بهترین فیلم های کره ای تاریخ که نباید از دست بدهید

فهرست‌ها همیشه هم جذابند و هم چالش‌برانگیز. وقتی صحبت بهترین‌ها به میان می‌آید پای معیار هم وسط است. بر چه اساسی بهترین‌ها انتخاب شده‌اند؟ فهرست بهترین فیلم های کره ای حاصل بررسی موشکافانه‌ی سینمای کره‌جنوبی است. در انتخاب بهترین‌ها زمان بر رتبه‌بندی تاثیر می‌گذارد. باید انتظار کشید تا بدانیم فیلم‌ها در گذر زمان کماکان به یاد خواهند ماند؟ بعضی از فیلم‌ها که در زمان خودشان حسابی غوغا کرده‌ بودند در گذر زمان از اعتبارشان کاسته شده بود. فیلم  Shiri «شیری» محصول ۱۹۹۹ که به واسطه اکشن‌اش مورد توجه قرار گرفته بود و به چالش‌های بین کره‌جنوبی و کره شمالی می‌پرداخت از همین منظر از فهرست کنار گذاشته شد. از کیم کی دوک و هونگ سانگ سو که پتانسیل خوبی داشتند بنا به محدودیت تعداد فیلم‌ها هر کدام دو فیلم انتخاب شد. فیلم‌هایی را که بونگ جون هو، پارک چان ووک و کیم جی وون خارج از کره ساخته‌اند کنار گذاشته‌ایم تا بر فرهنگ بومی کره تاکید کرده باشیم. ناگفته نماند که در بین آن فیلم‌ها آثار قابل توجهی دیده می‌شود.

در ویدیوی زیر ده فیلم برتر سینمای کره را در قالب یک ویدیوی جذاب برایتان آماده کرده‌ایم و در ادامه می‌توانید لیست ۳۰ فیلم برتر سینمای کره را مشاهده کنید. این مطلب اولین بار آبان ۱۳۹۹ منتشر شده و ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۰ به‌روزرسانی شده است:

تماشا در یوتیوب

سینمای کره‌ی جنوبی در دهه ۹۰ دو تحول اساسی دارد. موج نوی اول کره‌جنوبی در اوایل دهه و موج نوی دوم در اواخر دهه. با تغییرات اقتصادی که در ساختار سیاسی کشور رخ داد دو امکان به سینمای محدود کره‌ی‌ جنوبی اضافه شد: اکران آزاد فیلم‌های خارجی (به خصوص هالیوودی) و برداشته شدن سانسورهای شدید گذشته. خشونت از همین‌جا سربرمی‌آورد. سینما-ملتی که سال‌ها خفقان را تجربه کرده‌اند در مواجه با آزادی ناگهانی که نصیب‌شان شده بود خشونت را به فیلم‌هایشان تزریق کردند. مثل فنری که تازه رها شده باشد.

فیلمسازان کم‌بضاعت کره‌ای باید با تایتانیک رقابت می‌کردند و راهکارشان برای این مقابله روی آوردن به ژانر بود. به مرور کره‌جنوبی توانست ژانر‌های متعددی را بومی‌سازی کند. مسئله فقط پیاده‌سازی الگوهای هالیوودی نبود. آن‌ها توانستند ژانر را مهار کنند و رنگ کره‌ای به آن بدهند. مهمترین ژانری هم که سراغش رفتند جنایی بود. در ادامه فهرستی از ۳۰ فیلم برتر سینمای کره در سه دهه گذشته به عنوان بهترین فیلم های سینمای کره ارائه خواهد شد.

 بهترین فیلم های کره ای

۳۰- فیلم On the Beach at Night Alone 2017

فیلم شب هنگام تنها در ساحل

کارگردان: هونگ سانگ سو

بازیگران: کیم مین هی، جونگ جائه یونگ

میانگین امتیازات On the Beach at Night Alone در IMDB: ۸.۱ | امتیاز متاکریتیک: ۸۰

خلاصه داستان: زن بازیگری که به تازگی از رابطه‌ای عاطفی با مردی متاهل بیرون آمده در آلمان سرگردان است. با بازگشتش به کره‌ی جنوبی رابطه‌ی ناکام پیشین مدام او را غمگین‌تر می‌کند ...

هونگ سانگ سو پس از رابطه‌ی ناکامی که با کیم مین هی داشت به بیان خودش برای عذرخواهی این فیلم را ساخته است. فیلمی صادقانه که تنهایی زنی غمگین را کنکاش می‌کند که دیگر خودش و زندگی را دوست ندارد. مثل همه‌ی فیلم‌های هونگ سانگ سو با شکل فیلمسازی مستقل و کم‌خرجی مواجهیم. حرکت دوربین‌های مبتدیانه و ساده تبدیل به سبک کاری هونگ شده است. بخش زیادی از فیلم بداهه‌پردازی است تا جایی که در صحنه‌ای هونگ، فیلمبردار را وسط صحنه می‌فرستد تا از شخصیت‌ها ساعت را بپرسد. این شکل فیلمسازی که تنها بر اساس غریضه و کمتر بر حساب و کتاب از پیش تعیین شده مبتنی است نوعی از خلاقیت را در خود دارد. آدم‌های فیلم به واسطه‌ی این سادگی به آدم‌های واقعی نزدیک‌تر شده‌اند تا جایی که این توهم به وجود می‌آید که نکند با فیلمی مستند مواجهیم و آدم‌ها دارند نقش خودشان را بازی می‌کنند. اگر به سینمای مینی‌مالیستی علاقه‌ دارید تماشای شب‌هنگام تنها در ساحل می‌تواند برایتان مفرح باشد.

۲۹- فیلم 3Iron 2004

فیلم سه آهن

کارگردان: کیم کی دوک

بازیگران: لی سئونگ یئون، جائه هی

میانگین امتیازات 3Iron در IMDB: ۸ | امتیاز راتن تومیتوز: ۸۷

خلاصه‌ی داستان: پسر جوان موتورسواری با چسباندن آگهی تبلیغاتی به در خانه‌ها متوجه می‌شود که آن به مسافرت رفته‌اند یا نه و با این روش هر شب را در خانه‌ی غریبه‌ای می‌گذراند. یک شب در خانه‌ای با دختری آشنا می‌شود که مثل خودش ساکت است. این آشنایی مشکلاتی در پی دارد...

لابد با دیدن این فهرست خواهید فهمید که کیم کی دوک را دوست ندارم. به نظرم برخلاف شهرت‌اش در حد و اندازه‌ی دیگر بزرگان سینمای کره‌ی جنوبی نیست. هر چند توانسته به واسطه‌ی سبک به خصوص فیلم‌سازی و موضوعات منحصر به فردی که سراغ‌شان می‌رود خود را از دیگران جدا کند. تمایل زیادش به انتقال مفاهیم گل‌درشت به جای قصه‌گویی باعث شده تا در مقایسه با بونگ جون هو کمتر دوستش داشته باشم اما به هر حال نمی‌توان اهمیتش را نادیده گرفت.

شاید «سه آهن» ایرادات کارگردانی زیادی داشته باشد و از نظر تکنیک در مقایسه با هم‌کیشانش معمولی به نظر برسد و فیلم‌نامه‌اش باگ‌های زیادی داشته باشد اما ایده‌ی استعاری پایانی‌اش از آن اتفاق‌هاست که هر از چند سالی در سینما می‌توان نمونه‌اش را پیدا کرد. بیش از آنکه بتوان ادعا کرد سه آهن فیلم کاملی است می‌توان با خیال راحت گفت ایده‌ی شگفت‌انگیزی دارد. شاید اگر در قالب فیلم‌ کوتاه ارائه می‌شد اثر کامل‌تری بود و البته به واسطه مهجور بودن فیلم کوتاه کمتر مورد توجه قرار می‌گرفت. شکل خشونت‌های بی‌دلیلی که گاهی در فیلم دیده می‌شود از نظرم بی‌معنی و ظالمانه است و فقط حال مخاطب را بد می‌کند. اگر مثل من در میانه‌ی فیلم از ایرادات فیلم خسته شدید صبر داشته باشید. پایان فیلم ارزش تحمل کردن این نقص‌ها را دارد.

۲۸- فیلم A Tale of Two Sisters 2003

فیلم داستان دو خواهر

کارگردان: کیم جی وون

بازیگران: ایم سو جونگ، کیم جی وون

میانگین امتیازات A Tale of Two Sisters در IMDB: ۷.۲ | امتیاز راتن تومیتوز: ۸۵

خلاصه داستان: سو می دختری نو‌جوان به علت مشکلات روانی در یک بیمارستان روانی بستری بوده است. او مرخص می‌شود و به خانه‌شان که در یک منطقه خارج از شهر است پیش پدر و خواهر جوان‌تر و نامادری‌اش برمی‌گردد. سو می رابطه خوبی با نامادری‌اش ندارد. خواب‌ها و توهم‌های سو می و پیدا کردن عکس‌هایی قدیمی در خانه او را در بر گرفته‌اند ...

کیم جی وون تنوع‌طلب‌ترین فیلمساز کره‌ی جنوبی است. همین موضوع باعث می شود به راحتی حضور پررنگی در بهترین فیلم های سینمای کره داشته باشد. در ژانرهای متعددی فیلم ساخته است. «داستان دو خواهر» تجربه‌ای در ژانر وحشت است. فیلم تا حدی شباهت به وحشت‌های ژاپنی دارد و کیم جی وون سعی کرده اسطوره‌های قدیمی کشور خودش را با الگوهای ژانر تلفیق کند. از آنجایی که کیم جی وون علاقه زیادی به تکنولوژی و جلوه‌های ویژه دارد در «داستان دو خواهر» هم از نظر تکنیک جلوتر از سینمای کره‌ی جنوبی حرکت می‌کند و توانسته با بهره‌گیری از تعلیق و پنهان‌کاری ترس بیافریند.

بدون شک در مقایسه با فیلم‌های وحشت آمریکایی یا ژاپنی حرف چندانی برای گفتن ندارد ولی در زمان خودش بازخوردهای مثبت و جوایز متعددی دریافت کرد و مسیر را برای فیلم‌های وحشت بعد از خودش هموارتر کرد. رگه‌هایی از این ژانر را در آثار بونگ جون هو می‌شود پیدا کرد. نکته جالب توجه حضور خود کیم جی وون به عنوان بازیگر در فیلم است. فیلم بر اساس یکی از داستان‌های محلی کره‌جنوبی ساخته شده است و همین موضوع در بومی شدن ژانر وحشت در کره‌ی جنوبی نقش مهمی دارد.

