بررسی بازی Star Wars Episode I: Jedi Power Battles Remaster

جنگ ستارگان از معدود فرنچایزهایی است که هم در دنیای سینما و هم در دنیای بازی‌های ویدیویی تاریخ‌ساز شده است. از اولین بازی‌های آرکید دهه ۸۰ گرفته تا عناوین مدرن مانند Jedi: Survivor، این مجموعه همواره جایگاهی ویژه در قلب گیمرها داشته است. اواخر دهه‌ی ۹۰ میلادی، فرنچایز جنگ ستارگان پس از سال‌ها غیبت در عالم تصویر، با انتشار فیلم اپیزود اول یعنی «تهدید شبح» یا همان The Phantom Menace دوباره به صدر علایق فرهنگ عامه بازگشت. این فیلم، با تمام انتقادات و جنجال‌هایش، موجی از محصولات جانبی را به همراه داشت، از جمله مجموعه‌ای از بازی‌های ویدیویی که تلاش می‌کردند این دنیای کهکشانی جرج لوکاس را بسط دهند. در این میان، Star Wars Episode I: Jedi Power Battles یکی از خاص‌ترین و در عین حال کم‌ارزش‌ترین عناوین آن دوران بود. درواقع به‌نوعی می‌توان گفت این بازی یک اثر کالت در زمانه خود حساب می‌شد.

برای برخی از طرفداران، این بازی اولین تجربه‌ی واقعی از جدای بودن در یک بازی ویدیویی بود. در دورانی که هنوز از Jedi: Fallen Order یا The Force Unleashed خبری نبود، Jedi Power Battles به بازیکنان اجازه می‌داد که در نقش شخصیت‌های مختلف جدای بازی کنند، از لایت‌سیبر دوست‌داشتنی در رنگ‌های مختلف! استفاده کنند، و در لوکیشن‌های آشنای فیلم بجنگند. حالا، پس از ۲۵ سال، Aspyr این بازی را با یک نسخه‌ی ریمستر شده برای کنسول‌های مدرن بازگردانده است. اما آیا این بازگشت ارزشمند بوده یا صرفاً یک سوءاستفاده‌ی دیگر از نوستالژی است؟

Jedi Power Battles در اصل یک بیت‌ام‌آپ سه‌بعدی با عناصر پلتفرمینگ و مکانیک‌های سبک Hack & Slash است. بازی ساختاری خطی دارد و بازیکنان باید از طریق مراحل مختلفی که از The Phantom Menace الهام گرفته شده‌اند، پیش بروند. مأموریت‌ها شامل نجات متحدان، از بین بردن دشمنان و نبردهای رو در رو با باس‌هایی مانند دارث ماول می‌شوند و قرار نیست با گیم‌پلی خیلی پیچیده و درگیرکننده‌ای مواجه باشید و این بازی از همان فرمول کلاسیک این سبک بازی‌ها پیروی می‌کند: دشمنان را شکست دهید، جلو بروید، امتیاز بگیرید و اگر خیلی هنر کنید؛ شخصیت خود را ارتقا دهید!

نسخه‌ی ریمستر برخی از ویژگی‌های جدید را ارائه می‌دهد. تمام شخصیت‌های مخفی نسخه‌ی اصلی از همان ابتدا آزاد هستند که شامل Qui-Gon Jinn، Obi-Wan Kenobi، Mace Windu، Darth Maul، Queen Amidala، Captain Panaka، و Ki-Adi-Mundi می‌شود. شخصیت‌های انحصاری کنسول دریم‌کست و شخصیت‌های جدیدی نیز در بازی گنجانده شده‌اند که بعد از به پایان رسیدن بازی برایتان باز می‌شود و برخی از آن‌ها با Cheat Code در دسترس قرار می‌گیرند. این تغییرات به بازیکنان آزادی بیشتری در انتخاب شخصیت‌ها می‌دهد و از همان ابتدا امکان تجربه‌ی تمام محتوا را فراهم می‌کند. نکته مهم نبود کاراکتر محبوب یودا در این بازی است؛ شاید در زمان عرضه حضور یودا در بازی چندان منطقی نبود چرا که سبک مبارزه‌ی یودا در آن زمان هنوز مشخص نبود؛ درواقع وقتی Jedi Power Battles در سال ۲۰۰۰ منتشر شد، طرفداران هنوز یودا را در حال مبارزه ندیده بودند.

