون در قالب یک داستان عاشقانه‌ی پر رمز و راز. هر فیلمی از اندرسون یک سورپرایز بزرگ است. سه بازیگر اصلی فیلم نقش آفرینی‌های استادانه‌ای را ارائه می‌دهند. جانی گرینوود با ساخت موسیقی متن این فیلم، جایگاه خود را به عنوان بهترین آهنگساز سال تثبیت کرده است. اگر خداحافظی دنیل دی لوئیس پس از این فیلم حقیقت داشته باشد، باید گفت که او با به جا گذاشتن خاطره‌ای درخشان، سینما را ترک خواهد کرد. او به نوعی نقش خود را در فیلم بلعیده است.

مرا با نامت صدا کن (Call Me by Your Name) به کارگردانی لوکا گوادانینو

همه چیز در این فیلم زیبا، جذاب و دلپذیر است. پسرها، دخترها، صبحانه، میوه‌ها، دوچرخه‌ها، آب انبارها، رقص در فضای باز، دهه هشتاد، تردیدها، سرسپردگی و صداقت شخصیت‌های اصلی و رابطه‌ی آنها با والدینشان. داستان آندره آسیمان به عنوان نویسنده‌ی رمان مرا با نامت صدا کن به همراه فیلمنامه جیمز ایوری و لوکا گوادانینو، تجسمی از شور، احساسات و امیال انسانی است. همه‌ی این‌ها را به روشنایی زیبای منطقه‌ی لومباردی ایتالیا اضافه کنید و همینطور حضور تیموتی شالامه که الهام بخش‌ترین نقش آفرینی سال را ارائه داده است.

۱۲۰ تپش در دقیقه (120 Battements Par Minute) به کارگردانی ربان کامپیلو

این فیلم، داستان تلخ چند فعال اجتماعی اهل پاریس در اوایل دهه ۹۰ را روایت می‌کند. کامپیلو علاوه بر نگارش فیلمنامه‌ای حساب شده، توانایی خود را در تصویرسازی صحنه‌هایی با جمعیت زیاد کاملا به رخ کشیده است به طوری که گویی این صحنه‌ها از داخل فیلم‌هایی مستند استخراج شده‌اند. نقش آفرینی بازیگران فوق العاده است و همینطور ثبت تصاویر آغشته به خون مرگ جوانان، در اثر ابتلا به بیماری اچ آی وی. در این میان، فیلم به روایت داستان عاشقانه‌ی بی‌پروایی می‌پردازد که فرجام خوشی در پی ندارد. برای من جای شگفتی بود که چگونه «۱۲۰ تپش در دقیقه» به فهرست کوتاه بخش اسکار بهترین فیلم خارجی زبان راه پیدا نکرد!

سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) به کارگردانی مارتین مک دونا

فیلمی با بهترین عنوان سال. یک تصویرسازی غم انگیز با بهره‌گیری از تلخ‌ترین شوخی‌ها. چقدر لذتب‌خش است که با تماشای نقش آفرینی فرانسیس مک‌دورمند، وودی هارلسون و سام راکول که همگی در بهترین فرم خود هستند، به اوج افسردگی برسیم.

تو هرگز واقعاً اینجا نبودی (You Were Never Really Here) به کارگردانی لین رمزی

لین رمزی یکی از اصیل‌ترین قصه پردازان حال حاضر سینما است. خواکین فونیکس در نقش یک تفنگدار منزوی، شگفت انگیز جلوه می‌کند و دوباره موسیقی متن ماندگار دیگری از جانی گرینوود.

زاما (Zama) به کارگردانی لوکرسیا مارتل

روایتی بدیع درباره‌ی مفهوم انتظار و شاهکاری دیگر از این فیلمساز مهم دنیای سینما.

