بررسی بازی Elden Ring Nightreign؛ الدن رینگ جذاب اما متفاوت

الدن رینگ نامی فراموش‌نشدنی در دنیای ویدیو گیم است؛ اثری که سال ۲۰۲۲ منتشر شد و توانست هم طرفداران قدیمی آثار فرام‌سافتور را راضی نگه دارد و هم افرادی مثل خود من را که چندان هم شیفته سولزها نبودم، چند صد ساعت غرق تجربه‌ای فراموش‌نشدنی کند. این موفقیت با بسته الحاقی بسیار ارزشمند بازی تداوم داشت و حالا الدن رینگ، تبدیل به فرانچایزی ارزشمند شده است؛ فرانچایزی که Elden Ring Nightreign نسخه‌ای فرعی از آن به‌حساب می‌آید و اخیرا خبر تایید رسمی فیلم آن هم منتشر شد. اما Nightreign، اصلا چقدر مرتبط با الدن رینگ است؟ آیا نسخه‌ای چندنفره از این مجموعه هم تجربه‌ای موفق به‌حساب می‌آید؟ برای جواب این سوالات، در ادامه با بررسی ویدیویی و متنی Nightreign همراه باشید:

شروع Nightreign، شباهت زیادی به خیلی از بازی‌های قبلی فرام‌سافتور دارد؛ جایی که سازنده یادآور می‌شود که پا به جهانی بی‌رحم گذاشته‌ایم و قرار نیست با چند جاخالی و ضربه زدن، دمار از روزگار دشمنان دربیاوریم. پس از یادآوری این نکته که بعید می‌دانم کسی هم پس از تجربه بازی‌های قبلی این استودیو آن را فراموش کرده باشد، سفر اصلی ما در دنیای Nightreign از پای میزگرد معروف الدن رینگ آغاز می‌شود؛ سفری با هدف شکست دادن نایت لوردها و بازگرداندن آرامش به جهان بازی.

ماجراجویی گیمرها با این مقصد، در دنیای Limveld رخ می‌دهد؛ دنیایی که در هر نوبت از بازی، تغییراتی در آن رخ می‌دهد و با اینکه فضای کلی ثابت است، ولی شاهد تفاوت‌هایی در چینش موقعیت‌ها روی نقشه هستیم. اگر هیچ اطلاعات قبلی از Nightreign ندارید، احتمالا کلمه‌هایی مثل هر نوبت از بازی برای شما غریبه خواهد بود. پس بد نیست یادآوری کنیم که Nightreign، اثری روگ‌لایک است که باوجود شباهت‌هایی در جهان و دشمنان به خود الدن رینگ و حتی ساخته‌های قبلی فرام‌سافتور، از نظر روند کلی تجربه‌ای کاملا متفاوت و جدید از آن‌ها است.

به بیان دقیق‌تر، در Nightreign شما می‌توانید کاراکتر خودتان را از بین هشت کلاس موجود انتخاب کنید و در حالت تک‌نفره یا سه‌نفره، وارد جهان بازی شوید. وقایع، در طول سه روز رخ می‌دهند که دو روز اول، چرخه شب و روز دارند. در تایم صبح و پیش از چیره شدن تاریکی، می‌توانید در دنیای بازی بگردید، دشمنان را شکست دهید، سطح کاراکتر را بالا ببرید و تجهیزات جدیدی به‌دست بیاورید. به مرور و با نزدیک شدن به تایم شب، به سبک بازی‌های بتل رویال، دایره‌ای محیط بازی را محدود و محدود‌تر می‌کند؛ تا اینکه در نهایت در منطقه‌ای بسته و کوچک، باید با باس آن شب مبارزه کنید. در صورت موفقیت در این نبرد، روز دوم آغاز می‌شود که چرخه‌ای مشابه روز نخست دارد و در نهایت در روز سوم، فقط و فقط مبارزه با نایت لورد اصلی در انتظار شما خواهد بود.

