بررسی بازی Trepang2 | رقصنده با گلوله‌ها

Trepang2 یک بازیِ تشنه است. شاید از خودتان بپرسید «تشنه» این وسط چه معنی می‌دهد؟ همه ساله بازی‌هایی عرضه می‌شوند که بی‌ادعا اما واقعا باکیفیت و عالی با وجود اینکه یک سری ایراد ممکن است داشته باشند اما تجربه‌هایی واقعا ارزشمند را برای بازیکنانشان می‌سازند. من به‌این آثار می‌گویم بازی‌های تشنه. گیم‌هایی که تشنه‌ی تجربه شدن توسط مخاطب هستند و بازیکن را از جادوی ویدیوگیم سیراب می‌کنند. Trepang2 یکی از همین بازی‌ها است.

Trepang2 بازی واقعا عجیبی است. اینکه یک شوتر مستقل و واقعا باکیفیت با نام «خیار دریایی به‌توان دو» (معنی لغوی واژه Trepang می‌شود «خیار دریایی») به‌بازار عرضه شود، در وهله‌ی اول ممکن است بازیکن را به‌این فکر بیندازد که احتمالا یک جای کار می‌لنگد. اما نه اصلا اینطور نیست. Trepang2 در تیمی چهار نفره (با برون‌سپاری برخی از شاخص‌های هنری اثر) تولید شده و تجربه‌ای کم‌نقص و واقعا تمیز را در اختیار بازیکن قرار می‌دهد. طی چند سال اخیر، هر ساله شاهد عرضه بازی‌های Shoot em up و Beat em up زیادی بودیم که با وجود ارائه‌ی تجربیاتی واقعا مفرح و باکیفیت، صرفا «یک شوتر پر سرعت دیگر» بودند که تجربه‌ای جان ویک-مانند را برای گیمر می‌ساختند و مولفه‌ای نبود که آن‌ها را از زیر این سایه به‌بیرون بکشد. Trepang2 به‌لطف بهره‌گیری از شاخص‌های ساختاری و هنری سه‌گانه F.E.A.R نه‌تنها خودش را از سایر Shoot em upهای اخیر جدا کرده، بلکه آن را می‌توان یک دنباله‌ی معنوی بر سه‌گانه Fear به‌حساب آوریم؛ همراه بررسی زومجی باشید که می‌خواهیم حسابی بازی Trepang2 را کالبدشکافی کنیم.

حجم قابل توجهی از داستان‌سرایی Trepang2 ازطریق آیتم‌های مختلفی که در محیط پخش شده‌اند، صورت می‌گیرد. یکی از نقاط قوت بازی نیز دقیقا در همین قصه‌سرایی محیطی و عملکرد بسیار خوب اثر در آفرینش یک دنیای مخوف و جذاب است؛ Trepang2 با الگوبرداری کاملا صحیح از مشخصه‌های جهان و قصه‌سرایی بازی‌های F.E.A.R، اتمسفرسازی و بنیان‌های دنیایش را به‌خوبی درکنار هم قرار داده و از زیر سایه دیگر محصولات Shoot em up که سالانه شاهد عرضه شدنشان هستیم، خارج می‌شود. با وجود اینکه از گیم‌های ژانر «بزن برو جلو» معمولا انتظار نداریم داستان‌هایی درگیرکننده با روایت قدرتمند را ارائه کنند اما تیم چهار نفره‌ی Trepang Studios به‌لطف روایت داستانی جذاب، قصه‌گویی محیطی مناسب و دنیاسازی عالی، عملکردی قابل قبول را در حوزه قصه‌سرایی به‌ثبت رسانده است.

وجود حجم بالایی از انواع سلاح‌های نبرد نزدیک، دور-برد، انفجاری، مسلسل‌ها، سلاح‌های نیمه اتوماتیک و بیشتر در دسترس بازیکن، دست مخاطب در نحوه‌ی پیش‌برد نبردها را باز گذاشته است. از آن طرف با دشمنانی واقعا باهوش طرف هستیم که خوشبختانه تنوع بسیار خوبی هم دارند؛ نیروهای دشمن دقیقا مثل سربازانی که در بازی‌های F.E.A.R با آن‌ها روبه‌رو می‌شدیم، بسیار هوشمندانه در نقشه حرکت می‌کنند و با عملکرد تیمی مناسب، راه‌های فرار بازیکن را یکی پس از دیگری می‌بندند. حتی استفاده از ابزارآلاتی همچون چراق قوه و لیزرِ روی تفنگ نیز توجه‌شان به محل اختفای شما را جلب کرده و حسابی برایتان دردسرساز می‌شود. ترکیب این موضوع با عدم وجود سیستم بازگشت خودکار سلامتی، روند Trepang2 را واقعا چالش‌برانگیز کرده است. خوشبختانه می‌توان صدای مکالمه‌ی دشمنان را به‌وضوح شنید و از نقشه‌هایی که برای دور زدن و مقابله‌با شما می‌کشند آگاه شد. امکان استفاده از دشمنان ضعیف شده یا ناآگاه نسبت به حضور شما به‌عنوان سپرهای انسانی، درکنار توانایی بازیکن در نامرئی شدن یا ازبین‌بردن منابع نورافکن محیط، المان‌های مخفی‌کاری را هم به‌بازی آورده است. بدین ترتیب و به‌لطف عمق قابل‌توجه و تحسین‌برانگیز گیم‌پلی، هم‌زمان می‌توانید مبارزات را در دیوانه‌وارترین شکل ممکن یا در مخفیانه‌ترین حالت پیش ببرید.