داستان یک روح (A Ghost Story) به کارگردانی دیوید لاوری

این فیلم، داستان روحی بی‌نظیر است که به خانه‌اش باز می‌گردد تا همسر در قید حیاتش را تسلی دهد. همسرش نمی‌تواند او را ببیند و این بسیار غم انگیز است. روح مجبور می‌شود برای دیده شدن، پارچه‌ای روی خود کشیده و دو سوراخ، جای چشمانش ایجاد کند. دقیقا یک روح با همان شمایلی که وقتی بچه بودیم تصورش می‌کردیم. این اثر، فیلمی زیبا درباره‌ی از دست دادن عزیزان، درد کشیدن و گذشت زمان است. حتی اگر اوایل فیلم کمی حوصله‌تان سر رفت، همچنان صبور باشید چرا که ارزشش را خواهد داشت.

غول آسا (Colossal) به کارگردانی ناچو ویگالوندو

این فیلم آنقدر ایده‌ی دیوانه واری دارد که من باورم نمی‌شود چگونه کسی حاضر به تولید آن شده است؟ یک دختر الکلی و بی‌مسئولیت با بازی آن هاتاوی، متوجه می‌شود که هیولایی غول پیکر در سئول ظاهر شده که هر حرکتی که او انجام می‌دهد، شامل حرکت دست‌ها و پاها، این هیولا نیز همان حرکت را انجام می‌دهد. این دختر در می‌یابد که از این توانایی خارق العاده می‌تواند به نفع خودش استفاده کرده و در ادامه از مزایای آن در کشف برخی مسائل شخصی خود بهره می‌برد. ناچو ویگالوندو موفق شده به خوبی، جسورانه‌ترین و همچنین اصیل‌ترین ایده‌ی سینمای اسپانیا را در سال جاری به تصویر بکشد.

کشتن گوزن مقدس (The Killing of a Sacred Deer) به کارگردانی یورگوس لانتیموس

فیلم لانتیموس، به نوعی اقتباسی آزاد از تراژدی ایفیگنیا اثر اوریپید، نمایش نامه‌نویس بزرگ یونان باستان است. کشتن گوزن مقدس یک فیلم ترسناک فراطبیعی نیست، هرچند در صحنه‌هایی واقعا شما را خواهد ترساند. این فیلم درباره‌ی این مسئله است که چگونه انسان‌ها و خدایان تنها از طریق قربانی دادن قادر به ارتباط با یکدیگر هستند و اینکه این موضوع تا چه اندازه بی‌رحمانه، ناعادلانه و غیرمنطقی است. کشتن گوزن مقدس با لحن عجیب و تمام حس پریشانی و پوچی جاری در خود، برای من یادآور بهترین آثار استنلی کوبریک است. نیکول کیدمن در نقش یک مادر و همسر، همچون قالب انتزاعی خود در چشمان کاملا بسته (Eyes Wide Shut) کوبریک، کاملا درخشان ظاهر شده است.

پروژه فلوریدا (The Florida Project) به کارگردانی شان بیکر

پروژه فلوریدا من را یاد فیلم فراموش شدگان (The Forgotten Ones) ساخته‌ی لوئیس بونوئل می‌اندازد. بیکر با تکیه بر احساسات خود و البته توانایی‌های فنی‌اش، داستان کودکانی را روایت می‌کند که در منطقه‌ی محروم شهر کیسمی در فلوریدا، در سایه‌ی دنیای پر زرق و برق دیزنی مشغول زندگی کردن هستند. درباره‌ی نقش آفرینی‌ها، ویلم دفو مثل همیشه بازی ظریفی ارائه داده است و بروکلین پرینس در نقش شخصیت مرکزی داستان و بریا وینایت در نقش مادر وی هم کشف‌هایی بزرگ در بین بازیگران امسال هستند. من آرزو می‌کنم که بریا وینایت در نهایت به تمام آنچه که کورتنی لاو در دنیای بازیگری استحقاق رسیدن به آن را داشت ولی نرسید، دست یابد. احتمالا هیچ کدام از فیلم‌های امسال، به اندازه‌ی پروژه فلوریدا قادر به لمس واقعیت‌ها نبوده‌اند. برای بهترین کارگردان سال‌های آینده، من روی شان بیکر شرط می‌بندم.