این رویکرد کلی به گیم‌پلی Nightreign، باعث تفاوت‌های آشکاری بین آن و الدن رینگ شده است و به همین دلیل هم در ابتدا اشاره کردم که لذت بردن از خود الدن رینگ، لزوما به معنی دوست داشتن مخلوق جدید فرام‌سافتور نخواهد بود. برای من، الدن رینگ بیش از هر چیزی در لذت کاویدن جهانی ناشناخته تعریف می‌شود. جهانی که چندان غل و زنجیری به پای شما نمی‌بندد و اجازه می‌دهد تا گوشه و کنار آن را در رویای رسیدن به تکه‌ای از پازل داستانی‌اش یا حتی چشیدن لذت نبردی فراموش‌نشدنی، بگردید. تازه زمانی که فکر می‌کنید در این کار به لب مرز رسیده‌اید، جهانی پنهان‌شده و جدید را برای‌تان آشکار می‌کند و این لذت، تا پایان بازی حتی ذره‌ای از نفس نمی‌افتد. اگر شما هم حس مشترکی با من دارید، باید بگویم که در Nightreign خبری از این حس، حداقل با جزییات وحشتناک، نیست.

در Nightreign، فرام‌سافتور پای ویژگی «محدودیت زمان» را به بازی باز کرده است و به همین دلیل، اگر به سبک الدن رینگ با حوصله سعی در گشتن چندتا از محیط‌های مهم نقشه را داشته باشید و با لول پایینی به شب برسید، شانس چندانی در برابر باس آن نخواهید داشت. حتی اگر حسابی در آثار سولز هم حرفه‌ای باشید و از دو آزمون اول سربلند بیرون بیایید، نایت لورد نهایی با یکی دو ضربه کارتان را تمام خواهد کرد. به همین دلیل اکثر بازیکنان، با نهایت عجله و سرعت در شروع بازی سراغ کشتن دشمنان می‌روند و پس از یکی دو لول اول، این کشتن باید روی مینی‌باس‌هایی متمرکز باشد که Rune بیش‌تری نصیب شما می‌کنند و اکثرا هم همان دشمنان آشنایی هستند که در دنیای الدن رینگ با آن‌ها ملاقات کرده بودیم؛ اما با این تفاوت که دیگر خبری از جنگیدن با حوصله با آن‌ها، یادگیری الگوهای حرکتی و کارهایی از این دست نیست و شما باید همه‌چیز را خیلی سریع تمام کنید یا در این راه کشته شوید.

به بحث سلیقه در نقد اعتقادی ندارم ولی به موضوع سبک‌شناسی و ارتباط گرفتن با آن سبک چرا؛ به همین دلیل هم اینکه از این رویکرد Nightreign لذت ببرید یا نه، بستگی زیادی به دیدگاه شما نسبت به این بازی و علاقه‌مندی‌هایتان دارد. اگر انتظار غرق شدن در کاوش دنیایی ناشناخته یا حتی پی بردن به ریز جزییات داستان را نداشته باشید، از روند سریع‌تر و شدیدا پرتنش Nightreign لذت خواهید برد. اما اگر این موارد اولویت شما در تجربه اثری از فرام‌سافتور باشد، پیش از خرید Nightreign کمی بیش‌تر در مورد آن فکر کنید.

به داستان اشاره کردم و بد نیست کمی هم در مورد آن صحبت کنیم. Nightreign از طرفی داستانی کلی دارد که مخصوصا پس از شکست دادن نایت لورد‌ها، جزییات جدیدی از آن ارائه می‌شود. با این حال سطح کلی این روایت متوسط است و انتظار عجیب و غریبی از آن نباید داشته باشید. از طرف دیگر، کاراکترهای بازی هم خود داستان‌هایی شخصی دارند که با خواندن ژورنال موجود در بازی می‌توانید به آن‌ها پی ببرید و حتی در قالب ماموریت‌های فرعی، درگیر ماجراجویی‌های مربوط به آن‌ها شوید. این داستان‌ها پرداخت خوبی دارند و به مرور به اطلاعاتی پی خواهید برد که می‌توانند شما را شگفت‌زده کنند.

