بررسی بازی Mortal Shell

بازی Mortal Shell برای اولین‌بار در سال ۲۰۱۷ با نام Dungeonhaven رونمایی شد. در آن زمان تنها دو بازیساز روی بازی کار می‌کردند و از نظر بصری و گیم‌پلی، Mortal Shell آن‌چنان تجربه پخته‌ای به‌نظر نمی‌رسید. پس از چند سال سکوت خبری، استودیو کلد سیمتری (Cold Symmetry) توسط خالقان Dungeonhaven راه‌اندازی شد و این بازی هم به Mortal Shell تغییر نام پیدا کرد.

معرفی مجدد مورتال شِل در سال ۲۰۱۹ نوید یک بازی الهام گرفته شده از زیرژانر سولزلایک را می‌داد. معمولا بازی‌های مستقلی که از المان‌های سولزلایک و مترویدوینیا استفاده می‌کنند، آنطور که باید و شاید تجربه‌ی خوبی را ارائه نمی‌دهند. البته دراین‌میان آثار سرگرم کننده و هیجان‌انگیز مختلفی هم در اختیار مخاطبان قرار می‌گیرد. Mortal Shell جزو آن دسته از سولزبورن‌هایی است که شاید در ظاهر شباهت‌های بسیاری به مجموعه دارک سولز داشته باشد، اما در باطن تفاوت‌هایی دارد که باعث می‌شود مخاطب تجربه‌ی خوبی را کسب کند.

دانلود ویدیو از آپارات | تماشا از یوتیوب

داستان بازی روایت‌گر ماجراجویی موجودی شبیه‌به انسان است که بدون هیچ هدفی در جهان بازی قرار می‌گیرد. دراین‌میان قهرمان داستان با پیدا کردن جنازه اولین جنگجو قدیمی، می‌تواند وارد بدن او شود. درواقع شما با پیدا کردن جنازه چهار جنگجو، می‌توانید وارد بدن آن‌ها شوید که در بازی از آن‌ها به‌عنوان شِل (Shell) یاد می‌شود. ازاین‌رو قهرمان بازی پس از ورود به بدن هر کاراکتر، داستان زندگی آن‌ها را متوجه می‌شود.

دراین‌میان کاراکترهای داستانی هم طراحی شده‌اند که می‌توانند اطلاعات مختلفی را از جهان مورتال شِل در اختیار قهرمان داستان قرار دهند. نکته جالبی که وجود دارد، این است که فهمیدن اسطوره شناسی بازی و ساختار کلی داستان، به گیم‌پلی و سیستم ارتقای شِل‌ها ارتباط مستقیمی دارد. Mortal Shell همانند سایر بازی‌های سولزلایک نیست که با کشتن دشمنان روح و آیتم‌های مختلف جهت ارتقای کاراکتر بازی دریافت کنید. درواقع باکشتن باس‌ها، بعضی از دشمنان یا گشت‌و‌گذار در جهان اصلی می‌توانید پول و Glimpse به‌دست بیاورید.

استودیو کلد سیمتری سیستمی را طراحی کرده که در جریان آن هر یک از شِل‌های بازی، ویژگی‌های منحصربه‌فردی را ارائه می‌دهند. برای مثال اگر می‌خواهید نوار انرژی (استامینا) شما بسیار بیشتر از نوار سلامت باشد، شِل The Acolyte گزینه‌ی مناسبی است. این در حالی است که The Vassal یک شِل متعادل به حساب می‌آید. جدا از این مورد، چهار سلاح مختلف هم برای کاربر تعبیه شده که به‌واسطه‌ی شکست دادن باس مخصوص هر سلاح، می‌توانید آن‌ها را کسب کنید. در ظاهر چهار شِل و چهار سلاح شاید برای یک بازی سولزلایک کم باشد، اما می‌توانید شیوه‌های مبارزه متنوعی را با ترکیب کردن آن‌ها به‌وجود آورید.