۲۷- فیلم Right Now, Wrong Then 2015

فیلم همین حالا، نه همون موقع

کارگردان: هونگ سانگ سو

میانگین امتیازات Right Now, Wrong Then در IMDB: ۷.۲ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱

خلاصه داستان: یک کارگردان فیلم‌های هنری به اشتباه یک روز زودتر به شهری آمده که قرار است فیلمش را نمایش دهند. او در یک معبد اتفاقی با زنی نقاش آشنا می‌شود و بین آن‌ها ارتباطی یک روزه شکل می‌گیرد ...

هونگ سانگ سو نامتعارف‌ترین فیلم‌ساز کره‌ی جنوبی است. هیچ شباهتی به دیگران ندارد و در حاشیه‌ی سینمای تجاری فیلم‌های کم‌بودجه خود را تولید می‌کند. داستان‌ فیلم‌هایش بسیار ساده و در عین حال عمیق است. جشنواره‌ها اقبال خوبی به فیلم‌هایش نشان دادند و همین موضوع بقایش را در این حرفه تضمین کرده است. فرم کارگردانی او به قدری ساده و بی‌تکلف است که گاهی فراموش می‌کنیم در حال دیدن یک فیلم داستانی هستیم. حرکت دوربین‌های بسیار ساده و مشهود، استفاده از زوم و همچنین برداشت‌های بسیار بلند ویژگی مهم فرم کاری هونگ سانگ سو است.

به نظر می‌رسد در این فیلم اشاره‌هایی به شخصیت خود هونگ سانگ سو هم می‌شود چون خودش هم چندان فیلمساز پرمخاطبی در کره نیست و فقط به واسطه جشنواره‌ها توانسته اثرش را به دید مخاطب برساند. کارگردان هنری فیلم «همین حالا، نه همون موقع» هم در چنین وضعیتی به سر می‌برد. دختر نقاش او را می‌شناسد و اسمش را شنیده اما تا به حال هیچ فیلمی از او ندیده است. در فیلم این شهرت پیچیده‌ی هونگ سانگ سو در کره بازیچه فیلمساز شده است. نکته بارز فیلم اشاره به حال و هوای شخصیت‌ها و تاثیر رخدادهای ساده و کوچک مثل عقب و جلو شدن یک دیالوگ در روند صحبت‌های شخصیت‌هاست. حال و هوای شخصیت‌ها به شدت برای او مهم است تا جایی که اعتقاد دارد حال و هوای یک روز یک شخصیت می‌تواند در سرنوشت او اثر بگذارد که ایده‌ی ساده و در عین حال تکان‌دهنده‌ای است. به نظر می‌رسد هونگ سانگ سو در این فیلم نگاه تقدیرگرایانه‌ای به زندگی دارد که فیلم‌های فیلمساز هنری کشور خودمان یعنی عباس کیارستمی را به خاطر می‌آورد.

۲۶- فیلم Train to Busan 2016

فیلم قطار بوسان

کارگردان: یئون سانگ هو

بازیگران: یئون سانگ هو، گونگ یو، ما دانگ سئوک

میانگین امتیازات Train to Busan در IMDB: ۷.۶ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۴

خلاصه داستان: ویروسی ناشناخته وارد کره شده که مردم را به زامبی تبدیل می‌کند. تنها راه نجات قطار سریع‌السیری است که به بوسان (شهری که قرنطینه کامل است) می‌رود. پدر و دختری در قطار سعی دارند از دست زامبی‌ها جان سالم به در ببرند...

یکی دیگر از بهترین فیلم های کره ای قطار بوسان است که شهرتی جهانی هم پیدا کرد. با ساخته شدن قطار بوسان می‌توانیم اطمینان پیدا کنیم که کره‌ای‌ها هر ژانری را که دلشان بخواهد می‌توانند در خدمت خودشان در بیاورند بی‌آنکه کپی‌کار و ناشی به نظر برسند. این بار در قطار بوسان با یک فیلم زامبی طرفیم. شاید خط کلی قصه و ماجرای پدر و دختر کمی تو ذوق بزند اما از نظر تکنیکی با استفاده از جلوه‌های ویژه و حرکت‌های منحصر به فرد زامبی‌ها با فیلمی هیجان‌انگیز و مهم روبروییم.

هر چند نسخه دوم فیلم با عنوان Peninsula نتوانست موفقیت‌های قطار بوسان را کسب کند اما ساخته شدن فیلم‌های زامبی در این فضای آخر‌الزمانی کرونایی که گرفتارش شدیم نشان می‌دهد که برخلاف تلاش‌هایی که در ژانرهای دیگر مثل وسترن شده است زیرژانر زامبی از ژانر وحشت خوب به مذاق کره‌ای‌ها خوش آمده و خوب بلدند چطور آن را پیاده کنند. حرکت‌های پیچیده بدن کره‌ای‌ها که در فیلم‌های دیگرشان هم مشهود است در فیلم‌های زامبی‌شان به دادشان رسیده است. قطار بوسان یکی از پرهزینه‌ترین فیلم‌های کره‌‌ی جنوبی است که توانست فروش جهانی قابل قبولی هم داشته باشد و تبدیل به یکی از فیلم‌های محبوب کره‌ای شود. البته که به واسطه‌ی فیلمنامه دم‌دستی‌ای که دارد فیلم محبوب من نیست اما نمی‌توان اهمیتش را نادیده گرفت.

۲۵- فیلم The Good The Bad The Weird 2008

فیلم خوب، بد، عجیب

کارگردان: کیم جی وون

بازیگران: کانگ هو سانگ، لی بیونگ هون، کیم جی وون

میانگین امتیازات The Good The Bad The Weird در IMDB: ۷.۳ | امتیاز راتن تومیتوز: ۸۲

خلاصه داستان: در سال ۱۹۳۹ در صحرای منچوری زیر آفتاب شدید چند ماه پیش از جنگ جهانی دوم پارک چانگ یی (بد) مامور شده تا نقشه‌ای را از یک افسر ژاپنی در قطار بدزدد. قبل از او یون تائه گوی دزد (عجیب) نقشه را می‌قاپد. سر و کله پارک دو وون (خوب) هم پیدا می‌شود تا با بد مقابله کند. کشمکش بین این سه تا انتهای فیلم ادامه دارد...

کیم جی وون همیشه مخاطبش را شوکه می‌کند. هیچ دو فیلمش شبیه به هم نیست و جسارت زیادی در امتحان ژانرها دارد. در فیلم «خوب، بد، عجیب» که همان‌طور که از اسمش پیداست ادای دینی به فیلم «خوب، بد، زشت» سر جو لئونه است قرار است ژانر وسترن که در آمریکا متولد شده در کره‌ی جنوبی پیاده‌سازی شود. تصورم این است که بر خلاف ژانر جنایی یا وحشت که به خوبی در کره بومی‌سازی شد وسترن نتوانست جای خودش را در این سینما پیدا کند. خوب، بد، عجیب فیلم جذابی و مفرحی است و از نظر تکنیکی مثل همه‌ی فیلم‌های کیم جی وون کم‌نقص است. روایت فیلم که شبیه یک بازی موش و گربه است تعلیق و هیجان زیادی را به وجود آورده و مزه‌های کانگ هو سانگ در نقش عجیب، جنبه‌ای کمیک به فیلم داده است. در نهایت شاید آنقدری که تصویر برداری و طراحی صحنه و لباس و بازی کاراکترهای فیلم مخاطب را به هیجان می‌آورد قصه توانایی ندارد مخاطب را بکشاند. فیلم اقتباس قابل قبولی از فیلم آمریکایی است اما نقطه آغازی بر جریانی تازه در سینمای کره نمی‌شود.

۲۴- فیلم A Dirty Carnival 2006

فیلم یک کارناوال کثیف

کارگردان: یو ها

بازیگران: جو این سونگ، لی بو یانگ

میانگین امتیازات A Dirty Carnival در IMDB: ۷.۳ 

خلاصه داستان: کیم بیونگ-دو یک گنگستر خرده‌پاست که خانواده‌اش به خاطر مشکلات مالی در آستانه‌ی آوارگی‌اند. همین انگیزه‌ی کافی برای اوست تا از رییس‌اش کار تازه‌ای بخواهد تا بتواند در سیستم سلسله‌مراتبی گانگسترهای کره‌ای بالاتر برود و پول بیشتر دربیاورد. کاری که جانش را به خطر می‌اندازد...

«یک کارناوال کثیف» را می‌توان فرزند خلف «یک زندگی تلخ و شیرین» قلمداد کرد. فیلمی با صحنه‌های اکشن و بزن‌بزن که به خوبی کارگردانی شده و از دل روابط گانگسترها قرار است سیستم اقتصادی کره‌ی جنوبی را نقد کند. گانگسترها به واسطه سیستم سلسله مراتبی‌شان و تاکید همیشگی بر مفهوم ارباب و زیردست به خوبی می‌توانند استعاره‌ای از سازوکارهای اقتصادی باشند. پسر جوانی می‌خواهد خودش را بالا بکشد و برای خودش کسی شود و این همان ایده‌ای است که یک جوان کره‌ای از نظر اقتصادی در سر می‌پروراند. در فیلم‌های گنگستری دسته‌ها اهمیت دارند. اینکه خودت را در چه دسته‌ای میگنجانی و زور دسته‌تان چقدر است. مثل ارتش باید حرف بالادستی را بی چرا گوش کنی والا مجازات می‌شوی. با توجه با تغییرات بزرگ اقتصادی که در اواخر دهه ۹۰ در کره‌ی جنوبی شکل گرفت شکل پیشرفت تغییرات جدی کرد و فیلم‌های گنگستری توانستند تحلیلی بر این تغییرات ارائه دهند. یک کارناوال کثیف که حرص و طمع آدمی را در مواجهه با قدرت نشان رفته یکی از نمونه‌های خوب زیرژانر گاگنستری در سینمای کره‌ی جنوبی به حساب می‌آید.

۲۳- فیلم The Foul King 2000

فیلم پادشاه اشتباهی

کارگردان:‌ کیم جی وون

بازیگران: کانگ هو سانگ، جانگ جین یونگ

میانگین امتیازات The Foul King در IMDB: ۶.۹ | امتیاز لترباکس: ۳.۴

خلاصه داستان: ایم دائه هو از کودکی عاشق کشتی‌گیری حرفه‌ای بوده است. او ارادت زیادی به یک کشتی کار کهنه‌کار و قهرمان در دهه ۷۰ به نام کیم دو دارد. وقتی اوضاع کاری او در بانک با مشکل روبرو می‌شود تصمیم می‌گیرد تا به عنوان کشتی‌گیر شانس خود را امتحان کند اما دست و پاچلفتی بودنش مشکلات زیادی را برایش به وجود می‌آورد...