اما اگر به دید اثری کاملا مستقل به Nightreign نگاه کنیم، با بازی در مجموع سرگرم‌کننده‌ای طرف هستیم. آثار روگ‌لایک معمولا به گرفتار کردن مخاطب در لوپی اعتیادآور شهرت دارند و حتی بی‌راه نیست اگر بگوییم که موفقیت بازی در ایجاد چنین لوپی، می‌تواند نشانه‌ای از کیفیت بالای آن باشد. Nightreign کاملا در خلق چنین تجربه اعتیادآوری موفق ظاهر شده است. بازی، آن کشش لازم را دارد که حتی در صورت مرگ و شکست، بخواهید بارها و بارها برای رسیدن به موفقیت آن را تکرار کنید و این موضوع، مخصوصا در تجربه چندنفره بازی بیش‌تر هم به‌چشم می‌آید؛ چرا که به‌نظرم، Nightreign به‌عنوان تجربه‌ای تک‌نفره تجربه چندان بهینه‌ای نیست.

در واقع در تجربه تک‌نفره، Nightreign برخی از خصوصیاتش را کاملا از دست می‌دهد. یکی از این موارد، امکان و لذت بازی با تمام کلاس‌های آن است. مثلا شخصا علاقه زیادی به کلاس کماندار بازی با نام آیرون‌آی داشتم و این کلاس در حالت چندنفره، بسیار کارآمد است؛ چرا که می‌توانید با کمی فاصله از دشمنان با آن‌ها بجنگید و حتی اگر هم‌تیمی‌های شما کشته شوند، با استفاده از کمان و بدون نیاز به نزدیک شدن، آن‌ها را احیا کنید که در باس فایت‌ها بی‌نهایت مفید است. ولی بازی کردن با همین کلاس در حالت تک‌نفره، می‌تواند بسیار چالش‌برانگیز باشد و چه جنگیدن با باس‌ها و چه درگیر شدن در نبردی با تعداد زیادی از دشمنان، عملا آزاردهنده می‌شود. این موضوع دقیقا برای کلاس‌های دیگری مثل کلاس‌های مبتنی بر جادو هم صدق می‌کند.

مساله دیگر تجربه تک‌نفره بازی، از دست رفتن امکان احیای سلامتی پس از مرگ است. در حالت چندنفره، پس از مرگ امکان احیای هم‌تیمی‌ها با ضربه زدن وجود دارد ولی در حالت تک‌نفره، اگر در طول روز بمیرید، با از دست دادن Rune‌ها و یک سطح از لول کلی، در نزدیکی محل مرگ احیا می‌شوید و اگر در تایم شب یا نبرد با باس نهایی کشته شوید، کارتان تمام است. البته که با خرید آیتمی از فروشگاه می‌توان یک بار فرصت احیا داشت ولی همین هم جای خالی هم‌تیمی‌ها را پُر نمی‌کند. راستش به این فکر می‌کردم که کاش الدن رینگ برای حالت تک‌نفره بازی، امکان احضار شخصیت‌های همراه را به سبک برخی از قسمت‌های خود الدن رینگ فراهم می‌کرد و قطعا در این صورت می‌شد لذت بیش‌تری از آن برد.

