معرفی مستند The Hottest August | نگاهی متفاوت به معضل تغییرات اقلیمی
مستند بلند The Hottest August که در سال ۲۰۱۹ منتشر شد، چشم‌اندازی منحصربه‌فرد از تغییرات آبوهوایی را به‌تماشاچی ارائه می‌دهد و آن را می‌توان به‌عنوان پرتره‌ای از اضطراب جمعی پنهان‌شده در نظر گرفت. در مستند «داغ‌ترین اوت»، برت استوری به‌جای پیروی از یک رویکرد مرسوم، همچون یک انسان‌شناسی که گویی از آینده آمده است، عمل می‌کند. برت استوری، کارگردان این مستند، با نیویورکی‌هایی در سنین و پیشینه‌های مختلف مصاحبه می‌کند و به‌دنبال دستیابی به‌نگاهی مشترک در مورد نگرانی‌های آن‌ها در مورد آینده است. این فیلم در ماه اوت ۲۰۱۷ در شهر نیویورک و ازجمله بخش‌های خارج از شهر آن فیلم‌برداری شد.
ایدهٔ برت استوری برای روایت داستان مستند The Hottest August این بود که به‌طور غیرمستقیم حال‌و‌هوای آن لحظهٔ خاص مواجه مردم با تغییرات شدید آب‌و هوا را با بودن و یکی شدن با مردمان عادی به‌تصویر بکشد. کارگردان بسیار ساده و بی‌پروا از مردمان عادی در مورد نگرانی‌هایشان در این زمینه سؤالات خود را مطرح می‌کند؛ مردمانی که خسته و کلافه از شرایط به‌وجود آمده هستند. پاسخ‌هایی که او دریافت کرد جالب و متنوع بود و به‌ندرت کسی به‌تغییرات آبوهوایی اشاره می‌کرد. این ناآگاهی خود گویای اولویت‌های جمعی خاص، متفاوت و تعریف و تحریف‌شدهٔ ما انسان‌ها است.
در مستند می‌بینیم کارگردان به‌جای اینکه بینندگان را با آمار و سناریوهای غم‌انگیز و اندوهناک غرق داستان خود کند، موضوعی قدیمی، البته بسیار مهم را از نو روایت می‌کند. درواقع برت استوری با ساخت مستند The Hottest August، بحران را به‌خارج از صفحهٔ نمایش‌های ما می‌آورد و ازطریق نمایش نگرش‌ها و رفتارهای مصاحبه‌شوندگانش، دری جدید از بحرانِ قرن اخیر روی تماشاچی باز می‌کند. این فیلم مستند آنچه را داستانِ «امتیاز انسانی» می‌نامد، برجسته می‌کند. درست همان‌طور که «امتیاز سفیدپوستی» یا «امتیاز مردانگی» وجود دارد، انسان‌ها نیز از وفور منابع و نابودی آن‌ها و تغییر شکل سیاره لذت می‌برند. باوجود تأثیر قابل‌توجه و البته قابل اندازه‌گیری ما انسان‌ها بر شرایط آبوهوایی جهانی، اغلب روی مسائل دیگر تمرکز می‌کنیم و آخرین موضوعی که به‌آن فکر می‌کنیم، خانهٔ ابتدایی و ابدی ما است.
در مستند «داغ‌ترین اوت»، رویکرد غیرمتعارف روایت داستانی، مخاطبان را وادار می‌کند متفاوت فکر کنند. کارگردان مستقیماً به‌موضوع تغییرات آبوهوایی اشاره نمی‌کند، اما مشکلات را به‌شکلِ طبیعی خود به‌تصویر می‌کشد و برجسته می‌سازد. او با نزدیک شدن به‌مردمان نیویورک در این ماه داغ از سال، هیجانات ماه اوت را به‌تصویر می‌کشد و همزمان آگاهی ما از شرایط و اضطراب جمعی پنهان‌شده را آشکار می‌کند. به‌طورخلاصه، مستند «داغ‌ترین اوت» تماشاچیان را دعوت می‌کند تا وجود خود روی سیارهٔ زمین را با نگاهی کاملاً جدید در نظر بگیرند که سبب می‌شود دربارهٔ نقش خود در شکل‌دهی آینده این سیاره تأمل کنیم.
در ماه اوت ۲۰۱۷، برت استوری، فیلم‌ساز مستند The Prison in Twelve Landscapes (زندان در دوازده منظر)، به‌شهر نیویورک رفت و از مجموعه اشخاصی تصادفی از شهرنشینان و حاشیه‌نشینان، همچنین اسکیت‌بازان، پلیس‌های سابق منطقهٔ استاتن آیلند، ماهی‌گیران، اقتصاددانان و درنهایت مردمان عادی خواست تا نظر خود را در مورد آینده بیان کنند. نتیجه می‌شود یک سمفونی درجهٔ یک شهری که نگاهی بدیع و نادر به‌شهری بزرگ و معروف دارد. مستندی که همچنین نمایانگر ابعادی هولناک از تأثیراتِ تغییرات شدید آبوهوایی است و همچنین به‌موضوعاتی چون نابرابری اقتصادی-اجتماعی و گفتمان غیرمدنی فعلی ما ازطریق یک حس جمعی شکل‌گرفته برمبنای اضطراب می‌پردازد. این مستند به‌نوعی مهر تأییدی بر زندگی آخرالزمانی ما است.
