GDC 2015: نگاه نزدیک به کنسول اِنویدیا شیلد

این روزها اتاق نشیمن مخاطبان بازی‌های ویدیویی پر از کنسول‌ها و وسایل سرگرمی است که هر کدام پرچم شرکتی خاص را به دوش می‌کشند. دستگاه‌های استریم، ست‌تاپ باکس‌های اندرویدی، کنسول‌های خانگی مانند ایکس‌باکس وان و پلی‌استیشن 4 و سینماهای خانگی قدرت گرفته از کامپیوترهای شخصی، همه بخشی از بار سرگرمی اتاق نشیمن را بر عهده گرفته‌اند و انتخاب‌های زیادی را به کاربران داده‌اند. اما این موضوع همانقدر که دست کاربران را برای انتخاب اکوسیستم مورد نظر باز می‌گذارد، به همان مقدار هم آن‌ها را گیج کرده و قدرت خرید همه این محصولات نیز یکی دیگر از مشکلات پیش روی کاربران است. اینجا است که انویدیا وارد می‌شود تا با عرضه شیلد این مشکلات را به حداقل برساند. شیلد یک ست‌تاپ باکس اندرویدی است که به ادعای سازندگان آن می‌تواند بازی‌ها را همانند رزولوشن کنسول‌های نسل هشتم اجرا کند. همین که به سرسپردن به این کنسول و اکوسیستم اندروید مشتاق می‌شوید، می‌توانید از سایر اقلام فروشگاه پلی‌استور مانند فیلم، موسیقی و سریال نیز بهره‌مند شوید و از اپلیکیشن‌هایی مانند نتفلیکس، هولو و پلکس استفاده کنید و همین مقوله این

اختیار و اجازه را به شما می‌دهد تا قابلیت استریم و بازی‌های ویدیویی را در کنار هم داشته باشید. اما بر خلاف دیگر ست‌تاپ باکس‌های اندرویدی مانند رِیزر فورج‌ تی‌وی و آمازون فایر تی‌وی، انویدیا شیلد بیشتر از آن چیزی که استاندارد ست‌تاپ باکس‌های اندرویدی به شمار می‌آید، به مخاطب خود ارائه می‌دهد. شیلد می‌تواند ویدیویی‌های 4K را با نرخ ۶۰ فریم در ثانیه پخش کند. با این مینی‌کنسول اندرویدی می‌توانید با استفاده از کنترلر آن به انجام بازی‌های معروفی بپردازید که از طریق فروشگاه پلی‌استور قابل خریداری هستند. اما این اتفاقات مربوط به یک روز نیستند و انویدیا توانسته است با همکاری و جلب توجه توسعه‌دهندگان بازی‌ها، این امکانات را به شیلد اضافه کند. مخاطبان کامپیوترهای شخصی که از کارت‌های گرافیک انویدیا GTX بهره می‌برند، می‌توانند بازی خود را از طریق انویدیا شلید استریم کنند و البته یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های این مینی‌کنسول، استفاده از سرویس انویدیا گرید است که با استفاده از آن و به کمک پردازش ابری می‌توانید بازی‌ها را انجام دهید. اما تجربه کار با انویدیا شیلد به چه شکلی است؟ در قسمت محتواهای رسانه‌ای، کار با رابط کاربری بسیار روان و نرم است و از آن‌جایی که این کنسول از سیستم عامل اندروید استفاده می‌کند، تمام ویژگی‌های ورودی در دسترس است. اگر مایل به تایپ کردن باشید می‌توانید با استفاده از درگاه یو‌اس‌بی به وصل کردن صفحه کلید بپردازید یا با استفاده از دستورات صوتی در منوهای کنسول بچرخید. در طول دمویی که انویدیا نمایش داد به دلیل ناتوانی سیستم عامل اندروید در شناسایی چند صدای همزمان، شیلد نیز در این‌باره ضعیف عمل کرد. انویدیا شیلد توانست یک ویدیو 4K از وب‌سایت یوتیوب را بسیار روان و بدون هیچ‌گونه مشکلی اجرا کند. اگرچه هنوز محتوای ویدیوهای 4K زیاد نیست، اما این یک ویژگی خوب و جالب است که می‌تواند در آینده با رشد محتواهای 4K، خود را نشان دهد. انویدیا هچنین این قول را داده است که شیلد قادر به ضبط ویدیو با رزولوشن 4K نیز هست اما این ویژگی را در طول نگاه ما به این کنسول به نمایش نگذاشت. در مبحث بازی، خیلی سخت است که اکنون راجع به شیلد قضاوت کنیم. بازی‌های گوگل‌پلی مانند نسخه نوسازی شده BFG بازی Doom 3 می‌تواند پتانسیل‌ها و البته محدودیت‌های شیلد را نشان دهد. راهروهای تاریک Doom 3 بسیار نرم اجرا می‌شدند و برای یک بازی نسل هشتمی مناسب به نظر می‌آمد و سوالی که همواره در قبال بیشتر دستگاه‌های اجرای بازی پرسیده می‌شود این است که آیا Crysis را نیز اجرا می‌کند؟ نکته جالبی که در خصوص شیلد و اجرای بازی Crysis 3 توسط این کنسول وجود داشت، تفاوت بین دو تجربه ما از این بازی بود و تجربه اول به خوبی انجام آن در شب سه‌شنبه در جریان رویداد این کنسول نبود.

