بررسی بازی Neon Inferno - رقص نئون و آتش

نمی‌دانم مثل من قبول دارید واژه‌ «سایبرپانک» از فرط تکرار، رنگ باخته و لوث شده یا نه. بعد از بازی سایبرپانک کلی عناوین با این برچسب وارد بازار شدند که از این عبارت به عنوان شعاری برای فروش هر اثرِ دارای نورهای بنفش و باران‌های اسیدی استفاده می‌کردند. مواجهه با اثری همچون Neon Inferno در این بازار شبیه به راه رفتن روی لبه‌ی تیغ است؛ تیغی که یک سمتش سقوط به ورطه‌ کلیشه‌های نخ‌نماست و سمت دیگرش، تجربه‌ای که می‌تواند آدرنالین را مستقیماً به شریان‌های گیمر تزریق کند. سازندگان این اثر با هوشمندی تمام، ادای دینی آشکار و در عین حال محترمانه به فرنچایزهای بزرگ این ژانر داشته‌اند؛ گویی روحِ سرکشِ انیمه‌ «آکیرا» در کالبد اتمسفریک «بلید رانر» دمیده شده باشد تا جهانی خلق شود که هم آشناست و هم به‌طرز عجیبی بیگانه و نو. اینجا متال اسلاگ با مگامن ترکیب شده تا یک بازی شوتر جذاب با عطر سایبرپانکی داشته باشیم! ما با اثری روبرو هستیم که تکلیفش با خودش مشخص است: یک شوتر نفس‌گیر که می‌خواهد ادای دینی باشد به عصر طلایی بازی‌های آرکید، اما با لباسی مدرن و خشونت‌بار که به قامتش دوخته شده است.

اولین چیزی که در Neon Inferno چشمانتان را گروگان می‌گیرد، کارگردانی هنری آن است. سازندگان به جای پنهان شدن پشت گرافیک‌های واقع‌گرایانه و سنگین به سراغ زیبایی‌شناسیِ پیکسل‌ارتِ پرجزییات و اشباع‌شده رفته‌اند (اینکه بودجه هم نداشتند بی‌تاثیر نبوده!) شهر در این بازی و تک تک اجزایش یک هیولای تنفس‌کننده است. ترکیب رنگ‌های تند نئونی با سیاهیِ مطلقِ سایه‌ها و انفجارها و کوچه‌های تنگ و… کنتراستی ایجاد کرده که حتی در شلوغ‌ترین لحظات مبارزه، هویت بصری اثر را حفظ می‌کند. هر شلیک، هر انفجار و هر قطره خونی که بر زمین می‌ریزد، بخشی از یک سمفونی بصری است که اگرچه گاهی چشم را خسته می‌کند، اما هرگز زشت نمی‌شود. انیمیشن‌ها نرم، روان و به شدت جذاب هستند و خلاصه بگویم، بازی یک «حال بخصوصی» دارد.

اما شاهکار واقعی و امضای انحصاری Neon Inferno در گیم‌پلی ساختارشکن و لایه‌بندی شده‌ آن نهفته است. بازی با زیرکی تمام، از چارچوب‌های سنتیِ شوترهای دو‌بعدی فراتر می‌رود و بعد سوم یا همان «عمق میدان» را به میدان نبرد خود اضافه می‌کند. ما با یک سیستم تیراندازیِ مبتنی بر پرسپکتیو طرف هستیم؛ جایی که تهدیدها علیه شما تنها در یک خط مستقیم و از چپ و راست به سراغ شما نمی‌آیند بلکه دشمن از زمین و زمان نازل می‌شود! دشمنان هم در پیش‌زمینه برای نبرد تن‌به‌تن به شما یورش می‌برند و هم در عمق صحنه و دوردست‌ها کمین کرده و به سمتتان آتش روانه می‌کنند. این ساختار، بازی را از یک بزن و بکش و برو جلو ساده به یک بازی اکشن فکری در عین حال سرعتی تبدیل کرده است. شما همزمان باید حواستان به جاخالی دادن از ضرباتِ دشمنی باشد که نیم‌متری‌تان ایستاده و هم با نشانه‌گیری دقیق در عمق تصویر، تک‌تیرانداز یا رباتی را که از بالای ساختمانِ روبرو شلیک می‌کند، هدف بگیرید. این سوییچ کردنِ مداومِ تمرکز بین «نزدیک» و «دور»، ریتمی جنون‌آمیز و نوآورانه به بازی داده است که با وجود پیچیدگی ظاهری، به لطف کنترل‌های فوق‌العاده نرم و دقیق، کاملاً روان اجرا می‌شود. بازی در اوج شلوغی، هرگز گیج‌کننده نیست؛ بلکه مثل یک رقص مرگبار دقیق طراحی شده است.

