بررسی The Lacerator؛ ترس کلاسیک با چاشنی قطع عضو

بازی The Lacerator محصولی از استودیو Games From The Abyss است که شرکت DreadXP هم وظیفه انتشار آن را برعهده دارد. این بازی سه روز دیگر منتشر خواهد شد و از همان زمان معرفی، نوید تجربه‌ای با حال و هوای بازی‌های کلاسیک ژانر وحشت را می‌داد. ما هم در زومجی به نسخه پیش‌از‌عرضه بازی دسترسی داشتیم و در ادامه خواهم گفت که The Lacerator چقدر در محقق کردن ایده‌های خودش موفق بوده است.

داستان بازی در مورد شخصیتی به نام مکس است؛ مکس و تیم همراهش به بهانه‌ی یک پروژه کاری به مکانی نامعلوم کشیده می‌شوند؛ اما اوضاع غیرمنتظره پیش می‌رود و آن‌ها توسط فرد یا موجودی ناشناخته که “The Lacerator” نامیده می‌شود، ربوده می‌شوند. از اینجاست که روند اصلی بازی آغاز می‌شود: تلاش برای بقا، فرار و کشف رازهای تاریکِ آن مکان مخوف.

The Lacerator از نظر داستانی به مرور گیمرها را به مکان‌های مختلفی در جهان خودش می‌برد که برخی از آن‌ها مثل آپارتمان محل سکونت مکس، برای این شخصیت آشنا هستند و در برخی از آن‌ها هم مرز بین خیال و واقعیت درهم آمیخته می‌شود. به مرور در جریان داستان با شخصیت‌های مختلفی روبه‌رو شده و متوجه می‌شویم که رمز و رازهای زیادی پشت پرده حمله ناگهانی این موجود ترسناک به مکس وجود دارد. The Lacerator تقریبا ۲ ساعت گیم‌پلی دارد اما برای دسترسی به تمام پایان‌های آن، باید بازی را بیش از یک بار تجربه کنید و می‌توانید تقریبا ۶ ساعت با آن سرگرم شوید. در این بین گیم‌پلی هم سعی زیادی دارد تا شما را در این تجربه‌های چندباره، راضی نگه دارد.

بازی امکان انتخاب دوربین بین حالت ثابت و دید پشت شخصیت را فراهم کرده است، که به بازیکن آزادی انتخاب سبک نمایش تجربه را می‌دهد. اما تقریبا هیچ‌یک از این دو زاویه دوربین، تجربه بی‌نقصی را ارائه نمی‌دهند. در حالت دوربین ثابت که یادآور بازی‌های کلاسیکی مثل رزیدنت ایول‌های قدیمی است، اولا در محیط‌های مختلفی شاهد نقاط کوری در زاویه دوربین هستیم که گاه می‌توانند به قیمت گرفتار شدن در یک تله یا شکار شدن توسط دشمنان تمام شوند. همچنین نشانه‌گیری و شلیک در این زاویه دوربین بسیار دشوار است و خیلی از تیرها به‌خطا می‌روند؛ موضوعی که مخصوصا با توجه به محدود بودن مهمات در بازی، حسابی دردسرساز می‌شود.

از طرف دیگر، در دوربین پشت شخصیت هم حرکت دادن دوربین تا حد زیادی خشک و بدقلق است و همچنین با اینکه تیراندازی در این زاویه دوربین به‌مراتب بهتر و راحت‌تر انجام می‌شود، اما نبرد با سلاح‌های سرد بازهم مشکلات واضحی دارد و خیلی از ضربه‌های شما به همین دلیل به هدف برخورد نمی‌کنند. شاید ایده سازنده‌ها تداعی کردن آن حس و حال بازی‌های کلاسیک ترسناک بوده باشد اما مشکلاتی که اشاره کردم، در نهایت از نظر گیم‌پلی به‌ضرر بازی تمام می‌شوند.

The Lacerator از نظر گیم‌پلی، چندین ایده جذاب دارد. اولین مورد، وجود مسیرهای مختلف برای پیش‌روی در بازی است و لزوما همیشه محدود به انتخاب یک مسیر مشخص نیستید. مثلا در همان ابتدای بازی، ابزاری برای باز کردن قفل به‌دست می‌آورید و می‌توانید یکی از دو سلول قفل را با آن باز کنید. هرکدام از این سلول‌ها، به مسیری جدید و متفاوت منتهی می‌شوند. البته این ویژگی در برخی بخش‌های بازی رنگ می‌بازد و می‌شد بیش‌تر هم از آن استفاده کرد.

ویژگی جذاب دیگر در گیم‌پلی «The Lacerator»، مکانیک خاص و جالب از دست دادن اعضای بدن است. در این بازی، اگر مکس یکی از اعضایش را از دست دهد (مثلاً دست یا پا)، سبک بازی تغییر می‌کند و توانایی‌های او محدود می‌شود یا مجبور است روش جدیدی برای مقابله و پیشروی انتخاب کند. این عنصر فقط جنبهٔ شوک‌آور ندارد، بلکه به بازیکن فشار فکری وارد می‌کند که باید راه‌های جایگزینی برای ادامه پیدا کند.

جدا از این ویژگی‌ها، The Lacerator خیلی از عناصر آشنای بازی‌های ترسناک کلاسیک را هم در خود دارد. پازل‌هایی که با پیدا کردن آیتم‌ها در محیط‌ها حل می‌شوند، Inventory محدودی که گاهی شما را در دوراهی سختی برای برداشتن یا برنداشتن برخی آیتم‌ها قرار می‌دهد و همینطور دشمنانی که طراحی آن‌ها بی‌شباهت به زامبی‌های آشنای بازی‌های قدیمی نیست و لزوما هم قرار نیست همه آن‌ها را بکشید؛ بلکه گاهی می‌توانید صرفا با فرار کردن به هدف خود برسید. البته بازی در این زمینه، می‌توانست طراحی بهتری هم داشته باشد؛ چرا که گاهی برخی دشمنان در شرایطی به‌سراغ شما می‌آیند که هیچ راهی جز کشتن آن‌ها ندارید و این به‌نوعی در تضاد با همین آزادی‌عمل بازی است.

ترکیب فضاسازی نوستالژیک به سبک فیلم‌های دهه هشتم میلادی با المان‌های مدرن ترس و بقا، یکی از جذابیت‌های بصری بازی است. این سبک طراحی شاید زیبایی عجیب و غریبی نداشته باشد اما با کلیت سبک بازی و هدف آن از ارائه جنس ترس خاص خودش مطابقت دارد. موسیقی‌ها و صداگذاری‌ها هم معمولی هستند و نه می‌توان ایراد خاصی از آن‌ها گرفت و نه تحسین‌شان کرد. بازی باگ‌هایی هم دارد که تاثیر خیلی منفی روی تجربه آن ندارند اما نمی‌توان هم آن‌ها را نادیده گرفت.

در مجموع، The Lacerator تجربه‌ای جالب در سبک ترس و بقا است که نه بی‌نقص به‌حساب می‌آید و نه حتی خیلی منحصربه‌فرد؛ با این حال اگر طرفدار بازی‌های ترسناک کلاسیک باشید، به‌احتمال زیاد لذت خوبی از تجربه این اثر خواهید برد و چند بار آن را برای دیدن پایان‌های مختلفش، تجربه خواهید کرد. پس اگر جزو این دسته از کاربران هستید، The Lacerator قطعا ارزش تجربه را خواهد داشت.