فیلمسازی را از اوایل دهه ۲۰۰۰، با ساخت فیلم‌های مستقلی آغاز کرد که بودجه‌ی آنها به زحمت به ۲۰ هزار دلار می‌رسید. ولی با ساخت فیلم‌های استارلت (Starlet) و نارنگی (Tangerine) بود که به طور ویژه نامش بر سر زبان‌ها افتاد و از تعداد زیادی از جشنواره‌های هنری همچون لوکارنو جایزه گرفت. او در فیلم Tangerine برای نخستین بار تمام صحنه‌های فیلم را با دوربین گوشی اپل فیلمبرداری کرده است. بیکر در سال ۲۰۱۷ فیلم پروژه فلوریدا (The Florida Project) را ساخته که با واکنش بسیار مثبت منتقدان روبرو شد و علیرغم نادیده گرفته شدن وی در جوایز اسکار، ویلم دافو به واسطه‌ی نقش آفرینی در این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شده است.

من قصد ندارم که برای فهرست محبوب‌ترین‌های سال خود، نام ۱۰ فیلم را جای دهم. البته این بدین معنی نیست که سال سینمایی ناامید کننده‌ای را پشت سر گذاشته‌ایم. بلکه به خاطر این است که در سال ۲۰۱۷، موفق به تماشای فیلم‌های زیادی نشده‌ام و احتمالا فیلم‌هایی بودند که می‌توانستند در فهرست من جای بگیرند ولی هنوز آنها را ندیده‌ام. بنا به دلایلی، فیلم‌های آمریکایی را که امسال به نمایش درآمدند هم در فهرست قرار ندادم فقط همین نکته را بگویم که امسال در سینمای آمریکا، شاهد ظهور استعدادهای بسار خوبی بودیم. بنابراین من اینجا نام سه فیلم سینمایی غیر آمریکایی و یک فیلم مستند را که من را به شدت تاثیر قرار دادند معرفی می‌کنم.

۱۲۰ تپش در دقیقه (120 battements par minute) به کارگردانی ربان کامپیلو

دشوار است که عنوان محبوب‌ترین فیلم سال خودم را به اثر دیگری اختصاص بدهم. ۱۲۰ تپش در دقیقه، فیلمی شناور، چشم نواز و بسیار مهم است.

شادترین روز زندگی اولی ماکی (The Happiest Day in the Life of Olli Mäki) به کارگردانی یوهو کوزمانن

باور کردنی نیست که شادترین روز زندگی اولی ماکی، اولین اثر بلند یوهو کوزمانن است. یک فیلم ۱۶ میلیمتری زیبا. صحنه به صحنه‌ی فیلم، انگار در همان سال ۱۹۶۲ فیلمبرداری شده است.

لیدی مکبث (Lady Macbeth) به کارگردانی ویلیام اولروید

ویلیام اولروید نیز در نخستین تجربه‌ی فیلم بلند خود، شگفت انگیز ظاهر شده و البته فلورنس پیو را به عنوان ستاره‌ی جدید عرصه بازیگری معرفی می‌کند.

داوسون سیتی: زمان یخ‌زده (Dawson City: Frozen Time) به کارگردانی بیل موریسون

هرکسی که برای تاریخ، سینما یا هر دو مورد ارزشی قائل است، باید این فیلم مستند را تماشا کند.

