بررسی بازی The Crew Motorfest؛ ویراژ در هاوایی

چند سالی است که بازار بازی‌های جهان‌باز ریسینگ حسابی داغ است. دو قهرمان سنگین‌وزن این سبک، Forza Horizon و Need for Speed در آخرین نسخه‌های خود تجربه‌های بزرگ و متفاوتی ارائه داده‌اند که هر کدام نیازهای مختلفی را ارضا می‌کنند. دراین‌میان یوبیسافت به دور از هیاهو، روی سومین نسخه‌ از سری The Crew کار کرده است. کارنامه‌ی بازی‌های Ubisoft سبک‌های بسیاری را شامل می‌شود و حالا با «موتورفست»، یک سه‌گانه‌ی ریسینگ هم به آن‌ها اضافه شده. اما در سبکی که دو تا از بزرگ‌ترین اسامی دنیای گیمینگ را در بر گرفته، بازیکن سوم شدن کار بسیار دشواری است. یک بازی جدید از یک ناشر بزرگ باید ویژگی منحصربه‌فردی داشته باشد که بتواند در بازار دشوار بازی‌های ریسینگ بدرخشد. هر کدام از نسخه‌ی های سری The Crew، حداقل یک نکته‌ی منحصر‌به‌فرد داشته‌اند و خبر خوب این است که Motorfest این رسم را ادامه داده و احتمالاً بهترین بازی سری است.

برای حمایت از زومجی لطفا ویدیو را در یوتیوب تماشا کنید

برای بهترین شدن اما منحصر‌به‌فرد بودن کافی نیست. یوبیسافت اگر می‌خواهد در این فضا حضور معنی‌داری داشته باشد باید از بزرگان سبک درس بگیرد. شاید سری Need For Speed دیگر آن منزلت سابق را نداشته باشد، اما سری انحصاری مایکروسافت تقریباً یک دهه است که بهترین رسینگ‌های اوپن ورلد آرکیدی را ارائه می‌دهد. یوبیسافت درس‌های زیادی از این سری گرفته و اصلاً هم از این نشان دادن این قضیه شرمنده نیست. حتی اسم بازی هم اشاره به فستیوال اتومبیل‌رانی‌های دارد که چندین سال است فقره‌ی اصلی سری فوترزا هورایزن به شمار می‌رود. این فستیوال در Motorfest شکل‌های مختلفی به خودش می‌گیرد، از مسابقات شبانه با حال و هوای خیابان‌های توکیو گرفته تا رقابت در پیست‌های سریع به سبک و سیاق فرمول ۱. از همان دقایق ابتدایی، موتورفست هرچه دارد رو می‌کند: یک تور فشرده دور جزیره‌ی اوئاهوی هاوایی با انواع و اقسام وسایل نقلیه. حتی هواپیما و قایق هم جای خودشان را در بازی حفظ کرده‌اند و حالا یک برادر کوچک‌تر هم دارند:‌ موتورسیکلت. شاید در نگاه اول به نظر برسد بازی تمرکز ثابتی ندارد و هرچه داشته در هم ریخته، اما به سرعت متوجه خواهید شد که Motorfest خیلی هوشمندانه محتوای خود را به بازیکن ارائه می‌کند. بازی مسابقات را به چندین گروه مختلف تقسیم کرده و آن‌ها را پلی‌فهرست می‌نامد. همان‌طور که شما در نرم‌افزار پخش آهنگ خود پلی‌فهرست‌های متفاوت برای حال و هوای‌های متفاوت دارید، اینجا هم موتورفست شامل بیش از ۱۰ پلی‌فهرست متنوع است که کمتر شباهتی به هم دارند و هر کدام مخصوص یک سبک است.

