بررسی بازی Marvel vs. Capcom: Infinite

زمانی بود که آرزو می‌کردیم کمپانی‌های بازیسازی، نسخه‌های بعدی سری‌های محبوب خود را در سریع‌ترین زمان ممکن عرضه کنند تا بتوانیم آن‌ها را تجربه کنیم و لذت ببریم. حال در نقطه‌ای از صنعت بازی‌های ویدیویی قرار گرفته‌ایم که برای بعضی از کمپانی‌های بازیسازی، قضیه متفاوت شده و باید دعا کنیم که هیچ‌وقت دنباله بعدی سری محبوب‌اشان ساخته نمی‌شود زیرا، با توجه به سابقه و ضعفی که پیدا کرده‌اند، نه از شکست‌های خود درس می‌گیرند و نه اینکه به صدای مخاطب گوش می‌دهند. هدف‌شان تنها یک مورد و آن هم عرضه بازی و پول درآوردن است. یکی از کمپانی‌هایی که در این دو سال اخیر نشان داده که این روند را پیش گرفته است، کمپانی کپکام، سازنده و ناشر بازی Marvel vs. Capcom: Infinite، است که سال گذشته بازی Street Fighter V را روانه بازار کرد. یک بازی ناقص که در ادامه با وعده‌ بخش داستانی جذاب، مخاطبان را آرام کرد ولی درآخر، شاهد یک بخش داستانی بسیار ساده و بی روح بودیم.

برای دانلود ویدیو از آپارات اقدام کنید | تماشا در یوتیوب

زمانی که Marvel vs. Capcom: Infinite معرفی شد، با خود گفتیم که این بازی مشکلات نسخه پنجم استریت فایتر را تکرار نخواهد کرد و به آن دل بستیم. اگر از هواداران مارول و کپکام و کراس‌آور بین این دو کمپانی باشید، قطعا نسخه‌های پیشین این سری را بازی کرده‌اید. مشکل اینجا است که بازی Marvel vs. Capcom: Infinite، نه بازی خوبی و نه بازی بدی است و تکلیف‌اش با خودش مشخص نیست. در دنیای مارول ۶ سنگ ابدیت وجود دارد که اگر هر شخصی به یکی از آن‌ها دسترسی داشته باشد، می‌تواند کارهای دیوانه واری انجام دهد و اگر تمامی آن‌ها را به دست آورد، به راحتی حکمران دنیا خواهد بود. داستان بازی Marvel vs. Capcom: Infinite حول یکی از شخصیت‌های منفی دنیای مارول می‌چرخد که قصد دارد به واسطه سنگ‌های ابدیت، بر دنیا و زمین حکومت کند. در گذشته و دنیای سینمایی مارول با شخصیت اولتران آشنا شدیم و حال تیم سازنده از این شخصیت و سایر شخصیت‌های منفی دنیای کپکام و مارول و کپکام نظیر تانوس و سیگما استفاده کرده تا یک داستان جدید و ابرقهرمانی را خلق کند. به عبارتی در بازی Marvel vs. Capcom: Infinite شاهد یک روایت داستانی شبیه فیلم‌های انتقام جویان هستیم که سعی دارد قصه‌گویی جدید داشته باشد اما بنابه‌دلایل مختلفی نمی‌تواند به درستی هدفی را که دارد پیاده سازی کند.

