آخر هفته چه فیلمی ببینیم: از Pretty Woman تا Tracks
دو سفر جاده‌ای پرمخاطره، یک کمدی رمانتیک با بازی جولیا رابرتز و فیلم Lawless از کارگردانی که با ساخت فیلم The Road خوش درخشید.
قطار سری مقالات «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» رسانه زومجی به ایستگاه ۲۹۲ام رسید. در این مقاله‌ی معرفی فیلم سینمایی با دو اثر با درجه‌ی سنی R مواجه می‌شوید؛ هرچند دو فیلم دیگر هم در اصل برای مخاطب بزرگسال ساخته شده‌اند و درباره‌ی تغییر نگاه انسان به دنیا پس از پشت سر گذاشتن سفرهای سخت و جدی هستند.
هر چهار اثر انتخاب‌شده، نام‌هایی آشنا برای اکثر مخاطب‌ها را در فهرست بازیگران خود دارند. در Lawless بازیگرهای معروفی را می‌بینید که دقیقا به شکل هدفمند و براساس نقش‌آفرینی‌های قبلی خود انتخاب شده‌اند. در آن سو فیلم Tracks شامل یک هنرنمایی شوکه‌کننده از میا واشیکوفسکا برای اشخاصی است که او را فقط با فیلم Alice in Wonderland تیم برتون می‌شناسند.
Pretty Woman (1990)
شاید یکی از آن مدل فیلم‌هایی که در دنیای امروز یا کمتر هالیوود سراغ ساخت‌شان می‌رود یا حتی اگر ساخته هم شوند، اصلا حس‌وحال سینمای چند دهه‌ی قبل را ندارند. Pretty Woman مثل خیلی از آثار دیگر گری مارشال، به خوبی ژانر خود را می‌شناسد. خیلی خوب می‌داند که قرار است چه کاری را انجام دهد و هرگز قصد تبدیل به شدن به اثری غیر از یک فیلم کمدی رمانتیک سرگرم‌کننده را ندارد.
کسی قرار نیست سراغ این جنس از سینما برود تا لزوما درسی برای زندگی بگیرد. هدف از دیدن چنین فیلمی می‌تواند لبخند زدن و لذت بردن از انواع‌واقسام کلیشه‌های عاشقانه‌ای باشد که در تعداد زیادی از قصه‌ها، دو نفر را به خوشبختی و خوشحالی رسانده‌اند. Pretty Woman که برای مخاطب بزرگسال ساخته شده، داستان زن و مردی را به تصویر می‌کشد که موقعیت‌های اجتماعی بسیار متفاوتی دارند. احتمالا متاسفانه در حالت عادی از آن‌ها انتظار می‌رود که فقط به چشم ابزار به یکدیگر نگاه کنند. اما پس از چند روز احساس می‌کنند که چیزی در وجودشان دچار تغییر شده است.
Meek's Cutoff (2010)
حتی بسیاری از تماشاگرانی که فیلم‌های جاده‌ای زیادی را دیده‌اند، با فیلم‌های جاده‌ای غیر مدرن غریبه هستند. چون سینمای جاده‌ای برای خیلی از ما بیشتر با اتومبیل‌ها و جاده‌های آسفالت تعریف شده است. اما در Meek's Cutoff به قرن ۱۹ میلادی سفر می‌کنیم و گروهی از مسافرها را می‌بینیم که پس از مدتی می‌فهمند به‌صورت کامل از مسیر اصلی دور شده‌اند و شاید فاصله‌ی زیادی تا مرگ نداشته باشند. سپس آن‌ها با شخصی مواجه می‌شوند که با آن‌ها فرق دارد.
حماقت انسان در رفتارهای نژادپرستانه و خود را بالاتر دیدن، در ابتدا باعث می‌شود که برخورد درستی با او نداشته باشند. اما پس از مدتی می‌فهمند که او احتمالا تنها کسی است که می‌تواند آن‌ها را از این گم‌گشتگی نجات دهد.
اصل قصه و مفاهیم آن به کنار، این فیلم میشل ویلیامز و پل دینو را در گروه بازیگران دارد؛ دو تن از بازیگرهایی که هیچ‌وقت بیننده با تماشای اجراهای ظریف‌شان، وقت خود را دور نریخته است.
Lawless (2012)
جریانی از خلافکاری‌ها که مدام بزرگ و بزرگ‌تر می‌شوند و پول‌های کثیفی که بوی کثافت آن‌ها بیشتر و بیشتر بالا می‌زند. Lawless توسط جان هیلکات ساخته شده است؛ شخصی که با فیلم پسا-آخرالزمانی The Road یک اقتباس معرکه از کتاب تکان‌دهنده‌ی The Road به قلم کورمک مک‌کارتی را ارائه داد و حالا ظاهرا روی کتابی دیگر از همین نویسنده‌ی بزرگ به اسم Blood Meridian کار می‌کند.
Lawless گروهی درخشان از بازیگرها را دارد که هرکدام انتخاب‌های بسیار خوبی برای نقش خود بوده‌اند. تام هاردی، شایا لباف، جسیکا چستین، گای پیرس و گری اولدمن هنرمندهایی هستند که در مرکز بی‌قانونی‌ها، خطرها و خون‌ریزی‌های حاضر در فیلم Lawless قرار می‌گیرند. شیمی بین آن‌ها در سکانس‌های مختلف عالی است و کاری می‌کند که قصه هرچه‌قدر بیشتر به سمت سیاهی می‌رود، مخاطب بیشتر مشتاق تماشای رفتار آن‌ها در قبال یکدیگر باشد. راستی Lawless یکی از آن درام‌های جنایی بود که بینندگان بیشتر از منتقدها دوست داشتند.
Tracks (2013)
حتی افرادی که اصلا نمی‌خواهند قدم به سفرهای پرمخاطره بگذارند، معمولا داستان‌های مربوط‌به انجام این کار توسط افراد دیگر را الهام‌بخش به شمار می‌آورند. انسان به‌صورت ذاتی دوست ندارد در یک نقطه بگندد و از حرکت داشتن در این جهان لذت می‌برد. سفرهایی که به‌معنی واقعی کلمه ما را از منطقه‌ی امن ذهنی‌مان خارج می‌کنند، برای ما شگفت‌انگیز هستند؛ چه خودمان در آن‌ها قدم بگذاریم و چه درباره‌ی قدم گذاشتن دیگران در آن‌ها بشنویم.
Tracks براساس یک داستان واقعی ساخته شده است. میا واشیکوفسکا، بازیگر فیلم‌های Tracks و آلیس در سرزمین عجایب در این‌جا نقش زنی را بازی می‌کند که می‌خواهد یک مسیر ترسناک ۳۲۰۰ کیلومتری را پشت سر بگذارد؛ نه با ماشین، بلکه با پای پیاده و گاهی سوار شتر. در اینکه چنین سفری خود مسافر را تغییر می‌دهد، شکی نیست. ولی قصه انقدر تأثیرگذار و جالب به نظر می‌رسد که توانایی ایجاد تغییر در حس‌وحال مخاطبِ هدف را نیز دارد.