چه اهل ماشین‌های کلاسیک آمریکایی باشید و چه آف‌رود‌هایی که هر چرخشان بزرگ‌تر از یک انسان بالغ است، موتورفست پلی‌لیستی برایتان دارد. هر پلی‌فهرست شامل پنج یا شش مسابقه می‌شود که البته همه‌ی آن‌ها، مثل حالت دریفت و درگ، مقابل دیگر راننده‌ها نیست. این باعث می‌شود پلی‌فهرست‌ها خسته‌کننده نشوند و همیشه محتوای تازه‌ای داشته باشند. با اینکه شخصاً چنین سیستمی را در بازی‌های جهان‌باز ترجیح می‌دهم، اما پلی‌فهرست‌ها خالی از ایراد نیستند. یکی از حیاتی‌ترین جنبه‌های هر بازی ریسینگی، انتخاب ماشین، شخصی‌سازی و ارتقا آن است. در Motorfest، این جنبه تقریباً به حاشیه رانده شده چرا که مسابقه در هر پلی‌فهرست ماشین مخصوص به خودش را دارد که بازی به شما قرض می‌دهد. مثلاً در پلی‌فهرست American Muscle Cars، شما قاعدتاً نمی‌توانید با تویوتای شخصیتان مسابقه دهید. می‌توان به این جنبه از بازی به‌عنوان مأموریت‌های اصلی یک بازی جهان‌باز داستان‌محور نگاه کرد که حسابی کارگردانی‌شده هستند و خیلی جای مانور ندارند. اما وقتی در نقشه‌ی بازی پرسه می‌زنید، نیازی نیست در چهارچوب آنچه داستان از شما می‌خواهد عمل کنید. شما آزادید با هر ماشینی که مایلید در نقشه سر کنید و چالش‌های کوچک‌تر انجام دهید، اما به سرعت متوجه خواهید شد که حداقل در اوایل بازی، ماشین شخصیتان چیزی بیش از یک اسنپ برای سفر از نقطه‌ی الف به ب نیست.

این نکته شاید چندان هم به چشم نیاید چون وادارتان می‌کنید با ماشین‌هایی که شاید در حالت عادی انتخاب نکنید مسابقه دهید. این باعث می‌شود با بازه‌ی بزرگی‌ از ماشین‌ها آشنا شوید و به شخصیت و کنترل آن‌ها عادت کنید. با اینکه موتورفست هیچ ادعایی برای شبیه‌ساز واقعیت بودن ندارد، اما ماشین‌ها تا حد قابل قبولی از یکدیگر متفاوت هستند. رانندگی با خودروهای آمریکایی مثل فورد موستانگ و شولورت کامارو حس نسبتاً متفاوتی با ظرافت اروپایی پورشه ۹۱۱ و لامبورگینی کونتاش دارد. در بازی‌ای که به آرکیدی بودن خود می‌بالد و هر ماشینی، و به‌معنی واقعی کلمه هر ماشینی به سیستم نیترو مجهز است، تفاوت هندلیگ ماشین‌ها کمتر مورد توجه است اما یوبیسافت خواسته تا جای ممکن به ماشین‌ها شخصیت بدهد. جدای از کنترل ماشین، بزرگ‌ترین نکته‌ی متمایز کنندشان صدای آن‌هاست. این یکی از معدود جنبه‌های بازی است که حسابی شگفت‌زده‌ام کرده است. صدای غرش موتور، نیتروی خارج شده از اگزوز و عوض شدن دنده همگی با جزئیات عالی کار شده‌اند و وقتی صداهای محیط مثل حرکت چرخ رو گل، شن، آسفالت و چمن را هم اضافه کنید خیلی بیشتر از یک قدم به رانندگی یک سوپرکار واقعی نزدیک می‌شوید.

شخصاً همیشه بازی با هدفون نسبت به اسپیکر تلویزیون را ترجیح می‌دهم اما تجربه‌ی The Crew Motorsport روی پلی استیشن 5 نظرم را عوض کرده است. بسیاری از صداهایی که پیش‌تر اشاره کردم از اسپیکر کنترلر دوال‌سنس پخش می‌شوند که بُعد تازه‌ای به تجربه‌ی بازی اضافه می‌کند. صدای کوبیده شدن بنده‌ی ماشین به زمین بعد از یک پرش بزرگ دقیقاً همان طوری که باید لذت‌بخش است. این را بگذارید کنار لرزش‌های ریز و بادقت دوال‌سنس که به هرچه روی صفحه می‌بینید واکنش‌نشان می‌دهند و یک تجربه‌ی بی‌نظیر اتومبیل‌رانی خواهید داشت. وقتی از حالت ایستاده شروع به رانندگی می‌کنید و عوض شدن هر شش دنده‌ی ماشین را درون کنترلری که در دست دارید حس می‌کنید، لذتتان از بازی قطعاً دوچندان خواهد شد. حس سبقت گرفتن از ماشین‌های عادی که در خیابان‌های شهر تردد می‌کند به طرز شگفت‌انگیزی روی دوال‌سنس پیاده شده و فشردن پدال‌های گاز و ترمز با فشار کنترل‌شده‌ی دکمه‌های R2 و L2 هم که دیگر گفتن ندارند. شاید این را حمل بر طرفداری بگذارید ولی کنترلر دوال‌سنس تجربه‌ی موتورفست را به قدری ارتقا می‌دهد که وقتی فکر می‌کنم خیلی‌ها بازی را با کیبورد روی پی‌سی تجربه می‌کنند به حالشان افسوس می‌خورم.

