بررسی بازی Gears of War Reloaded؛ حرکت مجدد چرخ دنده های جنگ

در زندگی نمی‌توان هیچ چیز را پیش‌بینی کرد. گزاره‌ای که بارها آن را شنیده‌ایم و خیلی از ما آن را تجربه کرده‌ایم. زندگی پر از اتفاقت خوب و بدی است که گاها به شکلی غیر قابل باور و خارج از تصور ما رخ می‌دهند.

اگر این دید را در صنعت گیم لحاظ کنیم، به کشفیات جالبی می‌رسیم. شاید روزی که کلیف بلزینسکی و تیمش Gears of War را برای ایکس باکس توسعه دادند، هرگز فکر نمی‌کردند این بازی روزی برای پلی استیشن عرضه شود.

اما با گذشت زمان و تغییر سیاست‌های مایکروسافت، این سری به عنوان یکی از نمادهای این پلتفرم راه خود را به کنسول شرکت رقیب پیدا کرد. Gears of War Reloaded اولین نسخه از این سری است که برای پلی استیشن 5 عرضه شده است.

در واقع این بازی ریمستر Gears of War: Ultimate Edition است که خود ریمستر نسخه اول این سری بود. عرضه ریلودِد از آنجایی اهمیت دارد که غیر از پی سی و ایکس باکس روی پلی استیشن منتشر شده است. با این تفاسیر، به بررسی این بازی بپردازیم.

چند پاراگراف بعدی شامل جزئیاتی از بخش‌های اولیه داستان بازی هستند.

نقطه شروع داستان ریلودد دقیقا مشابه نسخه اول گیرز است؛ چهارده سال از حمله لوکِست‌ها گذشته است و حجم ویرانی و خرابی در جهان بسیار بالا است. شخصیت اصلی مارکوس فینیکس است که توسط دومینیک سانتیاگو (به اختصار دوم) از زندان آزاد می‌شود.

مارکوس و دوم به جوخه دلتا ملحق می‌شوند تا با تهدید موجودات زیرزمینی مقابله کنند و خطر انقراض انسان‌ها را از بین ببرند. خیلی زود کارمین، یکی از اعضای دلتا توسط یکی از دشمنان اسنایپ می‌شود و در جریان نبرد جان می‌سپارد. کول، یک عضو جوخه آلفا جایگزین او می‌شود.

جوخه دلتا وظیفه دارد تا به دنبال جوخه آلفا باشد و آن‌ها را نجات دهد. آلفا به ماموریتی فرستاده شده بود تا رزوناتور صوتی را پیدا کند؛ وسیله‌ای که برای نقشه‌برداری از تونل‌های لوکست استفاده خواهد شد تا پس از شناسایی آنان، این نقاط مورد حمله موشکی قرار بگیرند.

سپس نوبت ستوان مین یونگ کیم، فرمانده جوخه دلتا می‌رسد که در مبارزه با دشمنان کشته شود و در نتیجه این اتفاقات مارکوس وظیفه هدایت جوخه را برعهده می‌گیرد. در اینجا دیمون برد، از دیگر اعضای آلفا هم به این جوخه اضافه می‌شود و حال این چهار نفر وظیفه دارند تا این وسیله را به مقصد نهایی برسانند و آن را فعال کنند.

طبیعتا داستان ریلودد به عنوان یک ریمستر هیچ‌گونه تفاوتی با نسخه اصلی ندارد؛ اما در این نسخه یک بخش اضافی داستانی افزوده شده است که قریب به یک ساعت و نیم محتوا دارد. با توجه به اینکه نسخه اصلی داستانی جذاب و گیرا داشت، این داستان در نسخه جدید هم همچنان درخشان ظاهر می‌شود.

البته در این بین و پس از بیست سال، ضعف‌هایی دیده می‌شود. شاید کمپین تقریبا هشت ساعته بازی برای آن دوران مناسب بود، اما اکنون این زمان کوتاه تلقی می‌شود. همچنین، شخصیت‌پردازی کاراکترها هم خیلی با جزئیات صورت نمی‌گیرد. نباید فراموش کرد که گیرز در اصل یک سگانه بود و خیلی از این موارد در آینده حل می‌شوند (مثل شخصیت‌پردازی)، اما این مورد با استانداردهای امروزی سازگار نیست.

