ماجراهای جالب زنده نگه داشتن بازی Pirates of the Burning Sea توسط طرفداران

آثار مرتبط با دزدان دریایی همواره محبوبیت خاص خود را داشته‌اند و این قضیه در دهه‌های اخیر هم به وضوح دیده می‌شود. در دهه ۱۹۹۰ با سری بازی‌های مانکی آیلند (Monkey Island) و سپس مانگا و انیمه وان پیس (One Piece)، در دهه ۲۰۰۰ با سری فیلم‌های دزدان دریایی کارائیب (Pirates of the Caribbean) و در دهه ۲۰۱۰ با بازی Sea of Thieves، شاهد حضور پررنگ دزدان دریایی در گونه‌های مختلف سرگرمی از بازی‌های ویدیویی و مانگا تا انیمه و فیلم‌های سینمایی بوده‌ایم.

دراین‌میان طرفداران ماجراجویی‌های دریایی در سال ۲۰۰۸ هم با محصول متفاوتی در این زمینه همراه شدند؛ یک MMO به نام Pirates of the Burning Sea که هرچند در ابتدا به موفقیت‌هایی رسید، ولی بعد از مدتی به‌دست فراموشی سپرده شد؛ البته نه از طرف همه. عده‌ای از طرفداران وفادار بازی بودند که تا سال‌ها بعد هم آن را رها نکردند و حتی همین امروز که ۱۴ سال از انتشار بازی می‌گذرد هم به تجربه آن می‌پردازند. در این مقاله می‌خواهیم سری بزنیم به ماجراهای جالب این بازی و اتفاقاتی که پشت سر گذاشت تا به نقطه فعلی برسد. با زومجی همراه باشید.

برایان تِینی، آخرین عضو باقی‌مانده از تیم تولید بازی Pirates of the Burning Sea صحبت‌های خود را با مثال جالبی شروع می‌کند: «اگر از طرفداران سریال فایرفلای (Firefly) بوده‌اید و یکی از قسمت‌های آن به نام Out of Gas را دیده‌اید، بازی ما حالتی شبیه سفینه سرنیتی (Serenity) در این قسمت را دارد.»

اشاره تینی به سفینه سرنیتی در سریال فایرفلای، به خاطر وضعیت عجیب بازی Pirates of the Burning Sea است؛ اثری که این روزها به یک کشتی کهنه و قدیمی شباهت دارد که هنوز طرفداران اندکی برای آن باقی مانده است و تیم کوچکی هم مانند خدمه سفینه سرنیتی، در حال هدایت آن در سخت‌ترین شرایط ممکن هستند.

در ماه اوت سال ۲۰۱۸ بود که تینی در بیانیه‌ای سوزناک، به صحبت با طرفداران Pirates of the Burning Sea پرداخت و از این گفت که استودیوی کوچک او یعنی Portalus Games، یکی از مهم‌ترین اعضای خود را از دست داده است، یعنی تنها برنامه‌نویس تیم را. این پیام ناراحت‌کننده که حکم آژیر خطر بازی را داشت، با واکنش طرفداران آن روبه‌رو شد و ده‌ها نفر از آن‌ها در پیام‌هایی از غم و غصه خود بابت این اتفاق گفتند؛ افرادی که تینی هنوز هم فهرستی از اسامی آن‌ها را نگه داشته است.

طرفداران سرسخت بازی از این می‌گفتند که هر کمکی از دستشان بربیاید برای ادامه حیات آن انجام می‌دهند و می‌توانند در قالب تِستر در رفع مشکلات بازی کمک کنند یا راهنمای افراد تازه‌وارد درون بازی باشند، آن هم به‌طور کاملاً رایگان. حتی یکی از آن‌ها که کمی تجربه در زمینه مدل‌سازی کشتی‌های سه‌بعدی داشت، پیشنهاد همکاری با استودیو را داده بود. از طرف دیگر هم بازیکن‌های عاشق Pirates of the Burning Sea در انجمن‌های گفت‌وگو به بحث و تبادل نظر در مورد نحوه نجات بازی از نابودی و جمع‌آوری پول برای حفظ این اثر محبوب خود می‌پرداختند و سعی داشتند از هر راهی نشان دهند که این بازی MMO جایگاه ویژه‌ای در قلب آن‌ها دارد.

