بررسی بازی Achilles: Legends Untold؛ ترکیب دیابلو و سولز

حتی اگر خیلی هم طرفدار داستان‌های اساطیری نباشید و اسم ایلیاد، اثر هومر، هم به گوش‌تان نخورده باشد، به احتمال زیاد به‌دلیل تماشای فیلم تروی با شخصیت آشیل (آکیلیس یا آخیلئوس هم شناخته می‌شود) آشنا هستید. Achilles: Legends Untold اثری از استودیو دارک پوینت گیمز است که خود این استودیو هم انتشار آن را برعهده داشته است و پس از اینکه مدتی در قالب نسخه ایرلی اکسس بود، امروز نسخه نهایی آن هم منتشر می‌شود و به همین دلیل نگاهی به کیفیت آن خواهیم داشت.

Achilles: Legends Untold روایتگر داستان شخصیت آشیل است و همه‌چیز از همان نبرد معروف تروآ آغاز می‌شود. آشیل و یارانش به نبرد با دشمنان می‌روند و فرمانده جنگجویان میرمیدوس پس از شکست دادن هکتور، شاهزاده تروآ، به نبرد با پاریس می‌رود. پاریس همان شخصیتی است که چه در فیلم تروی و چه در داستان‌های یونانی، موفق به شکست آشیل با شلیک تیر به پای او می‌شود و خب در بازی هم همین اتفاق رخ می‌دهد و آشیل در یک قدمی مرگ قرار می‌گیرد. از اینجا به بعد بازی کمی خلاقیت و آزادی خودش در روایت داستان را وارد ماجرا می‌کند و آشیل درحالی‌که چیز زیادی وقایع پس از مرگش به‌یاد نمی‌آورد، در جهانی عجیب و غریب دوباره زنده می‌شود و فرصت جدیدی برای جنگیدن پیدا می‌کند.

ساخته استودیو دارک پوینت گیمز از نظر داستانی، یک بازی کاملا معمولی است؛ اصلی‌ترین جذابیت داستانی بازی استفاده آن از شخصیت‌های اساطیری یونان است و به مرور زمان پای کاراکترهایی به بازی باز می‌شود که اگر طرفدار چنین آثاری باشید، قطعا شناخت خوبی از آن‌ها خواهید داشت. ولی خب از طرف دیگر چندان انتظار پرداخت مناسب یا پیچیدگی‌های درگیر‌کننده برای این شخصیت‌ها را نباید داشته باشید و کلیت داستان مسیر سرراستی دارد که در آن آشیل به نبرد با دشمنانش می‌رود و برخی اتفاق‌های ماورائی هم در این راه انتظار او را می‌کشند که آن‌ها هم خیلی جزییات پیچیده و عجیبی ندارند. Achilles: Legends Untold یک تجربه اکشن نقش آفرینی با دوربین ایزومتریک است و داستان را بیشتر به‌عنوان وسیله‌ای برای خلق موقعیت‌های نبرد استفاده کرده است و همین داستان مینیمال هم این وظیفه‌اش را به‌شکل قابل‌قبولی انجام می‌دهد.

اما از حیث روند کلی بازی، Achilles: Legends Untold تلفیقی از بازی‌های معروف و آشنا است. سبک و سیاق کلی آن ما را به‌یاد بازی‌هایی چون دیابلو و مخصوصا به‌دلیل فضاسازی نسبتا مشابه، تایتان کوئست می‌اندازد. اما از حیث سیستم کلی مبارزه، بازی سراغ تجربه هک اند اسلش آثار یاد‌شده نمی‌رود و در عوض سازندگان واضح اشاره کرده‌اند که سری بازی‌های سولز منبع الهام آن‌ها بوده است. این ادعا بی‌راه هم نیست و مولفه‌هایی از این آثار را می‌توان در بازی مشاهده کرد ولی آیا این موارد در عمل منجر به نتیجه خوشایندی هم شده‌اند؟

