بررسی بازی Marvel vs. Capcom: Infinite

زمانی بود که آرزو می‌کردیم کمپانی‌های بازیسازی، نسخه‌های بعدی سری‌های محبوب خود را در سریع‌ترین زمان ممکن عرضه کنند تا بتوانیم آن‌ها را تجربه کنیم و لذت ببریم. حال در نقطه‌ای از صنعت بازی‌های ویدیویی قرار گرفته‌ایم که برای بعضی از کمپانی‌های بازیسازی، قضیه متفاوت شده و باید دعا کنیم که هیچ‌وقت دنباله بعدی سری محبوب‌اشان ساخته نمی‌شود زیرا، با توجه به سابقه و ضعفی که پیدا کرده‌اند، نه از شکست‌های خود درس می‌گیرند و نه اینکه به صدای مخاطب گوش می‌دهند. هدف‌شان تنها یک مورد و آن هم عرضه بازی و پول درآوردن است. یکی از کمپانی‌هایی که در این دو سال اخیر نشان داده که این روند را پیش گرفته است، کمپانی کپکام، سازنده و ناشر بازی Marvel vs. Capcom: Infinite، است که سال گذشته بازی Street Fighter V را روانه بازار کرد. یک بازی ناقص که در ادامه با وعده‌ بخش داستانی جذاب، مخاطبان را آرام کرد ولی درآخر، شاهد یک بخش داستانی بسیار ساده و بی روح بودیم.

برای دانلود ویدیو از آپارات اقدام کنید | تماشا در یوتیوب

زمانی که Marvel vs. Capcom: Infinite معرفی شد، با خود گفتیم که این بازی مشکلات نسخه پنجم استریت فایتر را تکرار نخواهد کرد و به آن دل بستیم. اگر از هواداران مارول و کپکام و کراس‌آور بین این دو کمپانی باشید، قطعا نسخه‌های پیشین این سری را بازی کرده‌اید. مشکل اینجا است که بازی Marvel vs. Capcom: Infinite، نه بازی خوبی و نه بازی بدی است و تکلیف‌اش با خودش مشخص نیست. در دنیای مارول ۶ سنگ ابدیت وجود دارد که اگر هر شخصی به یکی از آن‌ها دسترسی داشته باشد، می‌تواند کارهای دیوانه واری انجام دهد و اگر تمامی آن‌ها را به دست آورد، به راحتی حکمران دنیا خواهد بود. داستان بازی Marvel vs. Capcom: Infinite حول یکی از شخصیت‌های منفی دنیای مارول می‌چرخد که قصد دارد به واسطه سنگ‌های ابدیت، بر دنیا و زمین حکومت کند. در گذشته و دنیای سینمایی مارول با شخصیت اولتران آشنا شدیم و حال تیم سازنده از این شخصیت و سایر شخصیت‌های منفی دنیای کپکام و مارول و کپکام نظیر تانوس و سیگما استفاده کرده تا یک داستان جدید و ابرقهرمانی را خلق کند. به عبارتی در بازی Marvel vs. Capcom: Infinite شاهد یک روایت داستانی شبیه فیلم‌های انتقام جویان هستیم که سعی دارد قصه‌گویی جدید داشته باشد اما بنابه‌دلایل مختلفی نمی‌تواند به درستی هدفی را که دارد پیاده سازی کند.

از ساختار پایه‌ای مبارزات که خارج شویم، هوش مصنوعی موردی است که در این بازی تاثیرات آن را مشاهده خواهید کرد. چه در بخش داستانی و چه بخش آرکید بازی، شاهد مبارزه‌هایی هستیم که رفته رفته سخت‌تر خواهند شد و از تعادل خوبی برخوردار هستند. عیار اصلی یک بازی مبارزه‌ای در دو بخش مشخص می‌شود. اولین بخش، همان مبارزات دو نفره است که با یکی از دوستان‌تان پای یک کنسول انجام می‌دهید و دومین مورد، مبارزات آنلاین بازی است. اگر این دو بخش نتوانند به خوبی خودی نشان دهند، اثر مورد نظر به هیچ‌وجه نمی‌تواند یک بازی سرگرم کننده در طولانی مدت باشد و پس از گذشت چند هفته یا حتی چند روز، مخاطب خود را خسته خواهد کرد.

مبارزات بازی و هیجانی که به مخاطب القا می‌کنند زمانی شکل واقعی خود را نشان می‌دهد که پای موسیقی بازی به وسط می‌آید. در طول مراحل بازی اگر شخصیت‌هایی مثل ریو یا دانته را بردارید، شاهد شنیدن موزیک‌های منحصر به فردشان هستید. برای مثال اگر یک استریت فایتر باز باشید، حتما موسیقی استیج ریو را به یاد دارید یا موسیقی منحصربه‌فرد شخصیت دانته در بازی Devil May Cry 3 که حسابی هیجان‌انگیز بود. از نظر دیالوگ نیز در طول خط داستانی شاهد دیالوگ‌های شوخ طبعانه و طنزآلودی از سوی شخصیت‌هایی نظیر راکت هستیم که خستگی بخش داستانی را تا حد کمی از بدن شما خارج می‌کنند.

درآخر بازی Marvel vs. Capcom: Infinite شاید در اندکی از بخش‌های بازی شما را تحت تاثیر قرار دهد ولی آن اثری نیست که هواداران منتظر آن بودند و اگر یک هوادار پر و پا قرص نسخه‌های پیشین و بازی‌های مبارزه‌ای کپکام باشید، حسابی ناامید خواهید شد. با اینکه گیم‌پلی و هسته آن هیجان انگیز است ولی ضعف‌هایی را دارد که چشم پوشی از آن‌ها غیرممکن است. اگر یک تازه‌کار هستید، بازی Marvel vs. Capcom: Infinite برای شما ساخته شده است اما اگر یک حرفه‌ای هستید، این بازی شاید گزینه‌ی مناسبی برای شما نباشد؛ مخصوصا در بخش چندنفره که دیگر حد و مرزی بین یک بازیکن تازه‌کار و حرفه‌ای وجود ندارد.