پادشاهی اشتباهی دومین فیلم کیم جی وون پس از A Quiet Family «یک خانواده‌ی آرام» است و هیچ شباهتی به فیلم قبلی او ندارد. پادشاه اشتباهی فیلمی سرخوشانه و مفرح و خنده‌دار است که فرسنگ‌ها از ملودرام با ته‌مایه‌های نوآرِ «یک خانواده‌ی آرام» فاصله دارد. این تنوع‌طلبی و جسارت امتحان سبک‌های مختلف همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد ویژگی منحصر به فرد کیم جی وون است که باعث بقا و تداوم کاری‌اش شده است. تلاش او برای پیاده‌سازی ژانرهای مختلف در کره باعث شده تا به سختی بتوانیم او را به عنوان یک فیلم‌ساز صاحب‌سبک به خاطر بیاوریم. در عین حال تنوع ژانری موجب شده در فهرست پیش رو چندین فیلم از آثارش جا خوش کنند. پادشاه اشتباهی به عنوان یک فیلم ورزشی الگویی ژانری را حفظ می‌کند:‌ مردی جوان و عاشق کشتی مسیر رشد را در فیلم طی می‌کند و در طی تلاش‌هایی که می‌کند خامی‌اش را کنار می‌گذارد تا به عنوان یک قهرمان قد علم کند.

این خلاصه به طور کامل وامدار ژانر ورزشی از سینمای آمریکاست. صحنه‌های تمرین برای آماده شدن تا حدی از فیلم‌های مطرح ورزشی آمریکایی الگوبرداری شده است اما آنچه فیلم را از یک کپی بی‌مایه از فیلم‌های آن‌طرفی جدا می‌کند و رنگ و بویی بومی به اثر می‌بخشد ظرافت‌هایی است که در خلق قهرمان به خرج داده شده است. ساخت کمدی‌های موقعیت به واسطه شخصیت ویژه‌ای که کانگ هو سانگ درآورده در لحظاتی روده‌بر‌تان خواهد کرد. فیلم به عنوان اولین تجربه‌ی کان هو سانگ در نقش اصلی شهرت قابل قبولی برایش به ارمغان آورد. کره‌ای‌ها که فیلم‌های به غایت خشن جنایی‌شان با چاشنی کمدی آمیخته است حتماً ژانر ورزشی را هم با خنده همراه خواهند کرد. پادشاه اشتباهی فیلم سرخوشی است که تماشایش حالتان را خوب خواهد کرد. 

۲۲- فیلم A Taxi Driver 2017

فیلم یک راننده تاکسی

کارگردان: جانگ هون

بازیگران: کانگ هو سانگ، ریو جون یئول

میانگین امتیازات A Taxi Driver در IMDB: ۷.۹ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۶

خلاصه داستان: یک راننده تاکسی سرخوش و زرنگ که در شرایط مالی بدی به سر می‌برد خبرنگاری آلمانی را به شهر گوانجو می‌برد تا از حوادث اعتراضات دانشجویی ماه می سال ۱۹۸۰ گزارشی تهیه کند. سفری که خطر زیادی برای هر دو آن‌ها دارد...

«یک راننده تاکسی» یکی دیگر از بهترین فیلم های کره ای است که بر اساس داستان واقعی ساخته شده است. نسل جدید فیلم‌سازان کره‌ای با بهره‌گیری از الگوهای فیلمنامه‌نویس شاه‌پیرنگ که در نظام استدیویی هالیوود شکل گرفته است به دنبال جذب مخاطب حداکثری در جهان برای فیلم‌هایشان می‌گردند. یک راننده تاکسی لااقل در طرح فیلمنامه‌اش عنصر شگفت‌انگیزی ندارد اما جذابیت‌های اجرایی همچون بازی درخشان کانگ هو سانگ حال و هوای دوست‌داشتنی به فیلم داده است. فیلم در مجموع سرخوشانه و تاثیرگذار است. موضوع فیلم یکی از روسیاهی‌های تاریخ دیکتاتوری در کره‌جنوبی است که در فیلم‌های متعدد از جمله آب‌نبات نعنایی و خاطرات قتل به آن اشاره‌ی گذرایی می‌شود اما در این فیلم با تمرکزی بیشتری به آن پرداخته می‌شود.

در زمانی که سیستم دروغ‌گوی کره‌ی جنوبی با خفقان و ایزوله کردن گوانجو اجازه نمی‌دادند خبری از حوادث واقعی به خارج از کره درز کند رشادت‌های یک راننده تاکسی باعث می‌شود حقیقت برای همیشه کتمان نشود و این ننگ در تاریخ باقی بماند. شاید مهمترین ویژگی فیلم زاویه‌ی دید آن باشد که با نزدیک شدن به شخصیت‌های فرعی و خرده روایت‌ها توانسته ماجرایی کلان را بازتعریف کند. اگر به تاریخ معاصر کشور کره‌ی جنوبی علاقه‌مندید دیدن این فیلم را از دست ندهید.

۲۱- فیلم The Isle 2000

فیلم جزیره

کارگردان: کیم کی دوک

بازیگران: سو جانگ، کیم یو سئوک

میانگین امتیازات The Isle در IMDB: ۷ | امتیاز راتن تومیتوز: ۷۸

خلاصه داستان: هی جین زنی بی‌حرف است که کلبه‌های کوچک وسط آب را به گردشگران اجاره می‌دهد. گردشگران برای تفریح و ماهی‌گیری به کلبه‌های میان آب می‌آیند. با آمدن هیون شیک که یک فراری است ارتباطی بین آن‌دو شکل می‌گیرد.

«جزیره» از آن دسته فیلم‌های استعاری است که فقط در شرق می‌شود پیدایشان کرد. فیلمی که بر کهن‌الگوهای شرقی استوار است و روایتی ناب دارد. تاکید فیلم بر خلوت و تنهایی آدم‌ها در کلبه‌های تک نفره و سکوت شخصیت‌ها نمود پیدا می‌کند. «جزیره» در سکوت می‌گذرد و دیالوگ نقش کمی در پیشبرد قصه دارد. آدم‌هایی که از شر ناملایمات زندگی به تنهایی و غربت پناه می‌برند اما به ناچار درگیر ارتباط‌های ناخواسته می‌شوند و جایی خلوت خودخواسته‌شان را بر هم می‌زنند تا تجربیات تازه در زندگی داشته باشند. فیلم لوکیشن‌ یونیک و بیانگری دارد که می‌توان در نگاهی استعاری به وضعیت بشر روی زمین تعمیم‌اش داد. حضور کلونی‌وار آدم‌ها در پهنه هستی و بی‌میلی‌شان به ارتباط ایده اصلی فیلم را شکل می‌دهد.

در فیلم‌های کیم کی دوک همیشه گزاره‌های فلسفی از قصه‌گویی پیشی می‌گیرند و «جزیره» هم بر طبق همین الگو کم اتفاق و ساده است اما در پس این سکوت و خلوت ایده‌های تاثیرگذاری وجود دارد. در این خلوت به واسطه‌ی حوادث مختصری که رخ می‌دهد یکی از خشن‌ترین و دلهره‌آورترین فیلم‌های کره‌ای شکل می‌گیرد. توصیه می‌کنم که اگر تحمل صحنه‌های خشن را ندارید نه سراغ جزیره بروید و نه دیگر فیلم‌های کیم کی دوک چرا که خشونت افسارگسیخته و عریان فیلم به سختی برای مخاطبی که سینمای مرسوم عادت کرده قابل هضم است. به هر حال از کنار این فیلم به سادگی نمی‌شود گذشت. صحنه‌های خشن فیلم تا مدت‌ها با مخاطب خواهد بود و اگر چیزی باشد که کیم کی دوک در آن استاد باشد همین چسبیدن یقه مخاطب به واسطه صحنه‌های خشن ناگهانی است.

۲۰- فیلم Sympathy for Mr. Vengeance 2002

فیلم همدردی با آقای انتقام

کارگردان: پارک چان ووک

بازیگران: کانگ هو سانگ، بائه دونا، شین ها کیون

میانگین امتیازات Sympathy for Mr. Vengeance در IMDB: ۷.۶ | امتیاز راتن تومیتوز: ۵۴

خلاصه داستان: ریو مردی کر و لال در کارخانه‌ای پر سر و صدا کار می‌کند. ریو برای مهیا کردن هزینه عمل کلیه خواهرش با مشکل روبروست. وقتی از کار بیکار می‌شود با گروهی دلال ارتباط پیدا می‌کند. دلال‌ها پول‌های ریو را بالا می‌کشند ...

همدردی با آقای انتقام اولین فیلم از سه‌گانه انتقام پارک چان ووک است. «پیر پسر» و «بانوی انتقام» دو فیلم دیگر این تریلوژی را تشکیل می‌دهند. «همدردی با آقای انتقام» سرراست‌تر از فیلم‌های بعدی اوست. هنوز پیچیدگی‌های روایی که از «پیرپسر» آغاز می‌شود به سینمای او ورود پیدا نکرده است. همان‌طور که از اسم سه‌گانه برمی‌آید انتقام کلیدواژه مشترک هر سه است. در همدردی با آقای انتقام پارک چان ووک حلقه‌ای بی‌پایان از انتقام‌گیری را طراحی می‌کند که در آن حلقه آدم‌ها مدام بنا به شانس –بدشانسی- مجبور می‌شوند نقش قربانی و انتقام‌گیرنده را توامان بازی کنند.

انتخاب شخصیت کر و لال به عنوان شخصیت اصلی این امکان را به پارک داده تا از جلوه‌های صوتی فیلم بهره‌ای به خصوص ببرد. ناشنوایی به عنوان یک عارضه تاثیر دراماتیکی در پیشبرد قصه ایفا می‌کند و در فصل‌هایی از فیلم به شدت دردناک جلوه می‌کند. عنصر تصادف و اتفاق که از ویژگی‌های بارز جهان پست مدرن است از همین فیلم به طور جدی سر و کله‌اش در آثار پارک چان ووک پیدا می‌شود. پارک هر چه پیش می‌رود پیچیده‌تر و غریب‌تر فیلم می‌سازد. به عنوان مخاطب جدی فیلم‌هایش روایت‌های ساده‌تر مثل همدردی با آقای انتقام را به آثار متاخرش همچون The Handmaiden «ندیمه» ترجیح می‌دهم. اگر «پیر پسر» را دوست داشتید حتماً از آقای انتقام هم خوشتان خواهد آمد.

