بررسی بازی Please Don’t Touch Anything

لطفا، به هیچی دست نزن! درخواست مشکل یک دوست که دقایقی قصد دارد تا با خروج از اتاق، به دستشویی برود. در نهایت باعث ماجراجویی ساده اما پر پیچ و خم می‌شود که در آن باید به همه چیز دست بزنید!

آغاز Please Don’t Touch Anything با دیالوگی ساده همراه است. در این دیالوگ دوست شما که برای سرزدن به اتاق او رفته‌اید از شما می‌خواهد تا لحظاتی را به جای او در اتاق مانده «اما به هیچ چیز دست نزنید.» مگر با وجود یک دکمه‌ی بزرگ قرمز رنگ برروی یک پنل خاکستری، عمل به این درخواست اینقدر می‌تواند ساده باشد؟ کاغذی روی دیوار، یک دستگیره ریست و از قضا یک دکمه قرمز بزرگ در میانه پنل متصل به یک نمایشگر پیکسلی که هر بیننده‌ای را به فشردن آن ترغیب می‌کند. با فشردن دکمه قرمز وارد پروسه‌ای می‌شود که برای تماشای پایان‌های جدید باید به همه چیز دست بزنید، انفجاری عظیم، موجودات فضایی یا شاید هم خاموش شدن همه داده‌‌های روی نمایشگر، هر کدام را تجربه کنید، بدون شک سریع خواهد بود.

گیم‌پلی در سبک اشاره‌ و کلیک روایت می‌شود، در نتیجه تنها وظیفه بازیکن فشردن دکمه‌های مختلف یا برداشتن آیتم‌های مخفی درون پنل جادویی است. همین گیم‌پلی ساده و البته حجم بسیار پایین بازی، باعث شده تا Please Don’t Touch Anything یا به اختصار PDTA به یک بازی سرعتی با ده‌ها پایان تبدیل شود. ابتدا و تنها با فشردن سه دکمه، در کمتر از یک دقیقه قادر به تماشای اولین پایان بازی هستید، روندی که با حل معماهای بیشتر به مرور جای خود را به ترتیب خاصی از فشردن دکمه‌ها یا کشف ارقام مخفی برای آزادسازی پایان‌های جدیدتر می‌دهد.

این ویژگی، بازی مستقل PDTA را به مثالی ویژه برای بازی‌های ویدیویی با طراحی ساده تبدیل می‌کند. به عنوان مثال با فشردن چندباره دکمه قرمز رنگ قادر به استفاده از پیچ گوشتی یا در ادامه استفاده از چکش هستید. هر یک از این دو ابزار اجازه می‌دهد تا بیشتر به اجزاء مخفی موجود در پنل دسترسی پیدا کنید. فرضا با استفاده از پیچ‌گوشتی قادر به بازکردن پیچ‌ها برای دسترسی به چهار دکمه جدید با رنگ‌های قرمز، سبز، زرد و آبی هستید. فشردن به ترتیب هر یک از این دکمه‌ها پنلی جدید را پیش روی بازیکن قرار می‌دهد که باید با استفاده از پنل‌های جدید اقدام به کشف دکمه‌های جدید یا یافتن ترتیب اعداد بپردازید. با کشف هر پایان برچسب مربوط به آن برروی دیوار یا پنل جا خوش می‌کند.

سازندگان با استفاده از گرافیک پیکسلی، تمام سعی خود را در ساده جلوه دادن بازی کرده‌اند. در نتیجه در جریان یافتن پایان‌های مختلف با هیچ ویژگی گرافیکی چشم‌نوازی روبرو نمی‌شوید. البته این چنین توقعی هم از بازی نمی‌توان داشت، سادگی بخش اصلی الگوریتم توسعه Please Don’t Touch Anything را تشکیل می‌دهد. در ابتدا تنها این سوال مطرح است که در واقع با یک دکمه قرمز چه کارهایی می‌توان انجام داد؟ این پرسش ساده در نهایت به سوال «چه‌ کارهایی مانده تا انجام دهم ختم می‌شود.» همین موضوع، جذاب بودن Please Don’t Touch Anything را به رخ می‌کشد.