مستند «داغ‌ترین اوت» مجموعه‌ای از صداهای افراد ناراضی است که هرکدام نمایانگر دیدگاهی منحصربه‌فرد از جهان است. این مستند ماهیت شهری را به‌تصویر می‌کشد که با نابرابری، تقسیم‌بندی‌های تعریفی و ظهور و ورود شبحِ ناخوشایند تغییرات وحشتناک آبوهوایی روایت خود را پیش می‌برد. مستندی که داستان آن با مقطعی از زندگی نیویورکی‌ها درگیر می‌شود که عمدتاً ساکنان طبقهٔ کارگر از مناطق حاشیه‌ای هستند و اضطراب‌ها و آرزوهای آن‌ها با یک‌دیگر بسیار متفاوت است. همچنین با قربانیان «طوفان سندی» که هنوز در انتظار به‌دست آوردن ثبات در زندگی خود هستند مصاحبه می‌شود و از سوی دیگر اقتصاددانانِ ثروتمندی را می‌بینیم که دغدغه‌های خاص خود را دنبال می‌کنند و البته خانواده‌های تحت پوشش و از قشر ضعیف جامعه که با چالش‌های اقتصادی شدیدی مواجه هستند.
مصاحبه‌شوندگان با آمیزه‌ای از کنایه و ناامیدی به‌سؤالاتِ برت استوری دربارهٔ آینده واکنش نشان می‌دهند. باوجود واقعیت تغییرات شدید آبوهوایی و تجاوزات کاپیتالیسم به‌حق بسیاری از انسان‌ها، نگرانی‌های درجهٔ اول بسیاری از مصاحبه‌شوندگان و درواقع منِ جمعی، اغلب پیرامون اهداف شغلی یا آرزوهای گاه محال مالی می‌چرخد. درحالی‌که روایت مستند برت استوری (با صدای کلر کولتر) را می‌توان ترکیبی از نوشته‌های خودش با نوشته‌های کارل مارکس، زادی اسمیت و آنی دیلارد در نظر آورد، اما موضوعات فیلم همچنان درگیری انسان‌ها با زندگی روزمره‌شان است و به‌موضوع پنهان و ناگفتهٔ شکست جمعی ما در مقابله با چالش‌های پیش روی می‌پردازد.
دِرِک هوارد فیلم‌برداری مستند The Hottest August را انجام داده و صحنه‌هایی که به‌تصویر کشیده است کیفیتی ماورایی دارند و انسان‌ها در پس‌زمینهٔ ساختمان‌ها و سواحل، بسیار ناچیز و کوچک به‌نظر می‌رسند. قاب‌بندی‌هایی شامل واحدهای دارای تهویه مطبوع، تلویزیون‌های صفحه تخت همیشه روشن و فیلم‌های پخش‌شده با پروژکتور روی دیوارهای سفید، فضایی وهم‌آور به‌وجود آورده‌اند. مناظر به‌تصویر کشیده‌شده، به‌جز نگاه‌های اجمالی گاه‌به‌گاه به‌پارک‌ها، واگن‌های مترو و یک مهمانی با تِم لباسی دههٔ ۲۰ میلادی، اغلب مناظری خالی از جمعیت یا کم‌جمعیت هستند و به‌نوعی منعکس‌کنندهٔ اصالت محله‌های نیویورک. مستند «داغ‌ترین اوت» صداهای ناراضی را چون موزاییک‌های رنگارنگ در‌کنارهم می‌چیند، به‌منظور دستیابی به‌یک هدف و آن هم استفاده از قدرت جمعی برای ایجاد تغییر.
برت استوری، فیلم‌ساز، نویسنده و جغرافی‌دان کانادایی است که مستندهایی درباره مسائل اجتماعی و سیاسی ساخته و می‌سازد. او بیشتر برای ساخت دو مستندThe Prison in Twelve Landscapesو The Hottest August، محصول سال ۲۰۱۹ شناخته می‌شود که به‌ترتیب تأثیر سیستم زندان‌ها و دومی، تغییرات آبوهوایی را بر جامعه آمریکا بررسی می‌کنند. او همچنین استادیار دانشکده هنرهای تصویری در دانشگاه رایرسون در تورنتو کانادا است. مستند The Hottest Augustبرت استوری، مستندی است که حال‌و‌هوا و گفتگوهای نیویورکی‌ها را در طول یک ماه در سال ۲۰۱۷ به‌تصویر می‌کشد و اینکه چطور این مردم با چالش‌ها و عدم قطعیت‌ها در موضوع جهانی تغییرات آبوهوایی، نابرابری اقتصادی و البته ناآرامی‌های اجتماعی روبه‌رو هستند.
وی همچنین در سال ۲۰۱۷ مستند کوتاهی با عنوانCamperForceساخت که داستان آمریکایی‌های مسن را دنبال می‌کند که به‌عنوان کارمند فصلی برای برنامه CamperForceشرکت آمازون کار می‌کنند، برنامه‌ای که ساکنان RVبرای کار در انبارهای آمازون در طول تعطیلات استخدام می‌شوند و چیزی شبیه به‌‌فیلم فوق‌العادهٔ Nomadland (سرزمین خانه‌به‌دوش‌ها)، که این فیلم مستند واقعیت‌های تلخ و شرایط سخت و هزینه‌های پنهان اقتصاد آمریکا را افشا می‌کند.برت استوریدر سال ۲۰۱۰ مستندLand of Destiny(سرزمین سرنوشت) را کارگردانی کرد؛ یک مستند داستانی که زندگی و مبارزات ساکنان شهر سارنیای انتاریو، یک شهر پتروشیمی که ساکنان آن با آلودگی، مشکلات بهداشتی و زوال اقتصادی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند را به‌تصویر کشیده می‌شود. این فیلم مستند، هزینه‌های انسانی و زیست محیطی سرمایه‌داری صنعتی و جهانی‌شدن را نشان می‌دهد.