درابتدا می‌بینیم که شخصیت اولتران به واسطه سنگ‌های ابدیت زمان و واقعیت و از طرفی ترکیب شدن با شخصیت سیگما، خود را به موجودی جدید تبدیل کرده و قابلیت‌های تخریب کننده‌ای را به وجود آورده است. درادامه تیم انتقام جویان که تشکیل شده از شخصیت‌های دنیای کپکام نظیر ریو، چان‌لی، اسپنسر، دانته و کریس ردفیلد و شخصیت های دنیای مارول نظیر کاپیتام مارول، مرد آهنی، ثور و مرد عنکبوتی هستند، سعی دارند مابقی سنگ‌های ابدیت را به دست آورده تا بتوانند یک بار برای همیشه اولتران سیگما را از بین ببرند. مشکل داستان بازی دقیقا از همان اوایل خود را نشان می‌دهد. نوع معرفی شخصیت‌ها و شخصیت پردازی‌هایشان تا نقطه پایان و روایت وقایع بازی به قدری بی‌روح و درهم است که نمی‌توانید با آن‌ها ارتباط برقرار کنید. همچنین اگر شناختی از بازی‌ها و شخصیت‌های کپکام یا شخصیت‌های منفی و خط زمانی دنیای مارول نداشته باشید، به هیچ‌وجه با شخصیت‌های بازی ارتباط برقرار نخواهید کرد. تنها نکته مثبت داستان بازی، وجود مبارزه‌هایی است که انجام می‌دهید. در طول هر قسمت از خط داستانی شاهد یک سری مبارزه با شخصیت‌های دنیای مارول و کپکام یا سربازان اولتران سیگما هستیم که هر کدام از آن‌ها از هیجان بالایی برخوردار بوده و رفته رفته، به تکامل می‌رسند.

با اینکه مبارزات بخش داستانی Marvel vs. Capcom: Infinite از مکانیزم خوبی برخوردار هستند اما، مبارزات و گیم‌پلی بازی چهره واقعی خود را در قسمت‌هایی نظیر آرکید یا مبارزه با هوش مصنوعی نشان می‌دهند. سیستم مبارزات بازی بدین شکل است که یک تیم از شخصیت‌های محبوب خود را تشکیل داده و وارد بازی می‌شوید. جذاب‌ترین نکته Marvel vs. Capcom: Infinite که سیستم مبارزات این بازی را خاص جلوه می‌دهد، سنگ‌های ابدیت هستند. سنگ‌هایی که در خط داستانی به دنبال جمع کردن آن‌ها بودید تا بتوانید اولتران سیگما را از بین ببرید، در اینجا خود را در دل مبارزات بازی قرار داده و به یکی از المان‌های اصلی تبدیل شده‌اند. پس از انتخاب شخصیت‌های مبارزه‌ای خود، باید از میان ۶ سنگ ابدیت بازی، یکی از آن‌ها را انتخاب کنید. هر سنگ قدرت خاصی دارد و عملکرد متفاوتی را از خود به نمایش می‌گذارد. برای مثال هنگام استفاده از سنگ قدرت در جریان بازی، قدرت شخصیت شما افزایش پیدا می‌کند یا سنگ روح به شما اجازه بازی کردن با هر دو شخصیت‌تان را می‌دهد. البته استفاده از این سنگ‌ها به نحوی نیست که همیشه بتوانید از آن‌ها استفاده کنید بلکه، یک نوار مخصوص به خود را در پایین صفحه نمایش داشته که دو قسمتی است و با پر شدن اولین قسمت، می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. درکنار اضافه شدن این ویژگی به بازی، تفاوت اصلی Marvel vs. Capcom: Infinite نسبت به نسخه پیشین خود، تعداد نفراتی است که در تیم‌تان قرار می‌دهید.

در بازی Marvel vs. Capcom 3 شاهد مبارزات سه به سه بودیم که در Marvel vs. Capcom: Infinite به مبارزات دو به دو تغییر یافته و به شخصه این تغییر را کمک بزرگی در سریع شدن و رشد مبارزات بازی می‌دانم. بازی Marvel vs. Capcom: Infinite پر شده از کمبو‌ها و ضربات ترکیبی سریعی که می‌توانید آن‌ها را با نفر دوم تیم خود ترکیب کرده و آسیب جدی را به حریف وارد کنید. همچنین تیم مقابل نیز قادر به انجام تمامی این کارها است و اگر هوشیار نباشید، آسیب جدی به شما وارد می‌شود. از طرفی تیم سازنده سعی کرده بازی‌ای را خلق کند که تازه‌ کارها و اشخاصی که هیچ‌ ایده‌ای از بازی‌های مبارزه‌ای ندارند، بتوانند به راحتی با آن سرگرم شده و خودی نشان دهند. به عبارتی ضربات ترکیبی و خفن بازی به شکلی است که به راحتی می‌توانید آن‌ها را روی حریف خود اعمال کنید. از این‌رو شاهد ضربات هایپر کومبو هستیم که همان ضربات ویژه هر شخصیت به حساب می‌آیند. دو نوع ضربه هایپر کومبو وجود دارد؛ اولین ضربه با نام هایپر کومبو آسان شناخته می‌شود که تنها کافی است دو عدد دکمه را همزمان نگه دارید تا ضربه مورد نظر اعمال شود. دومین ضربه هایپر کومبو اصلی و ویژه است که تنها با فشردن دکمه به صورت همزمان و جهت دادن ضربه ویژه هر شخصیت روی حریف اعمال می‌شود! شاید آسان شدن استفاده از کومبوها برای تازه‌کارها خوب باشد ولی این مورد شدیدا هواداران قدیمی این سری را اذیت خواهد کرد.