بازی Pirates of the Burning Sea هر چیزی را که از یک MMO عرضه شده در دهه ۲۰۰۰ می‌خواستیم، درون خود داشت: مأموریت‌هایی که پشت سر هم توسط شخصیت‌های غیرقابل بازی (NPC) به ما داده می‌شد، گروه‌هایی به نام Societies که در آن‌ها کنار سایر بازیکن‌ها به ماجراجویی می‌پرداختیم، ارتباط تنگاتنگی که بین دو بخش PvP (بازیکن علیه بازیکن) و PvE (بازیکن علیه دشمنان و خطرات محیطی) وجود داشت و البته مدل‌های بی‌کیفیت شخصیت‌ها با چندضلعی‌های پایین که در MMOهای آن زمان چیز عجیبی نبود.

ولی نکته جالب در مورد Pirates of the Burning Sea این است که برخلاف خیلی از MMOهای آن دوران که مدت‌ها است با آن‌ها خداحافظی کرده‌ایم (البته به جز معدود آثار منحصربه‌فردی مثل World of Warcraft)، این بازی هنوز هم زنده است و طرفداران سرسختی دارد که دست از سر آن برنمی‌دارند و در آن چیزهایی را می‌بینند که جای دیگری پیدا نمی‌کنند.

خبرنگار پی‌سی‌گیمر مدتی قبل با یکی از این بازیکن‌های کهنه‌کار، درون خود بازی به صحبت پرداخت؛ کسی که این خبرنگار به او لقب «ریش‌سیاه/بلک‌بیرد» (یکی از معروف‌ترین دزدان دریایی تاریخ با نام واقعی ادوارد تیچ) را می‌دهد و با هم درون میخانه‌ای داخل بازی، در منطقه چارلزفورت واقع در فلوریدا قرار گذاشتند. ریش‌سیاه می‌گوید: «این بازی همیشه دنیا و حال و هوای خاص خود را داشته و اتمسفر و جزئیات آن به شکلی است که نمی‌توان به‌سادگی رهایش کرد؛ جزئیاتی که شاید بعد از مدت‌ها بازی کردن هم متوجه تمامِ آن‌ها نشده باشید. تمام گوشه و کنار بازی پُر است از ریزه‌کاری‌های تماشایی، مثل همین میخانه‌ای که درون آن نشسته‌ایم و نحوه چیدمان شمع‌ها و آتشی که درون شومینه روشن است، درکنار سر پلنگی که روی دیوار به چشم می‌خورد، حس و حال جالبی به آن می‌دهد.»

البته وقتی کسی مثل خبرنگار پی‌سی‌گیمر که با دنیای Pirates of the Burning Sea غریبه است، به در و دیوار میخانه نگاه می‌کند و بافت‌های بی‌کیفیت و قدیمی آن را درکنار انیمیشن‌های کهنه شخصیت‌ها می‌بیند، نمی‌تواند خیلی هم نگاه قشنگی به دنیای بازی داشته باشد. ولی ماجرا برای شیفتگان این MMO متفاوت است و آن‌ها از سال‌ها قبل به زندگی در این دنیای مرتبط با دزدان دریایی عادت کرده‌اند و دیگر به سختی می‌توانند ویژگی‌های قدیمی آن را ببینند.

نکته جالب در مورد Pirates of the Burning Sea این است که حتی آن‌هایی که بیش از یک دهه سرگرم تجربه این بازی بوده‌اند نیز همچنان چیزهای جدیدی درون آن پیدا می‌کنند. مثلاً چند سال پیش، یک ماهی کمیاب داخل بازی پیدا شد که کسی تا آن زمان اطلاعی از آن نداشت، یا شمشیرهای منحصربه‌فردی که گاهی اوقات در حراجی‌های داخل بازی به چشم می‌خورند. یکی از بازیکن‌های قدیمی که خبرنگار پی‌سی‌گیمر او را با لقب «کالیکو جک» (یکی از کاپیتان‌های دزد دریایی مطرح تاریخ با نام واقعی جان راکام) صدا می‌کند، سه سال قبل در جریان یکی از مأموریت‌های بازی که به شطرنج ارتباط داشت، با یک NPC کاملاً فرعی به نام «رائول کاپابلانکا» آشنا شده بود که کمتر کسی تا آن روز متوجه نام این NPC و ارتباط آن با خوزه رائول کاپابلانکا، شطرنج‌باز معروف کوبایی شده بود. جالب اینکه رائول کاپابلانکای مجازی، نقل قول معروفی از آن شطرنج‌باز واقعی هم درون بازی دارد که درصد زیادی از مخاطبان Pirates of the Burning Sea هرگز متوجه این قضیه نشده‌اند، ولی همین جزئیات کوچک و جذاب است که عده‌ای را همچنان سرگرم تجربه این بازی می‌کند.

