تحلیل کنفرانس سونی در E3 2016
نمایش مطبوعاتی سونی جلوه‌ای کمال‌یافته از دست‌یابی به اهدافی بود که این مجموعه‌ی بزرگ در تمام سال‌های اخیر آن‌ها را دنبال می‌کرد. نمایشی که به هیچ عنوان نمی‌توان نقطه‌ای از آن را یک «فرود» دانست و تقریبا در همه‌ی دقایق، جذابیت و شگفتی‌آفرینی را با خود به همراه داشت. البته به هیچ عنوان منظورم این نیست که تازه‌ترین کنفرانس سونی در تک تک ثانیه‌ها میزانی برابر از هیجان را القا می‌کرد، بلکه می‌خواهم بگویم که کیفیت این رویداد به قدری بالا بود که نقاط کم اهمیت‌تر آن هم در حد و اندازه‌ای غیرقابل انکار، دوست‌داشتنی بودند و به همین سبب، در ترکیب با نقاط عطف کوچک و بزرگ این نمایش، نتیجه‌ای به یاد ماندنی را به ارمغان آوردند. اما با تمام این‌ها، کنفرانس امسال هم دقیقا همان‌گونه که باید، دنبال‌کننده‌ی روند ایجاد شده از سوی بالادستی‌های این کمپانی برای آفرینش نمایش‌های مطبوعاتی موفق بود و فقط با انجام تغییراتی کوچک اما تاثیرگذار در ساختار به ظاهر ساده‌ی آن‌ها، به چنین جایگاهی دست پیدا کرد. موضوعی که هر طرفداری هم چیزی جز آن را متصور نمی‌شد. چرا که بدون شک نمی‌توان انتظار داشت که ناگهان شاون لیدن و تمام افراد تیمش تصمیم بگیرند که در نمایشگاه E3، تکنیک موفق پرتاب کردن نمایش‌های طوفانی بر پرده‌ی تصویر به توقف‌ناپذیرترین حالت ممکن را کنار بگذارند و تصمیم به اجرای کنفرانسی بگیرند که به مانند نمایش‌های متفاوت اما موفق کمپانی‌های دیگر، بیش از هر چیز بر پایه‌ی «تمرکز» و «برنامه‌ریزی دقیق» باشد.
اما آن چیزی که این «تقلید» دوست‌داشتنی از آن فرمول جواب پس‌داده نزد بازیکنان را به چنین موفقیتی تبدیل کرد، «تکمیل» خارق‌العاده‌ی آن از سوی سونی بود. تکمیل حساب شده‌ای که بیش از هر چیز با افزودن بر تعداد سورپرایزهای کنفرانس، خواستنی‌تر کردن بازی‌های حاضر در آن و از همه مهم‌تر بالاتر بردن سطح نمایش‌ها ارتباط داشت، زیرا همان‌گونه که در مقاله‌ی انتظاراتم از کنفرانس مطبوعاتی سونی در E3 2016 گفته بودم، این کمپانی ژاپنی ثابت کرده است که کنفرانس‌هایش به شکلی غیرقابل انکار بر طبق محتوای حاضر در آن‌ها درجه‌بندی می‌شوند. این یعنی پلی‌استیشن، زمانی در اوج است که بازی‌ها و به خصوص انحصاری‌های خوبی برای نمایش داشته باشد و بتواند به زیباترین حالت ممکن، آن‌ها را به شکلی توقف‌ناپذیر تقدیم مخاطبان کند. پس با این اوصاف، اصلا عجیب نیست که می‌بینیم سونی همایش پر مخاطب خود در E3 امسال را تا این اندازه شبیه به نسخه‌ی سال قبل می‌آفریند و تنها با حذف اندک دقایقِ خسته‌کننده‌ی حاضر در آن کنفرانس و بر پرده بردن بازی‌هایی جذاب‌تر آن هم بدون حرکتی صد در صد متفاوت، به چنین موفقیت به یاد ماندنی و بزرگی دست می‌یابد. موفقیتی که یکی از بزرگ‌ترین عوامل موثر در حاصل شدن آن، آغازی دیوانه‌وار و میخکوب‌کننده در همان ثانیه‌های ابتدایی نمایش است.
