@farrzan
به نظرم یه انتقادی به استدلالتون وارده. اگه سی سال گذشته کره جنوبی رو بررسی کنیم متوجه چند نکته میشیم. اول اینکه فقط با چند اثر شاخص مواجه نیستیم مثل انگل یا اولد بوی. از اواسط دهه ۹۰ تا امروز کره جنوبی فیلم‌های در سطح کیفیت بالا تولید کرده و در عین حال از فضای بومی کشور خودش هم فاصله نگرفته. شاید بهترین نمونه همون فیلم شیون باشه که در عین استفاده از ژانر که مشخصاً قواعدش از آمریکا میاد داستان فیلم به کهن‌الگوهای کره برمیگرده.
نکته بعدی اینه که ما با جریان‌های جدی فیلمسازی مواجهیم. اگه تو سینمای ایران بتونیم بگیم تو بیست سال گذشته فرهادی فیلم ساخته تبدیل به یک جریان پویا نشده فقط خودش در یک وضعیت انفردای تونسته در سطح کیفی خوبی فیلم بسازه. یعنی ظهور فرهادی ماحصل رشد سینمای ایران نیست اما ظهور بونگ جون هو نتیجه موج نوی اول سینمای کره جنوبی است. بحث گسترده است و در کامنت نمی‌گنجه. قراره مطلبی درباره سینمای فرهادی در دهه‌ای که گذشت بنویسم امیدوارم بتونیم بخشی از مواردی که تو این بحث می‌گنجه رو اونجا پوشش بدم.

@polanski
تا حدی موافقم.
البته ونگ کار وای واقعا یه استثنا در تاریخ سینماست. حتی نمیشه فیلماش رو ماحصل سینمای هنگ‌کنگ دونست به نظرم. از بزرگانه و خب همچین کارگردان‌هایی فراتر از مرزها حرکت می‌کنند. البته در حال و هوای عشق یک فیلم الگوی ژانری هم به حساب نمیاد. در حقیقت انقلابی در ژانر عاشقانه به پای کرده. نه تنها اون فیلم بلکه happy together هم همچین کیفیتی داره.

@polanski
اخیرا یه فیلم کره‌ای هم دیدم به اسم a momment to remember که اونم عاشقانه بود. محصول ۲۰۰۴. فیلم جالبی بود ارزش نگاه کردن داره البته فیلم بی‌ایرادی هم نیست :) از عاشقانه‌های سینمای خودمون بهتره :))
.
درباره ترجمه اولد بوی هم منم شنیده بودم رفیق قدیمی رو اما خودم پیرپسر رو بیشتر دوست دارم. اون ۱۵ سال حبس واقعا یه پیرپسر ساخت از اون شخصیت.

@mjaarafi
ممنون از لطفت 😊