گیرمو دل‌ تورو بین فیلم‌های شخصی‌اش همچون کرونوس (Cronos)، ستون فقرات شیطان (The Devil's Backbone) و هزارتوی پن (Pan's Labyrinth) و آثاری هالیوودی همچون پسر جهنمی (Hellboy) و حاشیه اقیانوس آرام (Pacific Rim) همواره در حال رفت و آمد است اما حتی در غیر شخصی‌ترین آثارش نیز می‌توان ردپای سینمای ویژه‌ی وی را به وضوح یافت. دل تورو در سال ۲۰۱۷ فیلم شکل آب (The Shape of Water) را بر پرده‌ی سینماها داشت که در کنار دریافت جایزه شیر طلایی جشنواره ونیز، نامزد دریافت ۱۳ جایزه اسکار از جمله جوایز بهترین فیلم و بهترین کارگردانی شده است.

• داستان یک روح (A Ghost Story) به کارگردانی دیوید لاوری
• لیدی برد (Lady Bird) به کارگردانی گرتا گرویگ
• دانکرک (Dunkirk) به کارگردانی کریستوفر نولان
• سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) به کارگردانی مارتین مک دونا
• برو بیرون (Get Out) به کارگردانی جوردن پیل
• داستان‌های مایروویتز (The Meyerowitz Stories) به کارگردانی نوآ بامباک
• وقت خوش (Good Time) به کارگردانی برادران سافدی
• ببرها نمی‌ترسند (Tigers Are Not Afraid) به کارگردانی ایزا لوپز
• اینگرید به غرب می‌رود (Ingrid Goes West) به کارگردانی مت اسپایسر
• شورش در سلول ۹۹ (Brawl in Cell Block 99) به کارگردانی استیون کریگ زهلر

بازیگر و فیلمساز جوان فرانسوی و پدیده‌ی سینما در سال‌های اخیر که با ساخت فیلم من مادرم را کشتم (I Killed My Mother) در سن ۱۹ سالگی، به ستاره‌ی درخشان جشنواره کن سال ۲۰۰۹ بدل شد و در ادامه، آثار تحسین شده‌ی دیگری از جمله به هرحال لارنس (Laurence Anyways) و مامان (Mommy) را روانه‌ی سینماها کرد. او در حال حاضر مشغول ساخت فیلم مرگ و زندگی جان اف. داناون (The Death and Life of John F. Donovan) است که بازیگران مطرحی همچون کیت هرینگتون، تندی نیوتون، سوزان ساراندون، کتی بیتس و ناتالی پورتمن در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند. دولان علاوه بر دریافت ۸ جایزه از جشنواره‌ کن از جمله جایزه ویژه هیئت داوران، انبوهی از جوایز دیگر از جمله جایزه‌ی سزار و جایزه ویژه منتقدان جشنواره ونیز را در ویترین افتخارات خود دارد.

• مرا با نامت صدا کن (Call Me by Your Name) به کارگردانی لوکا گوادانینو
• لیدی برد (Lady Bird) به کارگردانی گرتا گرویگ
• شکل آب (The Shape of Water) به کارگردانی گیرمو دل تورو
• کشتن گوزن مقدس (The Killing of a Sacred Deer) به کارگردانی یورگوس لانتیموس
• رودخانه ویند (Wind River) به کارگردانی تیلور شریدان
• پست (The Post) به کارگردانی استیون اسپیلبرگ
• آن (It) به کارگردانی اندی موشیتی
• سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) به کارگردانی مارتین مک دونا

بازیگر و گارگردان آمریکایی که بیشتر به واسطه‌ی همکاری‌های متعددش با ملیسا مک‌کارتی به شهرت رسیده است. او ساخت فیلم‌های مطرحی همچون ساقدوش‌ها (Bridesmaids)، جاسوس (Spy) و شکارچیان روح (Ghostbusters) را در کارنامه دارد.