بله، می‌دانم ممکن است بگویید که سونی ثابت کرده است که سال به سال و کنفرانس به کنفرانس، بر بهتر شدن و بهبود بخشیدن تکنیک جادویی‌اش برای خلق استیج‌هایی که مخاطب برای ثانیه‌ای هم نمی‌تواند نگاهش را از آن‌ها قطع کند تاکید دارد. پس هر شخصی که به تماشای کنفرانس جذاب این کمپانی در E3 2015 نشسته باشد، می‌داند که زین‌پس اگر مسئولان برگزاری این رویدادها بخواهند نمایش مطبوعاتی خاص و پراهمیتی را طراحی کنند، یک «شروع طوفانی» بخشی جدا نشدنی از نقشه‌هایشان خواهد بود و بدون شک آن‌ها در نمایشگاه امسال نیز چنین عنصر پر رنگ و اثربخشی را فراموش نمی‌کنند. اما اگر حقیقتش را بخواهید، ماجرای کنفرانس امسال حتی از این نظر هم فرق‌ها و برتری‌های بسیاری نسبت به سال گذشته داشت و در این‌جا نیز در عین الگوبرداری، یگانه بود. سال قبل، ما شاهد نمایشی جان‌دار اما نه چندان تازه از ساخته‌ای بودیم که طرفداران به سبب هشت سال انتظار برای دیدن آن با مشاهده‌ی نامش به شکلی غیرقابل انکار هیجان‌زده می‌شدند. اما امسال، ما به تماشای تریلری نشستیم که آینده‌ی یکی از مجموعه‌های بزرگ پلی‌استیشن و یکی از ستون‌های تخریب ناپذیر دنیای سرگرمی‌های سونی را برای‌مان تصویر می‌کرد. این وسط، نحوه‌ی نمایش این ساخته‌ی خواستنی نیز به تنهایی می‌توانست تمام هیجانات لازم را در کنفرانس القا کند و بینندگان را به وجد بیاورد. چرا که نسخه‌ی جدید «God of War»، با یک تیزر کوتاه و صرفا جذب‌کننده تحویل مخاطبان داده نشد، بلکه با نمایشی زیبا و نسبتا مفصل از یک دموی زنده و در حال بازی روی نسخه‌ی فعلی کنسول نسل هشتمی سونی بود که به آن شکل چشمانمان را به خود خیره کرد.
اما همه‌ی شگفتی‌های کنفرانس سونی، محدود به این آغاز طوفانی هم نمی‌شد. چرا که سران این کمپانی به شکلی جدی با بررسی خواسته‌های مخاطبانشان از چنین کنفرانسی، می‌دانستند که آن‌ها برای دیدن چه چیزهایی پا به این سالن گذاشته‌اند و به شکلی توقف‌ناپذیر، نمایش‌های دلخواه هوادارن را به همان اندازه که آن‌ها می‌خواستند بر پرده‌ی تصویر می‌بردند. همین هم باعث شد که به محض پایان یافتن نمایش اثربخش کریتوس، تاریخ انتشار «آخرین نگهبان» و تریلری احساسی از یک انحصاری جدید که ِDays Gone نامیده می‌شود نیز تقدیم مخاطبان شوند تا کنفرانس آرام‌آرام حرکت خود به سوی یک رویداد فراتر از حد انتظار را ادامه دهد. این‌ها را به علاوه‌ی گیم‌پلی تازه و دوست‌داشتنی نمایش داده شده از Horizon Zero Dawn و تریلر انتخاب‌محور ساخته‌ی تازه دیوید کیج یعنی Detroit: Become Human کنید تا بفهمید سونی چگونه توانست در همان ۳۰ دقیقه‌ی ابتدایی، قلب‌های دوست‌دارانش را به چنگ آورد. این وسط، شاید مخاطبی هم بود که یک یا دو مورد از این بازی‌های پر طرفدار را دوست نداشت، اما نبض و ضرب‌آهنگ این نمایش به قدری تند و جذاب بود که در این میان، فقط علاقه‌ها و لذت‌ها بود که در دل مخاطبان باقی می‌ماند.