هرچند استودیو Portalus Games در ماه اوت ۲۰۱۸ تعطیل شد، ولی این اولین اتفاق ناگوار در ارتباط با بازی Pirates of the Burning Sea نبود. در حقیقت استودیوی سازنده بازی در ابتدا، شرکت دیگری به نام فلایینگ لب سافتور (Flying Lab Software) بود که بعدها پس از کناره‌گیری از ادامه کار روی آن، جای خود را به Portalus Games داد.

برایان تینی در سال ۲۰۱۰ یعنی دو سال پس از انتشار Pirates of the Burning Sea به فلایینگ لب ملحق شده و مسئولیت دو بخش از استودیو یعنی بخش کنترل کیفیت و همین‌طور بخش امور مشتریان را برعهده گرفته بود. در آن دوران، حدود ۲۵ نفر در تیم تولید و توسعه بازی کار می‌کردند و ۲۵ نفر دیگر هم در بخش‌های کنترل کیفیت و امور مشتریان فعال بودند.

تینی در مورد روزهای اوج استودیو می‌گوید: «فلایینگ لب بزرگ‌ترین تیم را بین تمام استودیوهایی داشت که تا آن روز با آن‌ها کار کرده بودم و اعضای استودیو هم با بیشترین توان ممکن، وقت و انرژی خود را صرف کار روی بازی می‌کردند. همه به‌طور مداوم در تلاش برای پیشبرد کارها بودند و مدیرانی هم برای امور مشتریان استخدام شده بودند که تمام وقت خود را صرف کمک به مخاطبان بازی در اینترنت می‌کردند؛ از جمله کسی که کانال‌های چت را مدیریت می‌کرد و همواره در حال گفت‌وگو و رسیدگی به بازیکن‌ها بود. درون خود بازی هم مدیرهایی را برای تک‌تک سرورها داشتیم که به‌صورت شبانه‌روز در تمام طول هفته به بازی درکنار علاقمندان و کمک به آن‌ها می‌پرداختند.»

کالیکو جک هم با یادآوری آن روزها، از شلوغی سرورهای بازی و نبردهای دریایی عظیم بین گروه‌های مختلف می‌گوید: «بازی کاربران خیلی زیادی داشت و ما هم می‌گشتیم و برای تک‌تک بخش‌های کشتی، از ساده‌ترین نفرات تا ادمیرال (در ایران دریابُد؛ بالاترین درجه نیروی دریایی) را جذب می‌کردیم و مثل مبارزات دریایی واقعی، با تاکتیک‌های مختلف به سراغ دشمنان می‌رفتیم.»

ولی دوران طلایی بازی Pirates of the Burning Sea زیاد دوام نیاورد. شرکت سرگرمی‌های آنلاین سونی (Sony Online Entertainment) که به مدت چند سال وظیفه انتشار بازی را برعهده داشت، در سال ۲۰۱۲ به پشتیبانی خود پایان داد. بعد از آن هم فلایینگ لب با اینکه حق امتیاز و مالکیت معنوی بازی را برعهده داشت، تصمیم گرفت سرورهای بازی را غیرفعال کند (شرکت سرگرمی‌های آنلاین سونی بعدها از سایر زیرمجموعه‌های بازی سونی/پلی استیشن جدا شد و نام آن به Daybreak Game Company تغییر کرد).

به‌گفته یکی دیگر از کاربران قدیمی بازی به نام ریچارد سالویس: «وقتی شرکت سرگرمی‌های آنلاین سونی و فلایینگ لب خبر از پایان کار Pirates of the Burning Sea در آینده‌ای نزدیک دادند، طرفداران بازی به‌شدت ناراحت شدند و از اینکه قرار بود نتیجه تلاش‌های آن‌ها در این چند سال نابود شود، خیلی غصه خوردند و نمی‌دانستند که چه کاری می‌توانند برای نجات بازی انجام دهند.»