• پتی کیک$ (Patti Cake$) به کارگردانی جرمی جاسپر
• شکل آب (The Shape of Water) به کارگردانی گیرمو دل تورو
• سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) به کارگردانی مارتین مک دونا
• لیدی برد (Lady Bird) به کارگردانی گرتا گرویگ
• هنرمند فاجعه (The Disaster Artist) به کارگردانی جیمز فرانکو
• برو بیرون (Get Out) به کارگردانی جوردن پیل
• با استعداد (Gifted) به کارگردانی مارک وب
• آسیب نرسان (Do No Harm) به کارگردانی روزان لیانگ
• چاد: پسری آمریکایی (Chad: An American Boy) به کارگردانی جیسون وینر

رابرت اگرز پس از ساخت دو فیلم کوتاه، با همان نخستین فیلم بلند خود تحت عنوان جادوگر (The Witch)، تحسین منتقدان را برانگیخته و توسط جشنواره فیلم لندن و همچنین انجمن منتقدان بوستون، شیکاگو، تورنتو و نیویورک، به عنوان بهترین فیلمساز نوظهور سال معرفی شد. او همچنین عنوان بهترین کارگردان جشنواره ساندنس را از آن خود کرده است.

• خام (Raw) به کارگردانی ژولیا دوکورنو
• کشتن گوزن مقدس (The Killing of a Sacred Deer) به کارگردانی یورگوس لانتیموس
• بیرون (Get Out) به کارگردانی جوردن پیل
• وقت خوش (Good Time) به کارگردانی برادران سافدی
• مربع (The Square) به کارگردانی روبن اوستلوند
• پروژه فلوریدا (The Florida Project) به کارگردانی شان بیکر

لوکا گوادانینو ایتالیایی هم اکنون، آخرین ساخته‌ی خود یعنی من را با نامت صدا کن (Call Me by Your Name) را در بین نامزدهای دریافت اسکار بهترین فیلم می‌بیند. او که ساخت فیلم‌های تحسین شده‌ای همچون شلپ شلپی بزرگ‌تر (A Bigger Splash) و من عشق هستم (I Am Love) را در کارنامه دارد، در حال حاضر درگیر مراحل پس از تولید فیلم ترسناک سوسپیریا (Suspiria) به عنوان بازسازی شاهکاری به همین نام اثر داریو آرجنتو است و در کنار آن، ساخت دنباله‌ی من را با نامت صدا کن را نیز در دستور کار دارد.

• یک زن خارق‌العاده (A Fantastic Woman) به کارگردانی سباستین للیو
• پس از طوفان (After the Storm) به کارگردانی هیروکازو کورئیدا
• بیگانه: کاوننت (Alien: Covenant) به کارگردانی ریدلی اسکات
• اوسترلیتز (Austerlitz) به کارگردانی سرگی لوزنیتزا
• بیمار بزرگ (The Big Sick) به کارگردانی مایکل شوالتر
• سینما، منوئل دی اولیویرا و من (Cinema, Manoel de Oliveira and Me) به کارگردانی ژواو بوتلو
• دانکرک (Dunkirk) به کارگردانی کریستوفر نولان
• چهره‌ها، روستاها (Faces Places) به کارگردانی آنیس واردا و جی آر
• من کاکاسیاه تو نیستم (I Am Not Your Negro) به کارگردانی رائول پک
• لوگان (Logan) به کارگردانی جیمز منگولد
• لوگان خوش شانس (Logan Lucky) به کارگردانی استیون سودربرگ
• شهر گمشده زی (The Lost City of Z) به کارگردانی جیمز گری
• خانوم فانگ (Mrs. Fang) به کارگردانی وانگ بینگ
• شب‌هنگام تنها در ساحل (On the Beach at Night Alone) به کارگردانی هونگ سانگ سو
• پدینگتون ۲ (Paddington 2) به کارگردانی پل کینگ
• شکاف (Split) به کارگردانی ام نایت شیامالان
• عالی‌جناب و. (Le vénérable W.) به کارگردانی باربه شرودر
• جنگ برای سیاره میمون‌ها (War for the Planet of the Apes) به کارگردانی مت ریوز