خواه یا ناخواه باید پذیرفت که از این جای کار به بعد، سونی بخش‌های کوتاهی از مراسم خود را راحت‌تر از قبل و شاید در نگاه بعضی‌ها کم هیجان‌تر پیش برد. اما نکته‌ی ماجرا این است که حتی در چنین دقایقی، این کمپانی ژاپنی باز طرفدارانش را هیجان‌زده می‌کرد. مثلا آغاز کار آن‌ها با هدست واقعیت مجازی پلی‌استیشن VR را ببینید که پس از اعلام تاریخ عرضه و قیمت نهایی آن چگونه به ناگهانی‌ترین حالت ممکن با معرفی نسخه‌ی تازه مجموعه محبوب Resident Evil ترکیب شد و در ادامه با نمایش‌های کوچک و بزرگ از انحصاری‌های این محصول همچون نسخه‌ی واقعیت مجازی Batman آن هم ساخته‌ی راک‌استدی به اوج خود رسید. یا نمایش بازی Lego: Star Wars The Force Awakens را نگاه کنید که چگونه هنرمندانه مابین دو تا از بزرگ‌ترین بمب‌های انفجاری سونی در این کنفرانس قرار گرفت و به همین سبب، همان اندازه که برای طرفدارانش مطلوب بود، برای کسانی مثل من که آن‌چنان با این سری رابطه‌ی خاصی برقرار نمی‌کنند به سادگی هر چه تمام‌تر گذشت. بمب‌هایی که هر کدام از آن‌ها، چه بخواهید و چه نخواهید، به شدت در موفقیت این نمایش مطبوعاتی بزرگ تاثیرگذار بودند؛ اولی نمایشی دوباره از مشهورترین روباه دنیا یعنی Crash Bandicoot بود که برای جذب کردن نیاز به دلیل و بهانه و نمایش ویژه‌ای نداشت. چرا که رفتن تصویرش بر روی نمایشگر برای دیوانه کردن طرفداران کافی بود. دومی هم چیزی نبود جز «حضور» یکی از بزرگ‌ترین بازی‌سازان تاریخ یعنی هیدئو کوجیما بر استیج کنفرانس سونی که تنها با بیان جمله‌ی «من برگشتم!» توانست چند درجه بر جذابیت‌های این رویداد بیافزاید و در ادامه، با تریلری فلسفی از بازی Death Stranding که صحبت در رابطه با آن به تنهایی نیازمند یک مقاله‌ی جداگانه است، سیر هیجان‌آفرینی‌های این کمپانی محبوب را به شکلی جذاب ادامه داد. هیجان‌آفرینی‌هایی که با تریلری امیدوارکننده از Spider-Man جدید استودیوی اینسامنیاک (Insomniac Games) در نقطه‌ی اوج باقی ماندند و با یک نمایش ارزشمند دیگر از روند بازی Days Gone که تاکید سونی بر نشان دادن گیم‌پلی انحصاری‌هایش را ثابت می‌کرد به پایان رسیدند و یکی از دوست‌داشتنی‌ترین کنفرانس‌های E3 2016 را پدید آوردند. کنفرانسی که هم آن بیش از چهل میلیون خریدار پلی‌استیشن 4 را نسبت به انتخاب‌شان مطمئن کرد و هم توانست نگاه بسیاری از بازیکنان دیگر دنیا را نیز معطوف به دنیای سرگرمی‌های سونی کند.
تهیه شده در زومجی