بررسی بازی Solar Ash

بازی Solar Ash دومین اثر بزرگ استودیو «هارت ماشین» به‌حساب می‌آید. این تیم در سال ۲۰۱۶ با ساخت یک بازی جذاب با نام Hyper Light Drifter نام خود را به‌عنوان یک تیم مستقل و با استعداد مطرح کردند. استودیو نام‌برده حالا با یک بازی جدید در مقیاس آثار مستقل/ایندی به‌مدیوم بزرگ و پرتب و تاب ویدیوگیم بازگشته است.آیا آن‌ها توانستنه‌اند به‌دنبال موفقیت بازی قبلی خود یک اثر باکیفیت و جذاب دیگر را روانه‌ی بازار کنند؟ همراه زومجی باشید که در این بررسی به‌پرسش مذکور جواب خواهیم داد.

در بازی «سولار اش» در نقش یک مبارز شجاع با نام رِی (Rei) ماجراجویی خواهیم کرد. یک وویدرانر (Voidrunner) که برای جلوگیری از بلیعده شدن سیاره‌ی محل زندگی خود در یک سیاهچاله‌ای فضایی، تلاش می‌کند. رِی با جست‌وجو در این سیاهچاله در تلاش است تا با اتصال بقایای دیگر سیارات و ازبین‌بردن ناهنجاری‌هایی که در این سیاره‌های بلعیده‌شده رخنه کرده است، یک تیغه‌ی عظیم با اسم «استارسید/Starseed» را فعال کرده و سیاه‌چاله‌ی نام‌برده را از بین ببرد.

برای اثری پلتفرمر در این مقیاس، داستان صرفا یک بهانه برای حرکت دادن گیمر در مسیر بازی با مکانیزم های گیم‌پلی به‌حساب می‌آید. Solar Ash اما با شروع، پرداخت و پایان‌بندی بسیار خوبی که برای قصه‌اش ترسیم کرده یک قدم جلوتر می‌گذارد و برای قصه‌سرایی خود حسابی وقت و انرژی گذاشته است. کنار نویسندگی خوب، از دنیاسازی باکیفیت اثر هم نباید غافل شویم که با جای گذاری اطلاعات داستانی در گوشه‌گوشه‌ی اثر و با بهره‌گیری از مولفه‌هایی مثل داستان‌سرایی محیطی، در پی‌ریزی یک جهان غنی برای بازیکن موفق عمل می‌کند.

برای پیدا کردن ناهنجاری‌ها و ازبین‌بردن آن‌ها، باید در مناطق مختلف و متنوع بازی کاوش کرده و ناهنجاری‌های سیاه موجود در هر محیط را از بین ببرید. گیم‌پلی بازی از دو بخش کاوش در محیط‌ها و پلتفرمینگ/اکشن شکل گرفته است. زمانی‌که ناهنجاری‌های محیطی را پیدا می‌کنید، برای از بین بردنشان باید یک معمای محیطی را حل کرده و به‌هدفتان برسید. این معماهای محیطی درواقع چالش‌های پلتفرمینگ هستند که در خلال آن‌ها، یک سری سناریوی اکشن هم شکل می‌گیرد.

معماهای بازی و در کل، اسکلت ساختاری مراحل و سناریوهایی که برای روند اثر طراحی شده‌اند بسیار متنوع و خوش‌ساخت هستند. مواردی مثل وجود مشکل در کنترل دوربین و یک سری ایراد جزئی مثل ضعف در بهینه‌سازی سیستم کنترل (مثل ناتوانی سیستم کنترل در تشخیص پلتفرم‌های قابل تعامل) کاری می‌کنند تا تمامی مکانیزم‌های گیم‌پلی مخصوصا روند پلتفرمینگ/اکشن نتوانند به‌اندازه‌ی ایده و ساختار باکیفیتی که دارند، بدرخشند. درنتیجه اصلا عجیب نیست که بگوییم بخشی از سختی بازی بر اثر مشکلات دوربین و بهینه نبودن سیستم کنترل ایجاد می‌شوند. چالش‌هایی که رد کردن آن‌ها، شیرینی حس پیروزی که در پی عبور از چالش‌های چند مرحله‌ای پلتفرمینگ یا نبرد با «باس‌ها» ایجاد می‌شوند را چند برابر می‌کنند! به‌هرحال گاهی اوقات حتی باگ‌ها و ایرادهای بازی در نوع خود می‌توانند به‌شکل‌گیری یک حس خوب در گیمر کمک کنند؛ اما خب بااین‌حال باز هم ایراد هستند و نمی‌توان از آن‌ها چشم‌پوشی کرد.

