بررسی بازی Open Roads | ماجراجویی مادر و دختر

سازندگان Gone Home به‌تازگی با بازی Open Roads بازگشته‌اند که تلاش کرده‌اند تا تجربه‌ای مشابه بازی اول خود را ارائه کنند. این بازی که یک اثر ماجراجویی و داستان محور است که داستان ترسا را دنبال می‌کند که پس از مرگ مادر بزرگش به مادر خود برای جمع کردن خانه خود کمک می‌کند و دراین‌میان متوجه رازی در مورد گذشته مادر بزرگ خود می‌شود که باعث شروع یک سفر جاده‌ای خواهد شد.

بازیکن در بازی کنترل شخصیت ترسا را که دختر خانواده است بر عهده دارد و به‌طور کلی با یک داستان روایی با گیم‌پلی شبیه‌ساز پیاده‌روی طرف هستیم. بازی به چند بخش تقسیم شده است که در هر محیط بازیکن باید با گشتن در آن و انجام کارهایی که از او خواسته شده است، داستان بازی را جلو ببرد و باعث کشف رازهایی در مورد گذشته مادر بزرگ شخصیت اصلی شود. به‌طور کلی انجام کارها صرفا اشاره و کلیک است و بازیکن خیلی کار خاصی در طول بازی برای انجام دادن ندارد.

به‌طور کلی مسیر بازی دارای چالش عجیب و خاصی نیست و با اینکه به‌جز محیط ماشین در مابقی بخش‌ها با محیطی نسبتا باز طرف هستیم، اما آزادی عمل خاصی وجود ندارد و بازیکن درنهایت با کمترین تلاش می‌تواند راه خود را پیدا کند. در مجموع بازی تجربه‌ای مشابه Gone Home را ارائه می‌دهد که مهم‌ترین تفاوت آن افزایش محیط‌های بازی و همچنین تعامل با شخصیت دیگر است که در طول آن شخصیت مادر نه‌تنها به جلو رفتن داستان کمک می‌کند، بلکه اگر مسیر یا کار اشتباهی انجام یا به سراغ انجام تسک‌ها نروید، او با شما برای انجام تسک اصلی صحبت می‌کند و اخطار می‌دهد.

در مورد گیم‌پلی نمی‌توان چیز زیادی گفت و سازندگان می‌توانستند کمی تسک‌ها و کارهای متفاوت بیشتری در هر بخش قرار دهند تا اینکه بیشتر زمان بازی صرفا عبور از مناطق مختلف تا رسیدن به هدف اصلی شود. البته بازی دارای پازل‌های ساده‌ای هم است که با اینکه قرار نیست باعث چالش خاصی برای بازیکن شود، اما درنهایت باعث می‌شود کمی گیم‌پلی بازی از حالت یکنواختی خارج شود و تنوع کمی به آن داده شود.

به‌صورت کلی بازی Open Roads یک بازی بسیار کوتاه است که آن را می‌توان در کمتر از یک ساعت تمام کرد و حتی تمامی آچیومنت‌ها یا تروفی‌های بازی را هم گرفت، اما سازندگان مانند بازی اول خود یک گزینه اختیاری در اختیار بازیکن قرار داده‌اند تا بیشتر در محیط‌های مختلف بازی کاوش و رازهای بیشتری را کنند. اما در هر حال در مورد یک بازی داستان‌محور صحبت می‌کنیم و بخش مهم آن روایت و گفتن داستان است.

بازی شروع جالبی دارد و می‌تواند باعث کنجکاو شدن گیمر شود. ازطرفی گذشته شخصیت مادر بزرگ را داریم که باید در مورد آن جست‌وجو کنیم و ازطرفی رابطه بین خواهر و مادر می‌تواند بخش جذابی از بازی تبدیل شود. همان‌طور که جلوتر هم گفتم، بازی روندی مشابه Gone Home دارد و اگر صرفا به‌دنبال تمام کردن بازی باشید، تنها بخش‌هایی از داستان را خواهید دید که برای به پایان رساندن بازی نیاز دارید و حاوی اطلاعاتی محدودی در مورد داستان و گذشته شخصیت‌ها است.

