بررسی بازی Twin Mirror

به‌جز کاراکتر سم و ۲ شخصیت دیگر داستان بازی که پرداخت استانداردی دارند، اثر هرگز باقی کاراکترهای قصه (که ساکنان محله‌ی بس‌وود هستند) را طوری نمی‌پردازد که بازیکن برای آن‌ها اهمیت قائل شود. در قله‌ی کوه شخصیت‌پردازی‌های ضعیف این بازی، پرداخت کاراکتر منفی (آنتاگونیست) که همان قاتل ماجرا است، می‌درخشد. این کاراکتر در پرده‌ی سوم و پایانی بازی (که حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد) خودش را نشان می‌دهد و در همان زمان رویارویی با او، پرونده‌اش بسته می‌شود. به‌این صورت که آدم‌بدِ قصه، یکی از NPCهای شهر است که یک دفعه در پرده‌ی آخر به‌عنوان آدم بد معرفی شده و پرونده‌اش بسته می‌شد!

بله دقیقا همینقدر آبکی و ضعیف! پرداخت کاراکتر آنتاگونیست کنار پایان‌بندی به‌شدت آبکی و شتاب‌زده، طوری ناامیدکننده است که با خود فکر می‌کنید شاید مشغول تجربه‌ی محصولِ یک تیم شدیدا آماتور هستید؛ نه محصول سازندگانی که با Life is Strange و Tell Me Why داستان‌هایی عالی را روایت کردند.

برعکس باقی کاراکترهای توئین میرر، شخصیت اصلی یعنی سم هیگز بسیار خوب پرداخته می‌شود. از همان لحظه‌ی آغازین داستان تا زمانی که قصه به پایان می‌رسد، بازی از طریق مونولوگ‌ها، تعامل‌‌ با کاراکترهای جهان اثر، یادآوری خاطرات، حمله‌های عصبی، درگیری‌های ذهنی و موارد این‌چنینی، کاراکتر هیگز را به یک شخصیت ملموس و قابل باور تبدیل می‌کند. کاراکتری که بسته به انتخاب‌های گیمر، رشد می‌کند و رستگار شدن او، احساسِ رضایتِ لذت‌بخشی را در ذهن گیمر پدید می‌آورد. عملکرد توئین میرر در نمایش دادن درگیری‌های ذهنی و حمله‌های عصبی (پنیک اتک) طی لحظات داستان و نمود دادن این موارد در تار و پود گیم‌پلی، از بهترین و قابل‌ لمس‌ترین نمونه‌های نمایش حمله‌های عصبی در جهان بازی‌های ویدیویی است.

گیم‌پلی بازی توئین میرر از ۲ بخش «جست‌وجو برای مدارک و تعامل با کاراکترها» و «کشف جرم و بررسی صحنه‌های قتل» تشکیل شده است. بخش اول که تعامل با شخصیت‌ها، برقرار کردن دیالوگ‌ها، گزینش مسیرهای پیشروی داستان و جست‌وجو برای پیدا کردن اسناد و مدارک است، طبق استانداردهای آثار ادونچر طراحی شده و نکته‌ی قابل بحث خاصی ندارد. بخش دوم اما که به بررسی صحنه‌های قتل و کشف جرم مربوط می‌شود، یک حرکت تازه از تیم دونت‌ناد به‌شمار می‌رود که اجرای درست آن، می‌توانست بازی توئین میرر را به یک اثر جنایی/کارآگاهی شدیدا جذاب تبدیل کند. این مهم اما عملی نشده و بازی در این بخش هم شما را ناامید خواهد کرد.

برای تحلیل و کشف جرم، بازیکنان به ذهن سم هیگز منتقل می‌شوند. جایی با نام قصر ذهن که عموم محصولات کارآگاهی/جنایی برای ایجاد حس کنکاش کردن به‌عنوان یک کارگاه، چنین لفظی را به‌کار می‌برند. در قصر ذهن، انتخاب‌های بسیار زیادی در دسترس شما قرار می‌گیرد. انتخاب‌هایی که هر یک، احتمال وقوع یک حادثه را در ذهن سم بررسی می‌کنند. اینکه این احتمال به بازسازی دقیق و درست صحنه‌ی جرم منجر می‌شود یا خیر، به دقت و انتخاب‌های شما بستگی دارد. شما باید با بررسی اطلاعات داستانی و شواهد حاضر در صحنه،‌ به بازسازی لحظه‌ی وقوع جرم مشغول شوید و دقیق‌ترین احتمال ممکن را تحلیل کنید. اینجا دقیقا همانجایی است که سیستم کشف جرم توئین میرر تاثیر خود را از دست می‌دهد.

وقتی بازی می‌آید و احتمال‌های مختلف را برای شما نمایش می‌دهد و شما را به تحلیل کردن مجبور می‌کند تا از بین تمامی این احتمال‌ها، یک مورد را انتخاب کنید؛ خود به خود این انتظار در ذهن گیمر شکل می‌گیرد که اگر احتمال اشتباه را انتخاب کنم، بازی با همان اشتباه جلو می‌رود و عواقب این قضیه، داستان را تحت تاثیر قرار خواهد داد. اما نه در توئین میرر چنین چیزی وجود ندارد! اگر در بازسازی صحنه‌های قتل احتمال اشتباه را انتخاب کنید، بازی این «خطا» را به شما گوش‌زد می‌کند و تا زمانی که صحنه را به درستی بازسازی نکرده‌اید، نمی‌توانید مرحله را پیش ببرید.

حتی اگر بخواهید به‌شکل تعمدی، با احتمال غلط به‌بازسازی صحنه‌ی جرم مشغول شوید بازی جلوی شما را می‌گیرد تا درست‌ترین مورد را انتخاب کنید. هیچ عواقبی برای انتخاب غلط شما وجود ندارد. دقیقا مثل یک بازی خطی؛ نه یک بازی ماجرایی که تمامی جذابیت‌ش و اصلی‌ترین نکته‌ی موجودیت آن، در شکل‌گیری جوهره‌ی داستانی‌اش بر اساس انتخاب‌های بازیکن است! در نتیجه، تمامی‌ آن احتمال‌ها، تمامی آن انتخاب‌ها حین بازسازی صحنه‌ی جرم، و کل مکانیزم قصر ذهن (Mind Palace) همگی به موجودیت‌هایی دکوری و بی‌معنی تبدیل می‌شوند که صرفا می‌خواهند برای مدتی کوتاه، حس «کارآگاه بازی» را در شما ایجاد کنند.