بررسی بازی Semblance

پس موقع نگاه انداختن به نکات مثبت و منفی Semblance نیز خود به خود قبل از هر چیز دیگر، کیفیت پازل‌های آن و نحوه‌ی تعامل بازیکن با محیط برای حل آن‌ها زیر ذره‌بین می‌رود. بازی با استفاده از مکانیزم ساده‌ی حرکت در چهار جهت و دو رفتار دیگری که بخش‌هایی مشخص از محیط را تحت تاثیر خودشان تغییر می‌دهند، مدام گوی‌هایی رنگی را در مقابل بازیکن می‌گذارد که باید با پیدا کردن تمامی آن‌ها و جمع‌آوری‌شان، مراحل را به اتمام برساند. در این بین، مهم‌ترین مسئله نحوه‌ی به کار گرفته شدن عناصر قرار گرفته داخل خود محیط، برای پشت سر گذاشتن بازی توسط گیمر است که انصافا سازندگان، به خوبی با بهره‌برداری از آن‌ها مدام سعی کرده‌اند مراحل پیچیده‌تر و چالش‌برانگیزتری را خلق کنند. Semblance به طور کلی از سه بخش متفاوت تشکیل شده است که در حقیقت هر کدام از آن‌ها، گروهی متشکل از چند مرحله‌ی گوناگون هستند که در محیط‌هایی مختلف اما با ویژگی‌های اصلی ثابت، مدام مسیرهای سخت‌تر و پیچیده‌تری برای رسیدن به گوی‌های نورانی در برابر گیمر می‌گذارند.

با این حال، نباید فراموش کرد که بعضی مواقع بازیکن مقابل پازل‌هایی هم قرار می‌گیرد که به جای به چالش کشیدن او از نظر فکری و حل شدن با استفاده از منطق‌های جذب‌کننده و هیجان‌انگیز، صرفا به طرز حوصله‌سربری دشوار هستند و مثلا گیمر را به مدت چند دقیقه، معطل تلاش برای پرت کردن شخصیت به درون یک چاله و فشرده دکمه‌ی پرش در زمان بسیار بسیار دقیقی می‌کنند. چیزی که یقینا پتانسیل خسته و زده کردن مخاطب از اثر را دارد و بدتر این که خیلی سریع، در ذهن او تبدیل به چالشی می‌شود که پشت سر گذاشتن آن، به هیچ عنوان لذت خاصی را هم تقدیم وی نمی‌کند. در حالی که مثلا وقتی یکی از پازل‌های بازی بعد از مدت مشخص و با راه حلی که بازیکن کاملا نسبت به آن بی‌توجه بوده حل می‌شوند، گیمر با هیجان بیشتری به سراغ مابقی دقایق Semblance و لذت بردن از حل پازل‌های آن می‌رود. مخصوصا با در نظر گرفتن این که سازندگان در به وجود آوردن تعادل مناسب مابین شدت سختی اکثر پازل‌های قرارگرفته در هر مرحله، موفقیت نسبی را به دست آورده‌اند.

یعنی عملا به جز در چند جای به خصوص، همه‌ی محیط‌های Semblance مکان‌هایی زیبا اما ثابت و بدون تغییرات محسوس هستند که درون‌شان پازل‌های تازه‌ای پیدا می‌شود. نه بازی با استفاده از این محیط‌ها حس کشش خاصی ایجاد می‌کند و نه مانند آن‌چه در بعضی از بزرگ‌ترین آثار این سبک مثل Inside دیده‌ایم، آن‌ها بر پایه‌ی تلاش برای شکل دادن به اتمسفر بازی، ساخته شده‌اند.

همچین باید پذیرفت که کارکرد موسیقی‌ها و صداگذاری‌های Semblance هم چیزی جز تکرار مداوم اصواتی مشخص و محدود که بعد از چند دقیقه کاملا حکم مواردی خنثی و کم‌ارزش برای بازیکن را پیدا می‌کنند، نیست و بازی از این نظر ضعف انکارناپذیری را یدک می‌کشد. از طرفی نباید فراموش کرد که Semblance تمامی داشته‌هایش را با قیمت ده دلار تحویل‌تان می‌دهد و با آن که شاید مدت زمان گیم‌پلی مفیدش نزدیک به صد دقیقه باشد، با توجه به چالش‌برانگیز بودن معقول اغلب پازل‌ها و زمانی که صرف یاد گرفتن مکانیزم‌های تعامل هر کدام از سه محیط اصلی بازی می‌کنید، احتمالا برای سه یا چهار برابر این زمان، سرگرمی را تحویل‌تان می‌دهد. طوری که اگر یکی از طرفداران ژانر پازل-پلتفرمر باشید، در انتها ابدا از تجربه‌ی آن پشیمان نخواهید شد و در عین حال، به هیچ عنوان هم Semblance را در حد و اندازه‌ی چیزی بیشتر از یک بازی کار راه‌انداز، ستایش نخواهید کرد.

این بازی روی پلتفرم پی‌سی بررسی شده است.