۱۹- فیلم The Host 2006

فیلم میزبان

کارگردان: بونگ جون هو

بازیگران: کانگ هو سانگ، بائه دونا، پارک هائه ایل

میانگین امتیازات The Host در IMDB: ۷.۱ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۳

خلاصه داستان: در سال ۲۰۰۰ یک محقق آمریکایی ۲۰۰ بطری مواد شیمیایی را در رودخانه می‌ریزد. پس از چندین سال هیولایی عجیب از رودخانه بیرون می‌آید و به مردم شهر حمله می‌کند. شهر در حالت تدافعی فرو می‌رود. خانواده‌ای برای نجات دختر‌شان به دنبال پیدا کردن محل اختفای هیولا در شب شهر را وجب می‌کنند...

تجربه‌ی بونگ جون هو در ژانر علمی خیالی همراه با نمک ریختن‌های کانگ هو سانگ لحن ویژه یکی دیگر از بهترین فیلم های کره ای یعنی فیلم «میزبان» را شکل داده است. گفته می‌شود بونگ شخصاً همه حرکت‌های هیولای منحصر به فردش را طراحی کرده است. هیولای کره‌ای باید مختص این کشور باشد. قرار نیست شبیه گودزیلای آمریکایی یا ژاپنی باشد. انعطاف بدن هیولا ما را به یاد شکل حرکت شخصیت‌های کره‌ای می‌اندازد که انگار نمی‌توانند راست و اتوکشیده راه بروند. کمااینکه شخصیت‌های «میزبان» هم در هم لولیده و منعطف هستند. فیلم در صحنه‌ی هولناکی که هیولا استخوان‌های قورت‌داده شده را بالا می‌آورد تاکیدی بر تاریخ و حافظه‌ی از دست رفته مردم کره دارد. این فیلم نقطه شروع حساسیت‌های بونگ جون هو بر مسئله محیط زیست است که در Okja «اوکجا» با تمرکز بیشتری دنبال می‌شود. اینکه وقتی بی‌مهابا با طبیعت رفتار می‌کنیم طبیعت هم به ما واکنش نشان خواهد داد و این واکنش در فیلم «میزبان» به شکلی استعاری در قالب هیولایی کریه‌المنظر نمود پیدا کرده است. در فیلم میزبان مثل «انگل» تاکید به خصوصی بر مفهوم خانواده وجود دارد و تیمی که قرار است روبروی هیولا قد علم کند یک خانواده با شخصیت‌های منحصر به فردند که در طول فیلم همبستگی با هم پیدا می‌کنند. مفهومی که سال‌ها بعد در «انگل» پررنگ‌تر به آن پرداخته می‌شود. اگر به فیلم های فانتزی و اکشن علاقه دارید احتمالاً «میزبان» برایتان طعم ویژه و منحصر به فردی خواهد داشت.

۱۸- فیلم A Moment to Remember 2004

فیلم زمانی برای به یاد آوردن

کارگردان: جان اچ لی

بازیگران: سون یه جین، جون وو سونگ

میانگین امتیازات A Moment to Remember در IMDB: ۸.۲ | امتیاز لترباکس: ۳.۷

خلاصه داستان: فیلم قصه ارتباط عاشقانه سو جین و چول سو را روایت می‌کند. مثل اغلب فیلم‌های عاشقانه عاشق و معشوق اتفاقی به هم برمی‌خورند و دل می‌بندند اما موانعی بر سر عشق‌شان به وجود می‌آید. مهمترین مانع از بین رفتن تدریجی حافظه دختر است ...

ساختار غیرخطی فیلم «زمانی برای به یادآوردن» ارتباط تنگاتنگی با موضوع اصلی فیلم یعنی حافظه و به یاد آوردن دارد. ایده‌ی به یادآوری در فیلم‌های زیادی از سینمای کره‌ی جنوبی تکرار شده است که احتمالاً مهمترین‌شان «آب‌نبات نعنایی» است. در فیلم «زمانی برای به یاد آوردن» این ایده در بستری عاشقانه و در ارتباط بین یک زن و مرد نمود پیدا می‌کند. صحنه‌های عاشقانه‌ی فیلم به خصوص موتورسواری و شب‌گردی‌ها به واسطه شکل کارگردانی خلاقانه فیلم به یادماندنی از آب درآمده است. تدوین غیرخطی فیلم که با برش‌های ناگهانی که مدام مخاطب را به زمان‌های مختلف پرت می‌کند تصویری قطعه‌قطعه شده از رابطه‌ای عاشقانه را در فصل‌های مختلف این ارتباط پیش چشم مخاطب می‌آورد. فیلم فاصله مشخصی از فیلم‌های خشن کره‌ای می‌گیرد و در کنار فیلم‌هایی مثل «دختر پرروی من» در دسته‌ی ملودرام‌های عاشقانه قرار می‌گیرد که گویا در سینمای کره طرفدارهای زیادی دارد.

۱۷- فیلم A Bittersweet Life 2005

فیلم یک زندگی تلخ و شیرین

کارگردان: کیم جی وون

بازیگران: لی بیونگ هون، کیم جی وون، شین مین آه

میانگین امتیازات A Bittersweet Life در IMDB: ۷.۶ | امتیاز راتن تومیتوز: ۱۰۰

 خلاصه داستان: کیم سان وو نوچه‌ی بالارتبه‌ی رییس کانگ است. کانگ قرار است سفری کاری برود و از کیم می‌خواهد تا زنش را تعقیب کند ...

از خلاصه‌ی داستان فیلم مشخص است که با فیلمی با رگه‌های نوآر روبروییم. کیم جی وون با بهره‌گیری از فضای گانگسترها و ترتیب‌دادن یک مثلث عشقی که زنی زیبا در مرکزش قرار دارد یک نوآر کره‌ای ساخته است. بخش زیادی از فیلم در شب می‌گذرد که ویژگی بارز نوآرهاست و طمع و رتبه و جایگاه حرف اول را در فیلم می‌زند. فیلم به لحاظ تصویربرداری و ترکیب‌بندی چشم‌نواز است و در کنار «پیرپسر» و «خاطرات قتل» از فیلم‌های شاخص اوایل قرن جدید به حساب می‌آید. این فیلم که خود متاثر از فیلم Green Fish «ماهی سبز» اولین فیلم لی چانگ دونگ ساخته شده است پایه‌ی محکمی برای زیرژانر گانگستری به حساب می‌آید که محبوبیت زیادی در کره‌ی جنوبی پیدا کرده است.

اکشن فیلم به خصوص در فصل پایانی قدمی رو به جلو برای کره‌ای‌ها به حساب می‌آید. تردیدهای ذهنی و درونی شخصیت اصلی یعنی کیم در مواجهه با موقعیتی که در آن گرفتار شده یعنی انتخاب بین علاقه‌ای که به زن اغواگر رییسش پیدا کرده و خوش‌خدمتی که ویژگی بارز گانگسترهای رده پایین است فیلم را از نمونه‌های پیشین همچون «ماهی سبز» جدا می‌کند و موقعیتی ویژه برایش می‌سازد. اگر به فیلم‌های جنایی و نوآر علاقه‌مندید نمونه‌ی کره‌ای را هم از قلم نیاندازید.

۱۶- فیلم The Housemaid 1960

فیلم خدمتکار

کارگردان: کیم کی یونگ

بازیگران: لی ایون سیم، کیم جین کیو

میانگین امتیازات The Housemaid در IMDB: ۷.۳ | امتیاز راتن تومیتوز: ۱۰۰

خلاصه داستان: بعد از اینکه زن حامله‌ی دونگ سیک هیم از کار کردن در خانه با ماشین خیاطی‌اش خسته می‌شود، دونگ تصمیم می‌گیرد تا یک خدمتکار به خانه بیاورد. حضور خدمتکار در خانه زندگی آن‌ها را دگرگون می‌کند...

«خدمتکار» را می‌توان یکی دیگر از سنگ‌بناهای سینمای کره‌ی جنوبی و البته یکی از مهمترین و بهترین فیلم های کره ای در نظر گرفت. «جزیره» ساخته کیم کی دوک و «ندیمه» ساخته پارک چان ووک مشخصاً با الهام از این فیلم ساخته شده‌اند و «انگل» بونگ جون هو هم چه در خط روایی چه در شکل کارگردانی مدیون این فیلم است. وجود چنین فیلمی در تاریخ سینمای کره‌ی جنوبی به معجزه می‌ماند. در زمانی که بیشتر آثار سینمایی این کشور را ملودرام‌ها تشکیل می‌دادند «خدمتکار» با بهره‌گیری از الگوهای رایج آن زمان و افزودن ته‌مایه‌های نوآر به اثر فیلمی شگفت‌انگیز ساخته که بعدها با عنوان نوآر آمور جای خودش را در سینمای کره‌ی جنوبی پیدا می‌کند. در فیلم میل و هوس زنان و مردان در کنار مسئله اقتصادی پیش‌برنده درام است. کیم کی یونگ با این فیلم توانست از فیلم‌های مبتذل عشقی آن زمان کره فاصله بگیرد و میان روابط شخصیت‌های فیلم که بر پایه‌ی میل و امتناع و ورود نیروهای شیطانی به وجود بشر شکل گرفته بود عوامل نابودی بنیان خانواده را کنکاش کند. فیلم قصه‌ی سرراستی دارد و هنوز پس از گذشت سال‌ها از ساختش توانایی همراه کردن مخاطب را دارد چرا که به دغدغه‌هایی درباره روح انسان پرداخته که زمان‌بردار نیستند.

۱۵- فیلم Secret Sunshine 2006

فیلم طلوع پنهان

کارگردان: لی چانگ دونگ

بازیگران: جئون دو یئون، کانگ هو سانگ، یئونگ جین جو

میانگین امتیازات Secret Sunshine در IMDB: ۷.۵ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۴

خلاصه داستان: لی شین آئه زن بیوه‌ای است که همراه تنها فرزند خود به شهری کوچک برای شروع زندگی تازه آمده است. او کم کم با اهالی شهر آشنا می‌شود و مردی، کانگ هو سانگ، به او دل می‌بندد. با گم شدن فرزند حال و روزش بهم می‌ریزد...