در سه‌گانه‌ی اصلی، یودا بیشتر یک استاد خردمند بود تا یک جنگجوی مبارز. حالا در سال ۲۰۲۵ که ما یودای تیز و فرز را با سبک نبرد مخصوص به خودش دیدیم؛ جای او بیشتر از همیشه در کنار دوستانش حس می‌شود؛ هرچند به‌خاطر کند بودن گیم‌پلی که در ادامه بیشتر به آن می‌پردازم، شاید باید گفت همان بهتر که یودا را در این اثر کند ندیدیم!

مبارزات بازی ترکیبی از ضربات سریع، ضربات سنگین، حرکات ویژه و استفاده از فورس است. دفع لیزرهای دشمنان با لایت‌سیبر، شاید رضایت‌بخش‌ترین مکانیک بازی باشد، اما بقیه‌ی سیستم مبارزات چندان بهینه نیست. حملات لایت‌سیبر تأخیر دارند، ضربات به‌درستی پشت هم به صورت کمبو در نمی‌آیند و در نتیجه اکشن بازی کمی تا قسمتی کند است. دشمنان گاهی واکنش‌های نامنظمی از خود نشان می‌دهند و هوش‌شان نه شبیه به نژادهای پیشرفته یا روبات‌های مجهز آینده بلکه شبیه به انسان‌های غارنشین می‌شود. این موارد باعث می‌شود مبارزات بازی به جای حس قدرت و تسلط، بیشتر شبیه به یک سری حرکات تکراری و ناموزون است و اگر بخواهم به زبان شکموهایی مثل خودم بگویم؛ مبارزات خیلی خشک است و قارچ و پنیر یا سس کمی دارند و از گلو پایین نمی‌روند!

بزرگ‌ترین مشکل گیم‌پلی، بی‌اثر بودن نیروی فورس (The Force) است. هر شخصیت جدای دارای سه توانایی فورس است: یک حرکت دوربرد، یک حرکت نزدیک، و یک توانایی دفاعی. اما این قدرت‌ها اغلب ناقص، غیرمنطقی و از نظر اجرای فنی پر از اشکال هستند و ممکن است خیلی شانسی به این مهارت‌ها پی ببرید چرا که بازی کمک چندانی در فهم آن‌ها به شما نمی‌کند. برخی از این حرکات با روح این فرنچایز هم همخوانی ندارند؛ عنوان مثال، دارث ماول از چشمانش لیزر شلیک می‌کند! که اصلاً در دنیای جنگ ستارگان معنایی ندارد. یا در مثالی دیگر Qui-Gon Jinn، یکی از تواناترین جدای‌ها، حتی نمی‌تواند از توانایی‌های دفاعی خود به‌درستی استفاده کند و مکانیزم دفاعی‌اش احمقانه است.

این عدم تعادل در مکانیک‌های بازی، در ترکیب با کنترل‌های خشک و غیرمنعطف، باعث شده است که Jedi Power Battles هنوز هم همان مشکلات ۲۵ سال پیش را داشته باشد. Aspyr تلاش خاصی برای بهبود این بخش انجام نداده است، و در نتیجه، بازی هنوز هم در بخش گیم‌پلی دست‌وپاگیر و ناامیدکننده به نظر می‌رسد.