نخستین فیلمساز زن تاریخ عربستان سعودی که بسیاری از اولین‌ها را برای سینمای این کشور به ارمغان آورد. فیلم وجده (Wadjda)، ساخته‌ی المنصور، نخستین فیلمی بود که از طرف عربستان سعودی در جشنواره ونیز به نمایش درآمد و اتفاقا بسیار هم درخشید. Wadjda همچنین اولین فیلمی بود که از طرف این کشور برای شرکت در رقابت اسکار بهترین فیلم خارجی زبان معرفی شد. المنصور پس از راهیابی به هالیوود، در سال ۲۰۱۷ فیلم مری شلی (Mary Shelley) را با بازی ال فانینگ ساخت.

• برو بیرون (Get Out) به کارگردانی جوردن پیل
• مربع (The Square) به کارگردانی روبن اوستلوند
• کوکو (coco) به کارگردانی لی آنکریچ
• آخرین مردان در حلب (Last Men in Aleppo) به کارگردانی فیراس فیاد
• لوگان (Logan) به کارگردانی جیمز منگولد
• چهره‌ها، روستاها (Faces Places) به کارگردانی آنیس واردا و جی آر
• هنرمند فاجعه (The Disaster Artist) به کارگردانی جیمز فرانکو
• شکل آب (The Shape of Water) به کارگردانی گیرمو دل تورو
• زن شگفت انگیز (Wonder Woman) به کارگردانی پتی جنکینز
• بیمار بزرگ (The Big Sick) به کارگردانی مایکل شوالتر

پس از ساخت چند فیلم کوتاه، نخستین فیلمش را با نام ۲۸ اتاق هتل (28 Hotel Rooms) کارگردانی کرد و در ادامه، فیلم کاپیتان فانتاستیک (Captain Fantastic) را با بازی ویگو مورتنسن در نقش اصلی ساخت که به یکی از بهترین فیلم‌های سال بدل شد.

• رشته خیال (Phantom Thread) به کارگردانی پل توماس اندرسون
• تلما (Thelma) به کارگردانی یواخیم تری‌یر
• خام (Raw) به کارگردانی ژولیا دوکورنو
• شکل آب (The Shape of Water) به کارگردانی گیرمو دل تورو
• داستان یک روح (A Ghost Story) به کارگردانی دیوید لاوری
• مربع (The Square) به کارگردانی روبن اوستلوند
• لیدی مکبث (Lady Macbeth) به کارگردانی ویلیام اولروید

پل شریدر را بیشتر به واسطه‌ی نگارش فیلمنامه‌ی تعدادی از بهترین آثار کارنامه مارتین اسکورسیزی همچون راننده تاکسی (Taxi Driver)، آخرین وسوسه مسیح (The Last Temptation of Christ) و گاو خشمگین (Raging Bull) به خاطر می‌آورند اما او در عرصه کارگردانی نیز فیلم‌های تحسین شده‌ای همچون میشیما: یک زندگی در چهار بخش (Mishima: A Life in Four Chapters) و رنج (Affliction) را خلق کرده است. آخرین فیلم شریدر با نام First Reformed پس از نمایش در جشنواره ونیز سال ۲۰۱۷، با واکنش مثبت منتقدان روبرو شد.

• دیترویت (Detroit) به کارگردانی کاترین بیگلو
• یک زن خارق‌العاده (A Fantastic Woman) به کارگردانی سباستین للیو
• پروژه فلوریدا (The Florida Project) به کارگردانی شان بیکر
• جین (Jane) به کارگردانی برت مورگن
• شور خاموش (A quiet passion) به کارگردانی ترنس دیویس
• لیدی برد (Lady Bird) به کارگردانی گرتا گرویگ
• من تونیا هستم (I, Tonya) به کارگردانی کریگ گیلسپی
• پست (The Post) به کارگردانی استیون اسپیلبرگ
• بیمار بزرگ (The Big Sick) به کارگردانی مایکل شوالتر