بازی در برخی از مراحل، به‌شدت حال و هوای ژانر ترس را به‌خود می‌گیرد و به‌یک شبیه‌ساز پیاده‌روی تبدیل می‌شود. درواقع این مراحل برای تنوع بخشیدن به‌ساختار بازی و تزریق حال‌وهوای ترس به‌روند Trepang2 به‌بازی آمده‌اند و اتفاقا، ترس‌آفرینی در این مراحل به‌شکلی واقعا ماهرانه انجام شده است. نکته اما این است که سازندگان به‌جای اینکه ترس موجود در این مراحل را در تمامی مراحل بازی پخش می‌کردند، آمده‌اند و حدود ۷۰ درصد از روند برخی از مراحل بازی را به‌ترس‌آفرینی اختصاص داده‌اند. که در نتیجه‌ی آن نه‌تنها ریتم پیشروی قصه (Pacing) در این مراحل شدیدا افت می‌کند، بلکه تلاش تیم سازنده برای تبدیل کردن بازی به‌‌یک محصول در ژانر «اکشن/ترس» نیز ناموفق است؛ چرا که بعد از گذر از این مراحل، گیمر دوباره به‌دریایی از گلوله‌ها و موزیک متال/الکترونیک و جنون شیرجه زده و تمامی این لحظات اتمسفریک را فراموش می‌کند؛ درحالی که سازندگان می‌توانستند ترس موجود در آن مراحل را در دل تمامی مراحل بازی پخش و Trepang2 را به‌یک محصول اکشن/ترس واقعی تبدیل می‌کردند؛ درواقع بازی برخلاف منبع الهامش، در ایجاد تعادل مابین ترسناک/اکشن بودن آنچنان موفق نبوده و پتانسیل موجود در این بخش را از دست داده است.

از منظر فنی هم با یک محصول کم‌نقص طرف هستیم. بازی در حوزه‌ی گرافیکی واقعا بهینه و عالی است. جلوه‌های هنری و نورپردازی Trepang2 بسیار چشم‌نواز هستند و بازی از منظر قصه‌سرایی محیطی و هدایت غیرمستقیم بازیکن در نقشه به‌وسیله سیگنال‌های محیطی (مثل نورپردازی سبز، قرمز، نورهای چشمک‌زن برای جلب توجه گیمر و بیشتر) عملکرد بسیار خوبی دارد. محیط‌های بازی واقعا عالی طراحی شده‌اند و ضمن اتمسفر عالی خود، به‌شدت تخریب‌پذیر هستند و به‌لطف چارچوب بسیار عالی فیزیک در بازی، مکمل گان‌پلی اثر می‌شوند و حسی مملو از لذت را در بازیکن ایجاد می‌کنند. در کنار این موضوع انیمیشن‌های بسیار نرم و چشم‌نواز بازی قرار می‌گیرند و ضمن بالاتر بردن میزان لذت از تیراندازی‌ها و اکشن‌های بازی، این سوال را در ذهن گیمر ایجاد می‌کنند که یک تیم مستقل چطور تا این حد توانسته از پس اجرای مولفه‌های تصویری از بالاترین سطح این ژانر بربیاید. سردستی بودن رابط کاربری اما از مشکلات جلوه‌های بصری Trepang2 است؛ مخصوصا که حجم قابل توجهی از اطلاعات داستانی اثر در فایل‌های متنی جای گرفته‌ و در محیط پخش شده‌اند؛ نتیجتا بازیکن در صورت تمایل به‌کسب اطلاعات بیشتر از جهان بازی، باید وقت زیادی را در منوهای زمخت آن بگذراند. این مسئله درکنار باگ شناسایی نشدن کلیک‌های ماوس (که از کار افتادن مقطعی دکمه‌ی تعبیه شده برای شلیک تفنگ‌ها را در پی دارد)، از دیگر مشکلات فنی بازی هستند که قطعا به‌زودی حل خواهند شد؛ اما خب به‌هرحال بازی با این مشکلات فنی هرچند ریز عرضه شده است و نمی‌توان آن‌ها را نادیده گرفت.

در پایان باید گفت که Trepang2 یک شوتر واقعا کم‌نقص و بسیار مفرح است. بازی بدون ذره‌ای شک از برترین شوترهای امسال است و یک محصول بسیار ارزشمند به‌شمار می‌رود. اثری ۳۰ دلاری که با زنده کردن مولفه‌های گیم‌پلی سری F.E.A.R و Crysis، تجربه‌ای واقعا معرکه از یک شوتر اول شخص دیوانه‌وار را تقدیم مخاطبانش می‌کند. مواردی همچون طراحی نقشه‌ باکیفیت، گان‌پلی عالی، گیم‌پلی بسیار چالش‌برانگیز با ارزش تکرار واقعا بالا درکنار شاخص‌هایی همچون عدم وجود ADS، عدم وجود سیستم بازگشت خودکار سلامتی و هوش‌مصنوعی واقعا کارآمد دشمنان، در کنارهم Trepang2 را به‌اثری بدل کرده‌اند که انگار از دوران طلایی شوترهای دهه‌ی ۲۰۰۰ آمده است. با اینکه اثر مورد بحث در مواردی همچون موسیقی و ایجاد تعادل مابین سناریوهای مبارزه و شاخص‌های ژانر ترس نتوانسته به‌حداکثر پتانسیل خود برسد اما بازهم با تمامی این موارد، بازی Trepang2 نه‌تنها راستِ کار عاشقان شوترهای تک‌نفره است، بلکه با سرمایه‌گذاری مناسب و آفرینش دنباله‌های باکیفیت‌تر، می‌تواند به‌یکی از جذاب‌ترین سری بازی‌های ساخته شده در این ژانر تبدیل شود.

بررسی بازی Trepang2 بر اساس تجربه نسخه PC نوشته شده است