شاخصه اصلی ریلودد در بخش کمپین و چندنفره نسبت به ریمستر گذشته و نسخه اصلی، تغییرات بخش گرافیک است. ریلودد از رزولوشن 4K، نرخ فریم شصت و پشتیبانی از HDR بهره می‌برد؛ در عین اینکه نورپردازی و سایه‌ها پیشرفت چشم‌گیری داشته‌اند.

بخش کو-آپ به عنوان یکی از ویژگی‌های سری گیرز همچنان در ریلودد حاضر است و بازیکنان می‌توانند به صورت آنلاین یا محلی با یکدیگر به تجربه بازی بپردازند؛ هرچند متاسفانه برخلاف اعلام اولیه، نسخه پی سی فعلا از کو-آپ محلی پشتیبانی نمی‌کند.

در مبحث گیم‌پلی، بازی همچنان همان تجربه خون‌آلود و دلچسب است که سال‌ها پیش ارائه می‌کرد. هنوز می‌توانید با اره به جان دشمنان خود بیفتید و آن‌ها را قلع‌وقمع کنید، یا با اسنایپر لانگ‌شات مغز آنان را منفجر کنید و یا با Hammer of Dawn دشمنان بزرگ‌تر و کوچک‌تر را از پا درآورید.

تیراندازی بازی همچنان جذابیت خاص خودش را حفظ کرده است و مبارزات بازی همان حس قدرت را منتقل می‌کنند. اما بار دیگر گذر زمان خودش را نشان می‌دهد. در گیرز اول یازده اسلحه (شامل دو نارنجک) حاضر هستند و این تعداد اسلحه به نسبت آثار امروزی قابل قبول نیست. نبود دکمه اختصاصی برای نارنجک هم مورد دیگری است که شاید تو ذوق برخی افراد بزند.

البته این موارد بدین معنا نیست که بازی ضعیف عمل می‌کند - زیرا گیرز حتی با گذشت این همه سال هنوز تجربه‌ای دلچسب است - بلکه در مقایسه با آثار جدید و برای گیمرهای نسل جدید، شاید این موارد عجیب باشند.

در برخی موارد، تنوع کم دشمنان در بخش میانی بازی هم مورد دیگری است که قابل توجه است. با اینکه بازی در کل و با در نظر گرفتن اینکه بیست سال پیش منتشر شده است، تنوع دشمنان خوبی دارد، اما در برخی لحظات انگار با دشمنان یکسانی روبرو می‌شویم و با کشتن آن‌ها باید به سراغ هدف بعدی برویم که همین مقداری تکراری به نظر می‌رسد.

از آنجایی که این بازی ریمستر است، المان‌های گیم پلی تغییر نکرده‌اند و هنوز همان حس را منتقل می‌کنند. یک شوتر که باید پشت سنگرها کاور بگیرید و به دشمنان شلیک کنید یا با اره برقی آن‌ها را از پا درآورید. قابلیت اکتیو ریلود هم همچنان وجود دارد و در صورت زمان‌بندی مناسب، پاداشی دریافت خواهید کرد و اگر خطا کنید، زمان انتظار برای ریلود طولانی‌تر هم می‌شود.

نحوه دویدن و انیمیشن‌های بازی و حتی زاویه دوربین آن همان حس گذشته را منتقل می‌کنند؛ گویی در حال جابجایی یک مرد آهنین هستید (که در واقع در حال انجام همین کار هستید!). همه این موارد همان حس خوب گیرز را منتقل می‌کنند؛ حسی که شاید در دو نسخه اخیر ساخته استودیو کوالیشن تا حدی کمرنگ شده‌ است.

یکی از مشکلات بزرگ بازی، هوش مصنوعی همراهان است که به شدت شما را اذیت خواهد کرد. با اینکه قرار است هم‌رزمان شما در هنگام مبارزات به شما کمک کنند، اما در بیشتر موارد به پاشنه آشیلی تبدیل می‌شوند.

در موارد زیادی این همراهان بدون فکر به دل دشمن می‌زنند و جان خود را از دست می‌دهند؛ به همین دلیل، شما باید آن‌ها را ریوایو کنید و در عین حال تمرکز دشمنان هم به سمت شما جلب می‌شود. حتی ممکن است در برخی موارد آن‌ها به اشیایی گیر کنند و یا در مبارزات اصلا حضور نداشته باشند!

