بررسی بازی Call of Duty: Modern Warfare 3؛ ناامیدی بزرگ سال!

۲۰۲۳ در مجموع سال واقعا خوبی برای بازی‌های ویدیویی است؛ سالی که در آن تقریبا برای هر سلیقه‌ای حداقل چند بازی به‌معنی واقعی کلمه درجه‌یک پیدا می‌شوند و درکنار آثاری که قبل از عرضه هم می‌شد امید زیادی به موفقیت آن‌ها داشت، بازی‌های مختلفی هم داشتیم که به‌عنوان یک شگفتی ظاهر شدند و در مجموع سال جذابی برای گیمر‌ها رقم زدند. این وسط، ۲۰۲۳ بیستمین سالگرد مجموعه کال آو دیوتی هم به‌حساب می‌آید و معمولا شرکت‌ها برای چنین سالگرد ویژه‌ای، برنامه ویژه‌ای هم برای بازی‌های بزرگ خودشان تدارک می‌بینند. اما برنامه خاص اکتیویژن برای این مجموعه قدیمی، ارائه یکی از عجیب‌ترین نسخه‌های آن بوده است که قطعا هر زمان بخواهیم طی سال‌های آینده در مورد بهترین کال آو دیوتی‌های تاریخ صحبت کنیم، جایی در بین آن‌ها نخواهد داشت و بیشتر متعلق به بخش سیاه کارنامه این مجموعه خواهد بود! لطفا ابتدا بررسی ویدیویی بازی را تماشا کنید تا بعد بیشتر از آن صحبت کنیم:

برای حمایت از زومجی لطفا ویدیو را در یوتیوب تماشا کنید

مدرن وارفر ۳ به‌معنی واقعی کلمه بازی بلاتکلیفی است؛ چیزی شبیه به آدم‌هایی که سعی می‌کنند در هر زمینه‌ای سررشته‌ای از مسائل داشته باشند اما همین به‌نوعی زیاده‌خواهی، باعث می‌شود تا در هیچ‌یک از آن‌ها هم به موفقیت خاصی نرسند و تخصص کاربردی و عملی نداشته باشند. در مقام مقایسه، می‌توان گریزی به نسخه Black Ops 4 مجموعه زد که به هر دلیلی، ترجیح داده بود تا صرفا یک بازی چندنفره باشد و به‌عنوان چنین اثری هم تجربه ارزشمندی ارائه می‌کرد. اما مدرن وارفر ۳ هم بخش داستانی دارد و هم حالت‌های چندنفره و زامبی که مخصوصا در دو مورد از آن‌ها، واقعا گیمر را ناامید می‌کند.

پیش‌تر در مطلبی جدا مفصل از بخش داستانی بازی صحبت کرده‌ایم و قطعا می‌دانید که چقدر دل پُری از آن دارم. بخش داستانی مدرن وارفر ۳، تعریف درست و کاملی از آشفتگی و هرج‌و‌مرج به‌معنی منفی و بدِ آن است. در این قسمت همه‌چیز از نجات ماکاروف آغاز می‌شود و چنین افتتاحیه‌ای، نوید می‌دهد که باید خودمان را آماده تقابل با یک شخصیت شرور کاریزماتیک کنیم؛ ولی در عمل ماکاروف چیزی فراتر از یک شخصیت بسیار سطحی نیست. این کاراکتر عملا هیچ ایدئولوژی خاصی ندارد (دقیقا برخلاف شخصیت‌های منفی محبوب مجموعه) و بازی فقط سعی می‌کند بگوید که این آدم بسیار بد، خطرناک و بی‌رحم است؛ دقیقا همین‌قدر کلیشه‌ای.

