راسل نیپ در سن ۹۸ سالگی درگذشت
راسل نیپ، بازیگر تئاتر و خوانندهٔ آمریکایی، در سن ۹۸ سالگی درگذشت.
راسل نیپ، از بازیگران پیشکسوت و قدیمی تئاتر و خوانندهٔ آمریکایی، در سن ۹۸ سالگی درگذشت. راسل نیپ در ۲۶ آوریل ۱۹۲۰، در شهر زیون، ایالت ایلینوی به دنیا آمد. وی مدرک لیسانس خود را از دانشگاه لیک فارست دریافت کرد. نیپ در جنگ جهانی دوم، به کشور ایالات متحده آمریکا خدمت کرد. وی پس از پایان جنگ به شهر نیویورک آمد و پیش از آنکه در اولین تئاتر موزیکال و درام خود با عنوان Regina پای به برادوی بگذارد، به‌عنوان آموزگار در استودیوی رقص آرتور مورای، استخدام و مشغول به کار شد.
راسل نیپ از بازیگران و آوازه‌خوانان بسیار مورد احترام و خاص دوران خود بود و برای اجراهای بی‌نظیرش در صحنهٔ تئاتر، برندهٔ دو جایزهٔ معتبر تونی شد. وی به ترتیب با همراهی ایتل مرمن در نمایش Call Me Madam و الین استریچ در نمایش Goldilocks، جایزهٔ معتبر آنتوانت پری را از آن خود کرد.
طبق گفتهٔ پسر راسل نیپ، این بازیگر در تاریخ ۲۷ می (۶ خردادماه) در شهر وست پالم بیچِ فلوریدا، در سن ۹۸ سالگی درگذشت؛ پسر نیپ این موضوع را یکی دو روز پیش با روزنامهٔ نیویورک تایمز در میان گذاشته بود.
بسیاری راسل نیپ را با عینکش می‌شناختند که خاص او بود. وی در فیلم Love Story (داستان عاشقانه)، محصول سال ۱۹۷۰، نقش شخصیت تامپسون، رئیس دانشکدهٔ حقوق دانشگاه هاروارد را بر عهده داشت. از دیگر نقش‌آفرینی‌های معروف وی، حضور در فیلم Can't Stop the Music (نمی‌توانید موزیک را متوقف کنید) نانسی واکر و در نقش شخصیت بروس جنر بود.
اما بدون شک امضای کاری این بازیگر، همان نمایش Call Me Madam با همراهی ایتل مرمن است. راسل نیپ در این نمایش نقش شخصیتی به نام کنث گیبسون را بر عهده داشت؛ شخصیتی کم‌رو و خجالتی که سفیر آمریکا در یک کشور خیالی در قارهٔ اروپا بود. کارگردانی این نمایش بر عهدهٔ جرج ابوت بود و وی این نمایش را بر اساس کتابی نوشتهٔ هاوارد لیندزی و راسل کروز به اجرا درآورد. طبق گفتهٔ راسل نیپ، خواندن دو نفرهٔ ترانهٔ «تو عاشق شده‌ای»، نوشتهٔ اروین برلین، توسط وی و ایتل مرمن، با طولانی‌ترین تشویق تماشاچیان همراه بود. نمایش Call Me Madam برای اولین بار در ماه اکتبر سال ۱۹۵۰ به نمایش درآمد و ۶۴۴ مرتبه این نمایش تکرار شد و اجرای عالی راسل نیپ، جایزهٔ تونی بهترین بازیگر تئاتر را در سال ۱۹۵۱ برای وی به ارمغان آورد.
وی دومین جایزهٔ تونی خود را برای اجرای نقش شخصیت میلیونری به نام جرج راندولف براون در نمایش Goldilocks به دست آورد؛ وی در این نمایش نقش نامزد شخصیت مگی هریس (با اجرای الین استریچ)، بازیگر فیلم‌های صامت را بر عهده داشت. در این نمایش دو بازیگر برندهٔ جایزهٔ تونی دیگر نیز حضور داشتند: پت استنلی و دان آمیک. نمایش Goldilocks بر اساس کتابی به قلم جین و پالتر کِر، به اجرا درآمده بود.
راسل نیپ بار دیگر با الین استریچ در سال ۱۹۶۸ و در نمایش Private Lives همبازی شد. وی همچنین با ایتل مرمن نیز همکاری دوباره‌ای در نمایشی با عنوان Hello, Dolly در سال ۱۹۷۰ داشت.
راسل نیپ در سال ۲۰۰۵، در مصاحبه‌ای خاطره‌ای از دوران دانشگاهش و چهرهٔ متفاوتش تعریف می‌کند که آن را با هم مرور می‌کنیم:
تمام استادان دانشگاه به من می‌گفتند تو با همین عینک -بدون عینک نمی‌توانستم چیزی ببینم- و با این دندان‌های بیرون‌زده سر صحنهٔ تئاتر می‌روی؟ خب در نیویورک، تنها کسی بودم که قیافه‌اش این گونه بود؛ دیگران همه زیبا و فریبنده بودند. اولین کاری که کردم این بود که لنز مماس (تخت و نه محدب) بگیرم.
راسل نیپ در اقتباسات تلویزیونی فراوانی نیز حضور داشت که از میان این آثار می‌توان به One Touch of Venus (یک لمس ونوس)، Fantasy Island (سرزمین خیالی)، The Cosby Show (نمایش کازبی) و Who's the Boss (رئیس کیه؟) اشاره کرد.
