نقد انیمیشن رامبل (Rumble) | هیولاهای کُشتی گیر
انیمیشن Rumble «رامبل» جدیدترین تلاش پارامونت برای ورود به بازار انیمیشن‌ها است، اما آیا این تلاش موفق بوده است؟ در ادامه با زومجی و نقد این انیمیشن همراه باشید.
پارامونت طی چند سال گذشته تلاش کرده تا به بازار انیمیشن‌ها وارد شود، اما اگر اقتباس‌های سینمایی باب اسفنجی را فاکتور بگیریم، شاهد تلاش‌های خیلی موفقی از این استودیو نبودیم. حالا مدتی می‌شود که انیمیشن Rumble از پارامونت پلاس پخش شده است. داستان انیمیشن در شهری جریان دارد که مهم‌ترین بخش تاریخ شهر، ورزشگاهی است که هیولاها در آن نبرد می‌کنند.
حالا آن‌ها قهرمان جدیدی پیدا کرده‌اند که در همان روز پیروزی‌اش به مردم شهر خیانت می‌کند. داستان از نگاه دختر و یک هیولا روایت می‌شود که روزی پدران آن‌ها اسطوره‌های تکرار نشدنی شهر بودند و حالا آن‌ها باید جا پای پدران خود بگذارند.
موضوع انیمیشن در همان نگاه اول چیز جدیدی نیست، اما باتوجه‌به اینکه ما انیمیشن ورزشی زیادی نداشتیم، انیمیشن Rumble فرصت خوبی را داشت تا بتواند خود را به‌عنوان یک اثر موفق در این سبک از انیمیشن‌ها معرفی کند. اما انیمیشن رامبل در طول داستان بیشتر در تلاش است تا یک اثر خانوادگی و جذاب برای کودکان باشد تا اینکه اثری باشد که تمامی گروه‌های سنی بتوانند از آن لذت ببرند. البته اینکه انیمیشن از همان ابتدا هدف خودش را مشخص کرده و به سمت آن حرکت می‌کند نکته مثبتی است، اما سازندگان با انتخاب این مسیر بیشتر پتانسیل‌های بالای انیمیشن را از بین برده‌اند.
انیمیشن Rumble می‌توانست با تمرکز بیشتر روی یک اثر اورجینال‌تر، کمی از داستان‌های تکراری دوری کند، اما سازندگان راه ساده‌تر را دنبال کردند و نتیجه هم داستانی آشنا از شکست شخصیت‌های اصلی در ابتدا انیمیشن تا لحظاتی که همه فکر می‌کنند همه‌چیز تمام شده و درنهایت پیروزی و شکست شخصیت شرور داستان، را شاهد هستیم. حتی شخصیت اصلی داستان نیز درواقع شخصیتی است که کسی او را جدی نمی‌گیرد و سال‌ها در مسابقات کشتی تنها شکست می‌خورد و درنهایت هم به شکلی غیر عادی پیروز می‌شود. شاید این هیولا برخلاف مسیر پدرش قرار است به قهرمان جدید شهر تبدیل شود، اما باعث نمی‌شود خود انیمیشن هم اثر متفاوت‌تری باشد.
درمجموع نمی‌توان از نظر داستانی انتظار خاصی داشت و انیمیشن داستان جدیدی را روایت نمی‌کند و همچنین داستان آن کاملا قابل پیش‌بینی است. در مجموع فیلمنامه هرگز دارای عمق خاصی نیست و انیمیشن هم قرار نیست حرف خاصی را بزند و تنها هدفش سرگرم کردن کودکان است و بدون شک به آن هم رسیده است. اما انیمیشن حداقل در بخش کمدی عملکرد بهتری دارد و همین موضوع باعث می‌شود تا در نظر کودکان اثر جذاب‌تری باشد. اما بخش اکشن انیمیشن باز هم می‌توانست بسیار بهتر باشد. اگرچه ترکیب کمدی و اکشن انیمیشن باعث شده تا انیمیشن Rumble اثر نسبتا سرگرم کننده‌ای باشد، اما اگر واقعا به‌دنبال یک نبرد هیولایی تمام عیار باشید، قطعا انیمیشن رامبل شما را قرار است ناامید کند.