اما بازی گزینه جست‌وجو در محیط برای یافتن سرنخ‌ها و اطلاعات بیشتر را قرار داده است. این موضوع باعث می‌شود تا اطلاعات بیشتری از داستان و اتفاقات به ما داده شود که با یافتن نامه‌ها، اشیا یا عکس‌های قدیمی می‌توانید اطلاعات بیشتری به‌دست بیاورید. این موضوع می‌تواند باعث شود گیمر بیشتر تلاش کند تا در محیطی که در اختیارش قرار داده شده است، شروع به گشتن کند و صرفا به فکر عبور از مرحله نباشد. بااین‌حال این موضوع می‌تواند کمی هم خسته کننده باشد.

سازندگان برای رفع این مشکل به سراغ دو بازیگر برجسته رفته‌اند تا نه‌تنها باعث جذابیت بیشتر بازی شوند، بلکه باعث جلب توجه بیشتر به بازی خود شوند. انتخاب و استفاده از کیتلین دیور با سابقه بازی در فیلم Booksmart و کری راسل با بازی بازی در سریال The Americans از نکات مثبت و جذاب بازی است. با اینکه هم راسل و هم دیور اجراهای خوبی دارند، اما درنهایت به‌درستی از پتانسیل آن‌ها استفاده نشده است و به نحوی این موضوع می‌تواند کمی ناامید کننده باشد.

نوع روایت بازی باعث می‌شود که در بیشتر زمان بازی واقعا برای گیمر تفاوتی نداشته باشد که چه کسی در حال صداپیشگی است و نوع روایت بازی هم اول شخص است و همچنین به‌جز زمانی‌که در حال صحبت کردن یا داخل ماشین هستیم، تقریبا هیچ ارتباط خاصی با شخصیت مادر نداریم. این موضوع باعث می‌شود که نتوانیم آن ارتباطی که لازم است با شخصیت‌ها داشته باشیم و داستان رابطه‌ و کشمکشی که بین دختر و مادر وجود دارد درواقع نمی‌تواند آن شکلی که لازم است در طول بازی پیدا کند.

به‌صورت کلی در بازی‌های روایی به‌خصوص آثاری که در طول چند سال اخیر منتشر شده‌اند، ارتباط گرفتن با شخصیت اصلی داستان اهمیت زیادی در موفقیت یا عدم موفقیت یک اثر پیدا کرده است و اگر گیمر نتواند با این شخصیت ارتباط برقرار کند، عملا علاقه یا اشتیاقی به تجربه بازی و به اتمام رساندن آن دیگر ندارد. در هر حال نمی‌توان از اجرای خوب راسل و دیور گذشت و آن‌ها باعث شده‌اند تا شخصیت‌ها کمی از حالت تک بعدی خارج شوند؛ حتی با اینکه نمی‌توان با آن‌ها کاملا ارتباط گرفت.

اما در بحث فنی بازی Open Roads دارای گرافیک هنری و قابل قبولی است. با اینکه از نظر فنی شاید بازی حاوی نکته خیلی خاصی نیست، اما بازی دارای طراحی هنری جذابی است که باعث شده است تا محیط‌های بازی جذابیت بیشتری پیدا کند. اگرچه تعداد محیط‌های بازی در یک نگاه محدود هستند، اما باتوجه‌به زمان بازی قابل قبول هستند و همچنین با کمک گرافیک هنری بخش‌هایی مثل سفر جاده‌ای تجربه بصری یکسانی را ارائه نمی‌دهند.

بازی Open Roads با اینکه پتاسیل جذابی برای پرداختن به یک داستان جاده‌ای با محوریت دختر و مادر دارد و همچنین از بازیگران شناخته شده‌اند چون کری راسل و کیتلین دیور هم بهره می‌برد تا باعث جذاب‌تر شدن شخصیت‌ها شود، اما در رسیدن به تمام این پتانسیل‌ها شکست می‌خورد و نمی‌تواند به اثری تبدیل شود که از قبل انتظارش را داشتیم. بازی در مجموع یک اثر نسبتا خوش ساخت در بخش بازی‌های روایی است، اما درنهایت صرفا یک نسخه جدید و بدون تغییر بزرگ از بازی Gone Home است.