بررسی بازی Overcooked 2
Overcooked 2 حداقل در چند ساعت آغازین خود، دائما به اندازه‌ی کافی تازگی و از آن مهم‌تر چالش‌هایی هیجان‌انگیز و دوست‌داشتنی را تحویل‌مان می‌دهد
در سال‌های اخیر، بازی‌هایی با محوریت آشپزی در انواع و اقسام پلتفرم‌ها ظاهر شده‌اند که هر کدام تقریبا با تکرار ساز و کارهایی آشنا، سعی به جذب کردن مخاطبان داشته‌اند. به همین سبب، شاید وقتی خبر ساخت و انتشار بازی آشپزی‌محورِ تازه‌ای برای پلی‌استیشن 4، نینتندو سوئیچ، ایکس‌باکس وان و رایانه‌های شخصی به گوش‌مان می‌رسد، نه فقط دلیلی برای هیجان‌زده شدن وجود نداشته باشد که حتی اصلا فکر ارزشمند بودن و جذابیت داشتن اثر مورد بحث هم به ذهن خیلی از مخاطبان، خطور نکند. چون همه فکر می‌کنند بازی‌هایی که به نوعی شبیه‌ساز بامزه و ساده‌ی آشپزی هستند، همیشه صرفا بازیکن را به خرد کردن، پختن و در بشقاب گذاشتن برخی مواد غذایی محدود می‌کنند و صرفا با درخواست غذاهای بیشتر و بیشتر در زمان‌های کمتر، سرعت عملکرد او را به چالش می‌کشند. ولی واقعیت این است که حداقل Overcooked 2، ابدا در چنین تعاریف ساده‌ای خلاصه نمی‌شود و با آن که مشخصا از خیلی از استانداردهای بازی‌های دیگر این زیرژانر پیروی می‌کند، در حد و اندازه‌ی کافی تازگی و از آن مهم‌تر چالش‌های هیجان‌انگیز و دوست‌داشتنی هم دارد.
گیم‌پلی Overcooked 2، به شکلی فوق‌العاده مدام پیشرفت می‌کند. به گونه‌ای که گیمر همیشه با ادامه دادنِ بازی، حس قرار گرفتن در برابر چالش‌های واقعا جدید و نه تکرارِ صرف مکررات را داشته باشد. سازندگان با آن که برای کنترل شخصیت‌ها تنها به شما قابلیت حرکت کردن و تعاملاتی تعریف‌شده و محدود با اشیا حاضر در محیط‌های بازی را داده‌اند، انقدر حساب‌شده و دقیق عمل می‌کنند که در بهترین لحظات بازی از شدت گیج شدن و استرس داشتن برای به پایان رساندن مراحل، کاملا فراموش می‌کنیم که بازی به جز دکمه‌های حرکت در چهار جهت، تنها سه دکمه‌ی تعاملی دیگر دارد. چرا که مثلا شاید هسته‌ی گیم‌پلی Overcooked 2 بر پایه‌ی برداشتن مواد غذایی، خرد کردن‌شان و در نهایت قرار دادن آن‌ها در ظرف بنا شده باشد، ولی وقتی همین هسته با نیاز به پخته شدن برخی مواد در زمانی مشخص یا آتش گرفتن بخش زیادی از آشپزخانه به خاطر قرارگیری بیش از حد آن مواد غذایی روی اجاق گاز ترکیب می‌شود و یکی از بازیکنان بشقابی برای سرو غذاهای آماده‌شده ندارد و دیگری دارد به دنبال کپسول آتش‌نشانی می‌گردد تا بتواند آتش آن قسمت از آشپزخانه را خاموش کند و نفر سوم هم مدام مابین ریز کردن ماهی‌ها و شست‌وشوی ظروف برای آماده کردن آن‌ها برای نفر اول که می‌خواهد غذای آماده‌شده را تحویل دهد جابه‌جا می‌شود، دیگر عملا به سختی می‌توان سادگی پایه‌ای گیم‌پلی را به یاد آورد!