«طلوع پنهان» یکی از تندترین واکنش‌های لی چانگ دونگ به حساب می‌آید. فیلمی که ملودرام آغاز می‌شود و در ادامه بی‌اندازه خشن پیش می‌رود. جئون دو یئون برای بازی در این فیلم در جشنواره‌ی کن جایزه‌ی بهترین بازیگر زن را دریافت کرد. فیلم انتقاد تندی به سنت‌های دروغین جامعه و ماهیت کلیسا دارد که ممکن است به مذاق برخی خوش نیاید. شکل خشونت در فیلم‌های لی چانگ دونگ بر خلاف فیلم‌های ژانری کره به جای آنکه در طول فیلم پخش شده باشد لحظه‌ای و همراه با غافل‌گیری است. ناکامی بی‌اندازه لی شین در طلوع پنهان خشم و خشونت افسارگسیخته‌ای در او ایجاد می‌کند که بروزش با تصمیم‌های احساسی و ناگهانی همراه می‌شود که مخاطب را شوکه می‌کند. نوع رابطه‌ی جونگ چان با بازی کانگ هو سانگ –که تنها همکاری این بازیگر مطرح با لی چانگ دونگ است- و لی شین بسیار عجیب و ویژه است. در تمام فیلم جونگ چان به دنبال لی شین است و سعی می‌کند به او کمک کند بی‌آنکه شین غمگین توجهی به او داشته باشد. در وضعیتی که نابسامانی در زندگی شین خفه‌اش کرده جونگ چان از این ارتباط نصفه و نیمه لذت می‌برد و در خلوتش با آن سرخوش است. اگر تحمل خشونت و غم زیاد را دارید سراغ «طلوع پنهان» بروید. از آن فیلم‌هاست که تا سال‌ها ولتان نخواهد کرد.

۱۴- فیلم Burning 2018

فیلم سوزاندن

کارگردان: لی چانگ دونگ

بازیگران: یو آه این، استیون یئون، جئون جونگ سئو

میانگین امتیازات ‌Burning در IMDB: ۷.۵ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۵

خلاصه داستان: لی جونگ سو یک نویسنده مشتاق با پدری ورشکسته که در نزدیکی مرز دو کره زندگی می‌کند روزی در شهر همکلاسی قدیمی خودش شین هائه می را می‌بیند و به او دل می‌بندد. بین آن‌دو رابطه‌ای عجیب و کوتاه مدت شکل می‌گیرد. شین به مسافرت می‌رود و وقتی برمی‌گردد با معشوقه جدید و ثروت‌مند خود سراغ جونگ سو می‌آید. این سه نفر شب‌نشینی عجیبی را در مرز دو کره تجربه می‌کنند...

سوزاندن اقتباسی است از داستان کوتاه «انبار سوزان» نوشته هاروکی موراکامی نویسنده شهیر ژاپنی. خصوصیت همیشگی داستان‌های موراکامی غرابت و پیچیدگی‌هایی است که در روابط بین انسان‌ها ترسیم می‌کند و به طور مشخص متاثر از ریموند کارور یکی از بزرگ‌ترین داستان‌نویسان آمریکایی است. انبار سوزان یکسره بر پایه‌ی گیجی و ابهام نوشته شده و این ابهام در سرتاسر فیلم موج می‌زند. خرده‌قصه‌ای ترسناک در شب‌نشینی سه‌نفره آن‌ها نقل می‌شود که جونگ سو را وا می‌دارد تا هر روز مسیر طولانی را بدود تا گلخانه‌های اطراف را چک کند. این دویدن‌ها تبدیل به استعاره‌ای از وضعیت جوانان کره‌ای و بلکه جوانان دیگر کشورها می‌شود. جوان‌هایی که با اشتیاق و شور بسیار هراسان به دنبال لذت می‌گردند و در مسیر متوجه می‌شوند جز خستگی و ابهام چیزی نصیب‌شان نشده است.

در جهانی به سر می‌بریم که پیش‌بینی آینده نه تنها سخت که ناممکن است و هر چه پیش می‌رویم مدت زمانی که می‌توانیم برایش برنامه‌ریزی کنیم کوتاه‌تر می‌شود. این کوتاهی کلافگی به بار می‌آورد و جونگ سو نماد تمام عیار این کلافگی است. لی چانگ دونگ پس از ۸ سال دوری از فیلم‌سازی و تجربه تلخ وزارت فرهنگ کره‌جنوبی سراغ داستانی مینی‌مال می‌رود. صحنه رقص شین در مرز دو کره جنجال زیادی در جشنواره کن به پا کرد و باعث شد فیلم بیشترین امتیاز را از منتقدان آن سال دریافت کند. سوزاندن حاصل جمع کار یکی از بزرگترین نویسنده‌ها و یکی از بزرگترین فیلم‌سازان زنده دنیا است. لذت تماشای یکی دیگر از بهترین فیلم های کره ای را از دست ندهید. 

۱۳- فیلم The Chaser 2008

فیلم تعقیب‌کننده

کارگردان: نا هونگ جین

بازیگران: ها جونگ وو، کیم یونگ سئوک

میانگین امتیازات The Chaser در IMDB: ۷.۸ | امتیاز راتن تومیتوز: ۸۲

خلاصه داستان: یک مامور اخراجی پلیس با خبری می‌شود که کارمندان زنش یکی یکی غیب‌شان می‌زند و کشته می‌شوند. او درگیر یک ماجرای جنایی می‌شود و در یک اکشن پر تعلیق سعی دارد جلوی مرگ زنان را بگیرد.

اولین فیلم بلند نا هونگ جین یک غافل‌گیری تمام‌عیار است. ظهور یک فیلمساز جدی با وسواس زیاد که ظرافت‌های بونگ جوون هو را به یادمان می‌آورد. صحنه‌های تعقیب و گریز فیلم که یادآور خاطرات قتل است، کمااینکه ایده کلی هم وامدار همان فیلم است، به یادماندنی و تاثیرگذار است. حضور پررنگ شهر به عنوان بستر شکل‌گیری جرم حال و هوای ویژه‌ای به فیلم داده و انتخاب شغل پیشین کاراکتر اصلی فیلم‌های جنایی آمریکایی را به یاد می‌آورد. پلیسی شکست خورده و اخراجی که تقدیر برای او دنبال کردن را می‌خواهد و او باید بدود تا به موقع به مقصد برسد. پلیس‌های خنگ و دست و پا چلفتی رقیب شخصیت اصلی برای پیدا کردن مجرم‌اند و بیش از آنکه یاری‌دهنده باشند سد راه یافتن حقیقت می‌شوند. در مجموع تاکید نا هونگ جین بر جسمانی بودن عمل کارآگاه که همراستا با عنوان فیلم است کشمکش‌های تصویری تمام‌نشدنی را پیش روی مخاطب می‌آورد که در صحنه‌های پایانی به واسطه تعلیق ناشی از تدوین موازی این کشمکش دیوانه‌کننده و هولناک می‌شود. نا هونگ در دو فیلم بعدی‌اش ثابت کرد که باید چشم به راه فیلم‌هایش ماند چرا که مخاطبش را پشیمان نمی‌کند.

۱۲- فیلم Poetry 2010

فیلم شاعری

کارگردان: چانگ دونگ لی

بازیگران: یوون جئونگ هی، آهن نائه سانگ

میانگین امتیازات Poetry در IMDB: ۷.۸ | امتیاز راتن تومیتوز: ۱۰۰

خلاصه داستان: پیرزنی –میجا- که دارد حافظه‌اش را از دست می‌دهد تصمیم می‌گیرد به کلاس شعر برود. او درگیر ماجرای تلخی شده است. نوه‌ی او به همراه هم‌کلاسی‌هایش به دختر همکلاسی‌شان تجاوز کرده‌اند و او را کشته‌اند. میجا سعی دارد از دل سیاهی تصویر شاعرانه و روشن بیرون بکشد...

شاعری اوج پختگی لی چانگ دونگ است. فیلمی که بر خلاف فیلم‌های خشن سینمای کره‌ی جنوبی آرام آرام حرکت می‌کند و سعی دارد خشونت را ریشه‌یابی کند. این‌بار با قاتل‌های بی‌رحم و ترسناک فیلم‌های جنایی روبرو نیستیم. چند پسر بچه مدرسه‌ای که تفریح‌شان تلویزیون دیدن است دست به قتل زده‌اند و همین فیلم را هولناک می‌کند. در حقیقت خشونتی که در شهر جریان دارد منتشر شده و خودش را به مدرسه‌ها هم کشانده است. فیلم شباهت‌هایی به فیلم «مادر» بونگ جوون هو دارد. بونگ با استفاده از ژانر سعی می‌کند روایت خود را پیش ببرد و لی چانگ دونگ از ژانر فاصله می‌گیرد تا فیلمی شخصی‌تر بسازد. «شاعری» در عین آنکه قصه ساده‌ای دارد به شدت پیچیده و عمیق است.

پیاده کردن ساحت شعر در تصویری سینمایی از معجزات لی چانگ دونگ است. صحنه‌ی معروفی در فیلم وجود دارد که پیرزن نشسته و به سیبی نگاه می‌کند. پیرزن همسایه رد می‌شود و از او می‌پرسد که در چه حالی است؟ پاسخ میجا پیرزن همسایه را شوکه می‌کند. در جهانی که نگریستن به جهان عجیب و غیرقابل باور است باید انتظار داشت که فرزندانی که بزرگ‌شده‌ی تلویزیون‌اند به جنایت‌های هولناک هم دست بزنند. در حقیقت شاعری پیشنهادی برای دگرگون نگریستن به جهان دارد. فیلم جایزه‌ی بهترین فیلمنامه را از جشنواره کن دریافت کرد و همچنین بازیگر نقش میجا – یونگ جئونگ هی- در جشنواره‌های متعدد و نقد‌های زیادی ستایش شد. فکر می‌کنم امتیاز راتن تومیتوز فیلم دلیل کافی برای تماشایش باشد.

۱۱- فیلم Mother 2009

فیلم مادر

کارگردان: بونگ جون هو

بازیگران: هیه جا کیم، وون بین، جین گو

میانگین امتیازات Mother در IMDB: ۷.۸ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۵

خلاصه‌ی داستان: یک پسر عقب‌افتاده در شبی خلوت دنبال دختری دبیرستانی می‌افتد و شاهد مرگش می‌شود. پلیس او را به جرم قتل دستگیر می‌کند. مادرِ پسر عقب‌افتاده همه تلاشش را می‌کند تا پسرش را از مرگ نجات دهد. مادر وقتی از نیروی پلیس ناامید می‌شود تصمیم می‌گیرد خودش معمای قتل را حل کند ...

