بررسی بازی Terminator 2D No Fate؛ بازگشت ترمیناتور

سری ترمیناتور (نابودگر) یکی از شناخته‌شده‌ترین مجموعه فیلم‌های تاریخ هستند؛ به‌طوری‌که حتی بسیاری از افرادی که جزو دنبال‌کنندگان حرفه‌ای سینما نیستند، با این مجموعه آشنا هستند و حداقل یک نسخه از آن را تماشا کرده‌اند.

در این بین نسخه دوم ترمیناتور با پسوند روز جزا بهترین فیلم این سری است. از افتخارات این فیلم می‌توان به حضور در رتبه دوم بهترین فیلم‌های علمی-تخیلی تاریخ از دیدگاه IMDB و حضور در جایگاه بیست‌وهشتم ۲۵۰ فیلم برتر تاریخ از نظر همین وبسایت معتبر اشاره کرد.

اکنون استودیو بیت‌مپ تصمیم به بازسازی این فیلم تاریخی در قالب یک بازی ویدیویی گرفته است؛ اثری که با نام Terminator 2D No Fate شناخته می‌شود و اخیرا روی اکثر پلتفرم‌ها منتشر شد. با یکدیگر به نقد بازی بپردازیم و ببینیم آیا این سازنده توانسته است اثری درخور نام ترمیناتور عرضه کند یا خیر.

• نام بازی: Terminator 2D No Fate
• پلتفرم‌ها: کامپیوتر، پلی استیشن 4، پلی استیشن 5، ایکس باکس وان، ایکس باکس سری ایکس | ایکس باکس سری اس، نینتندو سوییچ

از آنجایی که بازی اقتباسی از ترمیناتور دو است، عملا همان داستان را به صورت فشرده‌تر و اکشن‌تر روایت می‌کند. سارا کانر در حال آموزش جان، پسرش است که در این حین جان دزدیده می‌شود و در نتیجه فرصت برای تمرینات بیشتر از دست می‌رود.

سارا در ابتدا تلاش می‌کند تا پسرش را آزاد کند و تجهیزات Skynet را نابود کند تا شاید بتواند از جنگ هسته‌ای و مرگ سه میلیارد نفر (همان وقایع روز جزا) جلوگیری کند. در میانه راه کنترل دو شخصیت دیگر شامل جان و ترمیناتور (T-800) را هم برعهده خواهیم گرفت و داستان فیلم از ابتدا تا انتها روایت می‌شود.

No Fate سعی کرده است برخی تغییرات جزئی در داستان اصلی اعمال کند و پس از تکمیل بازی برای اولین بار، می‌توانید به دو پایان‌بندی جدید دسترسی داشته باشید که با گرفتن برخی تصمیمات در میانه راه باز می‌شوند.

تکمیل بازی بسته به درجه سختی، حدود یک ساعت طول می‌کشد و آنچنان با اثری طولانی روبرو نیستیم. البته چنین زمانی برای بازی‌های آرکید قدیمی عجیب نیست؛ اما اگر برچسب قیمتی سی دلاری بازی را در نظر بگیریم، قطعا می‌توان به این زمان کوتاه ایراد گرفت.

بازی عملا تکرارپذیری بالایی ندارد و پس از چند بار تجربه آن، از روند بازی خسته خواهید شد؛ پس نمی‌توان زمان کوتاه بازی را توجیه کرد. البته با تکمیل بازی روی درجات سختی مختلف و دریافت پایان‌های جدید به بخش‌های جدیدی دسترسی خواهید داشت.

این بازی در سبک سایداسکرولر اکشن و مشابه آثار قدیمی آرکید است؛ جایی که رکوردشکنی و ثبت بیشترین امتیاز اهمیت بالایی داشت و معمولا به شکلی طراحی می‌شدند که در اولین تلاش‌های خود نتوانید آن‌ها را تکمیل کنید.

بیشتر مراحل بازی اکشن و شوتر هستند و باید با اسلحه دیگر دشمنان را از پا درآورید و مراقب سلامتی خود باشید. در این بین چند مرحله تعقیب و گریز، یک مرحله مخفی‌کاری و یک مرحله اکشن با ضربات مشت هم حاضر هستند. در مجموع بازی دوازده مرحله دارد (سیزده مرحله در پایان‌بندی‌های جدید).