نکاتی که اشاره کردم همگی کمک به ارتقای حس رانندگی می‌کنند اما حیف که بازی گاهی جلوی راه خودش سنگ می‌اندازد. شاید این از ریشه‌های جدانشدنی یوبیسافت باشد که حتی در بازی ریسینگشان هم رسوخ کرده، اما نمی‌توان به دیالوگِ گهگاه مضحک بازی اشاره نکرد. هنگام شروع هر پلی‌فهرست، شخصی که این مسابقات را هماهنگ کرده و پشت هم گذاشته است در هر مرحله راهنماییتان می‌کند و اطلاعاتی راجع به نوع مسابفات و ماشین‌ها درمیان می‌گذارد. اما در بعضی پلی‌فهرست‌ها مثل «ساخت ژاپن» که چند کاراکتر با همدیگر حرف می‌زنند دیالوگ‌ها بسیار خشک و مصنوعی هستند. حتی صداگذار کاراکتر Tracer اورواچ هم نتوانسته با اسکریپت نویسنده‌های یوبیسافت کار خاصی کند. پلی‌فهرست «ماشین‌ها عضله‌ای آمریکایی» که گل سر سبد بازی است، شخصی به نام Jim Hayfield که اسمش اصلاً شباهتی به خواننده‌ی بزرگ‌ترین بند متال دنیا ندارد مدام از کالکشن فورد خود می‌گوید و شما را راک‌استار خطاب می‌کند. اگر این صداگذاری‌های به یادماندنی فقط به مسابقات ختم می‌شد عیبی نداشت، اما دستیار صوتی بازی که طبق معمول یک هوش مصنوعی با لهجه‌ی حوالی بریتانیاست مدام در گوشتان از مسابقه‌ی بعدی می‌گوید. البته که این یک مورد را می‌شود از چشم سری فورتزا هورایزن دید.

بزرگ‌ترین نکته‌ی مثبت The Crew Motorfest ایسنت که بازی چندان خودش را جدی نمی‌گیرد و خیلی کاری با واقعیت ندارد. در بازی‌ای که می‌توان با فشردن دو دکمه، از ماشین تبدیل به هواپیما و قایق شد نباید انتظار واقع‌گرایی داشت. این Test Drive نیست که کنترل فلاشر ماشین را هم تحت کنترل داشته باشید و صد البته که بهترین نکته‌ی مثبت بازی است. به‌عنوان مثال در مسابقاتی که پیست و مسیر مشخص ندارند می‌توانید خیلی راحت پیچ‌ها را میان‌بر بزنید، فقط کافی است از چک‌پوینت‌ها رد شید. حتی خیلی از چراغ‌های خیابان و درختان جنگل‌ها تخریب‌پذیر هستند و جلوی راحتان را نمی‌گیرند. حتی اگر به دیواری خوردید یا جاده‌ای پیچید ولی ماشینتان نه، خیلی راحت می‌توانید زمان را به عقب برگردانید و تظاهر کنید هیچ اتفاقی نیفتاده. فقط گاهی اوقات هوش مصنوعی سخنگوی بازی باید زخم زبانش را بزند که ما نادیده می‌گیریم. هوش مصنوعی سایر راننده‌ها ولی قابل کنترل است و هرجوری بخواهید رفتار می‌کنند. درجه‌ی سختی بازی به سه یا چهار درجه‌ی از پیش تعیین شده خلاصه نمی‌شود، قبل از هر مسابقه می‌توان مشخص کرد حریفانتان در چه سطحی باشند و خود بازی هم تا حد کمکتان کند. تنظیمات رایج بازی‌های این سبک مانند خط ترمز، ABS و کنترل میزان دریفت قابل تغییر هستند. هرچه به خواست خودتان بازی را سخت‌تر کنید، میزان XP و ارز درون بازی بیشتری نصیبتان خواهد شد.

