بررسی بازی Metal: Hellsinger

The Ousiders استودیویی متشکل از بازیساز‌های سابق شرکت‌هایی مثل دایس است که پیش‌تر روی بازی Darkborn کار می‌کرد اما پس از متوقف کردن توسعه آن، روی بازی Metal: Hellsinger متمرکز شد که اخیرا برای کنسول‌های نسل نهمی و کامپیوتر و به‌وسیله شرکت Funcom منتشر شده است. Metal: Hellsinger از همان نمایش‌های اولیه، نوید اثری شوتر با حال و هوایی نزدیک به بازی Doom را می‌داد و در ادامه خواهیم گفت که این اثر چه کیفیت و نقاط ضعف و قوتی دارد.

Metal: Hellsinger ما را با کاراکتری به نام Unknown همراه می‌کند؛ موجودی با ظاهر عجیب و غریب که صدایش را از دست داده و در جست‌و‌جوی آن، راهی جهنم می‌شود و باید با خود شیطان برای به‌دست آوردن صدایش مبارزه کند. البته که این مسیر به همین سادگی هم نیست و بازی ما را به دل مراحل مختلفی می‌برد تا در آن‌ها با انواع و اقسام موجودات جهنمی روبه‌رو شویم و حتی به نبرد با باس‌ها برویم. Metal: Hellsinger از آن بازی‌هایی نیست که در آن دنبال داستان خاصی بگردیم و دانستن همین چند خط از روایت کلی بازی، برای مخاطب کافی خواهد بود. شاید مهم‌ترین نکته در رابطه با داستان بازی، روایت آن به‌وسیله تروی بیکر معروف باشد که جزییات هرچند کم داستانی را در ابتدا و انتهای مرحله روایت می‌کند و بازیکنان را در جریان ماجراجویی شخصیت بازی قرار می‌دهد.

با درنظرگرفتن این نکته، آنچه که در Metal: Hellsinger حرف اول و آخر را می‌زند و آن را به تجربه‌ای نسبتا خاص در بین شوتر‌های اول‌شخص رایج تبدیل می‌کند، طراحی کلی هسته اصلی گیم‌پلی بازی است. در این بازی ما با تجربه‌ای اول‌شخص طرف هستیم که بازیکنان باید با استفاده از سلاح‌های مختلفی از یک شمشیر که همیشه همراه Unknown است گرفته تا یک جمجمه عجیب و غریب و سلاح‌های گرم مختلف، به نبرد با دشمنان بروند. بااین‌حال هسته اصلی و مکانیک کلی بازی، کمی متفاوت از آثار رایج این سبک است و قرار نیست صرفا با شلیک به دشمنان یا سلاخی کردن آن‌ها با کلیک‌های متوالی کار را پیش ببرید و مراحل را به پایان برسانید.

به‌طور دقیق‌تر، Metal: Hellsinger سبک شوتر را با سبک و سیاق بازی‌های ریتمیک ترکیب کرده است. به این صورت که در هر مرحله از بازی، یک موسیقی هوی متال در حال پخش است و بازیکنان باید شلیک‌های خود را با بیت‌های (Beat) این موسیقی هماهنگ کنند تا بیش‌ترین آسیب ممکن را به دشمنان وارد کنند. برای این منظور، در وسط صفحه علامت‌هایی شبیه به نشانه‌های کم‌تر و زیاد‌تر را داریم که در حال حرکت هستند و شما باید شلیک را دقیقا زمانی انجام دهید که این نشانه‌های متحرک، روی قسمت ثابت در نظر گرفته‌شده قرار می‌گیرند و در این حالت یک شلیک بی‌نقص خواهید داشت. اگر اختلاف زمانی شما در این کار خیلی کم باشد شلیک‌تان خوب خواهد بود و اگر هم این کار را با اختلاف زیادی انجام دهید، یک شلیک بد خواهید داشت. بسته به کیفیت شلیک، آسیبی که به دشمن وارد می‌شود متفاوت است و به همین دلیل اگر صرفا به کلیک پشت سر هم یا فشار دادن بی‌منطق و مدام تریگر کنترلر بپردازید، شلیک‌های بدی خواهید داشت که آسیب چندانی به دشمنان وارد نمی‌کنند و کشته نشدن آن‌ها، به قیمت کشته شدن شخصیت خودتان تمام خواهد شد.

