بررسی بازی A Quiet Place: The Road Ahead؛ ساکت بمان!
شما را نمیدانم، اما از نظرم سری فیلمهای A Quiet Place از جمله ویدیوگیمیترین فیلمهای هالیوود بهحساب میآیند؛ از تلاش همهجانبه در راستای بقا در مقابل کوهی از هیولاهای نابینا که با تکیهبر قدرت شنوایی خود شکار میکنند، همیشه برایم تداعیکننده فرار از دست لیکرهای رزیدنت و کلکیرهای The Last of Us بوده و هست.
قصههایی که در دل آشوبِ مدام خود، بهخلقت درامهایی پر شده از تعلیق و احساسات دست میزدند و اصلا در ورای آن هیولای هچلهفت، با قصهگویی تکاندهنده و پر شده از تعلیقشان معروف شدند. هرچند هیولاهای A Quiet Place در درام فیلم کار میکردند و برای مدیوم سینما تازگی داشتند، اما برای ما گیمرها یادآور موجودات و تجربههایی آشنا هستند. حالا تصور کنید چه میشد اگر ماجراهای A Quiet Place، به دنیای ویدیوگیم راه پیدا کنند؟ اینجاست که A Quiet Place: The Road Ahead متولد میشود. اثری که با یک سوال بزرگ به سراغ بررسیاش میرویم: آیا فیلمهای A Quiet Place که از ایدههای قدیمی و امتحانشدهی ویدیوگیمی تأثیر گرفتهاند، در دنیای بازیها نیز موفق خواهند بود؟ لطفا ابتدا ویدیو بررسی بازی را در ادامه تماشا کنید:
پخش از رسانه
مقابله با هیولای A Quiet Place: The Road Ahead مثل این است که با یک کلیکر از The Last of Us یا یک لیکر از رزیدنت ایول در محیطی بزرگ تنها باشید؛ کهنگی طراحی مراحل و محیطها، تجربه بازی و حس ترساش را بیمزه کرده است
داستان بازی تقریباً ۴ ماه پس از وقایع فیلم A Quiet Place: Day One جریان دارد؛ A Quiet Place: The Road Ahead، بازیکن را در نقش دختری به نام «الکس تیلور» قرار میدهد؛ دختری بقا-جو که پس از نابودی پناهگاه و از مرگ نزدیکانش، حالا باید برای رسیدن بهمکانی امن و در امان ماندن از دست موجودات بیگانهی دنیای A Quiet Place تلاش کند. با وجود پرداخت مناسب الکس، اما داستان بازی متأسفانه از شخصیتهای سطحی و کسلکننده پر شده است؛ بازی دقیقاً در لحظاتی که قصد پرداخت درست به این شخصیتها را دارد، با پیچشهای نابهجا، آنان را از روند خود حذف کرده و بهنوعی خودزنی میکند.
نباید فراموش کنیم که فیلمهای A Quiet Place با پرداخت عالی شخصیتها و ایجاد قصهها و موقعیتهای درام توانستهاند هویت خود را شکل دهند و محبوب شوند؛ اما اقتباس ویدیوگیمی این سری در زمینهی داستان هرگز موفق نیست و با وجود جهانسازی بسیار مناسبی که در بازی A Quiet Place: Day One انجام شده، در نهایت با داستانی شتابزده و قابل پیشبینی روبهرو هستیم مخاطب خود را ناامید میکند.
در بحث گیمپلی، با اثری در ژانر ترس/بقا طرفیم؛ و سوال اصلی اینجاست که «ترس/بقا» در این بازی تا چه اندازهای عمق دارد؟ تجربهی تمامی مراحل A Quiet Place: The Road Ahead به حرکت از نقطهی A تا نقطهی B با چاشنی پنهان شدن از هیولاهای شکارچی محدود میشود؛ برای افزایش عمق گیمپلی، سازندگان بازی مجموعهای از محدودیتها را برای قهرمان داستان تعیین کردهاند و برای پیچیده کردن روند مراحل، هر بخش از بازی را با مجموعهای از معما و چالش منطقی ترکیب میکنند.
این قصهگویی، تعلیق و شخصیتپردازی A Quiet Place بود که هویتاش را میساخت. چیزی که The Road Ahead از آن بویی نمیبرد.
همانطور که میدانید، هیولای بازی با وجود نابینا بودن، بهشدت به صدا حساس است و در نتیجه، هر یک از قدمهایتان را باید با احتیاط بردارید. این موضوع هرگز در مدیوم بازی جدید نیست و همانطور که پیشتر اشاره کردیم، از رزیدنت ایول ۱ تا همین کالیستو پروتکل، ما هزاران موقعیت مشابه را در سایر بازیهای این ژانر تجربه کردهایم؛ پس کلیت تجربهی بازی که بر پایهی پنهانکاری صوتی بین بازیکن و هیولا است، تجربهی جدیدی نیست و متأسفانه سازنده نیز برای خلق یک تجربهی تازه، تلاشی نکرده است.