در پاسخ به این سؤال، باید بگویم که مبارزه‌های Achilles: Legends Untold که از قضا اصلی‌ترین بخش گیم‌پلی آن هم به‌حساب می‌آیند، نه لزوما بد هستند و نه بی‌نقص و درجه‌یک. بازی تلاش زیادی کرده تا مخاطب به‌جای صرفا کلیک کردن و استفاده از قابلیت‌های مختلف، با دید داشتن استراتژی و برنامه سراغ مبارزه با دشمنان برود. شخصیت آشیل می‌تواند از سلاح‌های مختلفی استفاده کند که شامل ترکیب سلاح و سپر، استفاده از سلاح‌های بزرگ، نیزه و همینطور استفاده از دو سلاح کوچک می‌شوند. هرکدام از این حالت‌ها سبک مبارزه شخصیت اصلی را تغییر می‌دهند و بسته به سلیقه خودتان و لوتی که به‌دست می‌آورید، می‌توانید سراغ آن‌ها بروید. درکنار کلید‌های مربوط‌به ضربه‌های سبک و سنگین، آشیل امکان دفاع کردن و همینطور جا خالی دادن را هم دارد که تمام این‌ها میزان مشخصی از استامینای او را مصرف می‌کنند و درست مثل بازی‌های سولزلایک، باید حواس‌تان به انرژی کاراکتر در نبرد‌ها باشد.

خب تا اینجا مکانیک‌های کلی نبرد، پایه‌های اولیه پیاده‌سازی سیستم مبارزه‌ای چالش‌برانگیز و استراتژی‌محور را فراهم می‌کنند ولی مشکل اینجا است که این مکانیک‌ها در عمل آنچنان هم بی‌نقص نیستند. اصلی‌ترین مشکلی که در مبارزه‌ها حس می‌شود، زمانی است که شما باید با بیش از دو یا سه دشمن یا حتی با دو دشمن عظیم‌جثه روبه‌رو شوید. در این حالت تقریبا هر واکنشی که نشان می‌دهد و به هر شکلی که سراغ زدن ضربه به دشمنان بروید، گیر کردن‌تان در بین آن‌ها اجتناب‌ناپذیر است و همین موضوع عملا امکان تصمیم‌گیری یا حتی برنامه‌ریزی را از مخاطب می‌گیرد. برای مثال در بازی مثل دیابلو که البته سبک و سیاق هک اند اسلش داشت، حتی در سناریو‌هایی با تعداد بسیار بیش‌تری از دشمنان هم چنین مسئله‌ای پیش نمی‌آمد یا در بازی‌های موفق سبک سولز لایک، شما معمولا این امکان را دارید که بدانید تا چه حد برای مانور دادن در نبرد با دشمنان دست‌تان باز است؛ ولی خب در Achilles: Legends Untold تا زمانی‌که تعداد دشمنان محدود به یکی دو نفر باشد همه‌چیز خوب است و می‌توان حتی از چالش آن نبرد هم لذت برد ولی در موقعیت‌های شلوغ‌تر، دیگر باید دل به دریا بسپارید و کمی هم شانس را چاشنی کار کنید تا شاید همه‌چیز خوب پیش برود!

این قضیه زمانی واضح‌تر خودش را نشان می‌دهد که سراغ نبرد با باس‌های بازی می‌روید. با اینکه در برخی از باس فایت‌ها هم صحنه مبارزه گاهی شلوغ می‌شود و ممکن است مشکلی که اشاره کردم پیش بیاید، ولی در نبرد‌های یک به یکی که با برخی از باس‌ها دارید، می‌توان آنطور که باید از مکانیک‌های بازی استفاده کرد و مبارزه‌ای چالش‌برانگیز و در عین حال جذاب داشت. در چنین نبرد‌هایی می‌توان به‌درست از مکانیک جاخالی دادن بهره برد و بعد به دشمن غافلگیر‌شده ضربه زد یا حتی سیستم پَری را استفاده کرد و سراغ ضدحمله رفت؛ سیستم‌هایی که در نبرد‌های شلوغ‌تر عملا کارایی چندانی ندارند. تمام این‌ها باعث می‌شود تا سیستم مبارزه‌های بازی با پتانسیل خوبی که دارد، ضعف‌هایی هم داشته باشد و نتواند به آن اندازه‌ای که می‌توانست، نبرد‌های جذابی رقم بزند.