دراین‌میان، برایان تینی که پیش از ملحق شدن به فلایینگ لب هم تجربیات زیادی در زمینه بازی‌های آنلاین داشت و با تعطیل شدن این نوع بازی‌ها و استودیوهای سازنده آن‌ها بیگانه نبود، تصمیم جالبی گرفت. او و تعداد اندکی از اعضای فلایینگ لب، به سراغ تأسیس استودیوی جدیدی تحت عنوان Portalus Games رفتند تا از این طریق، از نابودی بازی Pirates of the Burnign Sea جلوگیری کنند و روی ادامه کار آن نظارت داشته باشند.

تینی در این مورد می‌گوید: «اکثر اعضای Portalus Games را افراد جوانی تشکیل می‌دادند که ادامه کار روی بازی را در استودیوی جدید، فرصت مناسبی برای کسب تجربه و قوی‌تر کردن رزومه کاری خود می‌دیدند. ولی موضوع برای من متفاوت بود و تنها عشق به این بازی بود که باعث شد چنین تصمیمی بگیرم. من برای عضویت در فلایینگ لب هم از خیلی چیزها گذشته بودم و اکنون می‌دیدم که بازی محبوبم در حال از بین رفتن است و باید به شکلی آن را نجات می‌دادم.»

ولی مشکل اینجا بود که با رها کردن بازی توسط شرکت سرگرمی‌های آنلاین سونی، بازی بدون میزبان (هاست) می‌ماند و این به‌معنی مرگ MMO بود. ولی خوشبختانه تینی آشنایی نزدیکی با راسل ویلیامز، مدیرعامل فلایینگ لب و درل بنوینوتو، مدیرعامل یک شرکت میزبانی وب به نام ویژن آنلاین (Vision Online) داشت و در جریان قراردادی بین آن‌ها، سرورهای بازی به ویژن آنلاین منتقل شدند و به این شکل از مرگ نجات پیدا کرد.

Portalus به قدری از نظر مالی مشکل داشت که حتی یک دفتر رسمی برای فعالیت اعضای خود نداشت و همه آن‌ها از داخل منزل به کار روی بازی ادامه می‌دادند. بازی هم از سال ۲۰۱۰ به حالت Free to Play درآمده بود و تمام سود شرکت از راه فروش آیتم‌های پریمیوم و مخصوص به‌دست می‌آمد.

تینی با قدردانی از مخاطبان بازی می‌گوید: «بازیکن‌ها همواره پشتیبانی خوبی از ما داشتند و هرچند گاهی اوقات تا مرز تعطیلی هم می‌رفتیم، ولی درنهایت به‌لطف کمک‌های مالی آن‌ها نجات پیدا می‌کردیم.» ولی این کمک‌ها هم درنهایت کافی نبودند، چرا که بازی روزبه‌روز کهنه‌تر می‌شد و استودیو نه‌تنها امکان اضافه کردن چیزهای جدید را به آن نداشت، بلکه به سختی می‌توانست از پسِ هزینه‌های نگه‌داری بازی برآید.

مشکل دیگر هم این بود که به عقیده تینی، خیلی از بازیکن‌های Pirates of the Burning Sea پس از جداییِ شرکت سرگرمی‌های آنلاین سونی و فلایینگ لب از پروژه، فکر می‌کردند که بازی تعطیل شده است. پروسه انتقال سرورهای بازی اندکی طول کشیده بود و همین قضیه باعث شده بود خیلی‌ها آن را برای همیشه رها کنند و ریچارد سالویس نیز این موضوع را تأیید می‌کند: «اکثر مخاطبان بازی به سراغ آثار دیگری رفتند و فقط بخشی کوچکی از ما طرفداران سرسخت بازی بودیم که برگشتیم. بعد از آن هم خبری از بازیکن‌های جدید نبود.»

به این ترتیب روزبه‌روز با کاهش درآمدهای Portalus، پشتیبانی از بازی هم سخت‌تر می‌شد و اعضای تیم به تدریج کمتر و کمتر می‌شدند؛ موضوعی که تینی در مورد آن می‌گوید: «تیم ما در ابتدا از ۲۵ نفر تشکیل می‌شد که پس از مدتی به ۱۲ نفر رسید. سپس ۸ نفر، ۵ نفر و در روزهای آخر هم ۳ نفر. واقعاً ادامه کار با ۳ نفر غیرممکن بود و نمی‌شد وقت کافی روی بازی گذاشت.» اوضاع به جایی رسیده بود که حتی تینی به مدت ۶ ماه هیچ پولی بابت کار روی بازی دریافت نکرد تا از این طریق، فشار مالی روی تیم را کمتر کند.