در طرف مقابل شرایط برای کاراکترهای اصلی بازی هم بهتر نیست و شخصیت‌هایی مثل کاپیتان پرایس، گوست، مک‌تاویش، فرح و الکس که در دو نسخه قبل مدرن وارفرهای جدید خودِ بازی‌ها سعی لایق‌تحسینی برای شخصیت‌پردازی آن‌ها کرده بودند و سعی داشتند نشان دهند که در جنگ هیچ‌کس معصوم نیست، در این نسخه فقط یک سری سرباز وطن‌پرست هستند که همیشه هم بهترین تصمیم‌ها را می‌گیرند. این تک‌لایه بودن کاراکترهای بازی باعث شده تا حتی زمانی‌که مدرن وارفر ۳ سعی می‌کند تا مخاطبش را با یک اتفاق ویژه سورپرایز کند، این اتفاق آن تاثیرگذاری لازم را در مخاطب نداشته باشد و آن بار احساسی لازم منتقل نشود. از همه این‌ها هم بدتر اینکه مدرن وارفر ۳ عملا فاقد پایان‌بندی است؛ درست زمانی‌که انتظار دارید بازی بتواند حداقل این وضعیت آشفته روایتش را به سرانجام مشخصی برساند، کمپین تمام می‌شود و نه می‌فهمیم چه اتفاقی برای ماکاروف رخ داد و نه اینکه اصلا هدف از انجام تمام این کارها چه بود.

جدا از فاز داستان‌گویی بخش کمپین، اسلج‌همر برای این قسمت سراغ ایده‌های جدیدی رفته است که ثابت می‌کند لزوما هر نوآوری هم قرار نیست نتیجه مثبتی داشته باشد. منظور از نوآوری که البته خیلی هم چیز بکری نیست و نمونه‌اش را در نسخه قبلی هم دیده بودیم، مراحلی هستند که به‌جای ساختار خطی و آشنای مجموعه، حالتی سندباکس و جهان‌باز دارند. بیشتر مراحل بازی به چنین سبکی ارائه می‌شوند که خود این موضوع، ایرادی ندارد ولی مشکل اینجا است که «طراحی مرحله» در این بخش‌ها عملا نادیده گرفته شده است. انگار تعریف سازنده‌ها از مأموریت جهان‌باز، در این خلاصه شده که خب باید یک نقشه داشته باشیم، چند هدف ساده مثل فشار دادن دکمه در آن‌ها قرار دهیم و تعدادی هم دشمن و آیتم در محیط پخش کنیم تا خود گیمر سایر کار را دربیاورد. در نتیجه چنین رویکردی، مرحله‌های جهان‌باز بیشتر حس تجربه وارزون با دشمنان هوش مصنوعی را دارد و مثلا حتی اگر بخواهید با کارهایی از قبیل مخفی‌کاری کمی جذابیت کار را برای خودتان بالا ببرید، خیلی زود متوجه خواهید شد که اصلا چنین ساز و کاری برای مراحل پیش‌بینی نشده است و بهترین راه همان کشتن هرچه سریع‌تر دشمنان و تمام کردن مأموریت است.

درکنار مراحل جهان‌باز، مدرن وارفر ۳ چند مرحله به سبک کلاسیک مجموعه هم دارد که متاسفانه آن‌ها هم چنگی به دل نمی‌زنند. مثلا در مرحله‌ای که قرار است حال و هوای جاسوسی داشته باشد، کل مکانیک بازی در این خلاصه می‌شود که اسلحه خودتان را مخفی کنید، مسافت خیلی کوتاهی را با فاصله از سربازها طی کنید تا به شخص مشخصی برسید و پس از آن هم با بالا رفتن از نردبان و چند پله مرحله را تمام کنید! یا در بخش دیگری بازی سعی می‌کند تا تجربه‌ای شبیه به مرحله معروف No Russian ارائه دهد که اصلا انگار دلیل تأثیرگذار بودن آن مرحله را متوجه نشده است و با قرار دادن گیمر در نقش قهرمان‌ها، فقط شعار تروریست بد است را تبلیغ می‌کند. همه این‌ها در مجموع کمپینی کوتاه و نهایت پنج ساعته را شکل داده‌اند که در یک کلام خیلی سخت می‌شود نکته مثبت و امیدوارکننده‌ای در آن پیدا کرد.

