@هانا عباسى
ببین نتیجه اش واقعن می تونه ترسناک باشه، ولی خیلی مفیده!‌ اینکه انقدر بازیکن رو درگیر کنی که مجبور شه درست فکر کنه و الکی تصمیم نگیره، چون درنهایت نتیجه تصویری از شخصیت و روحیه و طرز فکر خودشه، این هم می‌تونه خیلی مفید باشه و باعث شه فکر کنی که چرا اصلن اینکارو کردی و هم می تونه نتیجه انقدر ترسناک بشه که از خودت بدت بیاد! این بازیم که قربونش برم هرکاری که بکنی و هر تصمیم که بگیری درنهایت ادامه پیدا می کنه و دیگه خودت می مونی و تصمیمی که گرفتی، یعنی حتی بهت نمی گه کارت درست بوده یا غلط! همه چیز رو رسمن گذاشته پای خود بازیکن.

@علیرضا سپاهی وند
من برعکسشو فکر می کنم، اینکه یکی بهت اعتماد کنه و تو بهش دروغ بگی، اثر بدتری رو خودت می ذاره، حالا اون که میمیره و تموم می شه ولی تو باید با عواقب تصمیمت کنار بیای که خب پوستت کنده می‌شه :دی

@محمد کوخواهی
ببین دیگه فکر می کنم باید قبول کنیم که اگه تو قرن بیست و یک انگلیسی بلد نباشیم خیلی چیزهارو از دست می دیم. اتفاقن من خودم نصف زبان یاد گرفتنمو مدیون بازی‌های کامپیوتریم. اولین بارهم موقع مکس پین بود که چون بچه بودم زبانم خوب نبود نصف بیش تر داستانو نفهمیدم، مجبور شدم بعد تموم کردن بازی برم کل داستان رو بخونم و یاد بگیرم. :دی ولی لذتی که بعد فهمیدن داستان بازی ها به آدم دست می ده رو نمی تونی با سختی زبان یاد گرفتن مقایسه کنی.

@محمد مهدی حسین زاده
خواهش می کنم :) اینا دیگه عشق بازی بودن رو دوباره از اول تعریف کردن اصلن :))) دمشون گرم واقعن.

@اشکان حامد
واقعن کارتونای خفنی داشتن اون دوران :دی حالا اگه اینو دوست داشتی پیشنهاد می کنم بری بتی بوپ هاروهم ببینی، تقریبن همش رو یوتیوب هست. اونام خیلی خفنن :دی

@رضا حاج‌محمدی
دقیقن! خب اصلن چرا باید یه خشونت توخالی نشون بده (یا حتی نشون نده) وقتی که کل بازی قراره تو همچین محیطی جریان داشته باشه! اتفاقن به نظرم صحنه های خیلی خوبی رو برای آماده کردن بازیکن انتخاب کردن و مخصوصاً از روی همین خشونت می شه خیلی چیزارو راجع به داستان حدس زد. به نظر من اگر هرکاری غیر از این می کرد، گول زدن مخاطب بود، الان حداقل هرکس بازی به نظرش خشن بیاد می تونه تجربش نکنه.