آشنایی با کنسول PiPP!N، اولین تلاش ناموفق اپل در صنعت گیم
در چند روز اخیر اخبار و شایعات زیادی مبنی بر تمایل اپل برای معرفی نسل بعدی Apple TV منتشر شده که قرار است باعث دگرگونی صنعت بازیسازی شود و با شناختی که از این شرکت آمریکایی داریم، تحقق این امر دور از دسترس نیست. ولی اگر به گذشته برگردیم، اپل یکبار هم در حوالی سال ۱۹۹۴ و با معرفی Pippin سعی داشت تا این حرکت را انجام دهد و انقلابی در صنعت بازیسازی ایجاد کند که به شکل عجیبی شکست خورد.
اپل در سال ۱۹۹۴، پیپین را به عنوان یک سیستم عامل متن باز مبتنی بر مک که قیمت پایینی داشت معرفی کرد تا بتواند کاربران رایانههای خانگی را به استفاده از سیستمعامل خود تشویق کند. آن زمان سیاستهای اپل تفاوت زیادی با زمان حال داشت و این شرکت به سازندگان مختلف اجازه میداد تا از سیستمعامل پیپین استفاده کنند و تولید کنندگان سختافزار را به ساخت قطعات هماهنگ با پیپین تشویق میکرد. شرکت بازیسازی باندای نامکو که در آن زمان به دلیل ساخت بازی Power Rangers شهرت زیادی داشت، از این فرصت استفاده کرد و به اپل پیشنهاد داد با استفاده از سیستمعامل پیپین یک کنسول بازی تولید کند و وعده داد که از این کنسول پشتیبانی خواهد کرد. به سبب این پیشنهاد، کنسول Apple Bandai Pippin که به PiPP!N شهرت داشت، معرفی شد. مشخصات سختافزاری این کنسول در زمان خود بسیار جالب توجه بود و شامل سی-دی رام، حافظه قابل ارتقا و پشتیبانی از گرافیکهای ۸ و ۱۶ بیتی میشد و از تجهیزات جانبی مثل ماوس و صفحه کلید هم پشتیبانی میکرد. علاوه بر این اپل از یک مودم داخلی در پیپین استفاده کرده بود که مهمترین مشخصه این کنسول بود و توانایی استفاده از اینترنت، پیپین را از کنسولهای دیگر بازار کاملا متمایز میکرد. کنترلرهای بیسیم این کنسول، اپل جک نام داشتند و با ظاهر بومرنگ مانند خود که باعث راحتی استفاده از آن میشد، یک قدم از همتایان خود پیش بودند. خلاقیتهای اپل در این قسمت به پایان نمیرسد و پیپین یکی از اولین کنسولهایی بود که قابلیت Backward Compatibilty را معرفی کرد و قرار بود نسلهای آینده این کنسول بتوانند بازیهای قدیمی را اجرا کنند.
بالاخره پیپین در اواخر سال ۱۹۹۴ و طی کنفرانسی به شکل رسمی در ۲ نسخه معرفی شد. نسخه اول برای ژاپن و نسخه دوم برای مناطق دیگر جهان، البته یکی دیگر از اقدامات مثبت اپل محدود نکردن این نسخهها بود. یعنی کاربران قادر بودند بازیهای عرضه شده برای هر منطقه را بدون هیچ محدودیتی روی کنسول خود اجرا کنند. اپل و نامکو به آینده این کنسول امید بسیار زیادی داشتند، ماکاتو یاماشیما، مدیر سابق نامکو، پیپین را وسیلهای چند منظوره معرفی کرده بود که در کنار اجرای بازیهای رایانهای میتواند برای مقاصد آموزشی هم استفاده شود. ساتجیو چاهل، نایب رییس بخش سرگرمی اپل هم این کنسول را وسیلهای برای دگرگون کردن صنعت بازیهای رایانهای میدانست.
قیمت این کنسول ۶۲۰ دلار تعیین شده بود و در ماه مارس ۱۹۹۵ نسخه سفید رنگ آن وارد بازارهای ژاپن شد و در ماه سپتامبر و دقیقا ۸ روز پیش از عرضه کنسول پلیاستیشن توسط سونی، نسخه سیاه آن با قسمت ۶۰۰ دلار به همراک اشتراک ۶ ماهه رایگان اینترنت برای مناطق دیگر جهان عرضه شد. تا به اینجا همه موارد در مورد این کنسول مثبت است. سختافزار قدرتمند، توانایی استفاده از اینترنت، پشتیبانی رسمی شرکت نامکو و موارد دیگر باعث شده بود تا اپل انتظار داشته باشد این کنسول تا پایان سال اول فروشی بالغ بر ۳۰۰ هزار نسخه را در بازار آمریکا تجربه کند. ولی واقعیت به شکل دیگری رقم خود و پیپین در حالی که ۱ سال از عرضه آن میگذشت، توانست فقط ۴۲ هزار نسخه در مجموع بازارهای آمریکا و ژاپن فروش کند که بسیار پایین تر از حد انتظار اپل بود.