ولی باز هم این وفادارترین کاربران Pirates of the Burning Sea بودند که نگذاشتند این بازی به کار خود پایان دهد و به‌گفته کالیکو جک: «هر بار که بازی فاصله چندانی تا مرگ نداشت، دوست‌داران قدیمی آن از راه می‌رسیدند و Noteهایی (واحد پول پریمیوم بازی) به ارزش ۲۰۰ یا ۳۰۰ دلار می‌خریدند تا به ادامه حیات بازی کمک کنند. بعضی از این افراد حتی سال‌ها بود که Pirates of the Burning Sea را بازی نمی‌کردند، ولی به خاطر عشق و علاقه قدیمی خود به آن، دوست نداشتند مرگ این بازی را ببینند.»

ریش‌سیاه هم می‌گوید: «من برای نجات بازی، کشتی‌های مجازی خودم را می‌فروشم و با درآمد آن، Noteهای بیشتری می‌خرم. اگر خبری از این پرداخت‌های مالی توسط مخاطبان نباشد، بازی هم تعطیل خواهد شد و بنابراین من وظیفه خودم می‌دانم که مدام کشتی بسازم و بفروشم و از این راه به بازی کمک کنم. به قدری به این بازی وابستگی پیدا کرده‌ام که اگر روزی به پایان راه برسد، شاید من هم بمیرم، چرا که کار دیگری در زندگی ندارم.» البته او خیلی زود اشاره می‌کند که جمله آخرش حالت اغراق‌آمیز داشته، ولی در مجموع منظور ریش‌سیاه این است که رابطه طولانی‌مدت او با بازی، باعث شده است که حس بسیار نزدیکی به آن پیدا کند.

ریش‌سیاه و کالیکو جک از سال‌ها قبل با یکدیگر دوست هستند و شب‌های زیادی را درون این بازی MMO کنار یکدیگر گذرانده‌اند و شوخی‌های زیادی با یکدیگر می‌کنند. همین روابط نزدیک هم باعث شده است هیچ‌کدام از آن‌ها به رها کردن بازی فکر نکنند و به‌گفته ریش‌سیاه: «در طول این سال‌ها هزاران پوند خرج این بازی کرده‌ام و واقعاً هم از انجام این کار پشیمان نیستم.»

سالویس هم با اینکه چند بار تلاش کرده است بازی را رها کند، موفق به انجام این کار نشده و هر بار پس از مدتی به آن بازگشته است: «چندین بار با بازی خداحافظی کردم، ولی خیلی زود برگشتم و صادقانه باید بگویم که این بازی، بهترین تجربه ممکن را در ماجراجویی‌های زمینی و دریایی در دنیای بازی‌های ویدیویی به من می‌دهد. بله، سال‌ها از انتشار آن گذاشته است، ولی هنوز هم به خوبی به کار خود ادامه می‌دهد.»

همان‌طور که پیش از این گفتیم، در ماه اوت ۲۰۱۸ بود که آخرین همکار تینی هم از Portalus جدا شد؛ کسی که برنامه‌نویس تیم محسوب می‌شد و اوضاع بدون او به بن‌بست می‌رسید. هرچند تینی سال‌ها تجربه در صنعت بازی به‌عنوان طراح داشت، ولی بحث برنامه‌نویسی و کار با موتور گرافیکی متفاوت است و اون نمی‌توانست چنین وظیفه‌ای را به‌تنهایی برعهده بگیرد. بنابراین به‌دنبال تنها راه نجاتی رفت که سراغ داشت.

او در بلاگ رسمی بازی نوشت: «اکنون از مخاطبان Pirates of the Burning Sea می‌خواهم که در مورد بازی هم‌فکری کنند و نسبت به آینده آن تصمیم بگیرند؛ اثری که در این سال‌ها ثابت کرده است طول عمری بیشتر از استودیوهای سازنده آن دارد و علت این قضیه هم به کاربران وفادار آن برمی‌گردد.»