مادر بونگ جون هو با الهام‌گیری از ایده‌ی «راشومون» آکیرا کوروساوا ساخته شده است. مسئله زاویه‌ي دید و اینکه چه کسی قرار است داستان را تعریف کند بر تصمیم قاضی/مخاطب در «راشومون» و کارآگاه در «مادر» تاثیر گذار است. نکته برجسته‌ی فیلم در نظر گرفتن نقش یک انسان عادی یعنی یک مادر که اشتیاق فراوانی به فرزندش دارد در نقش کارآگاه است. ۶ سال پس از «خاطرات قتل» بونگ جون هو نشان می‌دهد که تسلط زیادی بر ژانر جنایی پیدا کرده و ژانر را به اختیار خودش در آورده است. او قواعد همیشگی ژانر کارآگاهی را بهم می‌زند تا نگاه تازه‌ای به مفهوم عدالت کند. در فیلم‌های کارآگاهی همیشه کارآگاه پلیس یا یک کارآگاه محلی که اکثر اوقات، مثل فیلم «محله‌ي چینی‌ها» ساخته رومان پولانسکی، یک پلیس اخراج شده است. بونگ جون هو با هوشمندی قاعده اصلی را تغییر می‌دهد اما شکل حرکت کارآگاه در جهت کشف حقیقت را حفظ می‌کند و نتیجه فیلم محشری می‌شود در باب تاثیر گذاری خواسته‌های شخصی کارآگاه در کشف و بیان حقیقت.

فیلم ارجاعاتی هم به حافظه‌ی مردم کره دارد. همینطور که در «آب‌نبات نعنایی» لی چانگ دونگ حافظه نقش اساسی دارد، «مادر» هم کنایه‌ای به حافظه‌ی جمعی مردم کره می‌زند. آن‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که حافظه می‌تواند موجب عذاب شود. حوادث گذشته مثل جدایی دو کره یا جنگ‌های از سر گذرانده شده و اعتراضات و آشوب‌هایی که مردم و دانشجویان پشت سر گذاشته‌اند همه باید فراموش شوند تا سیستم اقتصادی کره‌ی جنوبی با سراعت بیشتری حرکت کند. بونگ جون هو با یک زبان کنایی و به دور از درشت‌گویی با پنهان شدن پشت استعاره‌های ژانری مفاهیم عمیقی درباره مردم کره را نقد می‌کند. احتمالاً اگر هر کس دیگری «مادر» را ساخته بود به بهترین فیلم کارنامه‌اش تبدیل می‌شد اما بونگ جون هو آن‌قدر فیلم خوب ساخته که فیلم درستی مثل «مادر» به عنوان یکی از بهترین فیلم های کره ای در رده‌های پایین‌تری در کارنامه‌اش قرار می‌گیرد.

۱۰- فیلم My Sassy Girl 2001

فیلم دخترِ پرروی من

کارگردان: کواک جائه یونگ

بازیگران: جون جی هیون، چا تائه هیون

میانگین امتیازات My Sassy Girl در IMDB: ۸ | امتیاز متاکریتیک: ۶۶

خلاصه‌ی داستان: پسری جوان و کم‌تجربه در عشق در مترو با دختری نا‌خوش‌احوال روبرو می‌شود. دختر روی یکی از مسافرها بالا می‌آورد و پسر مجبور می‌شود او را به متلی برساند. این سر آغاز رابطه‌ای پر فراز و نشیب بین دختر و پسر می‌شود ...

دختر پرروی من یک کمدی – عاشقانه است. بیش شک این فیلم یکی از بهترین فیلم های کره ای و همین‌طور یکی از بهترین فیلم های عاشقانه سینمای کره است. رابطه‌ی بین دختر و پسر به قدری تازه بود که نمونه‌ی آمریکایی هم از روی فیلم ساخته شد. پسر کم رو و خجالتی فیلم گرفتار دختری زورگو و پررو شده است و در حالی که تلاش می‌کند از دست دختر در برود به او دل می‌بندد. فیلم ساختار روایی مقطعی دارد و مدام در خرده قصه‌های مختلف حرکت می‌کند و بیشتر به فیلم‌های اپیزودیک و ضدپیرنگ نزدیک است. کره‌ی جنوبی پیش از آنکه به خشونت ورود کند بیشتر آثارش ملودرام و عاشقانه بودند و «دختر پرروی من» به شکلی ادامه آن فیلم‌ها و با زبانی طنازانه منتقد همان نمونه‌هاست. بخش زیادی از صحنه‌های فیلم هجو اتفاق‌های غیرمنطقی است که در فیلم‌های عاشقانه‌ی کره‌ای می‌افتد.

۹- فیلم A Single Spark 1995

فیلم تک شراره

کارگردان: پارک کوانگ سو

بازیگران: موون سونگ کئونگ، هونگ کئونگ این

میانگین امتیازات A Single Spark در IMDB: ۷ 

خلاصه داستان: در فضای دیکتاتوری که قانون کار کارگران را اجبار می‌کرد که ساعت‌های زیادی کار کنند جئون تائه ایل کارگری مبارز تصمیم می‌گیرد با آتش زدن خود علیه قانون کار ناعادلانه مبارزه کند. نویسنده‌ای به اسم کیم يئونگ سوو قرار است کتابی درباره او بنویسد...

پارک کوانگ سو یکی از سردمداران موج نوی اول سینمای کره‌ی جنوبی است. شاید اغراق نباشد که بگوییم تک شراره یکی از خشت‌های اولیه سینمای کره‌جنوبی را تشکیل می‌دهد. پایه‌ای محکم و استوار برای آنکه بقیه فیلم‌سازان بتوانند جسارت به خرج بدهند و درباره مسائل جدی سیاسی کشورشان فیلم بسازند. چانگ دونگ لی که بعدها به یکی از مهمترین فیلمسازان سینمای کره تبدیل شد در این فیلم به عنوان همکار فیلمنامه‌نویس حضور دارد.

تک شراره در دو زمان سیر می‌کند؛ بخشی از فیلم به تصویر کشیدن کتابی است که نویسنده در حال نوشتنش است که به ماجرای فشارهایی که بر کارگرها وارد می‌شود می‌پردازد و سیاه و سفید فیلمبرداری شده است و بخش‌هایی مربوط به ترس‌ها و اضطراب‌هایی است که بر نویسنده وارد می‌شود. عده‌ای نمی‌خواهند که کتاب منتشر شود و می‌خواهند هر طور شده جلوی نویسنده را بگیرند. شکل فیلمبرداری در این بخش‌ها رنگی اما با تونالیته‌ی سرد است. نویسنده مثل یک روح در شهر پرسه می‌زند و سعی می‌کند خود را به جای تائه ایل تصور کند تا رنجی که او کشیده را بفهمد. فصل به آتش کشیده شدن تائه ایل از نظر تاثیر دراماتیکش بر روایت و شکل کارگردانی تبدیل به مهمترین صحنه فیلم می‌شود که به خوبی هم کارگردانی شده است. لحظه‌ای که تائه ایل فندک را آتش می‌زند را به شکلی استعاری می‌توان نقطه آغاز خشونت‌ها و دیوانه‌بازی‌های شخصیت‌های فیلم‌های کره‌ای قلمداد کرد. آتشی که پس از برافروخته شدن تا سال‌ها خاموش نمی‌شود. 

۸- فیلم Parasite 2019

فیلم انگل

کارگردان: بونگ جون هو

بازیگران: کانگ هو سانگ، چیو ووک شیک، چو یئو جئونگ، جئونگ جی سو 

میانگین امتیازات Parasite در IMDB: ۸.۶ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۹

خلاصه‌ی داستان: خانواده کیم در یک زیرزمین ارزان‌قیمت زندگی می‌کنند و زندگی‌شان را با تولید کارتون پیتزا و دیگر شغل‌های پاره‌وقت می‌گذرانند. ورود پسر خانواده به عنوان معلم خصوصی به یک خانواده‌ی مرفه آغازگر ورود دیگر شخصیت‌ها به طبقه بالای جامعه می‌شود ...

انگل پس از دریافت نخل طلای جشنواره‌ی کن و چهار جایزه‌ای که از آکادمی اسکار دریافت کرد معروف‌ترین فیلم کره‌ی جنوبی و یکی از بهترین فیلم های کره ای شد. بعید است به این زودی فیلمی بتواند به چنین شهرتی دست پیدا کند. نقدهای بسیاری در سراسر دنیا بر فیلم نوشته شده و فیلم توانسته توامان دل مخاطب عام و منتقدان و جشنواره‌ها را به دست بیاورد و تبدیل به یکی از مشهورترین فیلم‌های غیرانگلیسی شود. بونگ جون هو پس از دو تجربه‌ی موفق در خارج از کره یعنی Okja «اوکجا» و Snowpiercer «برف‌شکن» دوباره به کره‌ی جنوبی بازگشت تا فیلمی بومی و در عین حال جهانی بسازد. تصویری که انگل از کره ارائه می‌دهد ریشه در مسئله اختلاف طبقاتی و سیستم سلسله مراتبی دارد که در تعداد زیادی از فیلم‌های کره‌ای دیده می‌شود. شکل اقتصاد کره‌ی جنوبی با دخالت‌های آمریکا تاثیر جدی در سبک زندگی مردم کره گذاشته است.

مزیت بونگ جو هو در اکثر فیلم‌هایش خلاقیت‌های زیادی است که در نوشتن تک تک صحنه‌ها پیاده می‌کند. در واقع خلاقیت‌های انگل به ایده کلی و طرح داستانی محدود نمی‌شود بلکه هر صحنه به صورت مستقل خلاقانه و درگیرکننده و معمولاً بر اساس عنصر آشنایی‌زدایی نوشته شده است. بونگ جون هو عادت دارد که از المانی که مفهومی مشخص در ذهن مخاطب دارد به شکل خلاقانه‌ای معنایی دیگر بیرون بکشد. مثلاً استفاده از سس کچاپ به عنوان کلکی برای مریض جلوه دادن خدمت‌کار یا استفاده از گرد هلو در معنایی ثانویه که به ذهن کسی قد نداده از مثال‌های این تکنیک است. دیگر برتری بونگ جون هو که از همان فیلم اولش و به طور جدی‌تر در خاطرات قتل نمایان بود تسلط بی‌چون و چرای او در ترکیب‌بندی است. بونگ فیلمسازی به شدت تصویری است و آن نظریه‌ی هیچکاک که فیلم باید با بسته بودن باند صوتی کماکان بتواند روایت کند تا حد زیادی در موردش صدق می‌کند. اگر تا کنون موفق به تماشای «انگل» نشده‌اید در تماشایش شک نکنید. کمتر کسی را سراغ دارم که با فیلم ارتباط خوبی نگرفته باشد.