روند مراحل مشابه آثار اکشن است؛ باید به دشمنان شلیک کنید، حواس خود را جمع کنید تا جانتان تمام نشود، از محیط موارد اضافی مثل چک‌پوینت یا جان بیشتر دریافت کنید، و در برخی موارد نارنجک و انواع مختلف اسلحه هم در محیط حاضر هستند.

سبک مبارزات بین شخصیت‌ها مقداری متفاوت است و هر کاراکتر ویژگی خاص خودش را دارد. برای نمونه، سارا می‌تواند با چاقو به دشمنان حمله کند، اما ترمیناتور می‌تواند پاور-آپ محدودی برای اسلحه‌های خود جذب کند که قدرت خاصی به آن اعمال می‌کنند؛ مثل شلیک لیزر یا تیرهای چندتایی.

غیر از بخش داستانی، بازی بخش تکرار مراحل دارد تا بتوانید مهارت‌های خود را تقویت کنید. در حالت Mother of the Future باید تمامی مراحل سارا را در زمان محدودی تکمیل کنید، حالت آرکید امکان ذخیره‌سازی ندارد و با مردن به اول بازی فرستاده می‌شوید، در مود Boss Rush با باس‌ها مبارزه می‌کنید و حالت Infinite هم وجود دارد.

همانطور که اشاره شد، برای باز کردن برخی حالت‌ها یا انتخاب‌های داستانی جدید، نیازمند این هستید که بازی را چندین بار تکمیل کنید؛ اما چون تکرارپذیری بازی عملا بالا نیست، انگیزه زیادی برای رسیدن به این حالت‌ها ندارید. شاید بهتر بود این مودها به شکل دیگری باز می‌شدند یا حداقل این روند تا این حد دشوار و پیچیده نبود!

تنوع دشمنان بازی آنچنان زیاد نیست و نباید انتظار عجیبی از این منظر داشته باشید؛ هرچند برای مدت زمان بازی مناسب است. تنوع باس‌ها خوب است و سبک مبارزات هم بسته به نوع مراحل اشاره شده تغییر می‌کند. تغییر سبک مبارزات شخصیت‌ها هم به این قضیه کمک می‌کند؛ اما پس از چند دور بازی تکراری می‌شود.

در کل این اثر بازسازی مناسبی از آثار کلاسیک آن دوران است و کاملا حس و حال و اتمسفر بازی‌های کلاسیک آرکید را دارد؛ ولی باید گفت به هیچ وجه ارزش برچسب قیمتی خود را ندارد و محتوای کافی ارائه نمی‌کند.

بازی از گرافیک شانزده-بیتی بهره می‌برد تا اتمسفر بازی‌های رترو را بازسازی کند و در این کار موفق ظاهر می‌شود. طراحی محیط‌های بازی خوب است و به لطف اجزای به کار رفته، فضای تاریک جالبی بر بازی حاکم است و حس آخرالزمانی و علمی-تخیلی به بهترین شکل منتقل می‌شود.

از حیث موسیقی، بازی هم از قطعات جدید بهره می‌برد و هم برخی ترک‌های ماندگار فیلم ترمیناتور دو در آن حضور دارند. کات‌سین‌های بازی صداگذاری شده نیستند و این اتفاق مقداری به تجربه بازی ضربه زده است. می‌شد حداقل برای این صحنه‌های سینمایی که چندان هم زیاد نیستند، از دیالوگ‌های صوتی استفاده کرد.

برای جمع‌بندی باید گفت Terminator 2D No Fate اثری خوب است و بازسازی جامعی از یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینما است. طرفداران سری نابودگر و این فیلم به هیچ وجه نباید تجربه مجدد آن را در قالب یک بازی ویدیویی از دست دهند؛ اما بهتر است دیگر بازیکنان تا زمان کاهش برچسب قیمتی بازی مقداری صبر کنند، زیرا بازی به اندازه کافی محتوا ندارد.