تینی به‌عنوان یک راه‌حل، از این گفت که می‌توان برنامه‌ریزی برای آینده بازی را به سمتی برد که خود کاربران تبدیل به افرادی تأثیرگذار در تعیین تصمیمات مهم شوند و مثل همکاری دزدان دریایی واقعی در گذشته، برای این بازی هم با همکاری یکدیگر کارها را پیش ببرند. او بعدها در این مورد گفت: «فکر می‌کنم چنین پیشنهادی باعث نگرانی شرکت فلایینگ لب به‌عنوان صاحب حقوق معنوی بازی شد، ولی من چنین ایده‌ای را دوست داشتم و به نظرم بازی را بیش‌ازپیش به دنیای واقعی دزدان دریایی نزدیک می‌کرد. کاربران بازی، مهم‌ترین بخش از ساختار آن را تشکیل می‌دهند و آن‌ها بوده‌اند که در تمام این سال‌ها با کمک‌های مالی خود باعث زنده ماندن بازی شدند و باید به حرف آن‌ها گوش داد.»

درنهایت به علت مخالفت مدیران فلایینگ لب با این قضیه، بلاگ Portalus برای ماه‌ها در خاموشی فرو رفت. شرایط به شکلی پیش رفته بود که دیگر امکان ادامه حیات Portalus وجود نداشت و تینی می‌دانست که کار استودیو به آخر رسیده است: «این را می‌دانستم که استودیو دیگر زنده نخواهد ماند، ولی نمی‌دانستم که بعد از آن دوباره می‌توانم با استودیوی دیگری به کار روی بازی ادامه دهم یا نه. ولی اگر جدایی من از بازی Pirates of the Burning Sea باعث ادامه کار بازی می‌شد هم مشکلی با این قضیه نداشتم؛ چرا که دوست داشتم بازی به کار خود ادامه دهد و بود و نبود من در درجه دوم اهمیت قرار داشت.»

بازیکن‌هایی مثل ریش‌سیاه در آن دوران فکر می‌کردند که همه چیز تمام شده است و دیگر امکان تجربه بازی را نخواهند داشت: «صادقانه بگویم، وضعیت ترسناکی به وجود آمده بود. از همان لحظه‌ای که اعلام شد Portalus دیگر روی بازی کار نمی‌کند، همه ما فکر می‌کردیم که بازی به‌زودی به پایان راه می‌رسد. همین قضیه هم باعث شده بود محیط داخل بازی حالت خیلی خیلی ساکتی به خود بگیرد و شور و شوق مخاطبان از بین برود.»

در حقیقت هم بازی Pirates of the Burning Sea در آن روزها فاصله چندانی تا مرگ نداشت، ولی باز هم این طرفداران بازی بودند که با کمک‌های مالی خود باعث سر پا ماندن آن شدند. مدیران فلایینگ لب هم که عشق و علاقه پایان‌ناپذیر دوست‌داران بازی را می‌دیدند، تصمیم گرفتند کمی بیشتر صبر کنند و ببینند که اوضاع به کجا می‌رسد.

تینی در مورد آن روزها می‌گوید: «تنها علت زنده ماندن بازی به پشتیبانی تمام‌نشدنی طرفداران آن برمی‌گشت و اگر آن‌ها تا این حد به فکر بازی نبودند، فکر می‌کنم تا امروز با آن خداحافظی کرده بودیم. یعنی می‌خواهم بگویم که ادامه حیات بازی در این سال‌ها، از نظر جنبه‌های اقتصادی و تجاری هیچ توجیهی برای مالکان آن نداشته است و در حالت طبیعی باید مدت‌ها پیش به کار خود پایان می‌داد.»

در ژانویه ۲۰۱۹ و پنج ماه پس از اعلام تعطیلی استودیو Portalus Games، تینی بیانیه‌ای را به مناسبت ۱۱ سالگی بازی Pirates of the Burning Sea منتشر و در آن اعلام کرد که شرکت ویژن آنلاین که از سال ۲۰۱۳ میزبانی سرورهای بازی را برعهده داشته است، اکنون مسئولیت این اثر را به‌طور کامل به‌دست می‌گیرد و تینی را هم جذب کرده است تا همچنان به مدیریت بازی ادامه دهد؛ موضوعی که ریش‌سیاه با یادآوری آن می‌گوید: «وقتی ویژن آنلاین مسئولیت بازی را برعهده گرفت و ما بازیکن‌های قدیمی این خبر را شنیدیم، گروه گروه به بازی برگشتیم.»

