نقد سریال ریچر (Reacher) | فصل اول
فصل اول سریال Reacher با اینکه اشتباهاتی دارد، اما یک اقتباس درخور و وفادارانه از رمان جک ریچر را به طرفدارانش تقدیم می‌کند. در ادامه با زومجی و نقد این سریال همراه باشید.
مدتی می‌شود که فصل اول سریال Reacher از شبکه آمازون پرایم پخش شده و این سریال برای فصل دوم نیز تمدید شده است. این سریال اقتباسی از رمان Jack Reacher اثر لی چایلد است که داستان جک ریچر، پلیس نظامی سابق ارتش آمریکا را دنبال می‌کند که به شهر مارگریو در ایالت جورجیا سر می‌زند و به سرعت درگیر یک توطئه خشن و مرگبار می‌شود.
از آنجایی که ما پیش از این شاهد دو اقتباس سینمایی از رمان جک ریچر با بازی تام کروز بودیم، بدون شک انتظار داشتیم تا اینبار اقتباس وفادارانه‌تری شاهد باشیم و حالا سؤال این است که سریال Reacher آیا ارزش این را داشته که شاهد ریبوت داستان جک ریچر باشیم؟
همان‌طور که احتمالا خبر دارید، فصل اول سریال ریچر براساس رمان Killing Floor ساخته شده است. سریال Reacher از همان ابتدا وعده اقتباسی وفادار به طرفداران می‌دهند و در این موضوع هم موفق عمل می‌کند. سریال چه در زمینه داستانی و چه در زمینه ظاهر و اندازه جک ریچر تلاش می‌کند تا دنباله‌رو منبع اقتباسش باشد و همین موضوع به نقطه قوت سریال تبدیل شده است. سازندگان سریال با دور ماندن از ترندهای شبکه‌های اجتماعی تلاش کرده‌اند اثری به دور از حواشی تولید کنند و نتیجه‌اش به اثری تبدیل شده است که نیازی به توجیه هر بخش آن در رسانه‌ها ندارند.
البته سریال تفاوت‌هایی هم با منبع اقتباسش مثل نقش بیشتر شخصیت‌هایی چون راسکو یا فینلی تا حضور نیگلی که کمی زودتر از انتظار معرفی شد هم هستیم. حتی سریال برخلاف منبع اقتباسش بیشتر به گذشته و ریشه جک ریچر پرداخته است و اثری به‌روزتری تبدیل شده است.
همین موضوع‌ها باعث شده تا سریال بتواند استفاده بهتری از پتانسیل‌های شخصیت‌هایی مثل راسکو و فینلی داشته باشد و باعث شود این شخصیت‌ها صرفا کاراکترهایی نباشند که فکر کنیم تو دست و پا جک ریچر هستند و به شخصیت‌های بی‌اهمیتی تبدیل شوند. درواقع این موضوع باعث شده است تا علاقه‌مند باشیم که در آینده دوباره از راسکو و فینلی بیشتر ببینیم و صرفا حضورشان به فصل اول خلاصه نشده باشد.
همچنین حضور شخصیت نیگلی از همان ابتدا کار می‌تواند باعث شود زمینه‌سازی بهتری برای این شخصیت ایجاد شود تا در آینده شاهد حضورش باشیم. اما بزرگ‌ترین نگرانی که در مورد سریال داشتم، انتخاب آلن ریچسون برای نقش جک ریچر بوده است و برخلاف انتظاری که داشتم، ریچسون واقعا بهترین انتخاب ممکن برای این نقش بوده است. ریچسون دارای هر ویژگی است که جک ریچر باید داشته باشد و صرفا این شباهت ظاهری نیست. ریچسون بازی قابل قبولی را در سریال ارائه می‌کند و او شاید واقعا بازیگر سطح بالایی نباشد، اما او جک ریچر بسیار خوبی است و توانسته به خوبی از پس نقش خود بر بیاید. او این موضوع را ثابت می‌کند که برای یک نقش حتما لازم نیست بهترین گزینه، بهترین بازیگر سینما و تلویزوین باشد.
جک ریچر چه در صحنه‌های اکشن یا در صحنه‌هایی که شوخی می‌کند یا در صحنه‌هایی که نیازی به حرف زدن ندارد و با سکوتش روی اعصاب دیگران می‌رود، باعث شده است تا ترکیبی از یک معجون جذاب را به طرفدارانش ارائه کند. حتی شاهد شکل گرفتن رابطه خوبی بین جک ریچر با شخصیت‌هایی مثل راسکو، فینلی و حتی پاول هابل هستیم. اما بخش دیگری که باعث شده است تا سریال Reacher بسیار بهتری تبدیل شود، تمرکز و تاکید روی واقع‌گرایی است. تمرکز سریال روی واقع‌گرایی باعث شده است تا شخصیت جک ریچر به شخصیت قابل لمس‌تر و بهتری تبدیل شود. البته نمایش گذشته و ریشه شخصیت جک ریچر هم به این موضوع کمک زیادی کرده است.
در سریال قطعا لحظاتی وجود دارد که جک ریچر مبارزات بزن بهادری دارد و این چیزی است که او به آن نیاز دارد. اما این موضوع باعث نشده است تا سازندگان فراموش کنند جک ریچر هم درنهایت یک انسان با ماهیچه‌های غول آسا است که به قول فینلی او بیشتر از اینکه شبیه یک انسان باشد، بیشتر شبیه به یک دایناسور است! در هر حال جک ریچر شاید لحظاتی داشته باشد که هر شخصیتی را در ثانیه کنار بزند و دست پا و حتی گردن دشمنان نگون بخت خود را بشکند، اما او هم دارای نقاط ضعفی است و مبارزانی هم هستند که می‌توانند او را به چالش بکشند و حتی باعث شوند او برای نجات پیدا کردن تلاش کند.