Metal: Hellsinger کلیت گیم‌پلی خود را بر مبنای این مکانیک طراحی کرده که از چند نظر، تاثیر مثبتی روی روند کلی بازی گذاشته است. اولا با تجربه‌ای متفاوت طرف هستیم که نقش مهارت در آن، پررنگ‌تر از شوتر‌های رایج است و تنظیم کردن شلیک‌ها با بیت آهنگ‌ها، نیاز به تمرین دارد که شاید حتی باعث شود هر مرحله را برای رسیدن به موفقیت، چند بار تکرار کنید. این موضوع مخصوصا وقتی بیشتر به‌چشم می‌آید که بدانیم هر مرحله از بازی، موسیقی مخصوص به خودش را دارد و عادت کردن به سرعت بیت‌های آن می‌تواند چالش شیرینی برای بازیکنان رقم بزند. تاثیر دیگر این ویژگی، وابستگی مکانیک‌های جانبی بازی به آن است؛ جایی که یک نشانگر در بالای صفحه، ضریب آسیب شلیک‌های شما را نشان می‌دهد و این ضریب که حد نهایی آن ۱۶ برابر است، وقتی پُر خواهد شد که شما مدام شلیک‌های بی‌نقصی داشته باشید و اگر عجولانه یا با دقت کم اقدام به شلیک کنید، شاهد کاهش یا پُر نشدن آن خواهید بود که باعث می‌شود آسیب وارد‌شده به دشمنان پایین و کارتان برای کشتن آن‌ها واقعا سخت شود.

رعایت کردن بیت آهنگ‌ها البته فقط هم محدود به شلیک به سمت دشمنان نیست و مثلا قابلیت Dash در بازی هم اگر روی بیت درست باشد، عملکرد بهتری خواهد داشت یا فرضا با سه بار Dash بی‌نقص روی بیت درست و به‌صورت پشت سر هم، می‌توانید فاصله بیش‌تری را هم طی کنید. حتی شلیک به سمت آیتم‌های انفجاری موجود در محیط یا کریستال‌های سبزرنگی که باعث احیای سلامتی می‌شوند، اگر روی بیت درست و بی‌نقص باشد تاثیرگذاری آن‌ها را به‌مراتب افزایش می‌دهد. پُر شدن مهارت آلتیمیت هر اسلحه که سرعت آن بسته با دقت شما در شلیک‌ها دارد یا قابلیت Slaughter که اجازه می‌دهد پس از رساندن سطح سلامتی دشمن به حدی مشخص و بعد کشتن آن سلامتی خودتان را احیا کنید، از دیگر مکانیک‌های جالب ریز ولی مهمی هستند که در بازی وجود دارند. 

طبیعتا با این توصیف‌ها، برای‌تان مشخص شده که موسیقی چقدر باید در Metal: Hellsinger مهم باشد و انصافا اینجا، جایی است که سازندگان بازی واقعا گُل کاشته‌اند. موسیقی‌های استفاده‌شده در مراحل بازی، همگی به‌صورت اختصاصی برای آن ساخته شده‌اند و در این راه سازنده‌ها با تعدادی از مشهور‌ترین گروه‌های موسیقی سبک متال همکاری کرده‌اند؛ از Lamb Of God گرفته تا Arch Enemy، Dark Tranquility و System of a Down تنها تعدادی از اسامی هستند که برای بازی موسیقی ساخته‌اند و مثلا مبارزه با انواع و اقسام دشمنان با آهنگ No Tomorrow که سرژ تانکیان خوانندگی‌اش را برعهده دارد، تجربه‌ای واقعا لذت‌بخش را رقم می‌زند.

به‌طور کلی، تمامی این عوامل دست به‌دست هم داده‌اند تا Metal: Hellsinger، شوتری با تمرکز ویژه روی مهارت‌محور بودن باشد. مخاطب هرچه که بتواند شلیک‌هایش را بهتر روی بیت‌ها تنظیم کند، برای آن پاداش دریافت خواهد کرد و به این ترتیب شانس بیش‌تری برای کشتن و سریع‌تر کشتن دشمنان خواهد داشت؛ اتفاقی که باعث افزایش امتیاز شما در جریان مراحل هم خواهد شد و بازی سیستم رتبه‌بندی بازیکنان براساس مرحله را هم دارد که در نتیجه آن، می‌توانید همیشه انگیزه مضاعفی برای کسب امتیاز بالاتر در مراحل داشته باشید. همچنین یک سری چالش‌ها هم با تمام کردن هر مرحله باز می‌شوند که تجربه و کسب موفقیت در آن‌ها، آیتم‌های با‌ارزشی در اختیارتان قرار می‌دهد و شانس موفقیت را بالاتر می‌برد.

البته با وجود این ویژگی‌های مثبت که تجربه دلنشینی از Metal: Hellsinger رقم می‌زنند، ساخته استودیو آوت‌سایدرز کاملا هم بی‌عیب و نقص نیست. واقعیت این است که پس از پشت سر گذاشتن چند مرحله، بازی کم کم رنگ و بوی تکراری شدن به خود می‌گیرد و نبود تمایز خاصی بین مراحل به‌جز همان موسیقی‌های متفاوت، باعث شده تا مراحل چیزی بیشتر از صرفا کشتن تعداد مشخصی از دشمن و پیش‌روی تا رسیدن به باس نداشته باشند. درست است که خودِ این کار و کشتن دشمنان و تنظیم کردن شلیک‌ها با بیت موسیقی تا پایان جذاب باقی می‌ماند، ولی خب اگر هر مرحله از بازی چالش یا ویژگی مخصوص به خود را داشت، یکنواختی کم‌تری در تجربه کلی حس می‌شد. همچنین سلاح‌های بازی هم با اینکه از حیث طراحی کیفیت خوبی دارند و مثلا استفاده از شات‌گان با هفت‌تیرهای دوبل یا تیرکمان انفجاری کاملا متفاوت است، ولی تعداد کم سلاح‌ها باعث می‌شود تا پس از پشت سر گذاشتن چند مرحله اولیه و به‌دست آوردن همگی آن‌ها، دیگر بازی از این حیث مورد جدیدی در اختیار مخاطب نگذارد.