اما در حالت چندنفره، Nightreign واقعا جذابیت زیادی دارد. همکاری تیمی درست، به شما این اجازه را می‌دهد تا راحت‌تر محیط‌های بیش‌تری را بگردید و پیش از فرا رسیدن شب، با کشتن دشمنان بیش‌تر به سطوح بالاتری برسید. از طرف دیگر خود باس فایت‌ها هم در این شرایط لذت‌بخش‌تر هستند و اگر درست همدیگر را حمایت کنید، قادر خواهید بود تا حتی قوی‌ترین باس‌های بازی را هم شکست دهید؛ این موفقیت چنان لذت شیرینی دارد که به‌شخصه پس از شکست دادن یکی از نایت‌لرد‌ها، دوست داشتم هم‌تیمی‌هایم را برای خلق چنین تجربه فراموش‌نشدنی و حماسی از همان پشت مانیتور بغل کنم! فقط ایکاش بازی چت صوتی هم داشت و می‌شد از طریق صحبت، بهتر با هم‌تیمی‌ها هماهنگ شد و حتی احساسات ناشی از این همکاری تیمی را منتقل کرد. سرورهای بازی هم وضعیت مناسبی داشتند ولی باید منتظر ماند و دید که آیا با بیش‌تر شدن تعداد بازیکنان باز هم پایداری آن‌ها حفظ می‌شود یا خیر.

فرام‌سافتور در Nightreign حتی سیستم نقش آفرینی و ارتقا کاراکتر را هم تغییر داده است که البته به نظرم برای اثری در سبک روگ‌لایک، تصمیم درستی بوده است. در این بازی دیگر قرار نیست ریز جزییات کاراکتر خودتان را ارتقا بدهید و به جای آن، با هر بار لول‌آپ، کلیت خصوصیات کاراکتر با نسبت مشخصی بر اساس کلاس انتخاب‌شده، ارتقا پیدا می‌کنند. از آنجایی که در بازی محدودیت زمان داریم، این ویژگی تصمیم مثبتی به‌حساب می‌آید. پس از برد یا باخت در هر نوبت از بازی، سطح کاراکتر شما دوباره به حالت پایه برمی‌گردد و تنها میراثی که از تجربه قبلی باقی می‌ماند، رلیک‌ها هستند. هرچه بتوانید موفقیت بهتری در بازی کسب کنید، رلیک‌های ارزشمند‌تری نصیب شما خواهند شد و می‌توانید با انتخاب آن‌ها برای کاراکتر خودتان، ویژگی‌ها و خصوصیات قدرتمندی برای او فعال کنید. انتخاب درست و بهینه رلیک‌ها کمک شایانی به افزایش شانس موفقیت شما در بازی خواهد کرد و تنوع بالای آن‌ها هم امکان ایجاد ترکیب‌های جذابی را فراهم می‌کند.

Nightreign از نظر صوتی و بصری، اکثرا از همان محتوای خود الدن رینگ بهره برده است ولی این موضوع اصلا به معنی کم‌کاری تیم سازنده نیست؛ چرا که در نهایت مدل‌های بصری محیط یا حتی دشمنان، به شکلی کنار هم قرار گرفته‌اند که به این زودی‌ها از چشیدن لذت تجربه هنری کلی خسته نخواهید شد. موسیقی‌ها هم کاملا درست و به‌جا استفاده شده‌اند و صداگذاری‌های جدید شخصیت‌ها هم کاملا باکیفیت است.

در مجموع، Elden Ring Nightreign تجربه‌ای متفاوت چه در مقایسه با الدن رینگ و چه کلا در کارنامه کاری فرام‌سافتور است. اما این متفاوت بودن، به تجربه خوبی منجر شده است؛ تجربه‌ای که شاید تنها بازی کردنش چندان جذاب نباشد، ولی در حالت ایده‌آل و با داشتن هم‌تیمی‌های خوب، می‌توان ساعت‌ها غرق نبرد‌های حماسی و فراموش‌نشدنی و لذت کشتن باس‌های مختلف آن شد. پس اگر همیشه از نبرد‌های چالش‌برانگیز سری سولز و الدن رینگ لذت برده‌اید و با کم‌رنگ‌تر شدن جنبه‌های گشت و گذار و داستان‌گویی آن‌ها مشکلی ندارید، Elden Ring Nightreign می‌تواند تجربه ارزشمندی برای شما باشد.