این نوشته واقعاً عظیمه.
«گندگی» به هیچ‌وجه منظورم نیست، یکی از اشتباهاتی که در هنر مدرن رخ داده اشتباه گرفتن «گندگی» به‌جای «عظمت» هست، که نتیجه‌اش رو در طراحی بزرگ ساختمان‌ها در معماری، استفاده‌ی سرسام‌آورِ ویژوال افکت‌ها در سینما، مپ‌های عظیم و گرافیک تکنیکی بسیار در ویدیوگیم و... شاهد هستیم؛ افراطی بی‌فایده در تمام موارد.
چیزی که عظمت رو بوجود میاره رسیدن هماهنگ و هارمونیک از جرئیات به کل هست، هر قدر جزئیات بیشتر و پراکنده‌تر باشند رسوندن اون‌ها به کلیتی واحد هم سخت‌تر و ارزش‌مندتر می‌شه. علاوه بر این نوشته، خودِ اثر مورد بحث یعنی دارک سولز هم چنین کاری رو به نحو احسنت انجام داده.
کار فوق‌العاده‌ای انجام شده. به یونس بهرامی دوست خوبم خسته نباشید میگم.

بررسی سبک روایت سری Dark Souls