البته چرا؛ در تجربه کمپین بازی چند مورد مثبت هم وجود دارد که ربط مستقیمی به خود آن ندارند و یکی از آن‌ها، گان پلی واقعا جذاب بازی است. کال آو دیوتی مخصوصا در این چند سال از حیث گان پلی به یک بلوغ عالی رسیده است و این ویژگی در مدرن وارفر ۳ هم دیده می‌شود. تمام سلاح‌های بازی وزن، فیزیک و حس و حال کلی مختص به خود را دارند و شلیک کردن با هریک از آن‌ها، حال چه یک اسالت رایفل باشد و چه یک شاتگان یا اسنایپر، لذت عجیبی به گیمر می‌دهد. مخصوصا که صداگذاری سلاح‌ها هم به شکل خیلی خوبی انجام شده است و جدا از صدای شلیک تیر، آن صدای خاص برخورد تیر به دشمنان و کشته شدن آن‌ها هیچوقت تکراری نمی‌شود؛ مخصوصا در بخش چندنفره بازی که اغراق نیست اگر بگویم تنها ناجی مدرن وارفر ۳ و بهترین بخش آن است.

حالت چندنفره رقابتی بازی، تجربه‌ای آشنا ولی کماکان دوست‌داشتنی است. سازنده‌ها در این بخش اصالت کال آو دیوتی را به‌خوبی حفظ کرده‌اند و در نتیجه شاهد حالت‌های آشنایی مثل Team Deathmatch، Free for All، Control و موارد دیگر هستیم و چند حالت نسبتا متفاوت مثل Invasion هم در دسترس هستند. تنوع خوب حالت‌های این بخش تقریبا هر سلیقه‌ای را می‌تواند راضی کند و چه علاقه‌مند به نبرد‌های سریع در محیط‌های نسبتا کوچک باشید و چه بخواهید سراغ حالت‌های کنترل نقطه‌ خاص یا نبرد‌های وسیع بروید، مدرن وارفر ۳ چیزی برای شما دارد. نکته مشترک تمام این حالت‌ها، جذابیتی اعتیادآور است که همان کیفیت گان پلی هم نقش مهمی در آن ایفا می‌کند و در مجموع رقابت با سایر گیمر‌ها نه‌تنها هیچوقت تکراری نمی‌شود، بلکه پس از هر نبرد خیلی سخت می‌شود از پای بازی بلند شد.

مورد مهم دیگری که باعث کیفیت مناسب بازی در این حالت می‌شود، بالانس خوب نقشه‌ها و سلاح‌ها است. تقریبا تمام نقشه‌های بازی (به استثنای چند نقشه حالت‌های وسیع‌تر آن) نقشه‌هایی مربوط‌به مدرن وارفر ۲ اصلی هستند که با کمی دستکاری ظاهری در بازی قرار گرفته‌اند و خب مخصوصا برای کاربران قدیمی که بارها این مپ‌ها را تجربه کرده‌اند، این مورد کمی تو ذوق می‌زند. ولی فارغ از این موضوع، این واقعیت را هم نباید انکار کنیم که این نقشه‌ها واقعا طراحی خوبی دارند و با کج‌سلیقگی که از سازنده‌های مدرن وارفر ۳ در سایر بخش‌ها داریم، معلوم نیست اگر می‌خواستند خودشان نقشه‌های جدیدی برای بازی طراحی کنند نتیجه چه آشفته‌بازاری می‌شد!

علاوه‌بر نقشه‌ها، سلاح‌ها و ارتقاهای مربوط‌به آن‌ها، کیل‌استریک‌ها و آپگرید‌های دیگری مثل پرک‌ها هم تنوع واقعا بالایی در بازی دارند و همیشه این انگیزه را در گیمر حفظ می‌کنند که برای باز کردن آیتم یا آپگریدی جدید، بیشتر و بیشتر بازی را ادامه بدهد. با این توصیف‌ها، در مجموع بخش چندنفره بازی برای آن‌هایی که کلا مولتی‌پلیر کال آو دیوتی را دوست داشته باشند، تجربه جذابی است و به این زودی‌ها از آن خسته نخواهید شد؛ البته محتوای آینده این بخش هم نقش مهمی در حفظ کیفیت آن در طولانی‌مدت خواهد داشت و البته این واقعیت را هم انکار نمی‌کنیم که تمام ویژگی‌های مثبت این بخش، صرفا میراثی از نسخه‌های گذشته هستند و سازنده‌ها حتی برای این قسمت هم خودشان زحمت چندانی نکشیده‌اند.