اما نباید تصور کرد که Neon Inferno صرفاً یک تقلید کورکورانه از شوترهای کلاسیک است؛ سازندگان با مهندسی معکوسِ شاهکارهایی در این ژانر مثل عناوین Wild Guns و ترکیب آن با ساختارِ پلتفرمینگ-اکشن Mega Man X4، معجونی ساخته‌اند که طعمش زیر زبان هر گیمری تازه است. یکی از هوشمندانه‌ترین مکانیک‌های بازی که آن را از رقبایش متمایز می‌کند، سیستم کاورگیری پویا و تاکتیکی آن است. برخلاف بازی‌های Run & Gun سنتی که تنها راه بقا در آن‌ها پریدن است، اینجا شما در برخی مواقع باید پشت موانع پناه بگیرید، اما بازیسازان اجازه نمی‌دهند این کاورها به منطقه‌ی امن همیشگی تبدیل شوند چرا که اکثر آن‌ها تخریب‌پذیرند و شما را مجبور می‌کنند مدام در حرکت باشید. 

یادتان باشد شما باید با جمع‌آوری امتیاز، سلاح‌های جدید و قابلیت‌های ویژه (Perks) بخرید که تأثیر مستقیمی بر سبک بازی شما دارند. نکته‌ ظریف دیگر، طراحی باس‌فایت‌ها (Boss Fights) است که دقیقاً مثل دوران طلاییِ ۱۶ بیتی، نه فقط بر اساس واکنش‌های سریع، بلکه بر پایه‌ الگویابی بنا شده‌اند و پیروزی در آن‌ها حسِ حل کردن یک پازل را تداعی می‌کند.

اما جادوی گیم‌پلی Neon Inferno تنها به این موارد ختم نمی‌شود؛ بازی با یک سیستم ریسک و پاداش هوشمندانه، شجاعت را به اصل تازه‌ای در بین گیمرها تبدیل می‌کند. یک مکانیزم مخفی که دلم می‌خواهد آن را خشمِ بقا نام بگذارم در بازی وجود دارد که هرچه نوار سلامتی شما به صفر نزدیک‌تر شود، قدرت تخریب سلاح‌هایتان به‌شکل تصاعدی افزایش می‌یابد. این ویژگی، بازیکنان حرفه‌ای را وسوسه می‌کند تا تعمداً روی لبه‌ی مرگ قدم بردارند تا هیولاهای آهنی را سریع‌تر از پا درآورند.

تا یادم نرفته بگویم برخلاف اکثر شوترهای خطی که شما را در یک دالان مستقیم حبس می‌کنند، Neon Inferno پر از مسیرهای انحرافی و اتاق‌های مخفی است که پاداشِ کنجکاوی گیمر را با آیتم‌های کمیاب می‌دهند. در کنار این‌ها، تعامل‌پذیری محیط شگفت‌انگیز است؛ از خرد شدن شیشه‌ی ویترین مغازه‌ها و فروشگاه‌ها تا جرقه زدن و خاموش شدن تابلوهای نئونی بر اثر برخورد گلوله، همه چیز دست‌به‌دست هم می‌دهد تا حس کنید در یک میدان نبرد واقعی و پویا در آینده دور حضور دارید.