Metal: Hellsinger همینطور تجربه در کل کوتاهی است و اگر مجبور به تکرار چندین‌بار مراحل نشوید، می‌توان آن را زیر سه ساعت تمام کرد. البته وجود چالش‌هایی که اشاره کردیم و همینطور انگیزه کسب امتیاز بالاتر، عناصری هستند که کمی این ضعف را پوشش می‌دهند و ارزش تکرار مناسبی به آن می‌بخشند. یک نا‌امیدی و حتی می‌توان گفت فرصت‌سوزی بزرگ دیگر در Metal: Hellsinger، باس فایت‌های بازی است. وقتی اولین باس بازی را شکست می‌دهید، حس شیرینی از مبارزه با دشمنی واقعا قوی خواهید داشت که مخصوصا به‌دلیل سخت‌تر بودن رسیدن به ضریب‌های بالاتر در باس فایت‌ها، این نبرد چالشی اساسی پیش‌روی‌تان قرار می‌دهد. بااین‌حال وقتی که به دومین باس بازی برسید، متوجه خواهید شد که دقیقا همان طراحی ظاهری باس قبلی را دارد و سیستم مبارزه با آن هم دقیقا مشابه باس قبلی است. این اتفاق برای باس‌های بعدی هم رخ می‌دهد و تقریبا همه باس‌های بازی چه از نظر ظاهری و چه مکانیک مبارزه یکسان هستند و سازندگان صرفا با اضافه کردن دشمنان معمولی که در حین نبرد با باس ظاهر می‌شوند یا یک سری تله‌های محیطی سعی در متمایز کردن آن‌ها داشته‌اند که چندان هم نتوانسته این ضعف را پوشش بدهد و درحالی‌که بازی پتانسیل باس فایت‌های واقعا جذاب را دارد، در عمل چنین تجربه‌ای را ارائه نمی‌دهد.

Metal: Hellsinger فقط برای کنسول‌های نسل نهمی و کامپیوتر منتشر شده که انتظار از جنبه‌های بصری آن را بالا می‌برد. بااین‌حال چندان هم با تجربه فوق‌العاده‌ای از حیث گرافیکی طرف نیستیم و با اینکه طراحی محیط‌ها از تنوع مناسبی برخوردار است و خود شخصیت اصلی و دشمنان هم به شکل قابل‌قبولی طراحی شده‌اند، ولی خبری از گرافیک خیلی خاص نسل نهمی در بازی نیست و تنها نکته قابل‌توجه از این حیث کیفیت مناسب افکت‌های مربوط‌به شلیک‌ها و کشته شدن دشمنان است که کیفیت خوبی دارند. درواقع ساخته استودیو آوت‌سایدرز، بیشتر یک تجربه شلوغ به‌حساب می‌آید که در هر صحنه بازیکنان را درگیر نبرد با دشمنان نسبتا زیادی می‌کند و در عین این شلوغی، بازی همیشه با کیفیتی مناسب و بدون افت فریم یا مسائلی از این دست اجرا می‌شود. برای بررسی بازی، این اثر هم روی ایکس باکس سری اس و هم کامپیوتر تجربه شده که در هر دو حالت عملکرد فنی آن بسیار مناسب و ایده‌آل است.

در مجموع، Metal: Hellsinger اثری است که نتیجه خوبی از ترکیب سبک شوتر اول‌شخص و ریتمیک ارائه می‌دهد. با وجود ضعف‌هایی که اشاره کردیم، غرق شدن در لذت کشتن دشمنان با آهنگ‌های درجه‌یکی که پخش می‌شوند و لذت کسب مهارت در بازی برای تنظیم درست شلیک‌ها با بیت هر آهنگ، هیجان بسیار بالایی به مخاطب منتقل می‌کند و گاهی این هیجان حتی به‌حدی می‌رسد که لازم است برای دقایقی بی‌خیال بازی شوید تا هم دستان‌تان و هم مغز‌تان چند دقیقه‌ای استراحت و این حجم از تنش و شلوغی را هضم کنند! پس اگر طرفدار سبک شوتر هستید، پیشنهاد می‌کنم حتما سری به این بازی بزنید که روی گیم‌پس هم در دسترس قرار دارد و اگر موسیقی‌های متال را هم دوست دارید، این پیشنهاد خیلی جدی‌تر هم می‌شود!

بررسی بازی براساس نسخه‌های کامپیوتر و ایکس باکس نوشته شده است