بررسی بازی Wuchang: Fallen Feathers؛ سوغاتی از چین

سال گذشته بازی س یکی از بهترین تجربه‌های اکشن سال را تقدیم گیمرها کرد. همانطور که در بررسی آن بازی هم اشاره کردم، ووکانگ پتانسیل این را دارد که به‌نوعی نقش ویچر برای لهستانی‌ها را در چین ایفا کند و به همه ثابت کند که صنعت بازیسازی چین، می‌تواند به مرور تبدیل به بازیگری مهم در دنیای ویدیو گیم شود و باید آن را حسابی جدی گرفت؛ حالا در ادامه این مسیر، نوبت به بازی Wuchang: Fallen Feathers از استودیو Leenzee Games رسیده است؛ استودیویی که به‌گفته کارگردان بازی، نزدیک به ۱۶۰ نفر عضو دارد و موفقیت‌های ووکانگ هم نقش مهمی در انگیزه گرفتن آن‌ها برای خلق اثری باکیفیت داشته است. اما آیا Wuchang: Fallen Feathers واقعا هم بازی ارزشمندی است؟ لطفا ابتدا بررسی ویدیویی بازی را تماشا کنید تا بعد هم بیش‌تر در مورد آن صحبت کنیم:

Wuchang: Fallen Feathers گیمرها را به دوران فرمانروایی مینگ در کشور چین می‌برد و تصویری آمیخته به خیال از سرزمینی به نام Shu ارائه می‌دهد. در این جهان، جنگ و ویرانی ناشی از آن از یک طرف و از طرفی دیگر، بیماری که با نام Feathering شناخته می‌شود، روزگار غم‌انگیزی برای مردم رقم زده‌اند و افراد زیادی پس از مبتلا شدن به مریضی مذکور، کم‌کم از خوی انسانی خود فاصله گرفته و تبدیل به هیولاهایی وحشتناک می‌شوند. در این بین ووچانگ، شخصیت اصلی بازی، خود هم از مبتلایان به این بیماری ترسناک است و البته همزمان از بی‌خوابی و فراموش خاطرات گذشته خودش هم رنج می‌برد؛ پس این دزد دریایی سابق، تنها راه موجود برای شانس اندک رهایی و نجات خودش را در زدن به دل دشمنان و جنگیدن با آن‌ها می‌بیند و اینجاست که ماجراجویی گیمر در Wuchang: Fallen Feathers آغاز می‌شود.

بازی ووچانگ به‌سبک خیلی از آثار سولزلایک، داستان چندان سرراستی، حداقل تا تقریبا میانه‌های بازی ندارد. اینکه اصلا چه اتفاقی در جهان بازی افتاده است و شخصیت اصلی آن الان در چه شرایطی قرار دارد، سوالاتی هستند که باید جواب آن‌ها را در دیالوگ با سایر کاراکترهای بازی یا در نوشته‌هایی پیدا کنید که در گوشه و کنار جهان پخش شده‌اند. البته که گاهی سینماتیک‌هایی هم برای تعریف داستان شاهد هستیم ولی در مجموع بازی حداقل تا بخش زیادی از تجربه کلی خودش، بیش‌تر از اینکه قصد پاسخ دادن را داشته باشد اقدام به ایجاد سوال می‌کند؛ اما هنرمندی سازنده‌ها اینجاست که سایر ویژگی‌های Wuchang: Fallen Feathers و همینطور شخصیت‌پردازی کاراکتر اصلی آن را آنقدر خوب انجام داده‌اند که برای لذت بردن از آن‌ها هم که شده، تک تک این سوال‌های ذهن خودتان را پیگیری خواهید کرد و بازی هم در مجموع در پایان، پاسخ‌هایی برای آن‌ها در نظر می‌گیرد که از مسیر طی‌شده تا رسیدن به این نقطه، احساس پشیمانی نخواهید کرد.