از ساختار پایه‌ای مبارزات که خارج شویم، هوش مصنوعی موردی است که در این بازی تاثیرات آن را مشاهده خواهید کرد. چه در بخش داستانی و چه بخش آرکید بازی، شاهد مبارزه‌هایی هستیم که رفته رفته سخت‌تر خواهند شد و از تعادل خوبی برخوردار هستند. عیار اصلی یک بازی مبارزه‌ای در دو بخش مشخص می‌شود. اولین بخش، همان مبارزات دو نفره است که با یکی از دوستان‌تان پای یک کنسول انجام می‌دهید و دومین مورد، مبارزات آنلاین بازی است. اگر این دو بخش نتوانند به خوبی خودی نشان دهند، اثر مورد نظر به هیچ‌وجه نمی‌تواند یک بازی سرگرم کننده در طولانی مدت باشد و پس از گذشت چند هفته یا حتی چند روز، مخاطب خود را خسته خواهد کرد.

بخش Player vs Player بازی  جذابیت بالایی دارد و زمانی که با یکی از اعضای خانواده یا دوستان‌تان بازی می‌کنید، لذت واقعی یک بازی مبارزه‌ای را خواهید چشید. آن هم زمانی که با اثری روبه‌رو هستیم که دارای مبارزات سریع و هیجان انگیزی است. بخش آنلاین بازی با اینکه دارای سه حالت مختلف برای بازی کردن است اما متاسفانه از تعداد بازیکن‌های پایینی برخوردار بوده و بعضی وقت‌ها برای اینکه بازیکنی پیدا شود، باید حدود ۳۰ الی ۴۰ دقیقه منتظر بمانید تا شاید به یکی از بازیکنان بخش آنلاین بازی متصل شوید. در مجموع بخش چندنفره آنلاین بازی Marvel vs. Capcom: Infinite به سه قسمت مسابقات Ranked، مسابقات کژوال و Beginner League تقسیم می‌شود. کمی بالاتر در مورد ساده بودن استفاده از کمبوها سخن گفتیم. شاید با خود بگویید که این مورد آن‌چنان ایراد بدی نیست ولی ساده بودن کمبوها مقابل هوش مصنوعی آن چنان مورد بدی نیست اما در بخش آنلاین ضعف خود را نشان می‌دهد. جایی که بازیکنان برای اثبات قدرت خود با یکدیگر رقابت می‌کنند و اگر سیستم کمبوها و ضربات بازی از سادگی خاصی برخوردار باشد، دیگر فرقی بین یک بازیکن تازه‌کار و یک بازیکن حرفه‌ای وجود نخواهد داشت.

