بررسی بازی Reus 2؛ وقتی سرنوشت جهان در دستان شما است!

بازی Reus 2 محصول تیم Abbey Games و ناشر Firesquid، در دسته بازی‌های استراتژیکِ شبیه‌سازی خدایان قرار می‌گیرد. در این اثری شما در نقش قدرتی فراتر ظاهر می‌شوید که کنترل مجموعه‌ای از «غول‌ها» را برعهده دارد و به کمک آن‌ها باید جهانِ جدیدی بسازد، زیست‌بوم‌ها را ایجاد کند و حتی سرنوشت مردم را تعیین کند! بازی Reus 2 سال گذشته برای پی سی منتشر شد و به‌زودی روی سوییچ و ایکس باکس هم عرضه می‌شود و به همین مناسبت سراغ تجربه و بررسی آن می‌رویم.

بازی با محوریت نه صرفاً ساخت شهر یا رشد انسان‌ها، بلکه ترکیبی از مدیریت زیست‌بوم‌ها، کاشت گیاهان، رهاسازی جانوران و استخراج مواد معدنی عمل می‌کند. در هر «سیاره» شما با انتخاب غول‌هایی که هرکدام دارای توانایی‌های خاص نسبت به گیاه، جانور یا معدن هستند، شروع می‌کنید و باید با ترکیب هوشمندانه زیست‌بوم‌ها و ترکیبات گیاهی‌، جانوری و معدنی، شرایطی پدید آورید که تمدن بشر بتواند شکل بگیرد، رشد کند و به امکانات بالاتر دست یابد.

یکی از ویژگی‌های مهم بازی، سبک نسبتاً آرام‌تر و تأمّلی‌تر نسبت به نسخه‌های بسیاری از بازی‌های مشابه است. به همین دلیل همیشه فرصت کافی در اختیار خواهید داشت تا سیاره را به شکلی که می‌خواهد با بیوم‌های مختلف و در ادامه هم با قرار دادن گیاهان، جانوران و منابع معدنی در آن‌ها بسازید و شاهد تاثیر تصمیم‌هایتان بر ساکنین آن باشید.

بازی شامل چندین غول با توانایی‌های متفاوت است؛ مثلاً غول‌هایی که می‌توانند زمین را آماده کنند، گیاهان را بگذارند، جانوران را آزاد کنند یا معادن را استخراج کنند. با پیشرفت در بازی، غول‌های بیشتری باز می‌شوند و گزینه‌های متنوع‌تر برای آزمایش به دست می‌آورید.

همچنین، ترکیب و چیدمان «بیوتیکا» (Biotica) — که گیاهان، جانوران و مواد معدنی را شامل می‌شود — اهمیت ویژه‌ای دارد. هرکدام از این آیتم‌ها ممکن است شرط‌های جانبی داشته باشند یا با آیتم‌های دیگر ترکیب‌های ویژه‌ای ایجاد کنند. برای مثال، قرار دادن یک حیوان شکارچی در کنار گونه‌ای از گیاهان خاص ممکن است خروجی بهتری بدهد.

علاوه بر این، بازی دارای مفهوم «عصرها» است: یعنی روند بازی به بخش‌هایی تقسیم می‌شود که در هر بخش یا عصر، اهداف متفاوتی دارید و پس از رسیدن به آن‌ها، گزینه‌های جدید باز می‌شوند. این مکانیک هم به گستردگی تجربه کمک می‌کند و هم به بازیکن امکان می‌دهد که دربارهٔ مسیر رشد تمدنیِ بشر انتخاب کند.

همچنین، اگرچه بازی کنترل زیادی به شما می‌دهد، ولی با دقت طراحی شده است تا بازیکن را درگیر ترکیب‌ها و انتخاب‌ها کند، نه صرفاً ساختن آزادانه؛ این باعث می‌شود که بازی برای آن دسته‌ای از بازیکنان مناسب باشد که از حل معماها و بهره‌وری ترکیب‌ها لذت می‌برند، نه لزوماً برای کسانی که فقط می‌خواهند آزادانه جهان بسازند.

یکی دیگر از نکات قابل ذکر، رهبران بشری هستند که هرکدام شخصیت و خواسته‌ی خاصی دارند — مثلاً یکی ممکن است خواهان ثروت باشد، دیگری دانش یا رشد فرهنگی — و این‌ها می‌توانند جهت شهروندان شما را تعیین کنند و حتی در تعامل با غول‌ها یا با یکدیگر وارد اتحاد یا بحران شوند. شما حتی برای مدیریت این بحران‌ها هم ابزارهای جالبی در اختیار دارید و هریک از غول‌ها، توانایی ویژه‌ای مثل ایجاد سونامی دارند که با آن می‌توانید وارد درگیری‌های احتمالی بین رهبران شوید و شرایط را به نفع گروهی که دوست دارید، تغییر دهید. اما با همه این ویژگی‌های جذاب، Reus 2 هم مثل همه بازی‌های هم سبک خودش پس از گذشت مدتی تجربه‌ای یکنواخت ارائه می‌دهد و پس از اینکه تمام مراحل پیشرفت را در آن باز کنید، تمام غول‌ها را ببینید و با آن‌ها به تجربه بازی بپردازید، دیگر چیز جدیدی برای ارائه در بازی نخواهید داشت؛ حتی اگر رسیدن به چنین سطحی مستلزم ساعت‌ها وقت گذاشتن پای بازی باشد.

در بعد بصری، بازی از طراحی هنری ساده ولی جذاب بهره می‌برد؛ رنگ‌ها شاد هستند، زیست‌بوم‌ها متفاوت‌اند و طراحی کارتونیِ غول‌ها تا حدودی فانتزی است، ولی در عین حال حس اینکه شما قدرت الهی و طبیعت را کنترل می‌کنید، به خوبی منتقل می‌شود. البته طراحی رابط کاربری بازی می‌توانست بهتر هم باشد؛ چرا که گاهی صفحه بیش از حد لزوم شلوغ می‌شود و پیدا کردن کارهایی که باید انجام بدهید واقعا دشوار می‌شود. ولی در مجموع طراحی‌های بامزه بازی، انیمیشن‌های جالب غول‌ها و حتی انسان‌ها و رنگ‌بندی‌های شاد، فضای دلنشینی در Reus 2 ایجاد کرده است.

در کل، می‌توان گفت که Reus 2 تجربه‌ای بسیار ارزشمند برای علاقه‌مندان به سبک بازی‌های خدایان و شبیه‌سازی است، به‌ویژه اگر از ایجاد زیست‌بوم‌ها، طراحی اکوسیستم‌ها، و کشف ترکیب‌های متفاوت لذت می‌برید. بازی این امکان را می‌دهد که با ترکیب‌های مختلفی از غول‌ها و حتی انتخاب رهبران و عصرها، بارها و بارها آن را تجربه کنید و همین باعث می‌شود که ارزش تکرار قابل قبولی داشته باشد ولی در نهایت باز هم به نکته‌ای برسد که دیگر چیز جدیدی برای کشف کردن در آن نداشته باشید.