بررسی بازی Painkiller؛ بازگشت به برزخ

زمانی که بازآفرینی بازی Painkiller توسط استودیوی Anshar Studios عرضه شد، طرفداران قدیمی این مجموعه امیدوار بودند که شاهد بازگشتی باشکوه به دوران طلایی بومر شوتر باشند. بازی اصلی به دلیل گیم‌پلی سریع، طراحی سلاح‌های خلاقانه، اتمسفر جهنمی منحصربه‌فردش و مکانیک‌های جذاب گیم‌پلی، شناخته می‌شد.

اما نسخه‌ی جدید Painkiller، با وجود ظاهری مدرن، نتوانسته است روح نسخه اصلی را زنده کند. استودیوی Anshar مسیر متفاوتی را پیش گرفته و تغییرات بنیادین زیادی اعمال کرده است که قطعا به مزاق طرفداران قدیمی این مجموعه خوش نخواهد آمد. اما این موضوع بدین معنی نیست که Painkiller بازی بدی است. بلکه تجربه‌ی سرگرم‌کننده و جذابی را به همراه دارد که البته شباهت‌های زیادی به نسخه‌ی اصلی آن ندارد.

دیگر خبری از بخش داستانی نیست و سبک بازی به PvE Co-op سه‌نفره با مراحل و چالش‌های Raid تغییر کرده است. حالا باید در گروه‌‌های سه‌نفره وارد مراحلی شوید و چالش‌های هر مرحله را انجام داده و آن را به پایان برسانید. در پس این مراحل و چالش‌های آن داستانی نیز وجود دارد که البته واقعا نمی‌توان آن را داستان نامید؛ البته که از بازی‌های سبک Raid نیز نباید انتظاری داستانی عمیق را داشت.

برای شروع بازی باید یکی از چهار شخصیت را انتخاب کرده و در گروهی سه‌نفره وارد مراحل بازی شوید. شخصیت‌ها هیچ پس‌زمینه‌ی داستانی نداشته و حتی طراحی جذابی نیز ندارند و تنها یک قابلیت متفاوت نسبت به یکدیگر دارند؛ این موضوع باعث می‌شود که در نهایت هیچ اهمیتی ندهید و در واقع تفاوتی چندانی نیز نمی‌کند که با کدام شخصیت به سراغ رنده کردن اهریمن‌ها خواهید رفت.

پیش از آغاز هر مرحله می‌توانید دو عدد کارت (Tarot) را خریداری و فعال کنید که بسته به سبک بازی‌تان، می‌تواند کمک زیادی به پیش‌روی مراحل کند.

اسلحه‌های بازی طراحی و حس شلیک خوبی دارند و سلاح‌های نمادینی مانند Stakegun و Rocket Launcher حضور دارند. شلیک با این اسلحه‌ها و میخ کردن اهریمن‌ها به دیوار حس و حال بسیار خوبی دارد. هر اسلحه نیز دو حالت مختلف دارد که حالت دوم با پر شدن نوار انرژی، قابلیت شلیک دارد. در میان اسلحه‌هایی جدید، Electrodriver که شروکن (ستاره‌های پرتابی نینجا) را همانند مسلسل و با سرعت بالا شلیک می‌کند، طراحی و حس شلیک بسیار خوبی دارد.

مشکل را می‌توان از جایی عنوان کرد که این هسته خوب، در ساختاری اشتباه قرار دارد. بر خلاف نسخه اصلی که تجربه‌ای تک‌نفره بود، Painkiller (2025) بازی Co-op سه‌نفره است و شما را «چه بخواهید چه نخواهید» وادار به بازی گروهی می‌کند. در صورتی که بازی را به‌صورت گروهی و با دوستان خود تجربه کنید، از انفجار و تکه‌تکه کردن اهریمن‌ها لذت خواهید بود. امکان بازی به صورت آنلاین و حضور در لابی سایر بازیکنان نیز وجود دارد و من با اینترنت شاتل بدون مشکل وارد سرور سایر بازیکنان شدم.