درواقع مبارزات انیمیشن رامبل بیشتر ترکیبی از صحنه‌های کمدی با پخش موسیقی‌های شاد است که باعث می‌شود فضای شادی را برای کودکان ایجاد کند و حداقل این فضای جذاب باعث جذب آن‌ها شود. اما این باعث نمی‌شود که کمبود نبردهای جذاب بین هیولاها را نادیده بگیریم و صحبتی از وجود پتانسیل بالای آن نکنیم. البته همیشه وقتی به هدف‌گذاری یک اثر نگاه کنیم، ممکن است انتظار ما با آن تنظیم شود و اینجا شاید نتوانیم به‌صورت کامل به این موضوع ایراد بگیریم، اما ما همیشه آثاری را داشتیم که صرفا هدفش ارائه یک اثر یک‌بار مصرف نبوده است تا صرفا نظر چند کودک را جلب کند که بعد از تماشا هم خیلی زود فراموش شود.
اما متاسفانه انیمیشن Rumble قرار است همچین اثری باشد که شاید بار اول تماشا آن حتی برای کودکان جذاب و سرگرم کننده باشد، اما اثری نیست که در ذهن یک فرد باقی‌بماند چه برسد به اینکه دوباره به سراغش برود و آن را تماشا کند. اما در بین صداپیشگان شاهد حضور ویل آرنت در نقش استیو، هیولا اصلی هستیم که ظاهرا هنوز نتوانسته از صداگذاری بوجک هورسمن فاصله بگیرد و در همان نگاه اول متوجه شباهت بیش از حد صدای این دو شخصیت خواهید شد. همین نکته در مورد تری کروس نیز صدق می‌کند و فرقی ندارد که او در حال بازی یا صداپیشگی باشد، لحن صدا او تغییری نکرده و تنها اینجا نقش منفی را بازی کرده است.
البته این مشکل تا حدی به سازندگان نیز باز می‌گردد که ممکن است حتی چنین موضوعی را از صداپیشگان انیمیشن خواسته باشند. در هر حال این موضوع در مورد بیشتر صداپیشگان انیمیشن صدق می‌کند و حتی گرالداین ویسونافن، صداپیشه وینی با اینکه تجربه خاصی در این زمینه ندارد، کار خیلی خاص و متفاوتی انجام نداده است. به‌صورت کلی سطح صداپیشگی انیمیشن نسبتا متوسط و سطحی است و حساسیت زیادی در اجراها شاهد نیستیم و این موضوع روی کلیت انیمیشن تاثیر منفی گذاشته است. اما انیمیشن رامبل در بخش‌های دیگر نیز مشکلات خود را دارد.
طراحی هیولاها در انیمیشن Rumble از کیفیت خوبی برخودار هستند و سازندگان تلاش کرده‌اند تا تنوع خوبی به هیولاهای انیمیشن دهند که اتفاقا طراحی آن‌ها باعث بهبود کمدی انیمیشن نیز شده است. اما در مورد شخصیت‌های انسانی خیلی این موضوع صدق نمی‌کند و بیشتر شخصیت‌ها بسیار ساده و پیش و پا افتاده طراحی شده‌اند. اگر انیمیشن رامبل را با آثار قبلی پارامونت مثل انیمیشن Wonder Park مقایسه کنیم، متوجه یک افت کیفیت ساخت قابل ملاحظه هستیم که علاوه‌بر طراحی، در خود کیفیت انیمیشن نیز کاهش کیفیت دیده می‌شود. این در حالی است که خود انیمیشن Wonder Park به‌عنوان یک انیمیشن با بودجه متوسط شناخته می‌شود.
البته به‌صورت کلی کیفیت ساخت انیمیشن Rumble ممکن است برای یک سرویس استریم مناسب باشد، اما این انیمیشن در ابتدا قرار بود اکران شود و بعد از همه‌گیری ویروس کرونا روی پارامونت پلاس پخش شده است. در هر حال انیمیشن رامبل به هدف خودش که سرگرم کردن کودکان و افراد کم سن و سال باشد، می‌رسد و می‌تواند رضایت این گروه سنی را جلب کند، اما انیمیشن درنهایت به اثری یک‌بار مصرف و غیر ماندگار تبدیل می‌شود و متاسفانه از پتانسیل‌های خودش به درستی استفاده نمی‌کند. همچنین انیمیشن Rumble قرار نیست به‌عنوان تلاش موفق پارامونت یاد شود و این استودیو هنوز فاصله زیادی تا قرار گرفتن در بین شرکت‌هایی مثل دیزنی، یونیورسال و حتی سونی دارد و باید تلاش بیشتری برای بهبود کیفیت انیمیشن‌های خود چه از نظر کیفیت ساخت و چه از نظر کیفیت فیلمنامه و کارگردانی کند.