یکی دیگر از مسائلی که در تجربه Achilles: Legends Untold به‌چشم می‌آید، بحث تنوع در جنبه‌های مختلف آن است. از طرفی بازی از حیث ارائه سلاح و سپر عملکرد خوبی دارد و شاهد تنوع مناسبی در آن‌ها هستیم. حتی سلاح‌ها فراتر از صرفا بحث عدد و رقم، ممکن است مولفه‌هایی مثل آتش، سم و ... هم داشته باشند که در نبرد‌های خاص می‌توانند کارامد باشند. اما در نقطه مقابل این مورد، قابلیت‌های ویژه نبرد آشیل را داریم که بسیار تنوع پایینی دارند؛ به‌طوریکه در طول تجربه ۱۵ تا ۲۰ ساعته تعداد این قابلیت‌ها از انگشت‌های یک دست هم فراتر نمی‌رود و جالب اینکه در بین همین تعداد هم برخی از آن‌ها اصلا قدرت خیلی خاصی به‌حساب نمی‌آیند و آنطور که باید در میدان نبرد به درد شما نمی‌خورند.

بازی تقریبا در زمینه مأموریت‌ها هم وضعیت مشابهی دارد و با اینکه جهانی نسبتا بزرگ با محوریت یونان باستان و حتی جنبه‌های افسانه‌ای آن پیش‌ِروی شما می‌گذارد، ولی مأموریت‌هایش بیشتر حالتی خطی دارند و مأموریت‌های فرعی کمی برای آن در نظر گرفته شده است. البته کیفیت مأموریت‌ها در مجموع قابل‌قبول (و نه فراتر!) است و بیشتر مربوط‌به کشتن اهداف و دشمنان، به‌دست آوردن آیتمی خاص برای پیش‌برد داستان و مبارزه با باس‌ها می‌شود. در این بین حس گشت‌و‌گذار جلوی یکنواختی بازی را می‌گیرد و اگر گیمر کنجکاویی باشید، می‌توانید با سرک زدن به قسمت‌های مختلف محیط مثلا صندوقچه‌ای شامل لوت پیدا کنید یا حتی سیاه‌چالی که پاداشی ارزشمند در قبال نبردی نسبتا سخت در آن انتظار شما را می‌کشد.

Achilles: Legends Untold جنبه‌های نقش آفرینی هم دارد و از قضا در اولین مواجهه با درخت مهارت‌های آن، احتمالا به‌دلیل گستردگی بسیار بالایش شگفت‌شده خواهید شد! ولی خب وقتی عمیق‌تر به مهارت‌ها نگاه کنید، متوجه می‌شود که اکثر آن‌ها صرفا برای ارتقا مولفه‌هایی مثل قدرت، سطح سلامتی، استامینا و فیوری هستند و تعداد محدودی قابلیت مثل فعال کردن امکان ضدحمله و مواردی از این دست وجود دارد. برای ارتقا شخصیت هم با کشتن دشمنان امتیاز تجربه به‌دست می‌آورید و در شراین‌هایی که حکم بونفایرهای سری سولز را دارند و البته به‌مراتب فاصله کمی بین آن‌ها وجود دارد، می‌توانید مهارت‌ها را ارتقا بدهید. در صورت مرگ این امتیازها از بین می‌روند ولی می‌توانید با برگشتن به محل مرگ خود، آن‌ها را دوباره به‌دست بیاورید.

Achilles: Legends Untold از نظر صوتی و بصری هم یک بازی متوسط است؛ طراحی‌های هنری بازی کیفیت خوبی دارند و مخصوصا در برخی نماها توجه خوبی به آن‌ها صورت گرفته است ولی از حیث جزییات گرافیکی چندان شاهد ویژگی قابل‌توجهی نیستیم. از حیث صوتی هم مخصوصا صداگذاری‌های بازی بسیار سطحی و ساده کار شده‌اند. در مجموع ساخته استودیو دارک پوینت اثری است که اگر طرفدار بازی‌هایی مثل دیابلو باشید، می‌تواند ارزش یک بار تجربه کردن را داشته باشد ولی باید در نظر بگیرید که این اثر مشکلات خاص خود را هم دارد که به آن‌ها اشاره کردیم. مخصوصا در سالی که آثار بزرگی در سبک مشابه داشته‌ایم، Achilles: Legends Untold اثری است که شاید نتوان آن را خیلی به گیمر‌ها پیشنهاد کرد؛ مگر اینکه شدیدا طرفدار این سبک باشید و بخواهید تمام آثار آن را محک بزنید.

بررسی بازی باتوجه‌به نسخه پی سی انجام شده و کد آن توسط ناشر برای زومجی ارسال شده است.