دنی ویلنو کار فیلمسازی را از اواسط دهه ۹۰ میلادی از زادگاهش کانادا آغاز کرده و پس از ساخت یک مستند کوتاه و همینطور ساخت یکی از بخش های فیلم کیهان (Cosmos)، دو اثر مستقل سی و دوم آگوست روی زمین (August 32nd on Earth) و گرداب (Maelstrom) را کارگردانی کرد. پس از موفقیت فیلم‌های پلی‌تکنیک (Polytechnique) و ویران شده (Incendies) بود که ویلنو به هالیوود آمده و فیلم‌های مطرحی همچون زندانیان (Prisoners) و ورود (Arrival) را کارگردانی کرد. بلید رانر ۲۰۴۹ (Blade Runner 2049) آخرین فیلم ویلنو است که ضمن جلب تحسین منتقدان، نامزد دریافت ۵ جایزه اسکار در بخش‌های فنی شده است.

• دانکرک (Dunkirk) به کارگردانی کریستوفر نولان
• آنها که انقلاب را ناتمام می‌گذراند تنها گور خود را می‌کنند (Those Who Make Revolution Halfway Only Dig Their Own Graves) به کارگردانی ماتیو دنی و سیمون لاووا
• مربع (The Square) به کارگردانی روبن اوستلوند
• سه بیلبورد خارج از ابینگ، میزوری (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) به کارگردانی مارتین مک دونا
• مادر! (mother!) به کارگردانی دارن آرنوفسکی
• کوچک سازی (Downsizing) به کارگردانی الکساندر پین
• فریب‌ خورده (The Beguiled) به کارگردانی سوفیا کوپولا
• فیلم‌های کوتاه استودیو اوتس متعلق به نیل بلومکمپ (Neill Blomkamp’s Oats Studio Short films) به کارگردانی نیل بلومکمپ

نویسنده و کارگردان فیلم‌های پارکلند (Parkland) و ضربه مغزی (Concussion) که در سال ۲۰۱۷ فیلم مارک فلت: مردی که کاخ سفید را به خاک سیاه نشاند (Mark Felt: The Man Who Brought Down the White House) را با بازی لیام نیسون بر پرده‌ی سینماها داشت. لندزمن در حال حاضر مشغول ساخت فیلم نبرد نهایی (The Last Battle) با موضوع اتفاقات آخرین روزهای جنگ جهانی دوم است.

• رشته خیال (Phantom Thread) به کارگردانی پل توماس اندرسون
• بلید رانر ۲۰۴۹ (Blade Runner 2049) به کارگردانی دنی ویلنو
• برو بیرون (Get Out) به کارگردانی جوردن پیل
• بیبیِ درایور (Baby Driver) به کارگردانی ادگار رایت
• لجنزار (Mudbound) به کارگردانی دی ریس
• بلوند اتمی (Atomic Blonde) به کارگردانی دیوید لیچ
• تاریک‌ترین لحظات (Darkest Hour) به کارگردانی جو رایت
• دانکرک (Dunkirk) به کارگردانی کریستوفر نولان
• من تونیا هستم (I, Tonya) به کارگردانی کریگ گیلسپی

نخستین بلند خود را در ۲۰ سالگی با نام یک مشت انگشت (A Fistful of Fingers) ساخت و در همان سنین کم، چندین سریال را برای پارامونت و همچنین شبکه BBC کارگردانی کرد. اما در سال ۲۰۰۴ و با ساخت Shaun of the Dead بود که برای خودش اسم و رسمی دست و پا کرد و با ساخت هات فاز (Hot Fuzz)، اسکات پیلگریم در برابر دنیا (Scott Pilgrim vs. the World) و ته دنیا (The World's End)، جایگاه خود را به عنوان فیلمسازی خلاق در سینما تثبیت کرد. بیبی درایور (Baby Driver) آخرین اثر رایت به حساب می‌آید که به عنوان یکی از موفق‌ترین فیلم های سال ۲۰۱۷ لقب گرفت.