قسمت زیادی از جذابیت گیم‌پلی بازی، به محیط‌سازی‌های دقیق و بالانس‌شده‌ی آن در اغلب دقایق بازمی‌گردد
استفاده‌ی عالی سازندگان از عوامل محیطی برای چالش‌برانگیزتر کردن همه‌چیز، در دو جلوه‌ی متفاوت باعث جلب توجه گیمر می‌شود. اولین مورد، افزایش پیدا کردن وسایل درون آشپزخانه و پیچیده‌تر شدن ذاتی ساخت غذاهای دشوارتر، با پیش‌روی در کمپین داستانی بازی است. مسئله‌ای که باعث می‌شود شما برای پخت غذا با مکانیزم‌های بیشتر و بیشتری سر و کار داشته باشید و فراموش کردن برخی مراحل یا اشتباه در انجام آن‌ها با ترتیب لازم، عصبانی‌تان کند. ولی نکته‌ی مهم‌تری که استودیوی Team 17 در دشوار کردن مرحله به مرحله‌ی بازی به آن توجه خاصی داشته است، چیزی نیست جز موانعی از محیط که صرفا قرار است راه شما را سد کنند. از مسیرهایی که مدام در حال ظاهر شدن و ناپدید شدن هستند تا طوفانی که باعث می‌شود میزها حرکت کنند، گلوله‌های آتشینی که بخش‌هایی از راه را می‌بندند و حتی مسیرهای متحرکی که یا حرکت شما را دچار مشکل می‌کنند، یا باعث می‌شوند دسترسی به مواد غذایی خام، تبدیل به چالش تازه‌ای شود.
این‌ها همه به محیط‌سازی‌های دقیق و بالانس‌شده‌ی Overcooked 2 در اغلب دقایق بازمی‌گردد. اصلی‌ترین عنصری که جلوی خسته‌کننده ظاهر شدن اثر را می‌گیرد و فارغ از ارائه‌ی جذابیت‌های بصری گوناگون، مشکلات جدیدی را نیز مقابل‌تان می‌گذارد. جالب‌تر آن که بازی همیشه با دقتی مثال‌زدنی، چالش‌های قرارگرفته در هر محیط را مطابق ویژگی‌های بنیادینش تقدیم‌تان می‌کند و ابدا به اشکال بی‌منطق و خسته‌کننده، به قرار دادن موانع گوناگون بر سر راه‌تان بسنده نکرده است. مثلا اگر قرار باشد با مرگ‌های مداوم شخصیت و چند ثانیه صبر کردن برای بازگشت او به عنوان یک چالش جدی روبه‌رو باشیم، Overcooked 2 رستورانی در دو طرف یک خیابان را به عنوان لوکیشن انتخاب می‌کند تا بازیکن بارها و بارها هنگام عبور از عرض خیابان، با برخورد به اتومبیل‌ها کشته شود. یا اگر قرار باشد که گیمر برای پشت سر گذاشتن مرحله، محتاج به استفاده از مکانیزم پرتاب اشیا به طرف‌های گوناگون شود، رستورانی دوتکه‌ای و شناور روی آب رودخانه را تحویل‌تان می‌دهد که در آن برای درست کردن برخی غذاها، هیچ راهی به جز استفاده‌ی هوشمندانه از این قابلیت وجود ندارد.
Overcooked 2 یکی از آن بازی‌هایی محسوب می‌شود که در تک‌تک بخش‌ها، به شما اجازه‌ی تجربه‌ی یک یا چندنفره‌ی خود را می‌دهند و در عین حال در هیچ‌کدام از آن‌ها، کم نمی‌گذارند. ویژگی اثرگذاری که سبب می‌شود مخاطب بتواند هر سه بخش داستانی، آرکید و مبارزه‌ای را به صورت تک‌نفره یا تجربه‌ی آفلاین و آنلاین کوآپ به سرانجام برساند.