نباید فراموش کرد که Neon Inferno در زیر پوسته‌ی خشنِ خود، نامه‌ای عاشقانه به تکنولوژی‌های فراموش‌شده‌ بازی‌های دوران آنالوگ است. سازندگان با وسواسی مثال‌زدنی، پکیجی کامل از فیلترهای بصری (CRT Filters) و افکت‌های اسکن‌لاین (Scanlines) را در بازی گنجانده‌اند که فراتر از یک تغییر رنگ ساده عمل می‌کنند؛ این فیلترها با شبیه‌سازیِ انحنای مانیتورهای قدیمی و تداخل رنگ‌ها، اتمسفر بصری بازی را دقیقاً به حال‌وهوای عناوین آرکید دهه ۹۰ نزدیک می‌کنند، بدون اینکه وضوح تصویر یا نرخ فریم بازی را قربانی کنند. خوشبختانه این وفاداری به گذشته، گریبان‌گیرِ ساختار پیشروی بازی نشده است. برخلاف اجدادِ بی‌رحم بازی‌های آرکید که با تمام شدن سکه یا همان «جون» گیمر را به ابتدای بازی پرتاب می‌کردند، Neon Inferno با سیستم چک‌پوینت‌گذاریِ مدرن به وقت مخاطب امروزی احترام می‌گذارد و تبدیل به یک بازی رو اعصاب نمی‌شود.

در بازی ما با دو پروتاگونیست طرف هستیم که هرچند هدف مشترکی در دل این آشوب دارند، اما مسیر و متدولوژی‌شان کاملاً از هم جداست و زمانی که بازی را دو نفره تجربه می‌کنید یک رقص سالسای تند و آتشین برپا می‌شود۱ بازی از شما می‌خواهد که این جهنم نئونی را از دو زاویه دید متفاوت تجربه کنید؛ انتخاب هر شخصیت تا حدی بازی دستخوش تغییر می‌کند هرچند هر دو کاراکتر تقریبا عین هم هستند.

با وجود تمام این ستایش‌ها، نادیده گرفتن لکه‌های سیاه بر این بوم نئونی، خیانت به قلم نقد است. متأسفانه Neon Inferno در وضعیت فعلی از برخی مشکلات فنی و باگ‌های بصری رنج می‌برد که هرچند بازی را غیرقابل انجام نمی‌کنند، اما مثل یک پارازیت مزاحم روی اعصاب گیمر راه می‌روند. شخصا با مواردی مثل گیر کردن کاراکتر در گوشه‌های تصویر و حتی کرش شدن بازی روبرو شدم که نشان می‌دهد بازی به چند پچِ به‌روزرسانی اورژانسی نیاز دارد. علاوه بر این، تفاوت میان دو شخصیت قابل بازی، یعنی «سربازِ تفنگ‌به‌دست» و «نینجای سایبری» چندان نیست و بازی می‌توانست در این حیث بهتر عمل کند. گاهی به عدم تعادل در طراحی مراحل منجر می‌شود. همچنین درجه سختی بازی مشخص نیست و در هر درجه‌ای که ماجرای خود را آغاز کنید ممکن است یک لحظه در جهنم گیر کنید و یک لحظه از فرط آسانی بازی را عین آب خوردن پیش ببرید.

در نهایت باید گفت بازی Neon Inferno عنوانی است که با وجود نقص‌های جزئی در بالانس و مسائل فنی، موفق می‌شود هویت خودش را تثبیت کند. موسیقی متن بازی، ترکیبی کوبنده از سینت‌ویو و موسیقی هاوس و تکنو است که با ضرب‌آهنگ گیم‌پلی سریع‌السیر بازی کاملاً سینک شده و حکم سوخت را برای ماشین اکشن بازی دارد؛ وقتی تمپو بالا می‌رود، شما ناخودآگاه سریع‌تر شلیک می‌کنید. این یک بازی برای کسانی نیست که به دنبال تجربه‌ای سینمایی و آرام هستند؛ این بازی برای کسانی است که دلتنگِ دورانِ دکمه‌زنی‌های دیوانه‌وار و صفحه نمایش‌های پر از آشوب هستند.