بررسی بازی Ninja Gaiden Ragebound؛ آسان‌ترین نینجا گایدن تاریخ

اگر حتی بازی‌های نینجا گایدن را هم بازی نکرده باشید، احتمالا با شنیدن اسمش اولین چیزی که به ذهنتان می‌رسد این است که «شنیده‌ام نینجا گایدن‌ها بازی‌های سختی هستند». تکمو در دهه ۸۰ میلادی با عرضه اولین نینجا گایدن روی فمیکام و NES تاریخ‌ساز شد؛ یک بازی اکشن پلتفرمر به شدت سخت و بی‌رحم. طراحی بازی به این صورت است که بازیکن را وادار می‌کند دسته جلو را نگه دارد و فقط بدود و از روی دشمن‌ها بپرد و پلتفرم‌ها را پشت سربگذارد. تایمری که بالای تصویر وجود دارد به همراه موسیقی هیجان‌انگیز و تمپو بالا به بازیکن می‌گوید که در این بازی شما نباید مکث کنید و همیشه باید به سمت جلو بدوید.

کوئی تکمو بعد از گذشت چند دهه تصمیم گرفت که با همکاری استودیو سازنده Blasphemous و شرکت Dotemu نسخه جدیدی از بازی نینجا گایدن را با اسم Ragebound تولید کند. شخصیت اصلی بازی جدید نینجا گایدن Ryu نیست و شما هدایت کاراکتری به نام Kenji را برعهده می‌گیرید. کنجی در ادامه با شخصیت زنی به نام کوموری آشنا می‌شود و با همکاری همدیگر به نجات دنیا می‌روند.

بیایید یک لحظه سریع هسته اصلی نینجا گایدن‌های دوبعدی اصلی تکمو را مرور کنیم. شما جهت جلو را نگه می‌دارید، از روی دشمنان می‌پرید، خودتان را به دشمن‌ها می‌زنید و با قربانی کردن خون‌تان، نینجا را به سمت جلو پرتاب می‌کنید. سازندگان در بازی جدید تا جایی که بازیکن اذیت نشود، این موارد را رعایت کرده‌اند. یعنی چی؟ کنجی یک پرش مخصوص چرخشی به نام Guillotine Boost دارد که در صورت اصابت به دشمن‌ها مثل توپ پینگ‌پنگ از روی آنها می‌پرد. یعنی نه تنها این پرش شما را به مدت چند فریم در حالت ضدضربه قرار می‌دهد، بلکه به شما کمک می‌کند که یک پرش اضافی مجانی هم بگیرید. پس اگر دشمنی در تصویر وجود نداشته باشد درواقع پلتفرمینگ بازی برای شما سخت‌تر می‌شود؛ درحالی که این موضوع باید برعکس اجرا شود. طوری که وجود دشمنان زیاد در تصویر باید روند پلتفرمینگ شما را سخت کند.

با اینکه مکانیک‌های جدید سرعت و جریان بازی را خیلی روان‌تر می‌کند اما این حس را به شما می‌دهد که برای تمام کردن مراحل اصلا زحمتی نمی‌کشید و صرفا یک سری تصاویر و اتاق‌ها را بدون هیچ تلاشی پشت سر می‌گذارید. وضعیت وقتی بدتر می‌شود که متوجه شوید که نینجای ما یک دکمه جاخالی یا همان Dash ضدضربه (Invincible) دارد. یعنی از وقتی که دکمه کله‌ ملق را می‌زنید تا اینکه انیمیشن تمام شود نینجا‌ی شما کامل از ضربات دشمنان در امان است.

قابلیت‌های خیلی قوی یا به اصطلاح گیمینگ اوپی (Over Powered) کنجی تمامی ندارد. شما با شمشیر خودتان هم حتی می‌توانید اکثر پروجکتایل‌های دشمن‌ها را از بین ببرید. مورد دیگری که باز روند پلتفرمینگ را در بازی ساده‌تر می‌کند مربوط به ضربه خودن خود نینجا است؛ لحظه‌ای که در هوا است. لحظه‌ای که نینجای ما به دشمن برخورد می‌کند کاراکتر شما Knockback (به عقب رانده شدن) می‌شود و در ادامه شما با زدن دکمه پرش می‌توانید کاراکتر خودتان را Recovery کنید. وجود اینطور قابلیتی به نوعی پلتفرمینگ بازی را بی‌اهمیت می‌کند و هر جایی دوست داشتید می‌توانید با زدن خودتان به دشمنان راحت موقعیت خودتان را کنترل کنید و به مسیرتان ادامه بدید. قابلیت‌های قوی کنجی تمامی ندارد و بازی هرکاری می‌کند که بازیکن به زحمت نیافتد.