اما ویژگی که تقریبا هر مولفه دیگری از بازی Wuchang: Fallen Feathers را به اولویت‌های پایین‌تر هُل می‌دهد و خودش تبدیل به ستاره اصلی این نمایش چینی می‌شود، چیزی نیست جز گیم‌پلی کلی جذاب و طراحی ارزشمند سیستم مبارزه‌های بازی. عوامل مختلفی دست به دست هم داده‌اند تا در نهایت شاهد گیم‌پلی باکیفیتی باشیم و یکی از مهم‌ترینِ این عوامل، سیستم مبارزه‌های بازی است. شخصیت ووچانگ توانایی استفاده از سلاح‌های مختلفی از شمشیرهای کوچک و بزرگ گرفته تا نیزه، تبر و حتی دو شمشیر همزمان را دارد و جنگیدن با هریک از این دسته‌بندی کلی سلاح‌ها، تجربه‌ای کاملا متفاوت و منحصربه‌فرد از بازی را ارائه می‌دهد؛ به‌طوریکه گاهی اگر در نبردی به مشکل خوردید، تغییر سلاح می‌تواند گزینه خوبی برای امتحان کردن باشد و از آنجایی که درست مثل ووکانگ، در این بازی هم می‌توانید مهارت‌های خودتان را راحت ریست و روی شاخه جدیدی سرمایه‌گذاری کنید، گرفتن چنین تصمیمی می‌تواند ارزش امتحان کردن را داشته باشد.

به درخت مهارت‌ها اشاره کردم و Wuchang: Fallen Feathers در این زمینه هم واقعا عالی است؛ انواع و اقسام آپگرید‌ها در این بخش در دسترس هستند که برای باز کردن آن‌ها، باید منابع به‌دست‌آمده از کشتن دشمنان را که با نام مرکوری قرمز شناخته می‌شود، تبدیل به امتیاز تجربه کنید. آپگرید‌های بازی از گزینه‌های ساده شامل اجیلیتی یا سطح سلامتی و استامینا گرفته تا موارد بسیار متنوع دیگری مرتبط با ارتقای سلاح‌ها یا مهارت‌های جنگیدن کاملا جدید را شامل می‌شوند. البته برخی از این آپگرید‌ها مثل ارتقای حرفه‌ای شدن در استفاده از سلاح‌های هر دسته‌بندی کلی یا تعداد و اثرگذاری آیتم احیای سلامتی بازی با مرکوری ارتقا پیدا نمی‌کنند و برای آن‌ها، باید آیتم‌های مخصوص به‌خودشان را در بازی پیدا کنید. آپگرید‌های بازی جدا از تنوع خیلی خوبی که دارند، کاملا روی گیم‌پلی هم تاثیرگذار هستند و مثلا باز کردن یک مهارت کاملا جدید و استفاده از آن، می‌تواند نقش پررنگی در عملکرد بهتر شما در نبردها ایفا کند.

به تمام این ویژگی‌های سیستم مبارزه‌ها، باید امکان استفاده از جادو را هم اضافه کنیم تا دید خوبی از این موضوع داشته باشیم که در مجموع، Wuchang: Fallen Feathers برای نبرد‌ها ابزارهای گسترده‌ای در اختیار مخاطبش قرار می‌دهد و بعد، دست او را باز می‌گذارد تا هرطور که دوست دارد از آن‌ها استفاده کند و به شیوه دلخواه خودش هر بلایی می‌خواهد، سر دشمنان بیاورد. این وسط یک سری ایده جالب هم از سازنده‌ها شاهد هستیم؛ اول، سیستمی با نام مدنس یا دیوانگی که اگر خیلی زیاد بمیرید یا حتی گونه‌های خاصی از دشمنان را بکشید، تقویت می‌شود و در نهایت شخصیت اصلی را به مرز جنون می‌رساند. اما این جنون، لزوما نه چیز خوبی است و نه چیزی بد؛ بلکه باعث می‌شود تا شما همزمان هم آسیب بیش‌تری به‌دشمنان برسانید و هم آسیب بیش‌تری از آن‌ها دریافت کنید. حال اگر گیمرها بتوانند مثلا در نبرد با یک باس به‌خوبی حملات دشمن را دفع کنند یا از آن‌ها جاخالی بدهند، همین مدنس می‌تواند ناجی او باشد و به‌لطف ضربه‌های سنگین‌تری که به‌دشمن وارد می‌سازد، راحت‌تر او را از پا دربیاورد.