از آنسو از نظر فنی هم، Aspyr هیچ تلاشی برای بازسازی اساسی بازی نکرده است. مدل‌های سه‌بعدی همچنان بلوک‌مانند و ساده هستند، بافت‌ها وضوح بالاتری دارند، اما طراحی محیط‌ها همچنان بسیار خالی و بی‌روح است. لوکیشن‌های نمادینی مانند Theed و Coruscant از نظر بصری بهبودی نداشته‌اند و هنوز هم زیرساخت‌های نسل ‌های پیشین بازی‌ها به شدت در آن‌ها مشهود است. اگر بخواهیم منصف باشیم می‌توان گفت تیم سازنده تلاش کرده است برخی از مشکلات نسخه‌ی اصلی را برطرف کند. مثلاً پلتفرمینگ بازی کمی بهینه‌تر شده است و پرش‌ها دقت بیشتری دارند، اما هنوز هم فیزیک و برخوردهای بازی قدیمی و محدودیت‌های آن کاملاً مشهود است. همچنان ممکن است در برخی از سکوها گیر کنید یا بر اثر یک پرش نادرست از محیط سقوط کنید. این موضوع نشان می‌دهد که Aspyr به‌جای بازسازی کامل بازی، صرفاً یک نسخه‌ی ارتقایافته از نسخه‌ی Dreamcast ارائه داده است.

کات‌سین‌های بازی یکی از بدترین بخش‌های این نسخه‌ی ریمستر هستند. برخلاف دیگر بازسازی‌های اخیر، Jedi Power Battles همچنان ویدیوهای از پیش رندر شده‌ی قدیمی و تار را حفظ کرده است، که هیچ تغییری نکرده‌اند. این موضوع باعث شده که بازی در لحظاتی بیشتر شبیه یک پورت ساده باشد تا یک نسخه‌ی ریمستر شده‌ی واقعی. صداگذاری بازی نیز همچنان همان افکت‌های قدیمی را حفظ کرده است. موسیقی‌های The Phantom Menace بارها و بارها تکرار می‌شوند، اما گاهی اوقات به‌طور ناگهانی قطع می‌شوند. برخی از دیالوگ‌ها نیز به‌درستی اجرا نمی‌شوند.

یکی از معدود نکات مثبت این نسخه، حفظ شدن تمام چیت‌کدهای نسخه‌ی اصلی است. بازیکنان می‌توانند حالت Big Head Mode را فعال کنند یا لایت‌سیبرهای عجیب‌وغریب را امتحان کنند. اما فراتر از این، هیچ محتوای جدیدی برای این نسخه ارائه نشده است.

بزرگ‌ترین مشکل Jedi Power Battles Remaster این است که بازی بیش از حد به نسخه‌ی اصلی وفادار باقی مانده است. در حالی که ریمسترهای موفقی مانند Tomb Raider I-III Remastered علاوه بر ارتقای گرافیکی، مکانیک‌های بازی را به‌روزرسانی کردند، Aspyr این بازی را تقریباً بدون هیچ تغییری در گیم‌پلی منتشر کرده است. اگر در سال ۲۰۰۰ این بازی را تجربه کرده باشید، احتمالاً می‌توانید با این نسخه ارتباط برقرار کنید و از آن لذت ببرید. اما اگر انتظار یک بازسازی کامل با گرافیک مدرن، کنترل‌های اصلاح‌شده و تغییرات ساختاری دارید، احتمالاً ناامید خواهید شد.

Aspyr می‌توانست این نسخه را با افزودن ویژگی‌هایی مثل Co-Op آنلاین، کنترل بهینه‌ی وسایل نقلیه و ارتقای بیشتر مدل‌های سه‌بعدی، به یک ریمستر کامل تبدیل کند، اما در عوض همانطور که گفته شد تصمیم گرفته بازی را تا جای ممکن به نسخه‌ی اصلی وفادار نگه دارد و به یک اثر کالت دست نزند. بسته به انتظارات شما، این موضوع می‌تواند یک نکته‌ی مثبت یا منفی باشد.

به نظر من Jedi Power Battles به یک بازسازی کامل (Remake) نیاز داشت، نه فقط یک ارتقای بصری ساده با چند کاراکتر اضافه؛ هرچن باید بگویم تجربه دو نفره این بازی از معدود تجربه‌های کوآپ در کنار دوستانتان در دنیای جنگ ستارگان است و شاید اگر دو طرفدار سرسخت این فرنچایز باشید؛ از انجام ماموریت‌ها به صورت دو نفره یا تجربه حالت VS بازی بتوانید کیف کنید!