• خام (Raw) به کارگردانی ژولیا دوکورنو
• دانکرک (Dunkirk) به کارگردانی کریستوفر نولان
• رشته خیال (Phantom Thread) به کارگردانی پل توماس اندرسون
• شکل آب (The Shape of Water) به کارگردانی گیرمو دل تورو
• مادر! (mother!) به کارگردانی دارن آرنوفسکی
• برو بیرون (Get Out) به کارگردانی جوردن پیل
• بیمار بزرگ (The Big Sick) به کارگردانی مایکل شوالتر
• لیدی برد (Lady Bird) به کارگردانی گرتا گرویگ
• مرا با نامت صدا کن (Call Me by Your Name) به کارگردانی لوکا گوادانینو
• لوگان خوش شانس (Logan Lucky) به کارگردانی استیون سودربرگ

مایکل شوالتز در سال ۲۰۱۷ فیلم بیمار بزرگ (The Big Sick) را ساخت که در فهرست محبوب‌ترین‌های بسیاری از کارگردانان دیگر نیز جای گرفته است. شوالتز پیش از این نیز فیلم سلام، اسم من دوریس است (Hello, My Name Is Doris) را با بازی سالی فیلد ساخته بود.

• برو بیرون (Get Out) به کارگردانی جوردن پیل
• لیدی برد (Lady Bird) به کارگردانی گرتا گرویگ
• پست (The Post) به کارگردانی استیون اسپیلبرگ
• پتی کیک$ (Patti Cake$) به کارگردانی جرمی جاسپر
• سفر (Girls Trip) به کارگردانی مالکوم دی. لی
• فصل جدید سریال توپین پیکس (Twin Peaks) به کارگردانی دیوید لینچ

آدام وینگارد فاصله‌ی بین ساخت فیلم دو هزار دلاری جمجمه پاپ (Pop Skull) تا انتخاب شدنش برای کارگردانی فیلم چند صد میلیون دلاری گودزیلا علیه کونگ (Godzilla vs. Kong) را در مدت زمانی کمتر از یک دهه طی کرد. در این حد فاصل، او فیلم‌های بسیاری را با بودجه‌هایی چند هزار دلاری ساخت و در ادامه با کارگردانی فیلم‌هایی نظیر تو بعدی هستی (You're Next)، میهمان (The Guest) و جادوگر بلر (Blair Witch)، راه خود را به سمت جریان اصلی فیلمسازی در هالیوود باز کرد.

• فصل جدید سریال توپین پیکس (Twin Peaks) به کارگردانی دیوید لینچ
• دانکرک (Dunkirk) به کارگردانی کریستوفر نولان
• رشته خیال (Phantom Thread) به کارگردانی پل توماس اندرسون
• مستند ۱۶ و نیم ساعته جنگ ویتنام (The Vietnam War) به کارگردانی کن برنز و لین نوویک
• بلید رانر ۲۰۴۹ (Blade Runner 2049) به کارگردانی دنی ویلنو
• فریب‌خورده (The Beguiled) به کارگردانی سوفیا کوپولا
• برو بیرون (Get Out) به کارگردانی جوردن پیل
• کونگ: جزیره جمجمه (Kong: Skull Island) به کارگردانی جوردن ووت رابرتز
• سریال شکارچی ذهن (Mindhunter)
• گربه (Kedi) به کارگردانی سیدا توران
• سریال اورویل (The Orville) ساخته ی ست مک فارلن
• جنگ ستارگان: آخرین جدای (Star Wars: The Last Jedi) به کارگردانی ریان جانسون
• سریال پیشتازان فضا: اکتشاف (Star Trek: Discovery) ساخته برایان فولر و الکس کرتزمن