سوال دیگری که درباره شیلد پیش می‌آید، سرویس استریم بازی‌ گرید است. با وجود جدیت انویدیا در قبال قابلیت‌های چیپست انویدیا تگرا X1 و این حقیقت که سرویس پردازش ابری گرید برای ارائه تجربه‌ای بی‌نقص و روان، از سرورهای قدرتمندی بهره می‌برد؛ با این حال داشتن یک تجربه بدون اشکال، به نحوه اتصال و سرعت اینترنت شما بستگی دارد. نکته قابل توجه در تجربه انویدیا شیلد این بود که استفاده از استریم ابری بازی‌ها در سرویس گرید به وسیله اتصال با سیم، تجربه بازی نرم و بی‌نقص بود، اما در همین محیط و هنگام تجربه سرویس گرید به وسیله اتصال وایرلس، بازی با لکنت و نقص در اتصال همراه بود. اما آیا انویدیا شیلد ارزش پرداخت ۲۰۰ دلار را دارد؟‌ اگر چه انویدیا شلید بیشتر تمرکز خود را روی اجرای بازی‌های ویدیویی صرف کرده است، اما آیا اختلاف ۱۰۰ دلاری آن با نزدیک‌ترین رقیب خود یعنی ست‌تاپ باکس آمازون فایر‌ تی‌وی می‌تواند علاقلانه باشد، آن هم در بازاری که هنوز شکل نگرفته است؟ یکی دیگر از مسائلی که پیرامون انویدیا شیلد وجود دارد این است که مشخص نیست بازار هدف این کنسول اندرویدی چیست. آیا شیلد، بازیکنان PC را هدف قرار گرفته است؟ (که در این صورت آن‌ها می‌توانند از ست‌تاپ باکس رِیزر فورج تی‌وی استفاده کنند یا اگر در پی استریم بازی‌ها در یک محیط ابری باشند و به انجام محلی بازی‌ها ارزش ندهند می‌توانند با پرداخت تنها ۵۰ دلار اقدام به خرید استیم لینک کنند). آیا هدف، جذب مخاطبان بازی های اندرویدی است؟ (آیا واقعا مخاطبان بازی‌های اندرویدی حاضر می‌شوند تا در اتاق نشیمن بنشینند و با کنترلر به انجام بازی بپردازند؟) یا هدف کسانی است که تا به حال کنسول یا یک کامپیوتر شخصی مختص بازی نداشته‌اند و به دنبال یک اکوسیستم منعطف می‌گردند؟ (شاید این بازار منطقی به نظر برسد اما حجم آن چقدر بزرگ است؟)

منبع: IGN