اما اگر به تنهایی بازی کنید، دو بات شما را همراهی خواهند کرد که نه تنها دیالوگ‌های ضعیفی دارند، بلکه اغلب به شکل غیرمعمولی آنقدر قوی هستند که دشمنان را قبل از شما از بین می‌برند. این موضوع می‌تواند باعث شود که خیلی زود از بازی خسته شوید. البته اگر عادت به بازی در درجه‌ی سختی بالا دارید، همین بات‌ها کمک زیادی در روند انجام چالش‌ها و اتمام مراحل می‌کنند.

شخصا معتقد هستم که بزرگ‌ترین مشکل بازی، کمبود محتوای آن است. البته این موضوع در بازی‌های سبک Raid امری طبیعی است. اما به‌عنوان مثال در Warhammer Darktide، این موضوع با رویداد‌های زنده تا حد زیادی حل شده بود و مراحل با وجود یکسان بودن، به دلیل رویداد‌های مختلف و حضور متفاوت دشمنان، تجربه‌ی متفاوتی را رقم می‌زدند.

برای اتمام تمامی ۹ مرحله‌ی Raid و حتی انجام بخش Arena، به چیزی حدود ۶ تا ۸ ساعت زمان در درجه‌ی سختی Insomnia (سخت) و Daydream (عادی) زمان نیاز خواهید داشت و پس از آن مراحل و اهداف به سرعت تکراری و خسته‌کننده می‌شوند و تنها افزایش درجه‌ی سختی بازی می‌تواند تا حد اندکی تجربه‌ی متفاوتی ایجاد کند. همواره در حال تکرار یک چرخه خواهید بود؛ وارد Raid شوید، موج دشمنان را بکشید و به مرحله‌ی بعدی بروید. این ساختار در مقایسه با طراحی مراحل خلاقانه نسخه اصلی، یک عقب‌گرد کامل محسوب می‌شود.

مهم‌تر از آن، بازی از نظر فنی بسیار بهینه و روان اجرا می‌شود و حتی در شلوغ‌ترین مبارزات، نرخ فریم ثابت می‌ماند که برای یک شوتر سرعتی، امری حیاتی است. البته در برخی شرایط و هنگام استفاده از برخی اسلحه‌های بازی در کشتار جمعی اهریمنان، شاهد افت نرخ فریم هستیم که در طول تجربه‌ی چند‌ساعته‌ی بازی انگشت‌شمار هستند.

موسیقی متن بازی شامل قطعات «متال» جذابی است که شنیدنی و البته کارآمد است؛ زیرا به خوبی با ریتم سریع مبارزات هماهنگ می‌شود. اما در نهایت نباید به‌هیچ وجه انتظار زیادی از آن و در حد آثار میک گوردون (آهنگساز Doom) داشته باشید. صداگذاری بازی به‌خصوص در بخش اسلحه‌ها و انفجارها، خوب انجام شده و کوبنده است و حس هیجان زیادی را منتقل می‌کند.

Painkiller (2025) یک بازی خوش‌ساخت، روان با بهینه‌سازی فنی مناسب است که البته متأسفانه از فرمول موفقیت نسخه‌ی اولیه‌ی خود فاصله‌ی زیادی گرفته است.

کوتاه بودن بازی، حذف اتمسفر تاریک و داستان جذاب نسخه‌ی ۲۰۰۴ و جایگزینی آن با ساختار PvE Co-op مبتنی بر چالش‌های Raid که ممکن است به مزاق بسیاری از علاقه‌مندان سبک بومر شوتر خوش نیاید، باعث شده تا این بازآفرینی مانند دنیای خود در برزخ قرار بگیرد که نه توانایی جلب نظر طرفداران قدیمی خود را دارد و نه قادر به جذب بازیکنان جدید باشد.

البته باز هم تاکید می‌کنم که این بدین معنی است که بازی به‌هیچ وجه ارزش خرید ندارد. بلکه اگر از طرفداران بازی‌های Co-op هستید و دوستانی نیز برای تجربه‌ی مشترک بازی دارید، Painkiller 2025 می‌تواند نظر شما را جلب کند. فقط باید فراموش کنید که اسم بازی Painkiller است!