برخلاف حالت کوآپ، سرگرم‌کنندگیِ حاضر در گیم‌پلی تک‌نفره‌ی اثر، در کوتاه‌مدت آرام‌آرام از بین می‌رود
راستش را بخواهید، بدون هیچ شک و شبهه‌ای باید پذیرفت که بازی در حقیقت بر پایه‌ی تجربه‌ی کوآپ ساخته شده است و اوج لذتش را وقتی که با بیشترین تعداد نفرات ممکن و به صورت لوکال به سراغش می‌روید، برای‌تان به تصویر می‌کشد. در عین حال نباید فراموش کرد که سازندگان برای ساخت تجربه‌ی تک‌نفره‌ی بازی با ساز و کار ظاهرا ساده اما شدیدا چالش‌برانگیزی که در آن یک نفر به طور موازی کنترل دو آشپز را در دست می‌گیرد، از هیچ کاری مضایقه نکرده‌اند و Overcooked 2 حتی برای مخاطبی بدون امکان تجربه‌ی گیم‌پلی به صورت آنلاین، کاملا سرگرم‌کننده به نظر می‌رسد. فقط مسئله این‌جا است که سرگرم‌کنندگی حاضر در حالت تک‌نفره، در کوتاه‌مدت آرام‌آرام از بین می‌رود و مخاطبانی که به هر دلیل شانس تجربه‌ی کوآپ بازی را نداشته باشند، نهایتا پس از به پایان رساندن قسمت داستانی با حداقل امتیازات ممکن و بازی کردن قسمت آرکید به تعداد بارهای انگشت‌شمار، دیگر برای همیشه ساخته‌ی Team 17 را کنار می‌گذارد. طوری که هیچ‌کدام از عناصر جذب‌کننده‌ی آن هم به کارشان نمی‌آیند و قیمت‌گذاری بیست و پنج دلاری اثر، برای‌شان شدیدا بی‌معنی به نظر می‌رسد.
گیم‌پلی چندنفره‌ی بازی در حالت لوکال و در جمع‌های دوستانه، به دو دلیل لذت چندین و چند برابری نسبت به حالت آنلاین آن دارد
نتیجه آن است که عملا فقط اشخاصی با میل به تجربه‌ی کوآپ می‌توانند به اندازه‌ی قیمت بازی از آن محتوا و به دنبالش سرگرمی و لذت بگیرند. اما این هم نباید باعث شود که فکر کنید بازی از منظر تجربه‌ی چندنفره، ابدا نقص خاصی ندارد. اتفاقا Overcooked 2، اصلی‌ترین نقاط ضعف خود را در همین بخش نشان‌تان می‌دهد. اولین و مهم‌ترین موردی که با آن در تجربه‌ی چندنفره و به خصوص هنگام بازی کردن با دو یا سه نفر دیگر به صورت همزمان مواجه می‌شویم، از بین رفتن بالانس خلق‌شده برای برخی از محیط‌های بازی است. محیط‌هایی که تا وقتی تعداد آشپزهای قرارگرفته در آن‌ها دوتا بود، ایده‌آل، پرهیجان و دوست‌داشتنی به نظر می‌رسیدند ولی وقتی این تعداد را پشت سر می‌گذاریم، خیلی سریع حکم مکان‌هایی شلوغ و حوصله‌سربر را پیدا می‌کنند که دشواری اصلی بازیکن در آن‌ها نه برآمدن از پس چالش‌ها، که پیدا کردن شخصیت‌ها در وسط تصاویر و امکان جابه‌جایی و ارائه‌ی عملکرد راحت و منطقی در بخش‌های گوناگون آن است. البته همان‌طور که گفتم، مشکل شلوغی بیش از حد محیط‌ها و از بین رفتن منطق چالش‌برانگیزی گیم‌پلی، فقط در برخی از محیط‌های مشخص بازی رخ می‌دهد و خیلی از بهترین زمین‌های بازیِ طراحی‌شده برای Overcooked 2، حتی در تجربه‌ی چهارنفره کوچک‌ترین اشکال و ضعفی را یدک نمی‌کشند.
افزون بر همه‌ی موارد گفته‌شده، نباید فراموش کرد که گیم‌پلی چندنفره‌ی بازی در حالت آفلاین و در جمع‌های دوستانه، لذت چندین و چند برابری را ارائه می‌کند. چرا که در عین خالی نبودن سرورهای بازی در اکثر مواقع و روان ظاهر شدنِ خوب و قابل قبول گیم‌پلی آنلاین، مشکلات ارتباطاتی باعث می‌شوند که تجربه‌ی محلی بازی برتری انکارناپذیری بر حالت اینترنت‌محور آن داشته باشد. در دنیای Overcooked 2، شما نمی‌توانید با دیگر بازیکنان گفت‌وگویی داشته باشید و برای ارتباط برقرار کردن با آن‌ها، صرفا باید از پیام‌هایی تعیین‌شده که با انتخاب کردن برای آن‌ها نمایش داده می‌شوند، بهره ببرید. پیام‌هایی که فرستادن‌شان آن‌قدر در زمان‌های شلوغی محیط و دشواری گیم‌پلی بی‌معنی به نظر می‌رسد که اصلا نمی‌توان آن‌ها را به عنوان بخشی از مکانیزم‌های بازی شناخت و از آن بدتر این که عملا نمی‌توانند تاثیر خاصی روی تجربه‌ی شما و دیگر بازیکنان داشته باشند.