با این ارز می‌توانید ماشین‌ها و آپگریدهای بهتری تهیه کنید که البته همان‌طور که پیش‌تر در بحث پلی‌فهرست‌ها اشاره شد، چندان به کار نمی‌آید ولی بی‌استفاده هم نیست. درست است که بخش تک‌نفره‌ی بازی شما را محدود به ماشین‌های خاصی می‌کند، اما در حالت آنلاین و مسابقات شخصی، آزادید پشت هر ماشینی که در گاراژتان بود بشینید. تمام مسابقاتِ از پیش تعیین شده‌ی بازی قابل تکرار هستند و بعد از اینکه خط داستانی آن‌ها را کامل کردید، می‌توانید با تغییر نوع ماشین یا زمان روز و حتی به‌صورت چند‌نفره‌ی آنلاین دوباره آن‌ها بازی کنید. اصلاً اسم بازی هم به همین موضوع اشاره دارد: یک گروه ۴ نفره از راننده‌ها که درکنار یا مقابل هم مسابقه می‌دهند. مسئله‌ای که بخش آنلاین بازی را کمی ضعیف کرده، عدم ارائه‌ی گزینه‌های شخصی‌سازی برای مسابقات با دوستان است. موتورفست به شکلی ساخته نشده که به شما اجازه دهد یک مسابقه‌ی کاملاً شخصی با قوانین خودتان بسازید، مثلاً نمی‌توان تعداد دورها یا ماشین‌های هوش مصنوعی را مشخص کرد. ولی اگر دنبال هیجان بیشتری هستید، حالت جدید بتل رویال را پیشنهاد می‌دهم.

بله، موتورفست شامل بخش چند‌نفره‌ی بتل رویال به اسم‌ Demolition Royal است: ۳۲ بازیکن در هشت گروه چهار نفره با هواپیما در یک دایره‌ی رندوم روی نقشه فرود می‌آیند، به‌دنبال لوت می‌روند و تیم بازمانده برنده است. این بخش با فقط ماشین‌های خاص Demolition بازی می‌شود و خبری از هیچ ماشین دیگری نیست. هر ماشین یک نوار سلامتی دارد و با جمع کردن پاور آپ‌های روی زمین، می‌تواند تبدیل به یک آف‌رود بزرگ شود و ضربه‌های حسابی به ماشین‌های رقیب بزند. همان‌طور هم که از این سبک انتظار می‌رود، از بین رفتن ماشین به‌معنی پایان بازی برای هر بازیکن است و خبری از برگشت به مسابقه نیست. این حالت بازی نکات مثبت و منفی خودش را دارد که شاید به مذاق خیلی‌ها خوش نیاید چرا که عملکردتان خیلی به شانس و اقبال وابسته است و برعکس بازی‌های شوتر، خیلی نمی‌توان به استراتژی حمله یا دفاع فکر کرد. اما برای کسانی که فقط دنبال مسابقه هستند، حالت Grand Race تعبیه شده که خیلی سرراست از بتل رویال است: ۲۴ بازیکن که در یک مسیر طولانی دور جزیره، با سه نوع ماشین مختلف مسابقه می‌دهند. ماشین‌های اسپرت در مسیر شهری، فرمول یک در بزرگراه‌ها و آف‌رود در جنگل و ساحل. فقط اگر از مکان ۲۴ام مسابقه را شروع کردید ناامید نشوید، چند ثانیه‌ی اول به قدری شلوغ و دیوانه‌وار است که همان بهتر از پشت هرج‌و‌مرج سایر را تماشا کنید و با سرعت از کنارشان رد شوید.

همه‌ی این مسابقات، از پلی‌فهرست‌ها گرفته تا بازی‌های آنلاین، درون جزیره‌ی اوهائو رخ می‌دهند و هیچ مسیر خاص دیگری برای مسابقات طراحی نشده. غیر از حالت دریفت که گاهی روی مسیرهای موقت انجام می‌شوند، بعد از حدود ۱۰ ساعت بازی تقریباً همه جای نقشه را سر زدید. برای کسانی که نقشه‌ی عظیم The Crew 2 که کل آمریکا را شامل می‌شد بهترین نکته‌ی آن بازی می‌دانستند، شاید بازی در یک جزیره‌ی نسبتاً کوچک کمی ناامیدکننده باشد. البته که این نقشه محیط‌های متنوعی را در خود جا داده و یوبیسافت هم با تجربه‌ی چندین دهه ساخت Far Cry و Assassin's Creed، استاد طراحی محیط‌های طبیعی شده. مخصوصاً وقتی به سمت غرب حرکت می‌کنید و خورشید در حال غروب است، نور طلایی همه جا را در بر می‌گیرد. گاهی این لحظه‌هاست که بازی را به یک تجربه‌ی آرامش‌بخش تبدیل می‌کند. حتی غلظت رنگ‌ها در کل طراحی بصری بازی بیش از بازی‌های مشابه مثل فورتزا هورایزن است، نکته‌ای که از میزان واقع‌گرایی موتورفست می‌کاهد اما تجربه‌ی واقعیت شاید چیزی نیست که اینجا دنبالش هستیم. رانندگی بین درختان پرشمار و ساحل‌های شنی همیشه تجربه‌ی خوشایندی است و با اینکه شهر و کوچه پس کوچه‌های بزرگی برای ویراژ در دسترس نیست، شخصاً ایرادی به طراحی نقشه‌ی Motorfest نمی‌گیرم.