ویژگی مثبت دیگر بازی که آن هم نقشی از جنس تنوع بخشیدن هرچه بیش‌تر به نبرد‌های Wuchang: Fallen Feathers ایفا می‌کند، سیستم جذب نوعی انرژی با نام Skyborn Might است که در اثر کارهایی مثل جاخالی دادن‌های به‌موقع،‌ وارد کردن ضربه‌هایی خاص به دشمنان و موارد دیگر، جذب ووچانگ می‌شود و با آن می‌توانید جادوهای مختلف را اجرا کنید یا حتی مهارت‌های شخصیت بازی را به شیوه‌ای متفاوت‌تر، سریع‌تر یا با قدرتی بیش‌تر اجرا کنید. برای درک بهتر موضوع، مثلا با داشتن میزان کافی از این انرژی، می‌توانید ضربه‌های سنگین خود را خیلی سریع‌تر اجرا کنید و با رساندن خودتان به پشت دشمن و اجرای یکی از این ضربه‌ها، خیلی راحت او را وارد حالتی شدیدا آسیب‌پذیر کنید.

سیستم دفاعی بازی بیش‌تر از هر چیزی مبتنی بر جاخالی دادن است و اگر بتوانید در آن ماهر شوید، هم آسیب کم‌تری دریافت می‌کند و هم با جذب انرژی اسکای‌بورن، همیشه دست‌تان برای اجرای جادوهای قدرتمند یا مهارت‌های خطرناک کاملا باز است. اما در کنار جاخالی دادن، با انتخاب برخی نوع از سلاح‌ها یا باز کردن مهارت‌های مربوطه در هنگام ارتقای کاراکتر، می‌توانید ضربات دشمنان را بلاک کنید یا حتی وارد حالت کلش شوید که در آن ضربه شما با ضربه دشمن به‌نوعی تلاقی می‌کند و بخشی از آسیب حمله دشمن دفع می‌شود. البته اگر بخواهم کم کم وارد حالت یکم هم ایراد گرفتن از Wuchang: Fallen Feathers شوم، می‌توانم بگویم که ایکاش در دل همه این ویژگی‌ها که در نهایت باعث تنوع بیش‌تر جنبه‌های مختلف بازی می‌شوند، شاهد تنوع بیش‌تر سلاح‌هایی از هر دسته‌بندی هم بودیم. مثلا شخصا چیزی حدود ۱۰ ساعت را با نوعی خاص از یک شمشیر بلند پشت سر گذاشتم و در این مدت حتی شانسی هم برای به‌دست آوردن سلاحی قوی‌تر نداشتم و صرفا روی تقویت سلاح فعلی متمرکز بودم.

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های هر بازی سولزلایکی در کنار اشتراکاتی مثل داشتن محلی برای ارتقا کاراکتر و استراحت که در Wuchang: Fallen Feathers شراین است، باس فایت‌های نفس‌گیر این نوع بازی‌ها است. باس فایت‌ها در سولزلایک‌ها آنقدر مهم هستند که می‌توانند در صورت ضعیف بودن، تمام ویژگی‌های مثبت یک بازی را زیر سوال ببرند و برعکس. در Wuchang: Fallen Feathers، باس فایت‌ها هم در دسته‌بندی نقاط قوت بازی قرار می‌گیرند؛ به‌طوریکه اگر دلتان برای آن تپش قلب‌های خارج از کنترل یا عرق کردن دست‌ها در حین جنگیدن با یکی از آن باس‌های فراموش‌نشدنی بازی‌هایی مثل دارک سولز، الدن رینگ، سکیرو یا حتی لایز آو پی تنگ شده باشد، Wuchang: Fallen Feathers کلی از این لحظه‌ها برای شما تدارک دیده است.