به طور خلاصه، اگر قصد دارید ریلودد را برای بخش کمپین تجربه کنید، این بازی قطعا رضایت شما را جلب خواهد کرد؛ چه برای اولین بار به سراغ آن بروید - که همان جامعه هدف این بازی با عرضه روی پلی استیشن است - و چه قصد تجربه مجدد آن را داشته باشید. هرچند فراموش نکنید با یک ریمستر روبرو هستید؛ نه اثری کاملا جدید و انتظارات خود را متناسب با آن تنظیم کنید.

درباره بخش چندنفره باید گفت این بخش تجربه متناقضی است؛ حداقل با اوضاع کنونی. بازی شامل نوزده نقشه از بازی اصلی و بسته‌های الحاقی آن می‌شود و هفت حالت مختلف بازی در آن وجود دارند. می‌توانید در دو بخش تفریحی یا Ranked این حالت‌ها را تجربه کنید.

تمامی نقاط قوت گیم پلی در بخش کمپین در بخش مولتی پلیر هم حاضر هستند. همچنین اسکین‌های مختلف شخصیت‌ها و اسلحه‌ها از همان ابتدا در دسترس بازیکنان قرار می‌گیرند و سیستم پیش‌روی بازی هم سرعت مناسبی دارد.

اما عمده مشکلات بازی در همین بخش به چشم می‌خورند. شاتگان در بخش چندنفره بیش از حد قدرتمند است و تنها با یک ضربه از پا در خواهید آمد. مسئله دیگر وابستگی شدید عملکرد این بخش به پینگ بازیکن است و با پینگ بالاتر نمی‌توانید تجربه‌ای پایدار داشته باشید.

مچ‌میکینگ بازی هم عملکرد متعادلی ندارد و بارها پیش می‌آید که با تیم‌های غیر هم‌ترازی روبرو خواهید شد. خیلی از اوقات با دشمنان لول بالاتری روبرو می‌شوید که اسلحه‌های ویژه را تنها برای خود برمی‌دارند و بلافاصله شما را می‌کُشند! همین قضیه مجدد و مجدد تکرار می‌شود.

سرورهای بازی هم معمولا عملکرد خوبی ندارد و نکته جالب اینجا است که اگر تیک کراس-پلی را بردارید، این سرورها بهتر می‌شوند؛ آن هم در حالی که کراس-پلی یکی از ویژگی‌های مهم اضافه شده به ریلودد است!

متاسفانه دکمه Quick Play هم برای بخش چندنفره اضافه نشده است و باید حالت خاصی را انتخاب کنید و منتظر باشید تا برای شما مچی پیدا شود. همین جزئیات کوچک در کنار یکدیگر روند تجربه بخش چندنفره را به شدت مختل کرده‌اند.

همانطور که گفته شد، بازی از نظر گرافیکی پیشرفت خوبی داشته است و تغییرات آن نسبت به آلتیمیت ادیشن و نسخه اصلی به چشم می‌خورند. بازی تنظیمات گرافیکی خوبی در دسترس کاربران قرار می‌دهد و پیشرفت‌های گرافیکی محسوس هستند. البته در این بین باگ‌هایی به چشم می‌خورند که پیش‌تر درباره آنان نوشته شد.

اگر بخواهیم به یک جمع‌بندی برسیم، باید گفت ریلودد تجربه متناقضی است که بسته به برداشت بازیکنان می‌تواند خوب یا بد تلقی شود. اگر تاکنون این سری را تجربه نکرده‌اید و می‌خواهید آماده عرضه E-Day شوید، بازی به عنوان ریمستر کارش را به خوبی انجام می‌دهد و با وجود برخی نقایص (بسته به زمان عرضه نسخه اصلی)، تجربه خوبی خواهید داشت.

اگر قصد تجربه بخش چندنفره را دارید، بازی فعلا عملکرد مناسبی ندارد و باید منتظر عرضه آپدیت‌ها ماند؛ البته اگر ارتقایی در کار باشد. اگر هم از طرفداران گیرز هستید و قبلا نسخه آلتیمیت یا نسخه ایکس باکس 360 را تجربه کرده‌اید، بازی مورد جدیدی برای ارائه ندارد و همان تجربه قبلی با گرافیکی بالاتر در دسترس قرار گرفته است. حال تصمیم با شما است که آیا حاضر هستید چهل دلار برای ریمسترِ ریمستر اولین نسخه گیرز خرج کنید یا خیر.