گرافیک فنی Overcooked 2، به شکل تحسین‌برانگیزی بی‌اشکال به نظر می‌رسد. چون دقیقا به مانند خیلی از عناصر محوری و پراهمیت دیگری که درون دنیای آن وجود دارند، پابه‌پای مابقی بخش‌ها جلو می‌آید و هرگز در تصویرسازی تمام و کمال از جلوه‌های جذاب طراحی‌های هنری بازی، به در بسته نخورده است. بازی همیشه در نوع خود نهایت جزئیات را دارد و تک‌تک افکت‌های تصویری را به جذاب‌ترین حالت ممکن، وارد تصاویر می‌کند. تمرکز سازندگان بر روی تمامی بخش‌های اثر خود، کاری کرده است که حتی ترتیب قرار گرفتن مواد غذایی درون یک ظرف، به طرز واضحی بر روی ظاهر کلی غذا در آن لحظه تاثیر داشته باشد و هرگز بازیکن دلیلی برای منحرف شدن ذهنش از چالش‌های جای‌گرفته در گیم‌پلی، پیدا نکند.
خلاصه‌ی همه‌ی این حرف‌ها می‌شود آن که موقع صحبت کردن راجع به بازی‌های مستقل سرگرم‌کننده و خواستنی، حتما حواس‌تان به Overcooked 2 باشد. بازی‌ای که شاید برخی از دقایق اندک بخش داستانی‌اش با نشان دادن دیالوگ‌هایی بی‌اهمیت به شما حوصله‌تان را سر ببرد، ولی آن‌قدر راه‌ها و روش‌های گوناگون برای سرگرم شدن در مقابل‌تان قرار می‌دهد که مخصوصا اگر شانس تجربه‌ی چندنفره‌ی آن را داشته باشید، یقینا می‌تواند برای ساعت‌ها سرگرم‌تان کند. بازی از منظر بصری و صوتی نیز تجربه‌های واقعا لایق احترامی را پدید آورده است و همان‌قدر که در رنگ‌بندی و طراحی و گرافیک هنری و آفرینش هیجان و حفظ انرژی با موسیقی‌هایش عالی است، از منظر فنی هم تجربه‌ی قابل قبولی به نظر می‌رسد. چرا که نه لودینگ‌های بلندی دارد، نه با باگ به خصوصی آزارتان می‌دهد و نه هنگام درگیر شدن‌تان با عناصر مختلف موجود در محیط، حتی برای یک بار معطل‌تان می‌کند. سازندگان Overcooked 2، همه‌چیزِ آن را با علاقه و عشق به بازی‌شان و صد البته مخاطبان آن ساخته‌اند و نتیجه‌ی تلاش یک تیم برای به وجود آوردن بهترین نسخه‌ی ممکن از ایده‌ای که دارد، می‌شود چنین اثری که در اوج سادگی، کمتر کسی از تجربه‌اش احساس پشیمانی خواهد کرد.
این بازی روی پلتفرم پی‌سی بررسی شده است.
Overcooked 2
نقاط قوت
- طراحی هوشمندانه‌ی مراحل
- گرافیک هنری کاملا راضی‌کننده
- موسیقی‌های هیجان‌انگیز و جذاب
- سیر صعودی قابل لمس و عالی چالش‌ها
- پشتیبانی از حالت‌های مختلف به صورت محلی و آنلاین
نقاط ضعف
- بالانس نبودن برخی از محیط‌ها
- ضعف سیستم ارتباطات آنلاین بازیکنان
- شلوغی بیش از حد تصویر در تجربه‌های چندنفره
نظرات