تمدید قرارداد استودیوهای فیلمسازی با کداک برای بقای نوارهای سلولوئید
گروهی از استودیوهای بزرگ فیلمسازی باری دیگر قراردادی را با کداک امضا کردند تا با تضمین خرید از این تولید‌کننده از مرگ نوارهای سلولوئید جلوگیری کنند.
در آینده‌ی نزدیک تولید آثار به‌شیوه‌ی دیجیتال کاملاً بر عرصه‌ی فیلمبرداری سایه نمی‌اندازد. مطابقِ تازه‌ترین اخبارِ سینما و تلویزیون، شرکت کداک (Kodak) اعلام کرد که قرارداد خود با دیزنی (Disney)، ان‌بی‌سی یونیورسال (NBCUniversal)، پارامونت (Paramount)، سونی (Sony) و برادران وارنر (Warner Bros) را باری دیگر تمدید کرده است که براساس این قرارداد پنج استودیوی بزرگِ فیلمسازی یادشده متعهد به خریداری نوارِ سلولوئید به میزان نامعلوم جهتِ تولید فیلم‌هایشان می‌شوند. این قرارداد با تضمین خرید فیلم از کداک باعث ادامه‌ی فعالیت این تولید‌کننده خواهد شد که این به معنای بقای نوارهای سلولوئید است. با اینکه شاید الان به سادگی از کنار این موضوع بگذریم، اما زمانی این احتمال وجود داشت که کداک برای همیشه از بین برود. این کمپانی متحمل افتِ شدیدی در زمینه‌ی فروش محصولاتش شد، اما در سال ۲۰۱۵ کریستوفر نولان، کارگردان فیلم‌های دانکرک (Dunkirk)، میان ستاره‌ای (Interstellar)، تلقین (Inception) و سه‌گانه‌ی شوالیه‌ی تاریکی (The Dark Knight) به‌همراهِ گروهی از کارگردانان بانفوذ پس از رایزنی با استودیوهایشان قراردادی را با کداک امضا کردند تا از مرگ این تولید‌کننده جلوگیری کنند.
جی. جی. آبرامز، کوئنتین تارانتینو، ادگار رایت و جاد اپتاو از فیلمسازانی بودند که باعث جلوگیری از خروج نگاتیو از چرخه‌ی تولید فیلم شدند و نهایتاً در سال ۲۰۱۵ شاهد امضای اولین قرارداد بین استودیوهای بزرگ فیلمسازی و کداک بودیم. براساس اعلام هالیوود ریپورتر، به‌نظر می‌رسد که قرارداد تازه زمان بیشتری را نسبت به نخستین قرارداد پوشش دهد. با اینکه فیلم‌ها امروزه بیشتر به‌شیوه‌ی دیجیتال جلوی دوربین می‌روند، اما برخی از فیلم‌های بزرگِ سال همچنان به‌شکل سنتی فیلمبرداری می‌شوند. برای مثال می‌توان به فیلم‌های جنگ ستارگان: خیزش اسکای‌واکر (Star Wars: The Rise of Skywalker)، روزی روزگاری در هالیوود (Once Upon a Time in Hollywood)، زنان کوچک (Little Women) و داستان ازدواج (Marriage Story) اشاره کرد که در فیلمبرداری آن‌ها از روش سنتی استفاده شده است. حتی در تولید فیلم مرد ایرلندی (The Irishman) به کارگردانی مارتین اسکورسیزی که در آن از جلوه‌های ویژه‌ی کامپیوتری برای جوان‌سازی بازیگران استفاده شد، شاهد به‌کارگیری هر دو شیوه‌ی دیجیتالی و سنتی در فیلمبرداری بودیم.
در سال ۲۰۲۰ نیز این روند همچنان ادامه دارد و فیلم تنت (Tenet) به کارگردانی کریستوفر نولان، فیلم زمانی برای مردن نیست (No Time to Die) به کارگردانی کری فوکوناگا، فیلم دیشب در سوهو (Last Night in Soho) به کارگردانی ادگار رایت و فیلم داستان کناره غربی (West Side Story) به کارگردانی استیون اسپیلبرگ از نوارهای سلولوئید استفاده می‌کنند. در سال ۲۰۱۵ نیز نولان روی استفاده‌ی تمام استودیوهای فیلمسازی از سلولوئید پافشاری نمی‌کرد، بلکه امیدوار بود تا با حفظ آن در چرخه‌ی تولید این امکان را برای استودیوها فراهم آورد تا مناسب‌ترین گزینه برای فیلمبرداری را انتخاب کنند. با این قرارداد تازه می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که نوارهای سلولوئید همچنان تولید می‌شوند و فیلمسازان در صورت نیاز می‌توانند برای تولید آثارشان به آن رجوع کنند. استفاده از روش دیجیتال برای تولید فیلم‌هایی نظیرِ انتقام‌جویان: پایان بازی (Avengers: Endgame) کاملاً منطقی به‌نظر می‌رسد، اما این در مورد همه‌ی آثار صدق نمی‌کند و نمی‌توان از ویژگی‌های نوارهای سلولوئید نیز چشم‌پوشی کرد.