هرچقدر گیم‌پلی بازی خوب و یک پارچه است، گرافیک و طراحی‌های بازی به همان اندازه ناامید کننده ظاهر شده‌اند. با شروع بازی و بخش داستانی اولین موردی که مشاهده می‌کنید و حسابی حال شما را می‌گیرد، طراحی‌ شخصیت‌های بازی است. از کاپیتان آمریکایی گرفته تا ثور و ریو و چان لی و اکثر شخصیت‌های دنیای مارول و کپکام که در این بازی قرار دارند، همگی به طرز مضحکی طراحی شده و اصلا نمی‌توانید با آن‌ها ارتباط برقرار کنید. بد بودن طراحی‌های بازی زمانی به اوج می‌رسد که وارد سکانس‌هایی می‌شوید که شخصیت‌ها باید از خود عکس العمل نشان دهند و اگر به صورت آن‌ها دقت کنید، در بعضی از صحنه‌ها شاهد ضعف در طراحی چهره شخصیت‌ها خواهید بود. مورد دیگر، شخصیت‌های کم بازی است. در دنیای بازی Marvel vs. Capcom: Infinite تنها ۳۰ شخصیت در دسترس مخاطب قرار دارد. درست است که ۳۰ شخصیت برای ابتدای کار خوب است ولی اگر به دنیای مارول و شخصیت‌های سری‌های کپکام نگاه بیاندازیم، می‌بینیم که با شخصیت‌های محبوب زیادی طرف هستیم اما تیم سازنده، در شخصیت‌های مارول نه از چهار شگفت انگیز استفاده کرده و نه از تیم افراد ایکس! از طرفی در شخصیت‌های کپکام، تنها شاهد تعداد محدودی بازی هستیم و از هر بازی، نهایت سه شخصیت در دل Marvel vs. Capcom: Infinite قرار داده شده است.

در کنار تمامی این ایرادها، بالانس نبودن شخصیت‌ها تا حدی روی مبارزات و گیم‌پلی مخصوصا در بخش آنلاین تاثیر گذاشته است. برای مثال شخصیت اسپنسر (شخصیت بازی Bionic Commando) عملا شخصیتی است که بازی کردن با آن، اعصاب شما را خورد خواهد کرد زیرا دست‌اتان برای انجام کمبوهای مختلف باز نیست اما دانته را می‌توان قوی‌ترین و مفیدترین شخصیت بازی Marvel vs. Capcom: Infinite دانست که کمبوهای ترکیبی و سرعتی زیادی داشته و حسابی حریف را اذیت می‌کند. اما از حق نگذریم، بازی شامل صحنه‌های سینمایی زیادی است که اکثر آن‌ها به خوبی طراحی شده و از کیفیت بالایی برخوردار هستند. همچنین طراحی‌های محیط و استیج‌های بازی نیز در نوع خود متنوع کار شده است که در جریان آن شاهد استیج‌هایی از محیط‌های مختلف دنیای مارول و کپکام نظیر ساختمان اونجرز و محیط Xgard (این استیج ترکیبی از محیط ازگارد و MMX است) هستیم.

مبارزات بازی و هیجانی که به مخاطب القا می‌کنند زمانی شکل واقعی خود را نشان می‌دهد که پای موسیقی بازی به وسط می‌آید. در طول مراحل بازی اگر شخصیت‌هایی مثل ریو یا دانته را بردارید، شاهد شنیدن موزیک‌های منحصر به فردشان هستید. برای مثال اگر یک استریت فایتر باز باشید، حتما موسیقی استیج ریو را به یاد دارید یا موسیقی منحصربه‌فرد شخصیت دانته در بازی Devil May Cry 3 که حسابی هیجان‌انگیز بود. از نظر دیالوگ نیز در طول خط داستانی شاهد دیالوگ‌های شوخ طبعانه و طنزآلودی از سوی شخصیت‌هایی نظیر راکت هستیم که خستگی بخش داستانی را تا حد کمی از بدن شما خارج می‌کنند.

درآخر بازی Marvel vs. Capcom: Infinite شاید در اندکی از بخش‌های بازی شما را تحت تاثیر قرار دهد ولی آن اثری نیست که هواداران منتظر آن بودند و اگر یک هوادار پر و پا قرص نسخه‌های پیشین و بازی‌های مبارزه‌ای کپکام باشید، حسابی ناامید خواهید شد. با اینکه گیم‌پلی و هسته آن هیجان انگیز است ولی ضعف‌هایی را دارد که چشم پوشی از آن‌ها غیرممکن است. اگر یک تازه‌کار هستید، بازی Marvel vs. Capcom: Infinite برای شما ساخته شده است اما اگر یک حرفه‌ای هستید، این بازی شاید گزینه‌ی مناسبی برای شما نباشد؛ مخصوصا در بخش چندنفره که دیگر حد و مرزی بین یک بازیکن تازه‌کار و حرفه‌ای وجود ندارد.