۷- فیلم I Saw the Devil 2010

فیلم من شیطان را دیدم

کارگردان: کیم جی وون

بازیگران: لی بیونگ هون، چوی مین سیک، کیم جی وون

میانگین امتیازات I Saw the Devil در IMDB: ۷.۸ | امتیاز راتن تومیتوز: ۸۱

خلاصه‌ی داستان: در یک شب برفی مردی مرموز همسر افسر پلیسی را به شکل فجیعی در جاده‌ای تاریک و خلوت می‌کشد. افسر پلیس در پی انتقام وارد بازی رقابتی با قاتل زنجیره‌ای می‌شود. بازی که به این زودی‌ها پایانی ندارد ...

«من شیطان را دیدم» فیلم هولناکی است. احتمالاً بعضی از صحنه‌های خشونت‌بارش به مذاق خیلی از مخاطب‌ها خوش نیاید. این حجم از خشونت افراطی و خون‌ریزی‌هایی که در فیلم است تفاوتی مشخص با اسلشرهای آمریکایی دارد. شکل داستان‌گویی و استفاده از المان‌های ژانر جنایی که با «خاطرات قتل» گره خورده و شکلی از واقع‌گرایی در خود دارد که خشونت فیلم را هولناک‌تر می‌کند. دیوانه‌ی زنجیری فیلم که بازیگرش همان دیوانه‌ی فیلم «پیرپسر» است آمده شهر را بهم بزند و کیم جی وون تعمداً بخشی از نزاع را در فضاهای ملموس شهری و در بین مردم فیلمبرداری کرده تا باورپذیرتر و ترسناک‌تر جلوه کند. در حقیقت ترسی که در فیلم وجود دارد نه از غافل‌گیری‌ها یا شوکه‌شدن‌ها که از این تصور است که بشر چقدر می‌تواند در خشونت و جنایت فرو رود. بی‌پایانی خشونت که با پایان‌بندی خیره‌کننده فیلم اثبات می‌شود فیلم را ترسناک و در عین حال غم‌انگیز می‌کند. «من شیطان را دیدم» بی‌شک از منظر لحن سینمایی تصویری یگانه و ویژه است.

در «من شیطان را دیدم» با ترکیبی از اکشن، جنایی، وحشت و تریلر مواجه‌ایم. در فصل‌های زیادی از فیلم بر خلاف قاتل پنهان «خاطرات قتل» و فیلم‌های مشابه‌اش با قاتل همراه می‌شویم و حتی در رقابت خشونت‌آمیز او و افسر پلیس شاید برایش دل بسوزانیم. «من شیطان را دیدم» حکایت نابودی انسان است. موفقیت در جنگ با شیطان اهمیتی ندارد. این جنگ محکوم به شکست است. فیلم با همه خشونتی که دارد در تقابل با انتقام‌گیری ساخته شده است.

۶- فیلم Oldboy 2003

فیلم پیرپسر

کارگردان: پارک چان ووک

بازیگران: چوی مین سیک،کانگ هی جونگ، یو یئونگ سئوک

میانگین امتیازات Oldboy در IMDB: ۸.۴ | امتیاز راتن تومیتوز: ۸۲

خلاصه داستان: در سال ۱۹۸۸ اوه دائه سو توسط افرادی ناشناس دستگیر می‌شود و در هتلی زندانی می‌شود. دائه سو ۱۵ سال بعد در سال ۲۰۰۳ آزاد می‌شود. او در خاطراتش به دنبال علت این حبس طولانی مدت می‌گردد و تبدیل به یک جانی بی‌رحم شده است ...

«پیر‌پسر» فیلم غریبی است. عده‌ای از منتقدان فیلم را واکنشی به وضعیت سینما و جامعه‌ی کره می‌دانند. فشارهایی که در سال‌های دیکتاتوری بر مردم کره وارد شده بود خشونت انباشت شده‌ای را در مردم ایجاد کرده بود که با آزادی‌های ناگهانی که نصیب‌شان شد فرصت بروز پیدا ‌کرد. فیلم یکی از خشن‌ترین فیلم‌های کره‌ای است که در ادامه تبدیل به امضای فیلم‌سازانش شد. جسارت پارک چان ووک در عرضه بی‌مهابای خشونت باعث شد فیلم در جشنواره‌ی کن جایزه ویژه هیات داوران را در سالی که تارانتینو رییس هیات داوران بود دریافت کند. صحنه‌های مبارزه و اکشن فیلم با استفاده از تراولینگ‌های طولانی کماکان در ذهن سینما دوستان مانده است. پارک چان ووک یکی از تکنیکی‌ترین فیلمسازان کره است که تسلط بی‌چون و چرایی در ترکیب بندی دارد. استفاده از قاب عریض جلوه‌ای سینمایی به خصوصی به فیلم داده و بازی چوی مین سیک نوید یک بازیگر دیوانه و کاربلد را به مخاطبان سینما داد. «پیرپسر» شاید به علت خشونت افسارگسیخته‌اش سلیقه شخصی من نباشد اما یکی از مهمترین فیلم‌های سینمای کره جنوبی است که سنگ‌بنا خشونت در سینمای این کشور را می‌گذارد. خشونتی که فراتر از جذابیت‌های سینمایی از وضعیت کشوری خبری می‌داد که سال‌ها بی‌دلیل خفقان را تاب آورده بودند.

۵- فیلم Oasis 2002

فیلم واحه

کارگردان: لی چانگ دونگ

بازیگران: مون سو ری، سول کیونگ گو

میانگین امتیازات Oasis در IMDB: ۷.۹ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۰

خلاصه‌ی داستان: یک جوان آس و پاس و محکوم به قتل غیرعمد که هیچ‌کس حتی خانواده‌اش دوستش ندارد پس از آزادی از زندان در خانه‌ی مقتول با دختری عقب‌افتاده آشنا می‌شود و به او دل می‌بندد ...

اگر فقط سلیقه‌ی شخصی در انتخاب این فهرست دخیل بود بعید نبود که «واحه» را به صدر فهرست می‌بردم. نگاه انسانی لی چانگ دونگ به مفهوم عشق و بخشش به قدری در اوایل جوانی بر من تاثیر گذاشت که عاشق سینه‌ چاک فیلم‌سازش شدم و همه فیلم‌هایش را با اشتیاق دنبال کردم. فیلم تطابق خوبی با وضعیت کشور خودمان دارد. مفهوم خشونت جاری در اجتماع بر ضعیفان و دست به دست شدن این خشونت از آسیب دیده به بی‌گناهِ بعدی دستمایه خلق «واحه» شده است. فیلم به سرعت می‌تواند در دل مخاطب پیگیر سینما جا باز کند چرا که مشابه دو شخصیت ویژه‌ی فیلم را در کمتر فیلمی می‌توان یافت. «واحه» در عین آنکه یک فیلم دغدغه‌مند نسبت به مسائل اجتماعی است (کمااینکه باقی آثار چانگ هم این‌گونه است) یک عاشقانه‌ی تمام عیار است که در سیاهی تمام در دل شخصیت‌هایش ایثار را به رخ آدم‌های معمولی شهر می‌کشاند.

شخصیت اصلی مجبور است در شهر بچرخد و پرسه بزند و نامهربانی را تاب بیاورد چون عمیقاً دیگران را دوست دارد. بر خلاف نمونه‌های وطنی که در واکنش به خشونت جامعه خشونت مضاعف را به تصویر می‌کشند دل مهربان شخصیت‌های لی چانگ دونگ در این فیلم تاب انتقام را ندارند. هر چند فیلم‌های بعدی‌اش کمی از این نگاه فاصله می‌گیرد تا عمق فشار علیه انسان‌دوستی در جامعه را نمایان کنند. فیلم در فرم به رئالیسم جادویی نزدیک می‌شود و رویاهای شخصیت‌ها را در دل سیاهی شهر دخیل می‌کند. صحنه‌ی معروف رقص عاشق و معشوق در خیابان پرترافیک و حضور فیل خیالی بیرون زده از فرش خانه‌ی گونگ جو از تصاویر به یادماندنی در سینمای کره‌ی جنوبی است.

۴- فیلم The Wailing 2016

فیلم شیون

کارگردان: نا هونگ جین

بازیگران: جان کانیمورا، کواک دو وون، کیم هوان هی

میانگین امتیازات The Wailing در IMDB: ۷.۵ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۹

خلاصه‌ی داستان: صبح یک روز بارانی افسر دست و پا چلفتی پلیس با جنایتی عجیب و هولناک روبرو می‌شود. قتل‌های عجیب و غریب به سبک خاطرات قتل تکرار می‌شود. پلیس به دنبال کشف معمای قتل‌های زنجیره‌ای با نیروهای شیطانی برخورد می‌کند و باید تلاش کند تا خانواده خود را از شر شیطان در امان بدارد ...

نا هونگ جین حالا پس از سه فیلم ثابت کرده با استعداد‌ترین فیلمساز نسل جدید کره‌ی جنوبی است. شیون یک فیلم تلفیق ژانر است که وحشت، جنایی با محوریت قاتل زنجیره‌ای، اسلشر و اکشن را در هم‌می‌آمیزد و عصاره‌ای شگفت‌انگیز تحویل‌مان می‌دهد. پایان‌بندی فیلم یکی از شگفتی‌های سینمای کره‌ی جنوبی است. جایی که پای شیطان وسط می‌آید و قدرت انتخاب و جبر به بازی گرفته می‌شود. فیلم بی‌شک وامدار فیلم‌های جنایی پیش از خود از جمله «خاطرات قتل» است. پلیس ساده‌لوح و دست‌وپا‌چلفتی کلیشه فیلم‌های جنایی کره‌ای است که از «خاطرات قتل» آغاز شده و در گذر زمان به امضای جنایی‌سازان کره‌ای تبدیل شده است. یکی از لذت‌بخش‌ترین اتفاقات فیلم رابطه‌ی ویژه پدر (افسر پلیس) و دخترش (هیوجین) و بازی به یادماندنی هر دو است. شیون از نظر تکنیکی و به خصوص فیلم‌برداری صحنه‌های اکشن هم فیلم قابل توجهی است و توانسته قدرت اجرایی سینمای کره‌ی جنوبی را به رخ جهان بکشاند. نا هونگ جین توانسته با بهره‌گیری از کهن‌الگوهای کره‌ای و قصه‌های ترسناک قدیمی تصویری یگانه در این جهان پر از ترس ترسیم کند و تشویش‌های کشورش را به اسطوره و خیال پیوند بدهد.

