@محمد جواد مرتضوی
روبا‌ت‌ها می‌تونن خیلی از انسان‌ها هوش و قدرت بیشتری داشته باشن. ولی انسان‌ها قدرت اونا رو محدود نگه داشتن. مثلا در همین اپیزود در رابطه با میو می‌فهمیم که همه‌ی روبات‌ها مثل کاراکترهای بازی‌های نقش‌آفرینی از یک سری قابلیت بهره می‌برن که میشه کم و زیادشون کرد. مثلا میو به خاطر کارش توانایی خوندن احساس آدم‌ها رو داره و توی این اپیزود می‌بینیم که به قول خودش حتی می‌تونه حس داخل ذهن سیلوستر رو هم بخونه. حالا فکر کن چنین روباتی هوش‌اش تا ۱۰۰ افزایش پیدا کنه. یا روباتی که کارگر هست، قدرت بدنی‌اش تا ۱۰۰ افزایش پیدا کنه. یا کسی که هفت‌تیرکشه هم همین‌طور.

@SinaRzz
آره، اینم ایده‌ی خوبیه.. توضیح می‌ده که فورد یه‌جورایی درباره‌ی هویت آرنولد هم دروغ گفته و نگفته.

@محسن شاکری
من باید از شما ممنون باشم که همراه ما هستید. مرسی.

@رضا حاج‌محمدی
راستی یکی از دلایل صحبت نکردن درباره‌ی بخش‌های دیگه، به خود سریال هم مربوط میشه. سریال‌هایی مثل برکینگ بد یا بازی تاج و تخت، تقریبا در هر اپیزود اونقدر از لحاظ کارگردانی و تدوین و فیلمبرداری قوی و پرجزییات هستند که در نقد هر اپیزود میشه به اونا پرداخت، اما واکینگ دد به عنوان یک سریال پاپ‌کورنی در این زمینه کم داره. این موضوع لزوما ضعف نیست، اما تقصیر منتقد هم نیست.

@پرویز .
خیلی ممنون از شما و نظر لطف‌تون.....

ولی باید بگم این مطالب کاملا «نقد» هستند. فقط مشکلی که وجود داره اینه که از اونجایی که نقد اپیزودیک سریال‌ها در بین سایت‌های ایرانی خیلی کم‌سابقه هست، خوانندگان با فرمت اونا آشنا نیستند. بنابراین مدام نقد اپیزودیک سریال‌ها رو با نقد فیلم و بازی مقایسه می‌کنند و می‌گن که چرا فقط درباره‌ی داستان صحبت میشه. خب، موضوع اینه که فرمت نقد اپیزودیک سریال‌ها همین‌طوریه. نمیشه هر قسمت درباره‌ی فیلمبرداری و نورپردازی حرف زد. یه منتقد توی اپیزود صدم یه سریال چه چیز تازه‌ای درباره‌ی فیلمبرداری و نورپردازی می‌تونه بگه. مگر اینه که خود سازنده‌ها تغییری در کارشون بدن یا با نورپردازی یا فیلمبرداری کار شگفت‌انگیز تازه‌ای انجام بدن که قابل حرف زدن باشه که آره، این‌طور مواقع درباره‌اش حرف زده میشه. این موضوع درباره‌ی بازی بازیگرها هم صدق می‌کنه. منتقد باید چیز قابل‌صحبتی ببینه که بهش اشاره کنه و بله، اگر نقد سه قسمت اخیر واکینگ دد رو بخونید، می‌بینید که به بازی اندرو لینکن، ملیسا مک‌براید و نورمن ریداش اشاره شده. چون نقش مهمی در روایت داستان داشتن. مدیوم تلویزیون، مدیوم بسیار داستانی‌تری نسبت به فیلم هست. هنر اصلی فعالان تلویزیون اینه که چگونه داستانی طولانی را در طول سال‌ها روایت کنند و طبیعی است که توی نقد هم روی مهم‌ترین بخش تمرکز بشه. پس، این مطلب نقد است و این پیله‌ها هم به قول شما، خب، اشتباه هستن.

چنین توضیحی رو شما هیچ‌وقت در سایت‌های خارجی نمی‌بینید. چون فرمت نقد اپیزودیک برای اونا جا افتاده است، اما لازم دونستم که این توضیح رو اینجا بدم.

@mohsenmi
دوست عزیز یا شما متن رو کامل و با دقت نمی‌خونید یا فقط به دنبال بهونه‌گیری هستید. چون اگه جملات قبل و بعد از چیزی که شما نوشتید رو هم بخونید، متوجه می‌شدید که معنای جمله فرق می‌کنه:

«دریل همیشه کاراکتری بوده است که به خاطر تیپ خفنش و ظاهر و معرفت قهرمانانه‌اش پرطرفدار شده است و سازندگان هم هیچ‌وقت قصه‌ی طولانی دندان‌گیری برایش ترتیب نداده‌اند. بنابراین خیلی راحت می‌توان به این نتیجه رسید که نورمن ریداس یک بازیگر معمولی است و دریل هم یک کاراکتر ضعیف، اما بعضی‌وقت‌ها مثل این اپیزود و در جریان سکانس‌هایی مثل جایی که دریل از شنیدن موسیقی اندوهناکی که دوایت پخش می‌کند به گریه می‌افتد، سازندگان نشان می‌دهند که شخصیت دریل چه پتانسیلی دارد و نورمن ریداس چگونه می‌تواند در اوج ساکت بودن، این همه احساسات مختلف را به بینندگان منتقل کند.»

@siavash588
سلام به شما... خیلی ممنون...... نه مطمئن باشید هیچ جانبداری‌ای وجود نداره. شما خودتون حساب کنید من تنهایی نمی‌تونم کل سریال‌ها رو پوشش بدم. مسئله‌ی بعدی هم اینه که ما سعی می‌کنیم توی هر فصل مهم‌ترین سریال‌ها رو پوشش بدیم. الان توی این فصل سریال‌های واکینگ دد، آینه سیاه و وست‌ورلد روی بورس هستند که کاملا با حال‌و‌هوای زومجی که پرداختن به محتواهای سای‌فای و ترسناک است می‌خورن و ما داریم بهشون می‌پردازیم. حالا اینکه بعضی‌ها این سریال‌ها رو دنبال نمی‌کنن، فقط می‌تونم بگم دنبال کنن که از مطالبش هم بهره‌مند بشن. و دوباره فصل بعدی تلویزیون روی یک سری سریال جدید تمرکز می‌کنیم. شما هم سریال‌هایی که مد نظرتون دارید رو بگید، من حتی اگه جواب هم ندم، همیشه می‌بینیم و اگه فرصت بشه بهشون می‌پردازیم.
بازهم ممنون