بازی برای به چالش کشیدن گیمر، قهرمان داستان را به بیماری آسم مبتلا کرده است؛ پس در زمان مواجهه با هیولا، دویدن و انجام فعالیتهای سنگین، باید فعالیت ریوی الکس را نیز در نظر بگیریم. محدودیت در شارژ چراغ قوه، محدودیت در فعالیت با سرعت کم برای کاهش تولید صدا، و صداساز بودن تقریباً تمامی جنبههای تعامل با محیط، از باز کردن درب تا قدم زدن در محیط، باز کردن کشوها و موارد مشابه، عمق نسبتاً خوبی به بازی دادهاند. اما پازلها چطور؟ معماهای بازی در دل ساختار کلی مراحل که شما را از نقطه آ به ب میفرستد، بیشتر به یافتن آیتم X از محیط Y برای باز کردن یک درب خلاصه میشوند. پازلهای نردبانمحور سری The Last of Us را به خاطر دارید که در همان سال ۲۰۱۳ هم تاریخگذشته محسوب میشدند؟ این پازلها یکی از محورهای اصلی از طراحی معماهای A Quiet Place: The Road Ahead محسوب میشوند.
حداکثر تلاش بازی برای فرار از باتلاق «یک گیم ترس/فرار دیگر» دسترسی گرفتن از میکروفون بازیکن و آوردن صدای محیطِ تجربهی گیمر به دنیای حساس بهصدای A Quiet Place است.
و بدترین نکته ممکن: بازی هرگز به بازیکن اجازه نمیدهد تا برای حل معماها فکر کند؛ از رنگ «زرد ویدیوگیمی» که تمامی نقاط و جزئیات کلیدی محیط با آنها تزئین شده است، تا وجود یک راهنما که روش حل معماها را به شکل خودکار نمایش داده و مقصد را نیز نمایش میدهد، فلسفهی وجود معما در این بازی را زیر سوال برده است. انگار که اصلا بازی خودش، خودش را بازی میکند! ممکن است بگویید که تا زمانی که قابلیت خاموش کردن این راهنما وجود دارد، اشکالی ندارد که چنین ویژگی در بازی باشد؛ این دیدگاه مانند این است که در سری دارک سولز «ایزی مود» قرار دهیم! وقتی که یک بازی ترس/بقا تمام تمرکز گیمپلی خود را بر روی پازلهای محیطی/منطقی میگذارد، پس باید در محیط ترسناک خود، بازیکن را آزاد بگذارد و از هدایت او دست بردارد؛ ناسلامتی همین چند وقت پیش ریمیک سایلنت هیل ۲ آمد تا ساختار صحیح گیمپلی ترس/بقا را به ما یادآوری کرده باشد.
خوشبختانه با پیشرفت در مراحل، مکانیزمهای جدیدی به گیمپلی اضافه میشود و به مکانیکها تنوع میدهد؛ اما متأسفانه تنوع در مکانیزمهای گیمپلی هم نمیتواند جلوی تکراری شدن تدریجی مراحل، به تکرار افتادن ساختار معماها و اجرای مشکلدار ساختار کهنهی گیمدیزاین را بگیرد.
بازی از منظر صوتی و بصری جذابیتهای خود را دارد. گرافیک هنری بازی واقعاً زیباست، اما مگر میشود از موتور گرافیکی آنریل ۵ صحبت کنیم و از بهینهسازی ضعیف چیزی نگوییم؟ بازی A Quiet Place: The Road Ahead یکی دیگر از ویدیوگیمهای آنریل ۵ است که روی کامپیوترها بهینهسازی مناسبی ندارد. و در زمینهی صداسازی و موسیقی، عملکرد بازی مناسب است. A Quiet Place: The Road Ahead با دسترسی به میکروفون بازیکن، صداهای محیطی محل بازی را نیز دریافت میکند و لایهای تازه از تجربهی ترس را به بازیکن میدهد که ویژگی جالبی است.
شاید ایدههای A Quiet Place در سینما جذاب و هیجانانگیز باشند، اما بازی A Quiet Place: The Road Ahead ثابت میکند که برای فعالیت در مدیومی پیچیدهتر و تکاملیافتهتر از سینما، باید ایدهپردازی و اجرا، دقیقتر و حسابشدهتر باشند. اثر موردنظر ما، محصولی است که علیرغم داشتن پتانسیل و جذابیتهایی در سطح مکانیزمهای گیمپلی، شدیداً درگیر طراحی منسوخشده و تکراری مراحل میشود و به اثری تبدیل میشود که در بهترین حالت، و در زمان اضافه شدن به کاتالوگهای گیمپس و پلی استیشنپلاس، فقط و فقط به طرفداران سری فیلمهای A Quiet Place توصیه میشود.
A Quiet Place: The Road Ahead
نقاط قوت
- گرافیک هنری
- تنوع در مکانیزمهای گیمپلی
- دنیاسازی بسیار خوب از جهان A Quiet Place در دنیای بازیها
نقاط ضعف
- بهینهسازی بسیار بد روی کامپیوتر
- تکراری شدن ساختار مراحل
- وجود راهنما برای مسریابی و معماها
- رو بهتکرار رفتن ساختار معماها
- ضعفهای جدی در قصهگویی و شخصیتپردازی
- طراحی مراحل تاریخ مصرف گذشته و اجرای مشکلدار همین ایدههای قدیمی
نظرات