بررسی بازی Hardware: Rivals

دارندگان کنسول پلی‌استیشن 2، ممکن است بازی Hardware: Online Arena را به یاد داشته باشند. بازی در سبک Vehicular combat که در سال ۲۰۰۲ میلادی منتشر شد و بعد از ۱۴ سال شاهد انتشار بازی دوم این سری به نام Hardware Rivals هستیم. حتی اگر نسخه‌ی اول را به یاد نداشته باشید، بازی مطرحی چون Twisted Metal را می‌شناسید که آخرین بار در سال ۲۰۱۲، علاقه‌مندان به مبارزات ماشینی را تا حدود زیادی راضی کرد. سونی امسال با Hardware: Rivals آمده تا طرفداران این سبک را دوباره دور هم جمع کند و به جان هم بیاندازد. Hardware: Rivals بازی بزرگی نیست و تنها با ۱۹ دلار می‌توان آن را تهیه کرد. البته اگر از اعضای پلی‌استیشن پلاس باشید، این ماه می‌توانید بازی را به صورت رایگان دانلود کنید. همین موضوع باعث شده تا توجه به این بازی بیشتر شود و بسیاری کنجکاو شوند تا آن را تجربه کنند. اما آیا این بازی توانسته استانداردهای این سبک را به خوبی پیاده سازی کند؟ آیا با یک بازی سرگرم کننده، اعتیاد آور و خوش ساخت طرف هستیم؟ پاسخ این سوال‌ها را در ادامه‌ی این بررسی متوجه خواهید شد...

اولین چیزی که در مورد Hardware: Rivals جلب توجه می کند، سبک گرافیکی بازی است که SCE Connected Content تصمیم به اعمال آن در Hardware Rivals گرفته است. همه چیز شما را به یاد نقاشی رنگارنگ می‌اندازد. از آسمان گرفته تا آبجکت‌های روی نقشه، همه و همه حالتی فانتزی و در عین حال ساده دارند و فاقد جزییات لازم هستند. حتی افکت مربوط به گرد و غبار و انفجارها نیز بسیار ساده و ضعیف کار شده و بعد از چند دقیقه به این نتیجه خواهید رسید که این بازی به هیچ وجه از لحاظ بصری راضی کننده نیست. این موضوع وقتی بیشتر جلوه می‌کند که نگاهی به وسایل نقلیه‌ی موجود در بازی بیاندازیم! حتی با این وجود که سبک گرافیکی بازی اینگونه‌ است، نمی‌توان از طراحی بسیار ضعیف و کم جزییات آبجکت‌های مختلف غافل شد. چرا که هیچ‌کدام آن‌ها جذابیتی برای بیننده نداشته و به هیچ وجه جلب توجه نمی‌کنند. در مجموع چهار نقشه در بازی وجود دارد که خوشبختانه با یکدیگر متفاوت هستند و تنوع را کمی بالا برده است. از یک پایگاه حفاری گرفته، تا محلی گودال مانند و در حال ساخت و ساز و یا نقشه‌ای که شما را به یاد تمدن‌های قدیمی آمریکای جنوبی می‌اندازد. برای تنوع بیشتر، یکی از نقشه‌های بازی شما را به دل یک شب سرد و برفی می‌کشاند.

یکی از چهار وسیله‌ی نقلیه‌ی موجود را انتخاب کرده و به انجام بازی مشغول می‌شویم. چند حالت مختلف برای بازی وجود دارد که در دسته‌های تک نفره و تیمی تقسیم بندی شده‌اند. حالت Deathmatch یکی از جذاب‌ترین این حالت‌هاست که در آن هر بازیکنی که بهترین آمار و ارقام را برای خود به ثبت رسانیده باشد به پیروزی می‌رسد. یک حالت تیمی هم برای Deathmatch وجود دارد. یکی دیگر از حالت‌های تیمی جذاب که در سه مرحله انجام می‌شود، حالت Team Domination است. در این حالت باید تلاش کنید تا به همراه هم تیمی‌های خود و با کنار زدن اعضای تیم مقابل، محدوده‌های مشخص شده در نقشه را تصرف کنید و امتیاز خود را بالا ببرید. همچنین حالت‌های دیگری نیز مثل Team Elimination در بازی وجود دارد که در پنج مرحله انجام می‌شود. شاید بهتر باشد قبل از شروع یکی از مراحل، یک بار حالت آموزشی بازی را انجام دهید تا با نحوه‌ی انجام دادن بازی و کنترل وسیله‌ی خود آشنا شوید. شما در بازی دو سلاح اصلی و ثانویه در اختیار دارید. سلاح اصلی شما یک مسلسل است که به صورت نامحدود قادر به استفاده از آن هستید. مشکل این سلاح این است که بعد از هر چند ثانیه اصتفاده، شارژ مجدد می‌شود و این یک چالش برای شماست تا به درستی از آن استفاده کنید.

صداگذاری بازی نیز یکی دیگر از مشکلات آن است. موسیقی بازی در ابتدا جذاب به نظر می‌رسد و بعد از مدتی با توجه به تنوع بسیار کم، تبدیل به یکی از عذاب آورترین مشخصه‌های بازی تبدیل می‌شود. صدای محیط و انفجارها هم بسیار معمولی هستند و مثل گرافیک بازی، توجهی به جزییات در آن نشده است.

Hardware Rivals به عنوان بازی مبارزه‌ای وابسته به وسایل نقلیه، شاید در نگاه اول جذاب باشد و شما را برای رقابت با دیگر بازیکنان ترغیب کند، اما هیچوقت نمی‌تواند به این روند تداوم ببخشد و جذابیت خود را حفظ کند. حالی که یک بازی آنلاین و چند نفره، باید آن‌قدر سرگرم کننده و متنوع باشد که مخاطبانش بعد از یک مدت طولانی نیز از آن خسته نشوند. چند رقابت ساده با امکانات و وسایل نقلیه‌ی محدود، به همراه گرافیکی ضعیف، مطمئنا پس از مدت کوتاهی خسته کننده خواهند شد و انگیزه ای برای ادامه‌ی آن نخواهید داشت.