صحبت از باس‌فایت‌ها شد و جا دارد به‌این قسمت از گیم‌پلی بازی هم اشاره کنیم. گیمر پس از نابودی ناهنجاری‌های محیطی، باید با عامل اصلی شکل‌گیری این ناهنجاری‌ها روبه‌رو شود و آن‌ها را یک بار برای همیشه از بین ببرد. مبارزه با این موجودات بزرگ تمامی توانانی‌های گیمر در بحث مبارزه و پلتفرمینگ را به‌چالش می‌کشد. درواقع باس‌فایت‌های بازی نیز مثل سایر چالش‌های پلتفرمینگ، یک سری پازل از همین جنس هستند که واکنش سریع و مبارزه‌ی هم‌زمان با حرکت سریع در محیط را از گیمر طلب می‌کنند. شاکله‌ی کلی طراحی باس‌فایت‌ها در «سولار اش» بازیکنان را به‌یاد باس‌فایت‌های بازی Shadow of the Colossus می‌اندازد. با اینکه باس‌فایت‌ها طراحی بسیار خوبی دارند اما همچنان آن ایرادهایی که در کنترل و در دوربین بازی وجود دارد، ساختار این مراحل و کیفیت تجربه‌ی گیمر را تا حدی زیر سؤال می‌برند.

درکنار پلتفرمینگ، بازی یک سری سناریوی اکشن هم برای گیمر ترتیب داده است. سناریوهای اکشن بازی به‌این صورت است که در هر نقشه و در مسیر رسیدن بازیکن به‌ناهنجاری‌های محیطی، یک سری دشمن پیدا می‌شوند تا از یکنواخت شدن بازی برای مخاطب جلوگیری کنند. سیستم اکشن دربرابر مکانیزم‌های پلتفرمینگ اما بسیار سطحی کار شده و در ترکیب با مشکلات دوربین و کنترل، گاهی اوقات بازیکن را اذیت خواهد کرد. پیرامون گیم‌پلی بازی می‌توان گفت که تیم هارت‌ماشین با طراحی سناریوهای مختلف و متنوع در محیط‌هایی که تنوع خوبی دارند، به‌خوبی از پس تولید یک بازی که به‌دام تکرار نیفتد برآمده است. متاسفانه ایرادهایی مثل مشکل در کنترل و دوربین اجازه‌ی رسیدن اثر به نهایت پتانسیل خود را می‌گیرد؛ در آن سو، بازی از منظر بصری و ساختار مراحل به‌اندازه‌ای خوب است که گیمر با آن مشکلات که کیفیت تجربه‌ی مخاطب را پایین می‌آورد، کنار بیاید و از تجربه‌ی اثر لذت ببرد.

بازی از منظر جلوه‌های صوتی و بصری، تجربه‌ای بسیار خوب و متفاوت را برای گیمرها ترتیب داده است. به‌غیر از مواردی مثل دوربین مشکل‌دار و کنترل نه‌چندان بهینه، گرافیک فنی بازی از نظر مولفه‌هایی مثل طراحی انیمیشن‌ها، نرخ فریم و موارد دیگر کاملا بهینه و یکپارچه است. مواردی مثل انیمیشن‌هایی که پیش‌تر ذکر شد، به‌قدری خوب کار شده‌اند که آن حس ناشی از شتاب گرفتن، پریدن‌ها و بالا رفتن از موانع را به‌رقص باله شبیه می‌کنند. در بحث هنری نیز شاهد عملکرد بی‌نقص تیم تولید هستیم. مثل Hyper Light Drifter در Solar Ash نیز رنگ‌هایی مثل بنفش،‌ آبی، قرمز و زرد فضای اصلی اصلی محیط را تشکیل می‌دهند و رنگ‌های غالب محیط بازی هستند.

صداگذاری و موسیقی بازی نیز بسیار عالی کار شده است. آوای خاص موسیقی‌های ژانر Synth درکنار فضاسازی‌های خاص بازی، حال‌وهوایی خیال‌انگیز، کیهانی و متفاوت را برایتان می‌سازد که احتمالا در کمتر اثری مثل آن را تجربه کرده باشید. از صداپیشگی کارکترها نیز نمی‌توان گذشت چرا که تیم دوبلاژ در روح بخشیدن به‌این شخصیت‌های خیالی و جذاب، عالی کار کرده‌اند و اجرای بی‌نقصشان مکمل نویسندگی بسیار خوب شخصیت‌های شده است.

Solar Ash یک پلتفرمر ۲۰ دلاری بسیار خوش‌ساخت است که طی ۱۰ الی ۱۵ ساعت ماجراهای خود، یک پکیج بسیار سرگرم‌کننده از مراحل، نقشه‌ها و سناریوهای پلتفرمینگ متنوع را در یک بسته‌بندی دیدنی از آفرینش‌های دیداری/شنیداری روح‌نواز، پیشکش شما می‌کند. اثری که ضعف‌های به‌خصوص مثل دوربین مشکل‌دار و سیستم کنترل بهینه‌نشده (برای پلتفرمینگ) پاشنه‌آشیل آن به‌حساب می‌آیند؛ خوشبختانه عملکرد بسیار خوب بازی در موارد ذکر شده کنار جلوه‌های صوتی و بصری پرقدرت خود، نقاط ضعف اثر را زیر سایه‌ی خود می‌برند تا Solar Ash برای هواداران ژانر پلتفرمینگ، به یکی از بازی‌های سرگرم‌کننده و مفرح امسال تبدیل شود. بازی Solar Ash در دسترس دارندگان پلی استیشن 4، پلی استیشن 5 و پی سی است.

این بررسی براساس تجربه نسخه PC بازی Solar Ash نوشته شده است