۳- فیلم Joint Security Area 2000

فیلم منطقه امنیتی مشترک

کارگردان: پارک چانگ ووک

بازیگران: کانگ هو سانگ، لی یونگ آئه، لی بیونگ هون

امتیاز متاکریتیک: ۷۰    | امتیاز راتن تومیتوز: ۷۷

میانگین امتیازات Joint Security Area در IMDB: ۷.۸ | امتیاز راتن تومیتوز: ۷۷

خلاصه‌ي داستان: فیلم در مرز بین دو کره و نزدیک به پل بی‌بازگشت می‌گذرد. سربازان مرزی دو کشور از اتفاق با هم برخورد می‌کنند و روابطی بین‌شان شکل می‌گیرد. مدتی بعد افسری سوییسی الاصل آمده تا ماجرای پیش آمده بین آن سربازان را برای پیش‌گیری از نزاع بین دو کشور حل و فصل کند ...

چرا از بین همه فیلم‌های مطرحی که پارک چان ووک ساخته منطقه امنیتی مشترک در در بالای فهرست بهترین فیلم های سینمای کره جای دادم؟ شاید تا حدی سلیقه مطرح باشد. فیلم برایم بسیار عزیز است. تصور می‌کنم پارک دیگر نتوانست آن نگاه بی‌طرفانه‌اش را در فیلم‌های بعدی تکرار کند و بیش از حد به دام فرم و تکنیک افتاد. آغاز قرن جدید جرقه‌هایی از آشتی دو کره بر سر زبان‌ها افتاد. جنوبی‌ها و شمالی‌ها که سایه همدیگر را با تیر می‌زدند بلاخره از خر شیطان پایین آمده و تصمیم به مذاکره گرفته بودند. بر همین اساس کره‌ی جنوبی دست به کار شد و دو فیلم بر اساس این موضوع ساخت. یکی «شیری» و دیگری «منطقه امنیتی مشترک».

شیری تا حدی فیلم جانب‌دارانه‌ای بود و بیش از حد طرف سازندگانش را گرفته بود اما منطقه امنیتی مشترک در دل تاریخ سعی در به سخره گرفتن نزاع‌ها و خط‌کشی‌های سیاسی داشت. پارک آشکارا طرف کسی را نمی‌گرفت و برای اثبات بی‌طرفی کونگ هانگ سو که به تازگی و پس از «پادشاه اشتباهی» محبوبیت فراوانی بین سینما دوستان پیدا کرده بود را به عنوان بازیگر نقش افسر کره‌ی شمالی انتخاب کرده بود. در فیلم شکلی از رفاقت و وفاداری به تصویر کشیده می‌شود که فقط در سینما می‌شود سراغش را گرفت. سربازانی که بر سر یک میز پوسته خود (لباس رزم‌شان) را کنار می‌زنند و به عنوان یک انسان با هم‌نوع و هم‌زبان خودشان ارتباط برقرار می‌کنند. فیلم پیام مهمی به مردم دو کشور داشت: خطوط سیاسی توانایی ندارند در گذر تاریخ هویت ما را بازیچه قرار دهند و اگر تعصبات را کنار بگذاریم می‌شود دست دوستی به یکدیگر بدهیم. هر چند پایان تلخ فیلم پیش‌بینی درستی از سرنوشت ارتباط دو کشور بود چرا که هنوز پس از دو دهه خبری از آشتی بین دو کره به گوش نمی‌رسد. 

۲- فیلم Peppermint Candy 1999

فیلم آب ‌نبات نعنایی

کارگردان: لی چانگ دونگ

بازیگران: سول کیونگ گو، مون سو ری

میانگین امتیازات Peppermint Candy در IMDB: ۷.۷ | امتیاز راتن تومیتوز: ۸۶

خلاصه‌ی داستان: مردی نیمه جان زیر پلی افتاده است. بلند می‌شود و خودش را به جمعی می‌رساند که در نزدیکی رودخانه در حال آواز خواندن هستند. مرد همکلاسی قدیمی آن‌هاست. همراه آن‌ها شروع به آواز خواندن می‌کند سپس جنون سراغش می‌آيد و با فریاد از جمع دور می‌شود و خودش را به بالای پل می‌رساند تا با رسیدن قطار خودکشی کند. مرد در لحظه‌ی برخورد با قطار فریاد می‌زند: می‌خواهم به عقب برگردم. فیلم از این لحظه فیکس می‌شود و به گذشته می‌رود تا زندگی مرد را روایت کند و دلایل ناکامی‌اش در زندگی را پیدا کند...

آب‌نبات نعنایی مانیفست سینمای کره‌ی جنوبی است. فیلمی پیشرو که به دلیل ناشناخته بودن سینمای کره‌ی جنوبی سال‌ها طول کشید تا ارج و قرب پیدا کند. یکسال پیش از «ممنتو»ی کریستوفر نولان و سه سال پیش از «بازگشت‌ناپذیرِ» گاسپارنوئه فرم روایی بازگشت به گذشته در یک فیلم بلند داستانی را پیاده می‌کند. آب‌نبات نعنایی به شکل غریبی با تاریخ کره گره خورده است. ملتی که جدایی را پشت سر گذاشته‌اند و حکومت‌های شمال و جنوب مدام در طول سال‌های پس از جدایی در حال ساخت و پرداخت تاریخی تازه و حذف رخدادهای گذشته‌اند.

لی چانگ دونگ بر انکارناپذیری تاریخ و گذشته تاکید دارد و تصور می‌کند که کلید اصلاحات در گذشته مستتر است. کندوکاو در چیستی یک شخصیت (کیم) اشاره‌ای است به اهمیت کندوکاو در تاریخ یک ملت. بازه‌های زمانی که لی چانگ دونگ سراغشان می‌رود به حوادث مهم تاریخی مثل اعتراض دانشجویان اشاره دارد و همین اشارات است که اهمیت فیلم را در بازخوانی تاریخ دو چندان می‌کند و استعاره‌ای چند وجهی برای فیلم می‌سازد. آب‌نبات نعنایی و لی چانگ دونگ شاید به اندازه‌ی بونگ جون هو و آثارش قدر ندیدند اما مثل لعبتی در تاریخ سینمای این کشور می‌درخشند. این فیلم مثال مهمی است برای اثبات این حرف که اهمیت فیلم‌ها به جوایز جشنواره‌ای‌شان نیست و بلاخره شاهکارها در کشاکش تاریخ خودشان را به ما می‌رسانند.

۱- فیلم Memories of Murder 2003

فیلم خاطرات قتل

کارگردان: بونگ جون هو

بازیگران: کانگ هو سانگ، کیم سانگ کیونگ، پارک هائه ایل

میانگین امتیازات Memories of Murder در IMDB: ۸.۱ | امتیاز راتن تومیتوز: ۹۱

خلاصه‌ی داستان: قاتلی مرموز در شب‌های بارانی زنان لباس قرمز را می‌کشد. پلیس‌های محلی با روش‌های پیش پا افتاده خودشان در حال کشف ماجرای قتل‌اند اما روز به روز از حقیقت دور می‌شوند. با ورود کارآگاه سئولی به شهر ورق برمی‌گردد ...

بونگ جون هو، به عنوان یک سینه‌فیل، فیلم‌سازی است که به تاریخ سینما تسلط دارد و فیلم‌هایش وامدار آثار پیش از خودش‌اند «خاطرات قتل» توانست موقعیت ویژه‌ای در تاریخ سینما پیدا کند و بر فیلم‌ها پس از خودش در کشورهای مختلف اثر بگذارد. فیلم‌ها در گذر زمان ثابت می‌شوند. چه بسیار فیلم‌ها که در زمان اکران‌شان سر و صدا کردند و با گذشت چند سال توجه کمتری به آن شده است. «خاطرات قتل» از آن دسته فیلم‌هایی است که هر چه می‌گذرد ارزشش بیشتر می‌شود. تصور می‌کنم که بونگ جون هو دیگر نتواند شاهکاری مثل «خاطرات قتل» بسازد. ارزشش نه تنها به تکنیک و زیبایی‌شناسی فیلم که به غرابتی است که در فیلم موج می‌زند. در عین آنکه مشخص است بونگ جون هو، به عنوان یک سینه‌فیل، فیلم‌سازی است که به تاریخ سینما تسلط دارد و فیلم‌هایش وامدار آثار پیش از خودش‌اند «خاطرات قتل» توانست موقعیت ویژه‌ای در تاریخ سینما پیدا کند و بر فیلم‌ها پس از خودش در کشورهای مختلف اثر بگذارد. گیجی و گنگی پایان فیلم به طور مشخص بر Zodiac «زودیاک» فینچر اثر گذاشته است.

خطر لو رفتن داستان

خاطرات قتل سنگ‌بنای زیرژانری در سینمای جنایی شده که با قاتل‌های زنجیره‌ای پیش می‌رود. فیلم در عین آنکه معمایی است تریلر هم هست و در عین حال بر خلاف رسم فیلم های معمایی پیش از خود با کشف به پایان نمی‌رسد بلکه ناتوانی در حل معما سیلی است که کارآگاه‌ها از زندگی می‌خورند تا بالغ شوند. حالا که بعد از گذشت چندین سال خبر دستگیری قاتل پخش شده اهمیت فیلم و نگاه پایانی کارآگاه بومی بیشتر مشخص می‌شود. بونگ جون هو در مصاحبه‌ای گفته بود که می‌دانستم قاتل فیلم را خواهد دید پس پلان پایانی را برای او کنار گذاشتم.

پایان اسپویل

خاطرات قتل پایش را از یک اثر داستانی فراتر می‌گذارد و تبدیل به سندی تاریخی در تاریخ پر فراز و نشیب کره می‌شود. تغییر هدف فیلم از پرسش قاتل کیست به گزاره‌ی حقیقت دست نیافتنی است به قدری بر ژانر جنایی تاثیر می‌گذارد که تا بعد از سال‌ها فیلم تازه می‌ماند. کارآگاهان ساده‌لوح خاطرات قتل نه از جنس پوآرو و شرلوک هولمز هستند که دانای مطلق‌اند و مو را از ماست می‌کشد و نه از جنس کارآگاهان نوآر که وارد بازی قاتل شوند. آن‌ها یگانه انسان‌های زمینی‌اند که در جاده ناهموار کشف حقیقت قدم برمی‌دارند و هر چه پیش می‌روند گمراه‌تر می‌شوند و این استعاره‌ای است دور از دسترس در تاریخ سینما. خاطرات قتل بی‌شک بهترین فیلم تاریخ سینمای کره‌ی جنوبی است.