همین موضوع هم باعث شده است تا برای هر مبارزه نقشه بکشد و براساس نقشه خود پیش برود و دشمنانش را نابود کند. همین نکات جذاب که به قول جک ریچر توجه به هر نکته بسیار مهم است، به جذاب‌تر شدن سریال کمک زیادی کرده است. به‌طور مثال جک ریچر از ابتدا سریال به تولید بالا محصولات دامی مشکوک است، اما برای مردم شهر این موضوع کاملا عادی است و چیز عجیبی برای آنها وجود ندارد.
درواقع زمانی‌که شما در یک منطقه خاص زندگی کنید و یک موضوع را روزانه ببینید، قطعا برای شما به یک امر عادی تبدیل خواهد شد، اما برای یک خارجی یک اتفاق مشکوک و غیر عادی است و همین رعایت نکات که شاید در نگاه اول کوچک باشند، به بهتر شدن سریال Reacher کمک زیادی کرده است.
سریال ریچر همچنین حاوی پلات تویست‌ها و چرخش‌های داستانی ناگهانی جذابی است که شاید در نگاه اول کمی شوکه کننده باشد، اما با نگاهی بهتر متوجه می‌شویم که سازندگان برای هر موضوع زمینه‌سازی مناسب را کرده‌اند. هرچند سریال Reacher در ۷ قسمت اولش بدون شک یکی از بهترین سریال‌های سال ۲۰۲۲ بوده، اما در قسمت هشتم مرتکب اشتباهاتی هم شده است. گفتیم که تمرکز بخش زیادی از داستان و اتفاقات سریال ریچر روی واقع‌گرایی است، اما در قسمت هشتم فصل اول ما عملا شاهد خلاف این موضوع هستیم. مشخص نیست که چرا در قسمت پایانی سازندگان چنین تصمیماتی گرفتند.
به‌طور مثال در نبرد پایانی شاهد این موضوع هستیم که ریچر و دیگران بدون اینکه خط و خشی روی آنها دیده شود، تمامی نیروهای دشمن را از بین می‌برند. از همه عجیب‌تر گاف‌های داستانی این نبرد است که به‌طور مثال در بخشی راسکو و دیگران دچار مشکل دید شده‌اند، اما جلوتر خبری از دود نیست. درحالی‌که در قسمت هفتم کاهش دید و هوای طوفانی برای خود جک ریچر مشکل ایجاد کرد. البته طرح ریچر تا حدی مشخص است و می‌دانیم که هدفش چه چیزی بوده است، اما شاید بهتر بود سریال به‌جای اینکه دنبال نبردهای یک دربرابر یک و نمایشی باشد، باز هم براساس فرمول قسمت‌های قبلی عمل می‌کرد و مبارزات واقع‌گرایانه‌تر و با عواقب بیشتری را ارائه می‌داد.
برای درک بهتر این موضوع بهتر است به قسمت هفتم سریال Reacher بازگردیم که شاهد یک نبرد جذاب هستیم که ریچر با یک نقشه دقیق و ماهرانه سعی در ازبین‌بردن افرادی است که به‌دنبال کشتن او هستند و همان‌طور که جلوتر گفتم در این نبرد او در همه لحظات برتری نداشته است و حتی در آستانه شکست هم پیش می‌رود.
سریال با اینکه دارای چنین صحنه‌ای است و همچنین لحظات فوق‌العاده تاریک و ترسناکی را ارائه می‌دهد، اما در قسمت پایانی تا حد زیادی این موضوع‌ها را فراموش کرده است. در مجموع قسمت پایانی فصل اول سریال Reacher شاید کمی ناامید کننده باشد، اما باز هم پایانی قابل قبول و هیجان‌انگیز برای فصل اول سریال است و زمینه‌سازی خوبی هم برای فصل دوم می‌کند؛ اگرچه باز هم پایان سریال می‌توانست کمی بهتر کار شود.
یک مورد دیگر در مورد سریال Reacher این است که روند اتفاقات و پیسینگ آن در برخی از دقایق کمی بیش از حد کند می‌شود. البته این مشکل در قسمت‌های پایانی کمرنگ‌تر می‌شود و چندان جدی نیست، اما شاید برای گروهی کمی آزار دهنده باشد. اما یک نکته عجیب سریال باز هم در قسمت پایانی سریال سریال Reacher رخ داده است. اگر از CGI نسبتا متوسط نبرد پایانی بگذریم، ما در قسمتی از سریال شاهد اشک‌های CGI جک ریچر هستیم. واقعیتش این است که در نگاه اول احساس کردم اشتباه متوجه شده‌ام و شاید اشتباه می‌کنم، اما در ادامه متوجه شد که این موضوع کاملا درست است و واقعیت دارد.
این مورد عجیب و بامزه واقعا غیر منتظره‌ترین بخش فصل اول سریال Reacher بوده است و مشخص نیست چرا سازندگان سریال چنین تصمیمی گرفته‌اند. حداقل امیدوار هستم که در فصل دوم دنبال اشک‌های دیجیتالی نروند و با کمی هزینه کمتر و خرید کمی پیاز این مشکل را حل کنند و دیگر شاهد چنین موضوعی نباشیم.
در هر حال سریال Reacher پدیده خوبی در اوایل سال ۲۰۲۲ است که اگر به داستان‌های جک ریچر علاقه دارید یا دنبال سریالی درام جنایی با چاشنی اکشن هستید، این سریال بهترین گزینه برای تماشا است و نباید آن را از دست دهید.