خب حالا سازندگان در راستای نوآوری چه کارهایی انجام داده‌اند؟ برخی اوقات، نشان‌گر رنگی دور دشمن‌ها (رنگ آبی یا صورتی) و برخی گلوله‌های‌شان وجود دارد. کنجی و کوموری طبق رنگ مربوط به خودشان با ضربه زدن به این نشان‌گرها، یک قدرت موقتی به اسم Hyper Charged به دست می‌آورند. ضربه هایپرچارج اکثرا برای کشتن دشمن‌های بزرگ استفاده می‌شود. در بعضی از باس‌ فایت‌ها برای وارد کردن ضربه مهلک هم از این قابلیت استفاده می‌شود. اما بودن یا نبودن این قابلیت روی تجربه کلی بازی واقعا تاثیر آنچنانی ندارد. مخصوصا روی حالت نرمال، تقریبا بدون استفاده از این قابلیت‌ها و با یک «دمیج بوست» ساده یا پریدن از روی آنها می‌توانید دشمنان بزرگ را پشت سربگذارید. این قابلیت‌ها فقط در بعضی از باس‌فایت‌ها در کشتن زودتر باس‌ها کمک می‌کند، در حالی که بدون این قابلیت‌ها هم می‌توانید باس را شکست دهید.

نوآوری دیگری که در بازی پیاده شده، ادغام کاراکتر کوموری با کنجی است. در نینجا گایدن‌های قدیمی شما با برداشتن یک سری آیتم‌ها که در مسیر بود می‌توانستید قابلیت‌های نینجایی مختلف مثل پرتاب شوریکن، گلوله‌های آتشین و غیره به دست بیاورید. حالا اینجا دیگر خبر از برداشتن آیتم‌ها در طول مرحله نیست و شما با جمع کردن یک سری آیتم‌های مخفی می‌توانید در فروشگاه بازی طلسم‌های مختلف بخرید و آن را به کوموری (کاراکتر زن) بدهید. حالا اینجا کاراکتر زن همیشه همراه شما است و کار همان آیتم‌های حمله‌ای را انجام می‌دهد.

مشکل زیادی با وجود فروشگاه در بازی دارم. وقتی بازی به شدت آسان‌تر می‌شود که شما قابلیت خریدن آیتم‌ها و طلسم‌های خیلی قوی را به دست می‌آورید. بگذارید یکی از این آیتم‌ها را برای‌تان مثال بزنم. با خرج کردن تعدادی سوسک (بیتل) می‌توانید به طلسمی دست پیدا کنید که پس از اجرای کامبوی سه‌تایی، نینجا با اجرای هر ضربه، سلامتی خودش را برمی‌گرداند. مگر نینجا گایدن‌های دوبعدی در سبک RPG هستند که ما می‌توانیم با آیتم‌های Passive قدرت‌های عجیب و غریب به نینجای خودمان بدهیم. برهمین اساس تعادل (بالانس) کل بازی به هم ریخته است. حتی روی درجه سختی هارد به محض اینکه این آیتم‌ها و طلسم‌ها را خریداری کنید، بازی به طرز عجیبی راحت می‌شود.

گویا صنعت ویدیوگیم و بازی‌های این مدلی به سمتی رفته که همه بازی‌ها باید فروشگاه خرید آیتم داشته باشند تا شما بتوانید هزارتا قابلیت‌های قوی و مختلف را بدون هیچ بالانسی در اختیار گیمرها قرار بدهید.

