بررسی بازی The Last Case of John Morley؛ در جستجوی حقیقت

بازی‌های کارآگاهی همواره برای قشر خاصی از گیمرها جذاب بوده‌اند. لذت حل کردن یک پرونده و کشف رازهای مرتبط با آن یکی از لحظاتی است که برای بازیکنان بسیاری احساسات خوبی را رقم می‌زند.

از مشهورترین سری آثار کارآگاهی می‌توان به مجموعه Phoenix Wright (سری Ace Attorney)، سری بازی‌های شرلوک هولمز و بازی LA Noire اشاره کرد که البته هرکدام سبق و سیاق خاص خود را دارند.

بازی The Last Case of John Morley جدیدترین نمونه عرضه شده از این دست بازی‌ها است که بازیکنان را در نقش یک کارآگاه خصوصی با نام جان مورلی قرار می‌دهد. در ادامه مطلب این بازی را بررسی خواهیم کرد.

جان مورلی پس از حل یک پرونده سنگین، دچار آسیب فیزیکی می‌شود و برای چندین ماه در یک بیمارستان بستری است. بعد از ترخیص شدن از این بیمارستان، او به دفتر خود بازمی‌گردد و با پیرزنی به اسم بانو مارگارت روبرو می‌شود که می‌خواهد پرونده قتلی را به او بسپارد.

بانو مارگارِت از پرونده قتلی حل نشده از بیست سال پیش سخن می‌گوید؛ جایی که اِلودی، دختر او به قتل رسید، اما پلیس مسئولیت قتل را به دو دزد نسبت داد و این پرونده را از سر خود باز کردند. مارگارت اما بیخیال نشده است و همچنان به دنبال حقیقت و عدالت است.

جان این پرونده را قبول می‌کند و به سراغ حل آن می‌رود. به طور کلی، بازی به خوبی حس و حال دهه چهل میلادی را منتقل می‌کند و فضاسازی خوبی دارد. داستان هم چندین پیچش خوب دارد؛ هرچند مدت آن خیلی طولانی نیست و روایت آن سر راست و معمولی است.

متاسفانه از حیث گیم‌پلی، بازی آنچنان تجربه پر عمقی نیست و بازیکن آزادی عمل چندانی ندارد. بیشتر رویه گیم‌پلی با تعامل ساده با اشیا، خواندن مطالب و نوشته‌ها، راه رفتن و شنیدن دیالوگ‌ها سپری می‌شود.

بازی چندین پازل هم درون خود جای داده است که از طراحی خوبی برخوردار هستند؛ اما متاسفانه تعداد آن‌ها کم است و آنچنان تجربه بازی را غنی نکرده‌اند. برخی از پازل‌ها هم تنها با یافتن یک کد در نوشته‌ای و وارد کردن آن حل می‌شوند.

معمولا در بازی‌های کارآگاهی، بازیکن با چندین سرنخ روبرو می‌شود و خود او باید نقطه اتصال بین این سرنخ‌ها را بیابد تا به نتیجه‌ای برسد. نمونه بارز این موضوع در بازی‌های شرلوک هولمز و کارآگاه پوآرو به چشم می‌خورند.

اما در آخرین پرونده جان مورلی، چنین رویه‌ای وجود ندارد و خود بازی سرنخ‌ها را برای شما می‌شکافد. شاید وجود یک سیستم بازبینی سرنخ‌ها و حل پرونده می‌توانست عمق بیشتری به بازی ببخشد و درعین‌حال بازیکن هم حس بهتری از گیم‌پلی دریافت کند.

در این بازی، گیم‌پلی به کاوش در محیط و یافتن اشیای قابل تعامل محدود می‌شود و در برخی موارد باید نوشته‌ها را با دقت بگردید تا رمز ورود به محل خاصی را پیدا کنید. به احتمال زیاد این موضوع نمی‌تواند نیاز بازیکنان را اقناع کند.

البته ذکر این نکته ضروری است که این بازی توسط Indigo Studios، یک تیم مستقل با تعداد سازندگان کمی طراحی شده است و با در نظر گرفتن برچسب قیمتی ۱۳ دلاری بازی، عملا نمی‌توان از تیم سازنده انتظار جاه‌طلبی در حد بزرگ‌ترین آثار را داشت.

از حیث گرافیکی، بازی طراحی هنری خوبی دارد و همانطور که اشاره شد، اتمسفرسازی آن به خوبی صورت گرفته است و محیط‌های جان مورلی مخوف هستند. محیط‌های درونی بازی شامل خانه بانو مارگارت، بیمارستان روانی و بیمارستان سن دیمفِنا حاضر در بازی هم طراحی جالبی دارند.

از نظر فنی، بازی جنبه‌های مثبت و منفی خودش را دارد. طراحی چنین گرافیکی با موتور آنریل برای یک بازی با برچسب قیمتی پایین اتفاقی خوشایند است و باید تیم سازنده را از این نظر تحسین کرد؛ اما مشکلات فنی زیادی هم در بازی وجود دارند.

برای نمونه، در مواجهه با برخی اشیا نمی‌توان با آن‌ها تعامل کرد و باید از فاصله دور روی آن‌ها کلیک کنید. در برخی موارد، بافت‌های بازی بی‌کیفیت هستند، برخی اشیا ناپدید می‌شوند و طراحی انیمیشن‌های چهره‌ها هم ضعیف است.

درباره بخش صدا، تمامی شخصیت‌ها و دیالوگ‌های بازی صداگذاری شده‌اند و این نکته خوبی است؛ زیرا بازی دیالوگ‌های زیادی دارد. موسیقی‌های بازی البته آنچنان تاثیرگذار نیستند و نیز ضعیف هم نیستند و با تجربه‌ای معمولی روبرو هستیم.

در کل، باید گفت این بازی اثری خوب است که حتی پتانسیل بهتر شدن داشت؛ اما شاید بودجه محدود چنین اجازه‌ای به تیم سازنده نداد. بازی داستان خوبی دارد، گرافیکش به نسبت قیمت خودش مناسب است و پازل‌های آن خوب هستند؛ هرچند تعداد آن‌ها زیاد نیست. اگر از طرفداران آثار کارآگاهی هستید و قصد تجربه یک بازی کوتاه را دارید، می‌توانید به جان مورلی فرصتی بدهید.