تقریبا هر باس فایتی در بازی حکم چالشی کاملا متفاوت را دارد که از همان اصول اولیه جاخالی بده و ضربه بزن یا جادو کن پیروی می‌کند ولی در نهایت ساختار کلی هر نبرد با دیگری کاملا متفاوت است؛ مثلا در باس فایتی هرچه عقب می‌ماندم تا از ضعف‌های دشمنم بهره ببرم، تنبیه می‌شدم و در یکی از بهترین باس‌های بازی، حداقل من راه دیگری جز صبر برای درگیر نشدن مداوم با باس و بهره بردن از محدود فرصت‌های پیش‌آمده، پیدا نکردم. باس‌ها جدا از کیفیت خوب طراحی کلی مکانیک‌های نبرد با هر یک از آن‌ها، از حیث طراحی جزییات در طراحی کلی خودشان یا محیط نبرد آن‌ها هم لایق تحسین هستند.

البته در کنار تمام این موارد لایق تحسین، Wuchang: Fallen Feathers ضعف‌هایی هم دارد؛ اول اینکه ایکاش بازی نقشه داشت. باورتان نمی‌شود چند بار در حالی که غرق زیبایی محیط‌های بازی بودم، از اینکه نقشه‌ای ندارم تا مطمئن شوم که بند بند این محیط‌ها را گشته‌ام و آماده رفتن به سمت هدف بعدی هستم، افسوس خوردم. برخی بازی‌ها نبود نقشه را با سیستمی رادار مانند جبران می‌کنند و با اینکه ووچانگ هم چنین سیستمی دارد، اما چندان کارامد نیست و نهایتا می‌توانید از نشانگر قرمز آن برای پیدا کردن شراین‌ها استفاده کنید. مشکل بعدی من با بازی که گاهی ولی در کل خیلی پیش می‌آمد، ضعف‌های دوربین و سیستم قفل روی دشمن در محیط‌های خیلی بسته و باریک است که گاهی حتی می‌تواند دید شما نسبت به همه‌چیز را کاملا مختل کند و مرگ واقعا اذیت‌کننده‌ای برای شما رقم بزند.

به محیط‌ها اشاره کردم و باید بگم که Wuchang: Fallen Feathers، از نظر گرافیکی هم بازی سطح بالاییه. سازنده‌ها با استفاده از موتور آنریل ۵ تجربه بصری خیلی خوبی خلق کردن که تنوع محیطی بالایی داره و می‌شه دقت خوب به جزییات رو تو طراحی‌هاش متوجه شد؛ البته که این زیبایی بصری، تو بعضی جاها و روی نسخه پی سی، به قیمت افت فریم‌های محسوس هم تموم می‌شه. موسیقی‌ها هم با تِم شرقی، خیلی خوب تو نبردهای حساس اوج می‌گیرن و گاهی هم تبدیل به نوایی آرامش‌بخش می‌شن و نمی‌شه ایراد خاصی ازشون گرفت.

به‌طور کلی، س یه سولزلایک خوش‌ساخت جدیده که با ایده‌های جدیدش و ترکیب اونا با یه سری از فرمول‌های امتحان پس‌داده این سبک، می‌تونه حداقل حدود ۵۰ ساعت کاملا مخاطبش رو سرگرم کنه. اگه دلتون تجربه‌ای با باس فایت‌های نفس‌گیر و دنیایی بزرگ برای کاوش می‌خواد، پیشنهاد می‌کنم اصلا دست رد به سینه این سوغاتی جدید چین نزنین و تو این روزای گرم تابستون، غرق این ماجراجویی بشین.