نظرم در مورد بازی زمانی کمی عوض شد که بعد از تمام شدن حالت نرمال بازی، بخش سخت یا همان Hard باز شد. مشکلی که در حالت نرمال بازی وجود داشت مربوط به آسان بودن بیش از اندازه بازی است. طوری که در آزمایش‌های مختلف متوجه شدم که شما اگر خودتان را عمدا به دشمن‌ها بزنید (دمیج بوست)، به راحتی به چک‌پوینت‌های بعدی می‌رسید. اینجا واقعا چیدمان دشمن‌ها و مسیر‌ها و اتاق‌ها دیگر بی‌فایده است و حس رضایت یا پیشرفتی به شما منتقل نمی‌شود. حالا خداروشکر در بخش هارد کمی کار برای شما سخت‌تر می‌شود و باید حواس‌تان به حرکا‌ت‌تان باشد. اینکه حالت هارد از ابتدای بازی در اختیار بازیکن قرار ندارد می‌تواند یکی از مشکلات جدی بازی باشد. چون اگر فقط نظر کلی بنده در این بررسی براساس حالت نرمال بازی بود خیلی امتیاز کمتری این بازی دریافت می‌کرد و حس ناامیدی من از این بازی بیشتر می‌بود.

کمی در مورد باس‌فایت‌های بازی صحبت کنیم که یکی از معدود ویژگی‌های مثبت بازی است. طوری که شک می‌کنم نکند یک نفر کاملا جدا از تیم، باس‌فایت‌های این بازی را طراحی کرده است. با اینکه روی درجه سختی نرمال (به نظر من آسان) مسیر‌های متصل به باس آسان هستند، اما از آن طرف خود باس‌ فایت‌ها درست و حسابی طراحی شده‌اند. روی درجه سختی هارد به شما قول می‌دهم که در حدی باس فایت‌های بازی سخت و چالشی می‌شوند که فکر می‌کنید دارید بازی سولزلایک انجام می‌دهید. البته در صورتی که آیتم‌های قوی بازی را از فروشگاه نخرید. جالب است بدانید که روی هارد، چیدمان بعضی موارد در باس فایت‌ها هم فرق می‌کنند و لایه‌های جدیدی به گیم‌پلی اضافه می‌کنند. اینکه از ابتدای بازی، درجه سختی هارد در اختیار بازیکنان نیست یه مشکل خیلی جدی به حساب می‌آید.

تمام دشمن‌های قدیمی نینجا گایدن اینجا هم برگشته‌اند. دشمنانی که از پشت شما را دنبال می‌کنند؛ دشمنان معروفی که مثل توپ بسکتبال چاقو یا چکش به سمت شما پرت می‌کنند تا با کمک آنها (بله درست شنیدید، با کمک آن‌ها) از پروجکتایل‌ها و با استفاده از Guillotine ‌Boost (همان حرکت جامپ فنری یا پینگ‌پونگی) محیط‌ها را بی‌دردسر پشت سر بگذارید.

درمورد یک ویژگی مثبت صحبت کنیم. آن هم موسیقی متن پرانرژی نینجا گایدن ریج‌باوند است. موسیقی بازی کاملا برازنده نام مجموعه نینجا گایدن است. دو ساعت موسیقی متن برای این بازی ساخته شده است. در کنار آنها شاهد بازگشت موزیک‌های خیلی مهم بازی اول نینجا گایدن (NES) هستیم که باسلیقه بازسازی و ریمیکس شده‌اند. اکثر موزیک‌های بازی در سبک راک با گیتار الکتریک گوش‌هایتان را به لرزه در می‌آورد. از آن طرف از ساز‌های ژاپنی هم در اکثر موزیک‌ها با گیتار الکتریک ترکیب شده‌اند و شما را به دل دنیای نینجاها و ژاپن می‌برد. به جرئت یکی از دلایلی که باعث شد این بازی را پنج بار تمام کنم، موسیقی متن بازی بود.

بازی Ninja Gaiden Ragebound ایراد‌های بسیار زیادی دارد که برازنده نام این مجموعه نیست. اما باز با این حال سازندگان محتواهای زیادی را در این بازی گذاشته‌اند که واقعا ارزش تکرار بازی را بالا می‌برد؛ از مراحل مخفی چالشی سخت تا سیستم امتیازدهی آرکید. بازی نینجا گایدن ریج‌باوند برای کسانی که دوست دارند هر از گاهی یک بازی اکشن پلتفرمر دوبعدی را کژوال تجربه کنند، پیشنهاد می‌شود. ولی اگر از طرفدارهای قدیمی نینجا گایدن هستید و دنبال چالش‌ جدی دوبعدی هستید نینجا گایدن ریج‌باوند احتمالا شما را ناامید کند.