استیو جابز در سال ۱۹۹۷ دستور داد ساخت PiPP!N متوقف شود
فروش کم پیپین دلایل متعددی داشت، یکی از دلایل اصلی قیمت بسیار پایینتر کنسول پلیاستیشن سونی بود که برابر با ۳۰۰ دلار میشد. مشکلات تبلیغاتی این کنسول هم یکی دیگر از دلایل فروش کم بود و اپل و نامکو در ابتدای عرضه نتوانستند توصیف خوبی از قابلیتهای این کنسول ارایه دهند و اقدامات بعدی، از جمله هزینه ۱۰۰ میلیون دلاری نامکو برای تبلیغات، نتوانست کمکی به فروش بیشتر کنسول کند. قابلیت استفاده از اینترنت که اپل مانور زیادی بر روی آن داده بود بسیار پایینتر از حد انتظار کاربران ظاهر شد و طبق اعلام دارندگان این کنسول نهایت سرعتی که مودم پیپین ارایه میداد ۱۴.۴ کیلوبایت بود و همچنین به دلیل استفاده از تلویزیون خواندن صفحات وب بر روی این کنسول بسیار دشوار بود.
ولی مهمترین دلیلی که میتواند باعث موفقیت یک کنسول شود، بازیهای ارایه شده برای آن است. علیرغم وعدههای اولیه نامکو مبنی بر پشتیبانی از پیپین، اکثر بازیهای منتشر شده برای این کنسول مصارف آموزشی داشتند و به دلیل آشنا نبودن بازیسازان با سیستم عامل مبتنی بر مک پیپین، بازیهای بسیار کمی برای این کنسول ساخته شد و سازندگان بیشتر به ساخت بازی برای کنسولهای دیگر از جمله پلیاستیشن تمایل داشتند. همین امر باعث شد تا پیپین در طول دوره حیات خود فقط ۲۵ بازی رسمی داشته باشد که عدد بسیار کمی برای یک کنسول بازی است.
تمامی این عوامل دست به دست هم داد تا کنسول پیپین شکستی بزرگ برای کمپانی اپل باشد. در سال ۱۹۹۷، پس از اینکه استیو جابز ریاست اپل را بر عهده گرفت، تمام قراردادهایی را که با سازندگان بازی برای این کنسول و نامکو بسته شده بود لغو کرد و تولید کنسول پیپین را کاملا متوقف کرد. تمام کنسولهای موجود هم به شرکت نامکو در ژاپن ارسال شدند و پرونده کنسول پیپین کاملا بسته شد.
حال و با گذشت ۲۰ سال از این اتفاقات، اپل که در سایه بازیهای iOS درآمد بسیار خوبی کسب کرده، سعی دارد تا دوباره وارد دنیای بازیهای ویدیوی شود. این تصمیم میتواند ۲ نتیجه در پی داشته باشد، یا اپل از اشتباهات گذشته درس گرفته و با استفاده از تجربیات موفقی که در سالیان اخیر داشته، در صورت تحقق یافتن شایعات، کنسولی خواهد ساخت که میتواند رقیبی بسیار جدی برای ایکسباکس وان و پلیاستیشن 4 باشد، چرا که فقط ۱۵۰ دلار قیمت دارد و حداقل از لحاظ قیمت بسیار به صرفهتر است. و احتمال دوم تکرار اتفاقات ۲۰ سال گذشته است که اپل سعی کرد با گنجاندن قابلیتهای مالتیمدیا در یک کنسول بازی، محصولی موفق تولید کند ولی به دلیل اینکه بازیهای خوبی برای آن عرضه نشد، پیپین نتوانست جایی در دل گیمرها داشته باشد. ولی در یک نتیجه گیری کلی، میتوان گفت که حتی اگر اپل بخواهد Apple TV جدید را مبتنی بر بازی بسازد، باید توجه ویژهای به بازیهای آن داشته باشد، چون حداقل و به نظر شخص بنده بازیهای موجود برای iOS، علیرغم این که روی پلتفرم موبایل بسیار موفق هستند، نمیتوانند موفقیت یک کنسول خانگی را تضمین کنند و اپل برای رقابت با دیگر کنسولهای خانگی باید بازیهای بسیار با کیفیتتری تولید کند.
منبع: Polygon