درل بنوینوتو، مدیرعامل ویژن آنلاین هم می‌گوید: «می‌دانم که چقدر سعی و تلاش لازم است تا اثری بزرگ و پیچیده مثل Pirates of the Burning Sea به کار خود ادامه دهد. بازی‌های MMO نیازمند صرف وقت و انرژی زیادی هستند، نه‌تنها از سمت سازندگان خود، بلکه مخاطبان هم باید سال‌ها درون این بازی‌ها فعال باشند و به تجربه آن‌ها ادامه دهند. Pirates of the Burning Sea نیز یکی از همین دست بازی‌ها بوده است و در آن روزها به این نتیجه رسیدم که باید هر کاری از دستم برمی‌آید، برای حفظ بازی از نابودی کامل انجام دهم.»

بعد از آن بود که ویژن آنلاین کمک کرد سرورهای فیزیکی و اوریجینال بازی که از سال ۲۰۰۸ مشغول فعالیت بودند، جای خود را به سرورهای مجازی دهند و به این ترتیب هزینه‌های بازی تا ۵۰٪‌ کاهش یافت. همین قضیه هم باعث شد آن‌ها بتوانند هزینه‌های بیشتری در سایر بخش‌ها کنند و برای مثال مسئول پشتیبانی و ارتباط با کاربران را به بازی برگرداندند که با لقب Red Jaq در اکثر غروب‌ها پاسخ‌گوی مخاطبان بازی است.

از آن زمان به بعد، ویژن آنلاین سعی کرده است تا حد امکان از بازی پشتیبانی کند و درعین‌حال راه‌های جدیدی برای کسب درآمد از آن ارائه دهد، چرا که بدون درآمدزایی و جذب مخاطبان جدید، زنده نگه داشتن بازی اصلاً ساده نخواهد بود. به‌گفته بنوینوتو: «بزرگ‌ترین چالشی که ما در رابطه با زنده نگه داشتن Pirates of the Burning Sea داریم، نیروی کاری است که بازی را پیش می‌برند و این افراد نیاز به دستمزد دارند. برای استخدام هر کارمند جدید هم نیازمند جذب دو تا سه هزار بازیکن جدید هستیم.»

تینی درکنار جذب مخاطبان جدید، به اهمیت بازیکن‌های قدیمی اشاره می‌کند و می‌گوید: «بازی‌های قدیمی مثل این، گروهی از طرفداران وفادار دارند که می‌توان آن‌ها را قهرمانان بازی دانست؛ افرادی که حاضر هستند برای ادامه حیات بازی، هر کاری انجام دهند.» کالیکو جک نیز به‌عنوان یکی از همین بازیکن‌های قدیمی می‌گوید: «تنها چیزی که ما از آن‌ها می‌خواهیم این است که برای بازیکن‌های قدیمی که زمان زیادی از عمر خود را صرف این بازی کرده‌اند، ارزش قائل شوند و ما هم به‌طور متقابل برای آن‌ها احترام قائل هستیم.»

برایان تینی در پایان صحبت‌های خود، یک بار دیگر به مثالی که در ابتدا زده بود اشاره می‌کند و می‌گوید: «بازی Pirates of the Burning Sea چیزی شبیه سفینه سرنیتی است؛ سفینه‌ای که با وجود کهنه و قدیمی بودن، آن را دوست داریم و می‌خواهیم همواره از آن نگه‌داری کنیم و هرگز نگذاریم به کار خود پایان دهد.»

بازی Pirates of the Burning Sea شاید جزو مطرح‌ترین MMOهای این سال‌ها نباشد و شاید خیلی از ما تا پیش از این حتی یک بار هم نام آن را نشنیده بودیم، ولی نمونه جالبی از آثاری است که به‌لطف هواداران وفادار خود، در عجیب‌ترین شرایط ممکن هم زنده می‌مانند؛ اثری که در حالت منطقی باید مدت‌ها پیش به کار خود پایان می‌داد، ولی هنوز دوست‌داران خاص خود را دارد و مدتی قبل هم جشن تولد ۱۴ سالگی آن گرفته شد. باید دید این بازی مرتبط با دزدان دریایی تا چه زمانی به مسیر حرکت خود ادامه می‌دهد و سفر پُرماجرای آن در کجا به پایان خواهد رسید.

---