ایرادی که خواهم گرفت به چند عامل جزئی است که رو تجربه‌ی کلی بازی اثر می‌گذارند. یکی از آن‌ها HUD بازی است که حسابی ناامیدم کرده، مخصوصاً بعد از The Crew 2 که رابط کاربری تمیز و مدرنی داشت. بالا و پایین کردن منوهای بازی هم به کمی عادت نیاز دارد و خیلی استاندارد نیست. این موارد شاید خیلی مهم به نظر نیاید ولی وقتی قرار است ده‌ها ساعت به یک دایره‌ی بزرگ زرد نگاه کنید ناخودآگاه ذهنتان به این سمت می‌رود که کارهای خیلی بهتری می‌شد با UI بازی کرد. جدا از مسائل بصری، چند مورد پشت‌زمینه‌ای هم وجود دارد که به مذاق خیلی‌ها خوش نمی‌آید. Motorfest یک بازی همیشه آنلاین است، حتی در پلی‌فهرست‌های تک‌نفره. یوبیسافت به قدری به اتصال شما به اینترنت اهمیت می‌دهد که حتی اگر چند دقیقه به بازی دست نزنید، با پیام اخطار مواجه خواهید شد. موتورفست همیشه در حال آپدیت و ارائه‌ی محتوای جدید است و شاید اتصال داعم به اینترنت بی‌دلیل نباشد، اما باید گزینه‌ای برای بازی آفلاین هم در نظر گرفته می‌شد.

یوبیسافت به The Crew Motorfest به‌عنوان یک GAAS نگاه می‌کند، یک بازی سرویس که تا سال‌ها پشتیبانی می‌شود و به مرور محتوای جدید براش عرضه خواهد شد. بازی به اندازه‌ی کافی سرتان را گرم می‌کند، اما اگر قرار است طولانی‌مدت به آن نگاه کنید باید چند ماهی تا عرضه‌ی پلی‌فهرست‌های جدید (و احتمالاً پولی) صبر کنید. فعلاً تنها اندگیم بازی زدن رکورد سایر بازیکنان و تکرار کردن مسابقات گذشته است. اگر با دیدن کلمه‌ی GAAS بلافاصله ذهنتان سمت «بتل پس» رفت، درست حدس زده‌اید. البته که بتل پس یک بازی ۷۰ دلاری محتوای فوق‌العاده‌ای ندارد و صرفاً به ارز درون بازی، XP و گزینه‌های شخصی‌سازی خلاصه می‌شود. فعلاً هفته‌های اولیه‌ی بازی است و باتوجه‌به عملکرد بسیار خوبی هم که باتوجه‌به انتظار یوبیسافت داشته، می‌توان به محتوای آینده‌ی آن خوشبین بود.

در انتهای بررسی می‌خوام به نکته‌ای ابتدای آن اشاره کردم برگردم: The Crew Motorfest خودش را جدی نمی‌گیرد و این بزرگ‌ترین نقطه‌ی مثبتش است. حتماً بخشی از طرفداران سبک ریسنیگ چنین نظری نخواهند داشت و بیشتر به‌دنبال واقع‌گرایی هستند، اما اگر به بازی اجازه دهید همراهیتان کند و کمی گاردتتان را پایین بیاورید، قول می‌دهم اوقات خوبی خواهید داشت. بازی به اندازه‌ی کافی محتوا دارد که ده‌ها ساعت سرگرمتان کند و اگر دنبال تروفی و اچیومنت هم هستید، چالش مناسبی در انتظارتان است. دو حالت آنلاین بازی چند دست اول زیادی پرهیاهو هستند اما کم‌کم یاد می‌گیرید از آن‌ها لذت ببرید. اگر بتوانید چندتا از دوستانتان را هم راضی کنید که به Crewی شما ملحق شوند، می‌توانید حسابی در هاوایی شر به پا کنید.

بررسی بازی باتوجه‌به تجربه نسخه‌ی پلی استیشن 5 انجام شده و کد آن توسط ناشر برای زومجی ارسال شده است.