بررسی بازی مستقل Adr1ft

زمانی که Adr1ft در جریان برگزاری The Game Awards معرفی شد و اولین تریلر از آن روی صفحه نمایش مراسم نقش بست، چشم‌هایمان از عظمت جلوه‌های بصری آن، خیره به تصویر مانده بود. از آن زمان تا کنون انتشار هر تریلری که از این اثر طرفداران را به وجد می‌آورد و برای گرفتن کنترل الکس اوشیما در فضای بدون گرانش لحظه شماری می‌کردند. در نمایش‌ها به لطف سلیقه بسیار خوب موسیقایی آدام اورث (Adam Orth)، از سمفونی‌های بتهوون به عنوان موزیک متن تریلر استفاده شده بود که همین عامل باعث می‌شد برای بخش موسیقی‌های این اثر نیز هیجان زده شویم. اما متاسفانه شخصا پس از تمام کردن این اثر نظر بسیار متفاوتی نسبت به گذشته پیدا کردم. اصولا هیچگاه نباید از بازی‌های مستقل انتظار داشت که اثری بی‌نقص باشند؛ با این وجود گاهی توسعه دهندگان مستقل آنقدر خوش ذوق‌ و خوش سلیقه‌اند که تجربه حتی بدترین بازی‌های آن‌ها به نحوی دلنشین می‌شود. چرا که تمامی این آثار دارای المان‌ها و نوآوری‌های خاصی هستند که شاید نتوانیم لذت تجربه آن‌ها را حتی در بازی‌های پر هزینه بدست آوریم. Adr1ft هم از این قضیه مستثنی نیست و اگر بخواهیم منصفانه به بازی نگاهی بیاندازیم نباید چشم‌مان را روی تمامی نوآوری‌های موجود در آن ببندیم. اما شیرینی بازی‌های ایندی در سرگرم کننده بودن آن‌ها است و باید به عنوان یک توسعه‌دهنده به این نکته توجه بسیار زیادی داشت. اما متاسفانه تیم توسعه‌دهنده Adr1ft برخلاف بازی‌هایی همچون To The Moon یا Stardew Valley به گرافیک بازی بسیار بیشتر از گیم‌پلی آن توجه داشته‌اند. برخلاف دو بازی ذکر شده که از گرافیکی پیکسلی اما زیبا بهره می‌برند، Adr1ft دارای گرافیکی است که شاید بتوانیم تنها در آثار AAA شاهد آن‌ها باشیم.

از زمانی که کاراکتر بازی در فضایی بی‌وزن به هوش می‌آید و زمین پوشانده شده از آب را از کیلومتر‌ها دورتر مشاهده می‌کند، کاملا می‌توانید درک کنید که با چه گرافیک بی‌نظیر و فوق‌العاده‌ای رو به رو هستید. به لطف Unreal Engine 4 که به عنوان موتور گرافیکی برای بازی انتخاب شده، هر المانی که در تصویر می‌بینید بسیار با کیفیت و پر جزئیات به نظر می‌رسد. اما Adr1ft اثری است که در فضایی بدون جاذبه روایت می‌شود و در کنار بافت‌هایی با کیفیت و جزئیات بسیار زیاد، نیازمند فیزیکی بی‌نظیر خواهد بود که بتواند اجسام بی‌وزن موجود در فضا را آنطور که باید به تصویر بکشد. همانطور که گفته شد، توسعه دهندگان Adr1ft تمرکز بسیار زیادی روی جلوه‌های بصری و مهمتر از همه فیزیک حاکم بر محیط داشته‌اند و باید از آن‌ها به دلیل طراحی چنین گرافیک نابی تشکر به عمل آورد. با اینکه Adr1ft در بخش بصری کاملا بی‌نقص عمل می‌کند، اما در بخش‌های دیگر نتوانسته این شیوه را پیش گیرد و با مشکلات اساسی رو به رو است. بخش اصلی هر بازی ویدیویی گیم‌پلی آن است و باید به آن نگاه ویژه‌ای داشت. مخصوصا بازی‌های مستقل که توسعه‌دهندگان آن‌ها، اصل سرگرمی را هدف اصلی آثار خود قرار می‌دهند. اما Adr1ft برخلاف دیگر بازی‌های مستقل گیم‌پلی بسیار ضعیفی دارد و بیشتر شبیه فرد نابینایی عمل می‌کند که می‌خواهد هرطور که شده بدون عصای مخصوص راه خود را به سمت خانه پیدا کند.

علاوه بر این نبود یک راهنمای مناسب در بازی سبب می‌شود که دقایق بسیاری را به دور خود بچرخید و نتوانید به راحتی مسیر را به سمت هدف مورد نظر پیدا کنید. تمامی این عوامل پس از مدتی باعث می‌شوند که ادامه بازی برایتان بسیار سخت و دشوار شود. علاوه بر این، موسیقی تریلرها انتظاراتمان را از این بخش بسیار بالا برده بود و دوست داشتیم که با موسیقی‌هایی غنی در بازی رو به رو شویم. اما متاسفانه توسعه‌دهندگان، برخلاف تریلر‌های با کیفیتی که به نمایش گذاشته بودند، بتهوون را فراموش کردند و نتوانستند در این بخش عملکرد خوبی از خود به جای بگذارند و در انتها گیمر‌ها را به شنیدن موسیقی‌های بسیار بی‌کیفیت مجبور کردند. در پایان باید گفت Adr1ft می‌توانست به یکی از خاطره‌انگیزترین بازی‌ها تبدیل شود اما ضعف در تولید محتوای کافی برای بازی سبب شد که استودیو THREE ONE ZERO نتواند عملکرد بسیار قدرتمندی از خود به نمایش بگذارد. اگر تا کنون منتظر بودید تا به تجربه این اثر بپردازید، بهتر است وقت خود را با بازی‌های جذاب‌تری همچون To The Moon سپری کنید.

تهیه شده در زومجی