درنهایت هم بخش زامبی را در مدرن وارفر ۳ داریم که راجع به آن هم خیلی اخبار خوبی ندارم! تجربه بخش زامبی کال آو دیوتی‌های قبلی همیشه برای خود من تجربه‌ای متفاوت در مقایسه با سایر حالت‌های آن بود و بیشتر از همه آن حس تنش و حتی ترس حاکم بر این قسمت را دوست داشتم. ولی این بار اسلج‌همر تقریبا این ویژگی حالت زامبی را به کل از بین برده و آن را بیشتر تبدیل به چیزی شبیه به DMZ وارزون کرده است و رد پای وارزون را می‌توان در این بخش هم دید. به‌طور دقیق‌تر، در این قسمت وارد یک نقشه نسبتا بزرگ می‌شوید که زامبی‌ها هم در سراسر آن پراکنده هستند و البته گاهی دشمن‌های انسانی هم به سراغ‌تان می‌آیند. در این نقشه می‌توان سراغ مأموریت‌های مختلفی رفت که با انجام دادن آن‌ها و همینطور کشتن زامبی‌ها امتیاز و آیتم‌های با‌ارزش به‌دست بیاورید. با امتیاز خودتان که حکم پول را هم دارد می‌توانید سراغ خرید سلاح‌ها بروید و درنهایت هم باید با اندوخته‌های خودتان، خروج موفقی از نقشه داشته باشید.

مشکل اصلی بخش زامبی بازی، حوصله‌سربر شدن آن پس از گذشت مدتی از بازی است و انگار داخل یک لوپ تکراری هستید که هیجان چندانی هم ندارد. مخصوصا اگر این بخش را تنها بازی کنید این حس شدید‌تر هم می‌شود و به‌طور کلی آن ویژگی‌های دوست‌داشتنی حالت زامبی نسخه‌های قبلی، عملا جایی در مدرن وارفر ۳ ندارند.

مدرن وارفر ۳ در مجموع از حیث صوتی و بصری بازی خوبی است. گرافیک بازی با انیمیشن‌های نرم و بافت‌های باکیفیت، زیبایی خوبی دارد و طراحی چهره‌ها هم به‌خوبی صورت گرفته است. نکته مهم که مخصوصا در یک تجربه شوتر اول‌شخص اهمیت بالایی هم دارد، اجرا شدن روان و بدون مشکل بازی است. همینطور اشاره شد که صداگذاری سلاح‌ها به‌خوبی صورت گرفته است و موسیقی‌ها هم در کل تجربه راضی‌کننده‌ای ارائه می‌دهند.

درنهایت، کال آو دیوتی مدرن وارفر ۳ بدون هیچ تعارفی جزو نسخه‌های ضعیف این مجموعه قدیمی و محبوب به‌حساب می‌آید. مدرن وارفر ۳ بیشتر چنین حسی می‌دهد که انگار سازنده‌های آن صرفا با استفاده از محتوای وارزون و بقایای نسخه‌های قبلی اثری عجله‌ای را آماده کرده‌اند تا تقویم عرضه سالیانه کال آو دیوتی‌ها در سال ۲۰۲۳ خالی نماند. جذاب‌ترین یا بهتر بگویم تنها بخش جذاب بازی قسمت چندنفره آن است که البته در آن هم ویژگی جدید خاصی نداریم و صرفا هسته گیم‌پلی سرگرم‌کننده این بخش آن را سرپا نگه داشته است. شاید اگر مدرن وارفر ۳ با قیمت پایین‌تر و در قالب یک DLC برای نسخه سال پیش منتشر می‌شد، می‌توانستیم کمی از آن راضی باشیم ولی به‌عنوان یک نسخه جدید و با قیمت کامل، خیلی سخت می‌توان تجربه آن را با کسی پیشنهاد داد.

بررسی بازی با کد ارسالی از اکتیویژن و روی نسخه پی سی صورت گرفته است