در طول روند بازی، توسعه‌دهندگان تنها به ارائه یک پوستر برای کمک به حل معماهای بازی اکتفا کرده‌اند. علی‌رغم قابلیت آزادسازی اکثر پایان‌ها با کمک این پوستر، با این حال هنوز هم توسعه‌دهندگان می‌توانستند با استفاده از عناصر دیگری مانند ارتباط پایان‌های بازی، معماهای جدیدی را پیشروی بازیکنان قرار دهند. خوشبختانه به دلیل وجود راه‌ حل‌های مورد نیاز برروی پوستر به عنوان راهنمایی برای آزادسازی امکانات پنل، بازیکنان می‌توانند با سرعت بیشتری به تماشای پایان‌های بازی بنشینند. البته مشاهده پایان‌های بازی در صورتی است که بتوانید راز پشت پوستر را رمزگشایی کنید. در غیر این صورت باید یک به یک و به صورت آزمون و خطا ارقام را امتحان کنید که این کار بازی را به شدت خسته‌کننده می‌کند. عدم استفاده توسعه‌دهندگان از ظرفیت‌های موجود مانند ارائه دیالوگ‌های بیشتر یا ارائه راه ‌حل‌هایی پیچیده‌تر از یک پوستر ساده، باعث شده تا معماهای موجود فاصله‌ی زیادی را تا بیادماندنی شدن داشته باشند.

با این وجود، نباید از حق گذشت که بازی دارای معماهای ویژه‌ای نیز است که نیازمند خروج از بازی و جستجو در اینترنت خواهد بود. به عنوان مثال در یکی از جایگاه‌های باز شده قادر به رسیدن به نام یک ریاضیدان بزرگ هستید. جستجوی نام این ریاضیدان بزرگ و نام اعداد کشف شده توسط او، تنها راه برای یافتن راه‌حل مورد نظر جهت وارد کردن در پنل است. هرچند یافتن راه‌ حل نیز کافی نبوده و باید به مطالعه تعریف کشف ریاضیدان بپردازید. در جای دیگری از بازی نیز شاهد اشاره غیر مستقیم به بازی بسیار زیبای Papers Please با تغییر آهنگ بازی و حضور پنلی ویژه هستیم که در نوع خود دارای جذابیت بسیاری است.

اشاره به این موضوع لازم است که نسخه‌ی بررسی شده، اولین نسخه بازی بدون هیچگونه پیشرفت گرافیکی برروی رایانه شخصی بوده است. بالکی‌پکس، توسعه‌دهنده بازی به دنبال ورود به عرصه بازی‌های واقعیت مجازی، اکنون نسخه‌ای ویژه و مناسب برای هدست‌های واقعیت مجازی را از PDTA منتشر کرده است. در این بازسازی، بازیکنان برخلاف تصویر ثابت پنل و نمایشگر قادر به چرخاندن سر خود و مشاهده اتاق به صورت سه بعدی هستند.

با وجود ایرادات بیان شده، با این حال بالکی‌پکس، با انتشار Please Don’t Touch Anything توانسته اهمیت روند بازی را در ارائه یک گیم‌پلی موفق ثابت کند. هرچند این بازی را نمی‌توان در زمره بازی‌های بسیار موفق مستقل قلمداد کرد با این حال هنوز هم PDTA یکی از متفاوت‌ترین بازی‌های معمایی موجود است. در نتیجه با وجود قیمت ۴/۹۹ دلاری این بازی، انجام آن به تمامی علاقمندان به کشف رمز و راز مخفی در یک پنل جادویی پیشنهاد می‌شود.

بازی Please Don’t Touch Anything روی پی‌سی بررسی شده است.