درکنار این مورد یک کراس-بو (Cross-Bow) هیجان‌انگیز و ویژگی دفع ضربات (Parry) را هم اضافه کنید تا متوجه شوید که Mortal Shell مکانیسم‌های مبارزه‌ای متنوعی را ارائه می‌دهد. دفع ضربات و استفاده از مهارت‌ها، از نوار Resolve شما می‌کاهد. بازیکنان با ضربه زدن به دشمنان می‌توانند خانه‌های مربوط‌به این نوار را پر کنند تا در صورت نیاز، آن را استفاده کنند. البته دفع ضربات در حالت خالی بودن نوار Resolve هم امکان‌پذیر است، اما قادر به استفاده از مهارت‌های ویژه‌ای که از کشتن باس‌ها کسب می‌کنید، نخواهید بود. به‌عبارتی با دفع ضربات صحیح دشمنان، اگر نوار Resolve داشته باشید، یک مهارت کاربردی هم اعمال می‌شود و به هدف شما آسیب قابل توجهی وارد می‌شود. در غیر این صورت فقط ضربه اعمال شده را دفع کرده‌اید.

هر یک از شِل‌های بازی Mortal Shell دارای تعداد نوار Resolve مخصوص است. بااین‌حال موردی‌که در گیم‌پلی بازی کمی اذیت کننده ظاهر شده، این است که بعضی وقت‌ها هوش مصنوعی آنطور که باید و شاید خوب عمل نمی‌کند و ناامید کننده است. این در حالی است که کشتن دشمنان و باس‌ها چالش‌ مخصوص‌به خود را دارد و به‌خوبی حس‌وحال یک بازی سولزلایک را ارائه می‌دهند.

از نظر بصری، Mortal Shell نسبت به نمونه اولیه خود در سال ۲۰۱۷ (بازی Dungeonhaven) پیشرفت بسیار زیادی کرده است. بااین‌حال هنوز در بخش‌هایی نظیر کیفیت بافت‌های گیاهی و افکت حاصل از آتش، دارای ضعف است. این در حالی است که نقطه قوت مورتال شِل از نظر بصری، به نورپردازی و افکت‌های محیطی مربوط می‌شود و مشکل کیفیت تکسچرها را تاحدی پوشانده است. از نظر طراحی و بخش فنی، مورتال شِل بدون افت فریم می‌تواند یک تجربه کاملا روان را ارائه دهد. همچنین بازی فاقد باگ یا گلیچ خاصی است و طراحی دشمنان و باس‌ها با ساختار هر محیط هم‌خوانی دارد.

به‌عبارتی هر یک چهار محیط Mortal Shell دارای طراحی منحصربه‌فرد و زیست بوم مخصوص‌به خود هستند. ازاین‌رو با ورود به هر محیط شاهد دشمنانی جدید هستیم که جلوی یکنواختی دشمنان و طراحی باس‌ها را گرفته است؛ موردی که معمولا یکی از نقاط ضعف اصلی بازی‌های سولزبورن محور است. همچنین این تنوع شامل باس‌های اصلی و فرعی Mortal Shell هم می‌شود. برای مثال، گریشا نام اولین باس اصلی بازی است و پس از شکست دادن او، می‌توانید در محیط‌های دیگر بازی مجددا با گریشا به‌عنوان یک باس فرعی مبارزه کنید. نکته‌ای که این وسط وجود دارد، به‌خاطر ساختار متفاوت محیط‌های مورد نظر، گریشا ظاهر متفاوتی دارد و از نظر مکانیسم‌های گیم‌پلی هم دارای حرکات جدیدی است.

Mortal Shell جزو آن دسته از بازی‌هایی است که موسیقی تنها در باس فایت‌ها شنیده می‌شود. موسیقی باس‌ها هیجان‌انگیز و حماسی کار شده است و استودیو کلد سیمتری، برای ارائه یک حس‌وحال مرموز و دلهره آور، از سکوت استفاده و در ارائه این حس هم موفق بوده است. سکوتی که بعضی وقت‌ها با صدای نواخته شدن یک لوت و در دیگر بخش‌ها، با صدای ضربات دشمنان و قدم‌های آن‌ها از بین می‌رود. Mortal Shell یک بازی مستقل است که نسبت‌به سایر بازی‌های سولزلایک، تجربه‌ی بسیار کوتاه‌تری را ارائه می‌دهد، اما این تجربه‌ به‌لطف ساختار اسطوره‌شناسی خود ارزش تکرار بالایی دارد و سیستم مبارزات درکنار طراحی خوب باس‌ها و دشمنان سبب شده تا تجربیات مجدد بازیکن خسته کننده جلوه ندهد. بااین‌حال ای کاش مشکلات بصری و هوش مصنوعی وجود نداشت تا Mortal Shell به یک بازی سولزبورن محور بی‌نقص تبدیل شود.

بررسی بازی روی پلی‌استیشن 4 انجام شده و کد آن توسط ناشر در اختیار زومجی قرار داده شده است